——ေဟမႏၱရဲ႕ မႈန္ျပာျပာႏွင္းရိပ္မွာ က်ေနာ္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေသးဘူးေမေမ။ (၂၁)ရာစုရဲ႕ လူငယ္ပီပီ၊ ဘ၀ကိုခုႏွစ္သံခ်ီဟစ္ေၾကြး နည္းပညာ ေသြးထြက္လြန္ေရာဂါမွာ က်ေနာ့္စိတ္ကူးေတြဟာ ရစ္ေထြးပတ္ရႈပ္၊ ဟိုးငယ္ငယ္က ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို သတိရေနမိတယ္ေမေမ။
——အ့ဲဒီပုံျပင္ထဲမွာ ေမေမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ လူ႕ေလာကဓံရယ္…ေနာက္ၿပီး….`ေခတ္´ဆိုတာကို စာလုံးမေပါင္းတတ္ေသးတ့ဲ ရြာေလးတစ္ရြာရယ္ေပါ့။လြတ္လပ္မႈကို ဘုရားလို ကိုးကြယ္ခ်င္တ့ဲ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ စိတ္မွာ၊ အေမ့ရဲ႔ အမွားျပင္ ညႊန္ၾကညားခ်က္ေတြဟာ မိုးႀကိဳးသြားလို ၾကမ္းရွ ျပတ္ေတာက္၊က်ေနာ့္ေခါင္းကို အေမတစ္ခ်က္ေခါက္တိုင္း (ရင္ထဲမွာ) အရွက္အေၾကာက္လႈိင္းေတြရုန္းကန္၊ ခဏ ခဏ ေမေမ့ကို မုန္းဖို႔ႀကံေနမိေတာ့တယ္။ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံမရွိတ့ဲရြာကေလးဟာ…က်ေနာ့္ကိုလည္း မပ့ဲျပင္ မဆုံးမတတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း မပ့ဲျပင္ မဆုံးမတတ္ဘူး။က်ေနာ့္ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေတြကိုလည္း မပ့ဲျပင္ မဆုံးမတတ္ဘူးေမေမ။က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လြယ္အိတ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စာက်က္ခ်င္စိတ္၊ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းရိပ္ဆီေျခလွမ္းနဲ႔ အနာဂတ္ဆီပန္းတိုင္ ဘယ္အရာကမွ က်ေနာ္တို႔ကို မခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ခ့ဲဘူးေလ။
———`ပညာတတ္´လို႔ သညာတတ္ခံရတ့ဲပုဂၢဳိလ္ရွားပါးလြန္းတ့ဲ က်ေနာ္တို႔ရြာကေလးမွာ ေမေမလည္းပဲ ေတာင္ယာလယ္လုပ္၊ေျမအိုးေတြကို အႏုပညာနဲ႔ သြန္းလုပ္ေနသူတစ္ေယာက္မွ်သာ…။အၾကင္နာေတြ ယွဥ္စပ္ေနတ့ဲ…`သားကိုပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္လို႔´….ေမေမ့စကားေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္နားခါး၊ စိတ္ထဲမွာကေတာ့ …`ေမေမကလည္း ေနာက္တတ္သားပဲ´…တ့ဲ။ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ အားက်ရမွန္းမသိတ့ဲ တိုးတက္မႈေတြရဲ႔ ဟိုးဘက္အစြန္ကရြာေလးမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ငယ္ဘ၀မွာတင္က်ေပ်ာက္ ၊ ေခတ္ရဲ႔ ေနာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ့ဲရေပါ့။
———ဒါနဲ႔ပဲ…အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔၊ လိုခ်င္တာမရတ့ဲ ပူဆာျခင္းေတြနဲ႔၊ ေက်ာင္းေတာ္ေရွ႕က ကမၻာမေၾက သီခ်င္းနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာမရ ဆိုမရလို႔ဆိုၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွာတိတ္တိတ္ႀကိတ္ငိုရွာတ့ဲ ေမေမ့ရဲ႔ မ်က္ရည္ ျမစ္က်ဥ္းနဲ႔…..က်ေနာ့္ဘ၀ဟာမိုးလင္း၊အခိုးျပင္းတ့ဲ ၿမိဳ႕ျပေတြဆီ တေရြ႕ေရြ႕ စီးနင္းလိုက္ပါခ့ဲရတယ္ေမေမ။
