<p><br/>                        ထိုမွပဲ သတိိရေတာ့သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေရွ႕သို႕ ေရာက္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနခ့ဲသည္… တိတိနဲ႕ က်က် ဆိုရေသာ္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ဆုိင္ျဖစ္သည္… သူမ သည္ ဒီရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းလာသည္မွာ မၾကာေသးေပ… ထုိေန႕က အိမ္ေရွ႕က ပန္းပင္ၾကီးေဝဆာေနပါသည္… ကၽြန္ေတာ္ ထို ေဝဆာေနေသာ ပန္းပင္ၾကီးကို မိန္႕မိန္႕ၾကီး ရႈစားပစ္လိုက္သည္… အေဖကလည္း အလိုက္သိစြာ မ်က္ႏႈတ္ခိုင္းပါေတာ့သည္… သို႕ေသာ္ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႕က သူမႏွင့္ ခင္သြားပါသည္…<br/><br/>                        ေက်ာင္းဝန္းထဲသို႕႔ ဝင္လာေသာကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တပံုတပင္ကို ထမ္းရြက္လာခဲ့ရသည္… ထုိသို႕ဆို၍ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ ေမြးရက်ိဳးနပ္လို္က္ေလျခင္းဆုိရင္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေလမည္။ တက္တက္ျပီး စင္တာလား … စင္ဖို႕တြက္ ပဲ တက္ေပးေနရတာလားေတာ့မသိပါ… ေသခ်ာတာ တက္တက္စင္ လြဲႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ နံပါတ္တစ္ အိပ္ကပ္ထဲမွ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္</p>
<p>သူမ ႏွင့္ေတြ႕႔ ဖို႕  ၊  နံပါတ္ႏွစ္ ဦးထုပ္ကေတာ့ ဟိုေန႕က ေမ့ျဖစ္ေအာင္ေမ့ထားတယ့္ အေရးၾကီး နာမည္သိရိွႏိုင္ေရး၊ နံပါတ္သံုး အသစ္စက္စက္ေလ ပါကင္ေဖာက္ပြဲေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားအပ္ႏွံေရးျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေဖႏွင့္ အေမ ေက်းဇူးကို ဆက္ေပးလုိက္သည္။</p>
<p> </p>
<p>                        ေက်ာင္းအလာတုန္းကေတာ့မွတ္မွတ္ရရအေဖကေတာင္ ေျပာလုိက္သည္။</p>
<p> </p>
<p>                        ေဟ့ေကာင္ မင္း ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္မေဝွ႔န႔ဲ ေနာ္… အင္း ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ မငး္က လညး္    </p>
<p>                        အေဖတူသားဆိုေတာ့ ဝတၱရားေပါ့ကြာ… ေအးေအး… သြားေတာ့… သြားေတာ့</p>
<p> </p>
<p>                          ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာမည့္စကားေတာင္ ႏွာေခါငး္ေပါက္ကေန အစုပ္ထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။ အလာလမ္းတုန္းကေတာင္ ဘာရယ္မဟုတ္ေတြးျဖစ္ခဲ့မိသည္… မင္းလည္း အေဖတူသားဆုိေတာ့ ဝတၱရားေပါ့ကြာတယ့္…</p>
<p> </p>
<p> </p>
<p>                        ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းဝန္းထဲ အဝင္ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ယခင္ကထက္ေပါ့ပါးေနလ်က္ရိွသည္။ ေကာ္ေရတာႏွင့္ ကန္တင္းေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ေငးလ်က္ က်န္ခဲ့ၾကသည္… သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ မႏႈတ္ဆက္မိ…</p>
<p>ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ထက္ ေျခလွမ္းေတြသြက္ဖို႔က အေျပးႏွင္လာရသည္…</p>
<p> </p>
