ခ်စ္ျခင္းရုပ္ၾကြင္းႏွင့္…
အခန္း (၁)
ႏွလံုးသားတစျပင္ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းရုပ္ၿကြင္း

ခရမ္းျပာေရာင္ လဲ့လဲ့ေလးလင္းေနတယ္…။ ဒီအလင္းျပျပ ဘယ္ကထြက္က်လာသလဲ..။
အရင္းအျမစ္ကို မေတြ႕ရဘူး..။ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႕ ညံေနတယ္။
ေသာကလိႈင္းနဲ႕ ေျဗာင္းဆန္ေနတဲ့ ငါ…ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတယ္။
……ဒုက္..ဒုက္…………….ဒုက္..ဒုက္……………ဒုက္..
ႏွလံုးသားတစျပင္မွာ ေျမခ်ထားတဲ့ အခ်စ္ရုပ္ၾကြင္းကို ခံစားခ်က္မ်က္ကန္းတခ်ိဳ႕က
တရားမဝင္တူးဆြေနၾကသံကို ၾကားရင္း…
ေဆြးေျမ႕ၿပီးျဖစ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရနံ႕ ကိုရလာတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေဆြးေတြနဲ႕ ဒီခ်စ္ျခင္းရုပ္ၿကြင္းကို
တကယ္ေတာ့…မီးရိႈ႕ျပာခ် ေလလႊင့္ပစ္ခဲ့ဖို႕ေကာင္းတာ…။
ခုေတာ့ ႏွလံုးသားေနရာကို တစျပင္ အျဖစ္ခံ…ဒီခ်စ္ျခင္းရုပ္ၿကြင္းကို သိုထားမိခဲ့တယ္ေလ…။
ျပန္ရွင္သန္လာမယ့္ခ်စ္ျခင္းကို ေစာင့္စားရင္းေပါ့…။
ၾကားဖူးတယ္…ေလာကရဲ႕ အရာအားလံုးဟာ အၿမဲမတည္ၾကဘူးတဲ့…။
ဒီလိုဆို…ေသဆံုးျခင္းကေရာ…ထာဝရၿမဲပါ့မလား…။
ဒါလည္း တစ္ေန႕ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာေပါ့…
ရွင္သန္ျခင္းအသစ္နဲ႕ေလ..။

အခန္း (၂)
ႏွလံုးသားမလပ္သူ

ရနံ႕ေတြေပးရင္း ေမွ်ာ္မေနပါနဲ႕ ပန္းပြင့္ငယ္…။ ငါ့က ငါ့ရင္ဘက္ထဲ ပန္းေျခာက္တပြင့္ကို
ဖက္ယမ္းထားၿပီး ဝဲပ်ံေနတဲ့ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ပါ။
သံစဥ္သစ္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ ပစ္ၿပီး…ေႏွာင္းေခတ္ေတးသြားနဲ႕
ေဟာင္းေနတဲ့ ဓာတ္ျပားလို႕…ျမင္ရင္ျမင္ပါ…။
ငါက ဒီေတးသြားနဲ႕ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနၿပီပဲ…။
မင္းရဲ႕ ျမဴးၿကြသစ္လြင္မႈကို မဝတ္ဆင္ပါရေစနဲ႕…။
ငါႏွစ္သက္ေပမဲ့…မပစ္ရက္တဲ့အထိေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့…ငါက မင္းေျပာလို…ႏွလံုးသားမဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး…ႏွလံုးသားမလပ္သူပါကြာ…။

အခန္း (၃)
ယံုၾကည္ခ်က္

နားလည္ေပးဖို႕ မေတာင္းဆိုလိုဘူး သူငယ္ခ်င္း….။ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနတာကို သိမွတ္လိုက္ပါ။
မင္းမွားတယ္လို႕လဲ ငါမျငင္းဆန္ဘူး…ငါ မွားတယ္လို႕လဲ ငါမျမင္ဘူး။
တေန႕မွာ ဒီခ်စ္ျခင္းဟာ ျပန္ရွင္သန္လာရမယ္။ ဒါငါ့ ယံုၾကည္ခ်က္ပဲ…။
ျပန္ရွင္သန္လာတဲ့အထိ ငါ့ႏွလံုးေသြးေတြကို ဒီ ခ်စ္ျခင္းရုပ္ျကြင္းမွာ စီးဆင္းေစမယ္…။
အတိုင္းအတာတခုမွာေတာ့…ရွင္သန္လာရမယ္။