——-ေမေမရယ္…အဖိုးအခ မ်ားလြန္းလွတ့ဲ၊ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အခ်ိဳးမက်တက်နံနက္ခင္းေတြမွာ က်ေနာ္ေပ်ာ္ေနမယ္ထင္ပါသလား။ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လိုတိုင္တည္ရမွန္းမသိတ့ဲ မိေ၀း ဘေ၀း သူငယ္ခ်င္းေ၀းနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေရ ရွင္သန္ရမႈဟာ(တကယ္ေတာ့) က္းေနတ့ဲ ယာေျမကို ခုတ္ထြင္ စိုက္ပ်ိဳးေနရသလိုပါပဲ။“လက္ျဖန္႕ေတာင္းဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး´´…ဆိုတ့ဲ အ့ဲဒီ ၁၆ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးဟာေမေမေပးလိုက္တ့ဲ သခၤန္းစာဆိုတာ အမွတ္တမ့ဲ သတိထားလိုက္မိပါရဲ႕ ေမေမ။
——-ရွင္းမရတ့ဲ ျပႆနာေတြ၊ အလင္းမရတ့ဲ ဒုကၡေတြ၊ျငင္းမရတ့ဲ ေလာကဓံေတြနဲ႔ အၿမဲလိုလို အရႈံးဘက္ကစစ္ထိုးရင္း ေမေမ့ကိုရွိခိုးဖို႔ သတိထားမိျပန္ပါေရာ။“ခလုပ္ထိမွ အမိတ´´ဆိုတ့ဲ ေပါရာဏစကားပုံလို က်ေနာ့္သံသရာရဲ႕ အရႈပ္ထုပ္ေတြေျဖတိုင္း၊ က်ေနာ့္ကံၾကမၼာရဲ႕ အလုပ္မလုပ္ပုံကို ေတြ႕တိုင္း၊ မ်က္ရည္အပိုင္းအစေတြနဲ႔ က်ေနာ္၊ ေမေမ့ကို ခဏခဏဟစ္ေအာ္တမ္းတေနရတာ….ၾကာေတာ့…အားနာလာမိတယ္ေမေမရယ္။
——က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက`ဒီေကာင္ကခင္စရာေကာင္းတယ္´လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၾကတ့ဲအခါတိုင္း…ဒါမွမဟုတ္…`ဒီေကာင္ကေပ်ာ္တတ္တယ္´လို႔ အားက်သလိုေျပာၾကတ့ဲအခါတိုင္း၊အတင္းအဓမၼဆြဲခ်ိတ္ထားရတ့ဲ ေဟာ့ဒီအၿပံဳးရိုင္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ဓားနဲ႔ ပိုင္းခ်င္တယ္ေမေမ။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ အေမွာင္ခ်ထားရတ့ဲ ေထာင္က်ေနတ့ဲ ႏွလုံးသားကို ဘယ္အလင္းေရာင္ကမွ မကယ္တင္ႏိုင္ေသးပါဘူးေလ။
——ေမေမေရ….အခု က်ေနာ္ရပ္ေနတာ မိုင္တိုင္ ၂၈ မွာပါ။လြန္ခ့ဲတ့ဲ အတိတ္ေတြဆီကိုခလုပ္ျပန္ႏွိပ္ၾကည့္ရင္၊အမွန္မသိခ့ဲတ့ဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေန႔တစ္ဓူ၀ေတြဟာ…ရွက္ေနၾကမယ္ထင္ပါရဲ႔ ေမေမ။ျဖတ္သန္းခ့ဲတ့ဲ ေဆာင္းဥတုမ်ားစြာမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕လမ္းဟာ တျဖည္းျဖည္းထင္ရွား…ဒါေတြဟာ အေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေတြပါလားလို႔ သတိတရတမ္းတမိျပန္ေပါ့။
—–ဒီလိုနဲ႔….အမွတ္တမ့ဲေတြကိုတစ္ခုျပီးတစ္ခု သိမ္းထုပ္၊က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ အသိမ္းအႏႈတ္တိုင္းမွာ၊ေမေမက ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုတာကို သတိဆိုတ့ဲ ၀ါးစိမ္းတုတ္ကေလးနဲ႔ တို႔တို႔ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနေစတတ္ၿပီေမေမ။ခက္တာက`ေက်းဇူး´ဆိုတ့ဲ ေ၀ါဟာရကို အဓိပၹာယ္ဖြင့္ၾကည့္မိတိုင္း၊ခန္းနားႀကီးက်ယ္တ့ဲ ခြင့္လႊတ္မႈတံတိုင္းကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္မိတယ္ေမေမရယ္…။တခါတေလ…ကဗ်ာေတြေရးရင္း ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာရွိတ့ဲ ေမေမ့ရဲ႕ ေတးသံသာကိုျပန္ၾကား၊အလင္းထဲမွာေနၿပီး အလင္းကန္းေနတ့ဲ လူတစ္ေယာက္လို ခံစားေနမိတယ္ေမေမ။တခါတေလ….အစာမေၾကလို႕ ရင္ေလးတ့ဲအခါ၊ အသားမွ်င္ကေလးကေန လူသာူတစ္ေယာက္ျ့ဖစ္လာတ့ဲအထိ ၉ လတိတိလြယ္ထားရတ့ဲ ေမေမ့ဒုကၡကို က်ေနာ္စာနာမိျပန္ေပါ့။
——-“ေယာက်္ားေဖာင္စီး မိန္းမ မီးေန´´…တ့ဲ။ခရီးေတြအရွည္ႀကီး သြားလိုက္ရသလိုေမာဟိုက္ပင္ပန္း၊သုႆာန္ဆီ ေျခတစ္ဖက္လွမ္းခ့ဲဖူးတ့ဲ ေမေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးေတြဟာ…တကယ္ေတာ့က်ေနာ္ေျပာျပတတ္တာထက္ပိုပါတယ္ေမေမ။
