တိမ္တစ္စၾကားက ထုိးထြက္လာတဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ဟာ အကာအကြယ္မပါပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္ႏွာေပၚကုိ ျဖတ္ကနဲ က်လာတဲ႕
အခ်ိန္မွာ  လြန္႔လူးေနတဲ႕ အေတြး ေတြကို အသက္ဆက္လုိ႕  ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမသိ သူမသိ ေလာကေပၚ တျပန္ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႕ အတြက္
ႏုိးထလုိ႕လာျပန္ပါတယ္….။

               ေန႕ၿပီးရင္ ည ..ညဦးယံ ၿပီးရင္ မနက္ ဆုိတာ ျဖစ္တည္လာတတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရွင္သန္ရာ ကမာၻေျမၿကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ေတာ႕ မရုိးႏုိင္တဲ႕ ပုံျပပုစာၦ ေတြကုိ အဖန္ဖန္တလဲလဲ ေပးေနတတ္ၿမဲပါပဲ…။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တဲ႕ ေမခြန္းသ႑န္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ အနီးအပါးကုိ သူက ခ်ဥ္းကပ္လာ သလုိ….. တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ႕  ကၽြန္ေတာ္ အမုန္းဆုံး အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အတည္ျပဳဖုိ႔ သူက ေမးခြန္းထုတ္ တတ္ျပန္ပါတယ္…။

          ဒါေပမယ္႕ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မျငင္းဆုိႏုိင္ေသာ ဘ၀ ပုိင္ရွင္တစ္ဦးမုိ႔  သူေပးသမွ် ကုိ အသာတၾကည္ လက္ခံယူရင္
မ်က္ရည္နဲ႕ ရယ္သံကုိ အမီွးအေမွာက္မတည္႕စြာ ကၽြန္ေတာ္႕ ကုိယ္မွာ တပ္ဆင္ရင္း ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ႕ရပါတယ္…။

           ဒီလုိနဲ႕ တစ္ေန႕မွာေတာ႕ သူဟာ ပုံျပမွား အေျဖမဲ႕ ပုစာၦကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖဆုိဖုိ႕ အက်ယ္တ၀င္႕ ခ်ျပပါေတာ႕တယ္…။

          အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာ သူေပးတဲ႕ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ဆုိလုိရင္း ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရတယ္ဆုိရင္ပဲ…. ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတၱေတြၾကားက     မသာယာမွဳ ပဋိပကၡ  ေတြကုိ မရင္းႏွီးလုိပဲ စတင္ထိေတြ႕ ရပါေတာ႕တယ္…။ 

     ဘ၀မွာ လက္တြဲေဖာ္မဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အထီးက်န္ ဆန္လုိက္ပါသလဲ တဲ႕….. ဘ၀မွာ ေဖးမေဖၚ အကူအညီသဟဲ
မရွိပဲ ရွင္သန္ရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းရည္ကုိ တုိက္ခုိက္တတ္ပါသလဲ တဲ႕…….။

  ဒီေမးခြန္းဟာ မသာယာမွန္းသိရက္နဲ႕  ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အပါးက ရုန္းမထြက္ႏုိင္ခဲ႕ပါဘူး…။  ေလာကရဲ႕ မတည္ၿမဲျခင္း သီအုိရီကုိ ဂဃနဏ သိထားေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္းကုိ မေျဖဆုိဖုိ႕ မေတာ္လွန္ရဲ ခဲ႕ပါဘူး…။

     ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြရမယ္႕ပုစာၦရဲ႕   အတြင္းမွာ ဘာေတြ ဘယ္လုိမူ သေဘာတရားေတြ ရွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး ဒါေပမယ္႕ ေမးခြန္းပုစာၦ တစ္ခုရဲ႕ ခရီးပုံျပ ဆုံးဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ အသိတရားနဲ႕ သုံးသပ္ပီး ပုစာၦမဟုတ္တဲ႕ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကုိ  ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပး ေျဖဆုိဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္……။

    ဆုံးျဖတ္လုိက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာပဲ….. ကၽြန္ေတာ္႕ပုိင္ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အရင္လုိ ေကာင္းကင္ ျပာျပာဟာ…. တိမ္ညိဳေတြရစ္သုိင္းလာ တယ္.. ..။     ေလတျဖဴးျဖဴး တုိက္တတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ အိမ္၀က ေလညွင္းေလးေတြ၀င္လာတဲ႕ ေနရာမွာ ခပ္ျပင္းျပင္းေလထန္မုန္းတုိင္း ေတြ အစားထုိး ၿပီး  ၀င္ေရာက္လာတယ္…။ ဒီထက္ ဆုိးတာက မခြဲခ်င္ပဲ ခြဲခဲ႕ရတဲ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြရဲ႕ အားငယ္မွဳကုိ ခံစားမွဳ ေပါင္းစုံနဲ႕  ၾကည္႕ခဲ႕ရတာပဲ..။

         ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားပါတယ္…. ေရြးခ်ယ္ခြင္႕ မေပးတဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာလုိ႕ ပုိင္ၾကရတာလဲ….။ အနားမညီႏုိင္တဲ႕
ဘ၀ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာလုိ႕ ထိေတြ႕ရတာလဲ…။ အေ၀းက တိမ္ေတြကို ေငးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာလုိ႕ အဆုံးအဆမရွိ မရယ္ႏုိင္
ၾကတာလဲ….။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မလုိခ်င္တဲ႕  ပုစာၦေတြကုိ လဲ ဘ၀က ဘာလို႔ ခဏခဏ ျပန္ေျဖခုိင္းေနတာလဲ….။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္က
ေကာ ဘာလို႕ အသိမဲ႕ရတာလဲ….။

       ေနာက္ဆုံးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖမဲ႕ ပုစာၦရဲ႕ အေျဖကုိ ကုိယ္႕ဘ၀မွာ မေပးဖူးတာေတြနဲ႔ လဲ ၿပီး ရလုိက္ပါေတာ႕တယ္…။ 

   ဒီအေျဖဟာ………….။
   ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မသိေအာင္ အတၱေတြ ေနာက္ကုိ ေရာင္႕ရဲျခင္းကင္းစြားနဲ႕ လုိက္တတ္ေနၿပီဆုိတာပါပဲ..၊