သီအိုအလြဲ တိမ္အကြဲႏွင့္ သူမျပန္ခ်ိန္ (သို႕) မုိးဖြဲရြာခ်ိန္

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

သူမသည္

 

အျပာေရာင္ မုိးေကာင္းကင္ဆိုလွ်င္

 

ကၽြန္ေတာ္သည္

 

ခရုေရာင္သမ္းေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ျဖစ္လိမ့္မည္

 

သူမတြင္လွပေသာ

 

တိမ္တိုက္ႏွင့္ ၾကယ္ကေလးမ်ားရိွၾကသည္

 

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သာယာေသာ

 

လိႈင္းေလးမ်ားႏွင့္ ၾကပ္ခြပ္ေလးမ်ားရိွသည္

 

သူမထံ သူရိယႏွင့္

 

လမင္းတို႕က အခစားဝင္ေလ့ရိွၾကသည္

 

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

 

တိမ္ကင္းစင္လွ်င္ သူမကို ေမာ္ဖူးခ်င္ပါသည္။

 

 

 

 

 

                                                                       × × × × × × × × × × ×

 

 

 

 

 

 

 

(၁)

 

 

 

                        ကၽြန္ေတာ့္ကို ကပ္ေျခာက္ေနတတ္ေသာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ေနတစ္ခုလည္း ေရငတ္လ်က္ရိွသည္။ ေကာင္းကင္ၾကီးက တိမ္ကင္းစင္သည္။ အပူခ်ိန္က ၄၅ ဒီဂရီ ခပ္ေစာင္းေစာင္းတြင္ အနားယူေနပါသည္။ ရာသီက ေမလပထမပတ္တြင္ ဘူတာဆိုက္လ်က္ရိွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေရခဲဆိုင္မ်ားလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

 

 

 

                          ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လြန္းေသာ ေႏြရာသီသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖဝါးတို႕တြင္ ခစားဝင္ေနၾကရသည္… ကၽြန္ေတာ္ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းမ်ားကေတာ့ ပတ္ၾကားအက္ကြဲျခင္းမရိွေသးပါ… သို႕ေသာ္ ရာသီကအေတာ္ပူ၍  ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲတြင္ေတာ့ ပတ္ၾကားအက္ေနျပီျဖစ္သည္။

 

 

 

                           ယခင္က ဒီေႏြဆိုလွ်င္ သူမရိွသည္။ သူမတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာရာမျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္တြက္ (ပတ္ဝန္းက်င္) အရာရာတိုင္းကေတာ့ သူမျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

 

 

 

                            ေႏြရာသီဇာတ္လမ္းေဟာင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက်က္တြက္လည္း ငိုက္တြဲလ်က္ရိွသည္။ အိပ္ယာထက္တြင္လည္း တြန္႕ေၾကလ်က္ရိွသည္။ ထမင္းပန္းကန္တစ္ခ်ပ္တြင္လညး္ ေဟာင္းႏြမး္လ်က္ရိွသည္။

 

 

 

                             ဝိုင္ခ်ိဳခ်ိဳ အရသာေတြႏွင့္ သူမပါးျပင္တြင္ သမိုင္းထင္က်န္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားတြင္ေတာ့ သူမကေကာ္ဖီခါးခါး ေလာင္း၍ အလြမ္းပင္မ်ားစုိက္ပ်ိဳးေပးသြားခဲ့သည္… သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမပ်ိဳးေသာ ဥယ်ာဥ္ကို အလွပဆံုး မြမ္းမံေပးေနဆဲျဖစ္ပါသည္… ဒီေန႕လညး္ ေကာ္ဖီ ႏွင့္ဝိုင္မ်ားကို ေလာင္းေပးလိုက္သည္။

 

 

 

                              အရာရာကို ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းမရိွေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ တူညီစြာ အခ်စ္တစ္ခုကိုေတာ့ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သူမတြင္လညး္ လွပေသာ တိမ္တိုက္မ်ားရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္လညး္ သာယာေသာ ေရလိႈင္းေလမ်ားရိွသည္။

 

 

 