ေမေမေရ…သတိ္ရျခင္းေတြတနင့္တပိုးနဲ႔၊ ေမေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ကမၹည္းထိုးမိတ့ဲ အခါ၊သားသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္မေက်ေသးတာကို ျပန္ေတြး၊ “မင္းလို သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ´´…လို႔ အဖန္ဖန္ေမးမိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ…လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ေျခဆယ္ေခ်င္းေလာက္နဲ႔ ေရတြက္လို႔ မရစေကာင္းတ့ဲ ေၾကြးေဟာင္းမဆပ္သူ လူငယ္ေတြရဲ႕ရင္ထဲကို၊ အစဥ္စြဲေနေအာင္ အသိတတ္တရားေတြေလာင္းထည့္၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ မိဘကိုမမုန္းတတ္ေအာင္သင္ေပးခ်င္တယ္။
——-သူတို႔ေလးေတြကို ခ်စ္သူက အျပစ္ယူမွာေၾကာက္လို႔၊ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာကိုမွမေထာက္၊အသည္းႏွလုံးကိုမွ ေဖာက္ယူရက္တ့ဲ ဒ႑ာရီထဲက သားမိုက္မ်ိဳးေတြမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေမေမ။ဇနီးမယားရဲ႕ ႀကီးမားတ့ဲမိုက္မဲမႈကိုေထာက္ခံ၊ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ရွင္ေမာဂၢလာန္ေလာင္းလ်ာလို ၊မိဘကိုေသြးေဆာင္ ခိုးသားတစ္ေကာင္လို ရိုက္ႏွက္ရဲတ့ဲ သတၱိမ်ိဳးေတြလည္း မ၀င္ေစခ်င္ဘူးေမေမ။ေနာက္ၿပီး….“အေမကိုပါးခ် လို႔ ေျမမ်ိဳသြားရတ့ဲ သမီးမိုက္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း….´´ဆိုၿပီး အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရထားေပၚကစာအုပ္အေရားသမားရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္လို သမီးမ်ိဳးေတြလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး ေမေမရယ္….။
——-က်ေနာ္ျဖစ္ေစခ်င္တာက သံသရာအရွည္ႀကီးထဲက ဘ၀တာတိုတိုေလးမွာ အေမ့ရဲ႕ေမတၱာေတြကို နားလည္ဖို႔၊အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို သိတတ္ဖို႔၊ ႏွလုံးသားထဲေရာက္ေအာင္ ထိကပ္တြယ္ငင္၊ဘယ္ေတာ့မွမိဘကို မၿငိဳျငင္မိၾကဖို႕ပါ။သံေယာဇဥ္အစိမ္းသက္သက္နဲ႔ မ်က္ေတာင္လက္လက္ကေလးေတြရဲ႕အေပၚမွာေတာင္ နားလည္မႈေတြေဖာင္ဖြဲ႕ အခ်စ္ဆိုတ့ဲ အေတာင္နဲ႔ ပ်ံသန္းနားခိုတတ္ေသးရင္ ၊အေသြးအသားေတြကိုေပးဆပ္၊ကမၻာေျမေပၚမတ္တတ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ခြန္အားေတြေပးခ့ဲတ့ဲ အေမေတြကို နားလည္သိတတ္ဖို႔ ဆိုတာ အသည္းကြဲတာေလာက္ေတာင္ မခက္တ့ဲအလုပ္မဟုတ္လားေမေမ။
—–ေဟာ….ၾကည့္…က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေလွာ္ခတ္ႏိုင္ေသးတ့ဲ ကမ္းေ၀းေလွတစ္စင္းဆိုတာကိုေမ့ၿပီး ၀မ္းဗိုက္ေပါက္ေနတ့ဲေလွေတြအေၾကာင္းသီးက်ဴးေနမိပါေပါ့။ႀကိဳးစားရဦးမယ္ေမေမရယ္…အမိႈက္ေတြကို ေဆးေၾကာသန္႕စင္၊က်ေနာ့္ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးၾကည္လင္ဖို႔၊ ကဗ်ာဆိုတ့ဲ အေတြးရူးေတြနဲ႔ ေမေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို ေမ့ေနဖူးတ့ဲ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္လည္ထုံးဆက္ဖို႔႔ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္ေမေမေရ…။