အိပ္မက္ ၁၅ (Naguib Mahfouz)
ခန္းမက်ယ္ႀကီးရဲ႕ ေလွ်ာက္လမ္းတဖက္တခ်က္မွာ ရုံးခန္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အစိုးရရုံးခန္းတခုပဲ ေျပာမလား ကုိယ္စားလွယ္ရုံးတခုပဲလား ၀န္ထမ္းေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ စားပြဲမွာကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ထုိင္ေနတဲ့သူက ထုိင္လုိ႕ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရုံးထဲမွာပဲ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကလုိ႕ပဲ။
ရုံးထဲမွာက ေယာက္်ားေလး၀န္ထမ္းေကာ မိန္းကေလး၀န္ထမ္းေတြေကာ ရွိေနၾကၿပီး တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ကလူၾကလုိ႕ မ်က္စပစ္ၾကလုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီရုံးက ၀န္ထမ္းတေယာက္ပဲ ထင္တယ္ လစာကလည္း ခပ္နည္းနည္းပဲ ရတဲ့ ၀န္ထမ္းတေယာက္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာလည္း လခနည္းတာကိုပဲ ခံျပင္းခံခက္ျဖစ္ေနရတာေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ထက္ ရာထူးအဆင့္ျမင့္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ သူက ဒီရုံးမွာ လုပ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာ့ အေတာ္ၾကာၿပီထင္တယ္။ သူမက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး တခါတည္း ကၽြန္ေတာ့္ကမ္းလွမ္းမႈကို ၿငင္းပယ္လုိက္တယ္။
“ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘ၀တခု တည္ေဆာင္ဖုိ႕ လုိအပ္တဲ့ အရာကို ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ မျပည့္စုံေသးဘူးေလ” သူမက ရွင္းျပသြားခဲ့တယ္။
ဒီစကားက ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းစိတ္ထဲထိ ဒဏ္ရာတခုအျဖစ္ စူးနစ္၀င္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ တျခားအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ရွိေပမယ့္ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးကိုမွ ဒီစကားမ်ိဳး မေျပာျဖစ္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကုိတုိင္လည္း အထီးက်န္သလုိ အၿမဲတမ္းလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးအသစ္တေယာက္ အလုပ္၀င္လာတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေအာက္၀န္ထမ္းတေယာက္ရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အယ္ဒီတာ သူမက စာစီစာရုိက္သမား ကၽြန္ေတာ့္လခက သူမထက္ နွစ္ဆေလာက္ရတယ္။ သူမက ရုပ္သိပ္မေခ်ာဘူး ေနာက္ လူေတြကလည္း သူမရဲ႕ အက်င့္ပ်က္မႈေတြအေၾကာင္း အတင္းေျပာၾကတာကို ၾကားၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ဖုိ႕ သူမကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူမကလည္း အလုိက္သင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်ဥ္းကပ္မႈကို တု႕ံျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈေတြေပ်ာက္ဆုံးၿပီး သူမကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလုိက္မိတယ္။
“ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္နားကို္ယ္ေတာင္ မယုံႏုိင္ဘူး ေနာက္ သူမက ဆက္ေျပာတယ္ “ကၽြန္မရတဲ့လခနဲ႕ ကၽြန္မ အဆင္ေျပပါတယ္ အထူးသျဖင့္ ရွင့္ရဲ႕ လခပါေပါင္းလုိက္ရင္ ဘာမွေျပာစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံကို ဂရုမစုိက္ဘူး”
ဒါဆုိရင္ သူမ ဘာကို ဂရုစိုက္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေမးဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာပဲ သူမက အေ၀းတေနရာကို ထြက္သြားေလရဲ႕…………
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၄)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၁၅ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)