                              တူညီမႈမရိွေသာ ဘဝအေျခခံကို ခဏေမ့၍ တဘဝစာ သခ်ၤာကို ဦးစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တြက္မိခဲ့ၾကသည္။ စဦးTHEORY မွာပင္ သူမမ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ လမ္းခြဲမ်ားစြာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ခြာသြားတိုင္း သံေယာဇဥ္ၾကိဳးက ျပန္လည္နီးကပ္ႏိုင္ေစခဲ့ဖူးသည္။

 

 

 

                               သူမတြင္လညး္ သူမ၏ ကိုယ္ပုိင္ လင္းလက္မႈေလးရိွွလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္လညး္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေလး ရိွခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က အေျခကတည္၍ သူမက အမိုးမွ စတင္ခ်င္ခဲ့သည္။

 

 

 

                               မွတ္မွတ္ရရထိုေန႕က မိုးရြာေနခဲ့သည္။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္အတြင္းခိုလႈံရင္း “ကို… ခ်စ္ကို… ခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္…” ဆိုျပီး အနမ္းမ်ားစြာ ေခၽြခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ သူမသည္ မ်က္ရည္က်ေနခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုေန႕က မိုးရည္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာသြား၍ သူမငိုေနမွန္းမသိခဲ့ေပ။ တကယ္ပဲ မသိတာလား… မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့မိသလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲ သိႏိုင္ခဲ့လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။

 

 

 

                            

 

 

 

 

                      

 

(၂)

 

 

 

 

 

                                 ေၾကကြဲျခင္း ဖီလင္တစ္ဝက္သည္ ေျမၾကီးထဲတြင္ စိုက္ဝင္လ်က္ရိွသည္။

 

                       

 

                                  သူမ၏ ကတိစကားမ်ားသည္ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားအတိုင္း ပင္လယ္ထဲစီးဝင္သြားၾကသည္… ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္တို႕ အလြမ္းမ်ားၾကားမွာ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခု ျဖစ္တည္ခဲ့သည္ကိုေတာ့ သူမ မသိခဲ့ေပ။ သိရိွဖို႕လညး္ သူမ မၾကိဳးခဲ့ပါ…

 

 

 

                                   သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ အျခားသူမ်ားကိုလညး္ မ်က္ႏွာသာေပးဖို႕ ဝန္မေလးခဲ့ေပ။ သူမထံတြင္ သူရိယႏွင့္ လမင္းလို ထြန္းလင္းႏိုင္သူမ်ား လာေရာက္လည္ပတ္ၾကေလ့ရိွသည္။ မိုးရာသီေတာင္ ၅ ရာသီ လည္ပတ္ျပီးခဲ့ျပီျဖစ္သည္…

 

သူမလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့သြားေလာက္ျပီထင္ပါသည္…

 

 

 

                                  သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တိမ္ကင္းစင္တုိင္း သူမကို ေမာ္ဖူးခဲ့ပါသည္… ေကာင္းကင္။

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(၃) 

 

                            ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္ဆိုေသာသူမသည္ သံေယာဥ္ဇဥ္တုတ္ေႏွာင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြဲခြာသြားျပီျဖစ္သည္။

 

ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ သူမတြက္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေမာ္ဖူးခဲ့ပါသည္။ လုိက္ေျပးခဲ့ဖူးသည္။ ဟစ္ေၾကြးခဲ့မိသည္။ ငိုေၾကြး ခဲ့ဖူးသည္။

 

 

 

                             လက္က်န္သံေယာဇဥ္တို႕ကို ဝိုင္ထဲတြင္ ေမွ်ာ္၍ ႏွလံုးသားထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထည့္ေနခဲ့မိသည္။ တခါတခါ ဝီလည္းပါသည္။ ရမ္လည္းပါသည္။ ကံမလိုက္ရင္ အျဖဴပါထည့္သည္။ ထိုအရသာတို႕သည္ စုေပါင္း၍ ေနာင္အခါ အခ်စ္ကို အလြမ္းေျပာင္းသြားေစမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ေပ။

 

 

 

