ဖြဲမီးေလးေတြ မဟုတ္ပါ… အလြမ္းမီးေလးေတြကြဲ႕…
နွင္းစက္ေလးေတြ မဟုတ္ပါ… အေဆြးဒဏ္ခ်က္ေတြပါ…
မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြ မဟုတ္ပါ… မ်က္ရည္စက္ကေလးေတြကြဲ႕
လြမ္းျခဳံဖို႕ အေဆြးဓါတ္က မဖယ္ရွားနိုင္ေတာ့… အရိုးေဆြးေအာင္ လြမ္းလ်ခဲ့တယ္
မင္းထားခဲ့တဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ လြမ္းညေတြအလယ္….။

လြမ္းမေလာက္တဲ့ ေဆာင္းညေနာက္… ေအးမေလာက္ေအာင္ စိမ့္ေနေပမဲ့…
ေရာက္မလာတဲ့ မင္းအရိပ္ေတြၾကား…
ေသမေလာက္ေအာင္ ခံစားရတဲ့… ေဆာင္းအိမ္မက္ေတြရယ္…
သည္းထန္လိႈက္ဖိုတယ္… ေဆာင္းညေတြရယ္…။

လြမ္းမတတ္ေအာင္ ေဆြးစိတ္နွင့္ အိပ္စက္ရတယ္…
မငိုတတ္ေအာင္ ရင္ထဲမွာ ဆိုနင့္ေန၇တယ္…
ဖြင့္ေျပာျပမတတ္ေအာင္ သနားေအာင္ ငါ မလုပ္တတ္ဘူး…
ရပ္ေနပါလို႕ နင္ေျပာခ်ိန္မွာ ငါ အနား နင္လာတယ္
ေနနွင့္ပါလို႕ နင္ကို ေျပာေနခ်ိန္မွာ ငါ အနား ေျပးထြက္ရစ္တယ္…
မေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္… ငါကို စကားလာေျပာတတ္တယ္…
ငါ နင္ကို စကားေတြ တစ္၀ၾကီး ေျပာခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေ၀းကို နင္ လွည့္ထြက္ရစ္တယ္…

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြမွာ ငါကို…. အိပ္ေဆးေသာက္ခိုင္းခဲ့တယ္…
နင္အိပ္မေပ်ာ္မွာ စိတ္ပူတတ္တဲ့ ငါကို မသနားတတ္ဘူး
နင္က ငါကို ပထမဆုံးခ်စ္သူ ပထမဦးဆုံးခ်စ္သူ စကားလုံးေတြနွင့္ ငါကို အနိုင္ယူတယ္..
ငါက ခ်စ္တာကို ဖြင့္မေျပာတတ္လို႕လား…
အနိုင္မယူတတ္တဲ့ ငါကို နင္ရဲ႕ေအးစက္တဲ့ နွလုံးသားက ေၾကြမြေနျပီး…

ငါ အေ၀းကို ထြက္ေျပးခ်င္ေပမဲ့… ငါ့အနားမွာ နင္ကို အျမဲျမင္ခ်င္တယ္..
နင္က ငါကို ခြဲသြားမယ့္စကားလုံးေတြနွင့္ ခ်ည္ေနွာင္ထားေတာ့ …
ငါရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြလား…
ငါ အရမ္း ၀မ္းနည္းတယ္ဟာ…
ငါကို နင္ ခ်စ္ျပတတ္ေအာင္ေတာ့ သင္ခဲ့ေပးပါ… နွင္းဆီ၀ါရယ္…
နွင္းဆီ၀ါကေလးရယ္… ငါကို ခြဲသြားမယ့္စကားလုံးေတြကို ထပ္မသုံးပါနဲ႕ေတာ့ဟာ…
ငါ မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕ပါ…ဟာ

နရီထက္
စကားေျပ
(၂၇ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၂၀၁၀ )