အခန္း (၄)
ခ်စ္ျခင္းရုပ္ျကြင္း အသက္သြင္းျခင္း

အခ်ိန္တခုမွာ…
ခံစားခ်က္မ်က္ကန္းေတြရဲ႕ တူးေဖၚမႈေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ရုပ္ကလပ္ဟာ လံုးလံုးျပန္ေပၚလာတယ္။
လႈပ္ရွားျခင္း ကင္းမဲ့တာကလြဲလို႕ ဘယ္အရာမွ ယိုယြင္းမေနဘူး…။
ၾကည္လင္တဲ့ေက်ာက္သားတြင္းမွာ တည္ၿငိမ္စြာ လွဲေလွ်ာင္းေနတယ္
(အိပ္စက္ေနတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္က ျမင္တယ္။)
ကိုင္တြယ္ထိေတြ႕ဖို႕က်ေတာ့ ေက်ာက္သားေတြက တားဆီးထားတယ္။
မျမင္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ပိတ္ကာမထားဘူး
…ဒ႑ာရီတခုထဲမွာ…က်ိန္စာသင့္အိပ္စက္ျခင္းကို ေရာက္ေနတဲ့

မင္းသမီးေလးဟာ မင္းသားေလးနမ္းေတာ့ ျပန္ႏိုးထလာခဲ့သတဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္အဖို႕မွာေတာ့ ထိေတြ႕ဖို႕ရန္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…။
ႏွလံုးေသြးတို႕ ဆူျကြၿပီး…သီခ်င္းတပုဒ္အျဖစ္ ႏႈတ္ခမ္းထက္ကေန
ပြင့္က်လာတယ္…။
…ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြ..။
ကာဆီးထားတဲ့ ဒီေက်ာက္သားၾကည္ၾကည္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးေသြးသီခ်င္းရဲ႕
လိႈင္းဒဏ္ကို မတားဆီးႏိုင္ဘူးလို႕ အလိုလိုယံုၾကည္လာမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႕…သီဆိုရင္း…သီဆိုရင္း…အားအင္မဲ့တဲ့အထိ။ အရုပ္ႀကိဳးပ်က္လဲက်တဲ့ အထိ။
…ထပ္ၿပီး နည္းနည္း အားအင္စုစည္းမိတာနဲ႕…ထပ္ဆိုတယ္…။
ေက်ာက္သားအတြင္းက ခ်စ္ျခင္း ရုတ္တရက္ မ်က္ေတာင္မ်ားခက္လိုက္ေလသလား…။
မေရမရာျမင္လိုက္တယ္။…ကြ်န္ေတာ္ အားပိုတက္လာတယ္။
]ဒီမွာ ခ်စ္ျခင္း…ငါ့မွာရွိသမွ်အား..မင္းအတြက္ သီခ်င္းမ်ားသာ…ျဖစ္ေစရမယ္။
မင္း ရွင္သန္လာတဲ့ အထိေပါ့…။}
သီဆိုရင္း…ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ ပြင့္လင္းၿပီး လႈပ္ရွားလာတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။
ေက်ာက္သားေတြက ကာထားလ်က္ရွိဆဲပဲ…။
ဒီေက်ာက္သားလည္း ကြ်န္ေတာ့္သီခ်င္းေအာက္မွာ မၾကာခင္ကြဲအက္ထြက္သြားမယ္…ယံုၾကည္မိတယ္။
ထပ္ၿပီး..အရုပ္ႀကိဳးပ်က္လဲက်…။
]ခ်စ္ျခင္ ျပန္လည္ရွင္သန္ၿပီး လြပ္လပ္ထြက္လာဖို႕အတြက္…
ငါဆက္ဆိုရမယ္…။}
ဆက္ဆိုရင္း…ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ႏိုင္ရံုေလးနဲ႕ ဆက္ဆိုရင္း…
ၾကယ္တစ္ပြင့္ဟာ ေျကြက်လာၿပီး..အလင္းၾကည္ၾကည္ေတြ ကိုယ္ေပၚသြန္းခ်လိုက္တယ္။
အလင္းခတဲ့ ခႏၶာ ရႊင္ျပလာတယ္။
ခ်စ္ျခင္းကလည္း လက္လွမ္းရင္းႀကိဳလို႕….။