                             ကၽြန္ေတာ္ မူးျပီး ေျမွာင္းထဲက်သြားတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ရက္ကြက္ထဲမွ ကေလးမ်ားကေတာ့ ညညဆိုလွ်င္ “မယ္တင္ နင္လညး္ ငါ့ကိုမေမ့ပါနဲ႕ ” ဟူ၍ ဆိုေနၾကေလ့ရိွသည္… သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့သြားျပီျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

 

ေျမွာင္းထဲမွာလည္း မေမ့ခဲ့ပါ… ေကာင္းကင္….။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို လက္ျပဖို႕ ငါမူးေနရတာပါ။

 

 

 

                             သူမေနာက္ဆံုး ပို႕ခဲ့ဖူးေသာ စာတိုေပစအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ရွင္းလင္းလွ်င္ေတာ့ ျပန္ထြက္လာႏိုင္ပါေသးသည္။

 

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က အလြမ္းလက္က်န္မ်ားႏွင့္ပဲ သူမကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိသည္။

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(၄)

 

 

 

 

 

                           တကယ္ေတာ့ အေရာင္ခ်ယ္စရာ မရိွတယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကင္းပတ္စ ညစ္ညစ္ေပၚ သူမ အရုပ္ဆြဲခ်င္စိတ္မရိွေတာ့သည္မွာလည္း အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမသည္ ေႏြေခါင္ေခါင္ မိုးေရထဲမွာ (၃)

 

ႏွစ္တာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးသည္။ မတူညီမႈကိုေမ့ေဖ်ာက္၍ အနမ္းတစ္ခု ကို ခ်ယ္သခဲ့ဖူးသည္။ သူမ၏လွပေသာ ေရႊေရာင္ေန႕ရက္တို႕ကို ကၽြန္ေတာ္က မာနေလွာ္တက္ႏွင့္ပဲ ေလွာ္ခပ္ခဲ့မိသည္…။

 

 

 

                            ထိုေန႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုိက္ပို႕ခဲ့မိသည္… ။

 

သူမထြက္ခြာသြားေသာ ေလယာဥ္ကြင္းသို႕ မဟုတ္ပါ… ကၽြန္္ေတာ္ႏွလံုးသား စ်ာပနတြက္ ေျမျမဳပ္ဖို႕ လိုက္ပို႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္…။သူမထြက္ခြာသြားေသာ ေလယာဥ္ေျပးလမး္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မာနႏွင့္ အခ်စ္တို႕ရိွေသာ ႏွလံုးသားတစ္ခု၏ အုပ္ဂူငယ္ေလးျဖစ္ေနလိမ့္မည္… သူမေလွ်ာက္လမး္သြားေသာ… လမ္းမတို႕သည္… ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္မပါေသာ ႏွလံုးေသြးတို႕ ေရာေႏွာေနလိမ့္မည္… သို႕ေသာ္ သူမကေတာ့ ညွင္သာစြာပင္ တစံုတေယာက္ကို လက္ခ်ိတ္၍ ထြက္ခြာသြားျပီျဖစ္သည္။

 

 

 

                             ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ရာ အႏုပညာကို ပန္းသီးေလးလို တင္စားသည္။

 

                             သူမက ပန္းသီးေလးကို ခြဲစားဖို႕ပဲ တတ္ခဲ့သည္။

 

 

 

 

 

                              တကယ္ေတာ့လညး္  အစကတည္းက အေျခခံမတူညီခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အဆံုးသတ္တြင္လည္း လြဲမွားသြားခဲ့ၾကျပီ ျဖစ္သည္… တစ္ခ်ိန္က တူညီခဲ့ဖူးေသာ အခ်စ္တစ္ခုသည္လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာတြင္ အလြမ္းမွတ္တုိင္အျဖစ္ စိုက္ထူသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္ ။

 

 

 

 

 

 

 

(၅) 

 

 

 

                               ကားမွတ္တုိင္တြင္ ေလယာဥ္ မဆိုက္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္…

 

                               သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယခုထိ ကားဂိတ္တုိင္းတြင္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကိဳဖို႕

 

                               ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဦးမည္ျဖစ္သည္………………………………………………………………………….//

 

 

 

 

 

 

 

ဝတၳဳတို

ဆား

 

(9.5.11)