အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေကာင္းကင္ကအလိုက္သင့္လဲေလ်ာင္းေနတယ္။(မင္းဘယ္သူလဲ…..တဲ့)အဲဒီ့ေမးခြန္းထဲ
နားကေမ်ာျဖစ္ေအာင္ေမ်ာလိုက္ေသးတယ္။ေသခ်ာတာကမေသခ်ာေတာ့ဘူး။မေသခ်ာတာေတြလဲမေသခ်ာေတာ့ဘူး။ဒီလိုနဲ ့ပဲ
ေန ့ရက္ေတြထိန္းမနိဳင္သိမ္းမရ။ေမးခြန္းေတြထိန္းမနိဳင္သိမ္းမရ။ပန္းနဳေရာင္ထိန္းမနိဳင္သိမ္းမရ။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသတၱာထဲေသာ့ခတ္
ထားလိုက္မိတယ္။လ်စ္လ်ဴရွဳမွဳေတြ၊မထီမဲ့ျမင္နိဳင္မွဳေတြ၊ရူးသြပ္ျခင္းေတြ၊ေကာင္းျခင္းေတြ၊မေကာင္းျခင္းေတြ၊ကံ၊ဥတု၊စိတ္၊အဟာရ၊
တရားရဖို ့ဓမၼဒါနေတြေ၀ခ်င္တယ္။ျပီးရင္ေသခ်င္တယ္။ေသၾကည့္ခ်င္တယ္ေမေမ…….။

                   ျဖစ္သလိုေတြးရင္း ျဖစ္သလိုလမ္းေလွ်ာက္မိတယ္။ျပီးေတာ့ျဖစ္ကတက္ဆနး္သြားေတြ ့တယ္။ျပီးေတာ့
ေပ်ာက္သြားတယ္။မေမးနဲ ့ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ပန္းနဳေရာင္ေတြသာအာရံုထဲစြဲထင္က်န္ေနခဲ့တယ္။အလိုက္သင့္စီးေမ်ာမွဳထဲ
ရုန္းရင္ဆန္ခတ္သြားတယ္။ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္။ျပီးေတာ့ျငိမ္သက္……။

                    က ။               ။ မင္း…ဘယ္သူလဲ။
                     ခ  ။              ။  ငါ….ခ ေကြး။
                    က ။               ။ ဟင္း……နာမည္ၾကီးကလဲ။
                     ခ ။               ။   အင္း…ဟုတ္တယ္ နာမည္ၾကီးကလဲ။
                    က ။               ။ မင္းကိုဘာလို ့ ခ ေကြးလုိ ့ေခၚတာလဲ။
                     ခ ။               ။ မင္းကို က ၾကီးလို ့ေခၚလို ့။
                    က ။               ။ ဟင္….ဒါဆို ဂ ငယ္က်ေတာ့ေကာ။
                     ခ ။               ။  ရွဴး……တိုးတိုးေျပာပါကြ။
                    က ။               ။  အမ္…..ဘာျဖစ္လို ့လဲ။
                     ခ ။               ။ သူကေလာကၾကီးကိုစိတ္ပ်က္ျပီး ေမွာက္ရက္ၾကီးအိပ္ေနတဲ့ေကာင္ကြ
                                            တိုးတိုးေျပာ…နိဳးသြားမယ္။
                    က ။               ။ေၾသာ္….သနားပါတယ္။ဒါေပမယ့္….မင္းနာမည္ၾကီးကေတာ့ရယ္စရာၾကီးကြ
                                          (ဟိ…ဟိ)။ ဘာတဲ့ ခ ေကြးတဲ့……။အဟြန္း…..ဟြန္း….။ခံုးခံုးၾကီး…..ဟီးဟီး။
                     ခ ။                ။ မင္းေကာဘာထူးလို ့လဲ။ က ၾကီးတဲ့…။ဟား…ဟား….ေကြးေကြးၾကီး။ကုန္းကုန္းၾကီး။
                    က ။               ။  ရွဴး……တိုးတိုးရယ္ပါကြ။ဟိုေကာင္ ဂ ငယ္နိဳးသြားလို ့ေလွာင္ေနဦးမယ္။

သူတို ့ဘာေျပာေျပာ င ငယ္ကေတာ့ ေလာကကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခရူး…ခရူး…..နဲ ့အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။