အခန္း (၅)
ၾကယ္တစ္ပြင့္ေျကြသြားတဲ့ ေလာက

ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းအတြက္ ဝမ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ…။ဒါေပမဲ့…သူ႕ သီခ်င္းေတြဟာ
ဒီကမၻာမွာ ဆက္ၿပီးရွင္သန္ေနမွာပါ…။
…ဟုတ္တယ္…သူ႕သီခ်င္းေတြဟာ ဒီကမၻာမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသလို…
သူလည္း တျခားတဖက္မွာ သူ႕ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ ရွင္သန္ရင္း
သီခ်င္းေတြဆက္ဆိုေနလိမ့္မယ္လို႕…ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။
သုည

ၾကယ္တစ္ပြင့္ေျကြသြားတဲ့ ေလာကတစ္ခုအေၾကာင္း အဆံုးသတ္တဲ့အထိ ေရးခ်ပစ္မိခဲ့သည္။ ဒီဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လံုးကို စကတည္းက ဘာေၾကာင့္ေရးျဖစ္ခဲ့မွန္း မသိေတာ့။ ပို႕စ္တ္ေမာ္ဒန္သမားတစ္ခ်ိဳ႕ ေၾကြးေၾကာ္သလို မသိစိတ္၏အလ်င္တစ္ခုသက္သက္ျဖစ္မည္။
… ထိုမွ်ေလာက္ေတာ့ ေတြးမိခဲ့သည္။ လက္ရွိကာလေရာက္လာေသာအခါ လက္ေတြ႕ဘဝႏွင့္ ဆင္တူေနခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ေသြးအနည္းငယ္ပ်က္လာသည္။ ခ်စ္ျခင္းသည္ ရုပ္ျကြင္းတစ္ခုအျဖစ္မွေန ပုတ္သိုးေသာအနံ႕အသက္မ်ား ေပးေနသည္။ အခ်ိန္အပုတ္အသိုးနံ႕ျဖစ္သည္။ အတိတ္ဆိုသည္မွာ ေဟာင္းႏြမ္းပုတ္ပ်က္သြားသည့္ သစ္သီးတစ္လံုးကဲ့သို႕ပင္။
ဤစာ၏ အခန္း(၃)ထိတိုင္တိုင္ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ မိုင္တိုင္စိုက္ထူခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ရုပ္ျကြင္းသက္သက္… …။
အနာဂတ္တစ္ခုကို မသိစိတ္အလွ်င္ျဖင့္ မေတာ္တဆ ေရးခ်ခဲ့မိေလသလား။ ကိုယ့္စာထဲ ကိုယ္အျပန္အက်ဥ္းက် သရုပ္ေဆာင္ေနသူသက္သက္လား။ တမင္တကာလုပ္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္။
ေရလိႈင္းျဖဴျဖဴေတြ ေျပးေဆာ့ေနတဲ့ ေကာင္ကင္ျပာျမစ္ႀကီး…
အသင္…က်ဳပ္ကို မ်က္မွန္းတမ္းမိၿပီလား။
က်ဳပ္ေနတဲ့အခန္းက ရႈပ္လြန္းတယ္ေလ။
အသင့္ရဲ႕ ၾကည္စင္ေတာက္လြင္မႈက က်ဳပ္ပတ္ဝန္းက်င္ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးတယ္။
က်ဳပ္သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္ေနခ်င္တဲ့အခါ အသင့္ကို တစ္ေမ့ေငးေနလိုက္ရံုပဲ။
တစ္ခါ… က်ဳပ္ရင္ဘက္ကေန ညည္းဖူးတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕တစ္ေယာက္ထဲ
ကဗ်ာ…
အသင္ မွတ္မိမလား…။
က်ဳပ္အခု အဲဒီလိုေတာင္းဆိုခြင့္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။
ေတြ႕လား… အုန္းပင္ေတြေတာင္ ခါးကညြတ္ေတာ့မယ္။
အဲဒါကို က်ဳပ္က ေလညွင္းခံသလို ေက်ေက်နပ္နပ္ ရင္ကိုေကာ့လို႕။
နာက်င္ခဲ့သလား။
အသင္…သိပါတယ္။ အသင့္ရဲ႕ျမစ္ျပင္ျပာက်ယ္ထဲ အေငြ႕ပ်ံစီးဆင္းပစ္ဖို႕ က်ဳပ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ နာက်င္ျခင္းတစ္ခုကလြဲ က်န္တာအားလံုး အေငြ႕ပ်ံစီးဆင္းသြားၾကေတာ့မယ္။
အသင္… တံခါးကိုဖြင့္ပါ။