<p>                        ေလွ်ာက္လွမး္လာရင္းမွ ေတြးမိသည္… သူမ ရဲ႕ နာမည္လည္းမသိ အတန္းလည္းမသိ ဘာမွမသိ … အဲက်မွ ဟိုက္တစ္လံုးခ်ျပီး ေဘးဘီကို ရႈမိသည္… အားလံုးကကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသေယာင္…  ေသခ်ာေအာင္ ေခါင္းေလးရမး္ၾကည့္မွ ဟုတ္တယ္ ဒါငါၾကည့္ေနတာဟ ဆုိျပီး သိေတာ့သည္… ကၽြန္ေတာ္လညး္ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ျပံဳးျပပစ္လုိ္က္ေတာ့ တခ်ိဳ႕႔က ရယ္သူရယ္၊ ကၽြတ္စုပ္သူစုပ္နဲ႕   ၊ တခ်ိဳ႕က ေတာ့ ေခါင္းေတြ ခါသြားလိဳ႕   … ဘာရယ္မဟုတ္နည္းနညး္ေတာ့ ေၾကာက္လာသည္…</p>
<p> </p>
<p>                       ေတြးစမ္း ျပန္ေတြးစမ္း ငါဒီလာတုန္းက လာတုန္းက … သခ်ၤာအေဆာင္ကို အေက်ာ္ ငါ့မ်က္ႏွာေဘး က…ေဘးက…</p>
<p> </p>
<p>                        ဟာ ဟုတ္ျပီ…  ဒါသူပဲ…</p>
<p> </p>
<p>                     အေတြးစတို႕က ခုမွ ျပန္လည္ ဖူးပြင့္လာသည္… ထုိအေတြးစက ခဏထား ဒီေလာက္ဆို ဆားတို႕က အထာနားလည္လုိက္ျပီ… ေက်ာမွ အရာတစ္ခု လွမး္ယူလုိက္သည္… မ်က္ႏွာကို ျပံဳးမိသေယာင္ စိတ္ညစ္သေယာင္ ႏွင့္ ေသခ်ာတာက ရွက္မိေနသည္… လက္ထဲတြင္   ” မိန္းမ အိမ္သာ” ဟူေသာ စာရြက္ေလးက တြန္႕ေက်လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာင္ျပေနသည္…</p>
<p> </p>
<p>                    စာရြက္ေလးကို လံုးေခ်၍ ေရေျမာင္းထဲလႊတ္ခ်လုိက္ျပီး… ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းတို႔ကို သခ်ၤာေမဂ်ာဘက္ ခုတ္ေမာင္းပစ္လုိက္သည္…???</p>
<p> </p>
<p>                     ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ စြဲလန္းဖူးေသာ ရွန္ပူနံေလးသည္ သင္းပ်ံ႕သြားသည္။ ကုိယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ဆိုေတာ့ လွည့္မၾကည့္မိ ေက်ာဘက္ကို တစ္စံဳတစ္ခုႏွင့္ ပြတ္သတ္မိသလုိ ျဖစ္သြားသည္… သို႕ေသာ္သူမကိုေတြ႔ဖို႕တြက္ အျမန္ေလာေနမိသည္…</p>
<p>ေဘးဘီအရာကို မသိေတာ့ … သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကိုလည္း မသိေတာ့… အရာရာျပန္သတိရခဲ့ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလံုးက ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္…</p>
<p>                     ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကို ျပံဳးျပပစ္လုိက္သည္… ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး လူရိွန္တာေပါ့… အဲခါမွပဲ တခ်ိဳ႕႔က ရယ္သူရယ္၊ ကၽြတ္စုပ္သူစုပ္နဲ႕   ၊ တခ်ိဳ႕က ေတာ့ ေခါင္းေတြ ခါသြားလိဳ႕   … ဘာရယ္မဟုတ္နည္းနညး္ေတာ့ ေၾကာက္လာသည္… ထုိမွ သိလုိက္သည္… ကၽြန္ေတာ့္ အသိဥာဏ္တို႕က ရွန္ပူ ၊ ေက်ာျပင္မွ ထိေတြ႕ခံစားမႈ၊ အားလံဳးကို ဆက္စပ္၍ ေက်ာျပင္သို႕ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္…</p>
<p>                       သူမ၏ ၾကိဳတင္ေတြးမိေသာ ဥာဏ္ရည္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္၍ ျပံဳးမိသြားသည္… မိန္းမအိမ္သာ ဟူေသာ စာတန္းေအာက္တြင္ သခ်ၤာတြက္ရေအာင္ အမည္မွည့္ဖို႕  ဟူေသာ စာတန္းေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းတုိ႕ကို ျပန္လည္ စြဲငင္သြားေစသည္… ျပီးမွ ငါသခ်ၤာတြက္ရေအာင္ ငါက တြက္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုျပီး စိတ္ညစ္သြားသည္…</p>
<p> </p>
<p>                       ဒါေပမယ့္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းမွတ္၍ သူမထံ လာခဲ့မိသည္။ မမွတ္လို႔မွ မရတာ မမွတ္ရင္ နာမည္ မသိေတာ့ ေသေရာ… ေသခ်ာတာ သူမက ဥာဏ္ရႊင္မည့္ သူမ်ိဳး…  တစ္ေယာက္တည္းရယ္ရင္း ေမာ့ၾကည့္မိမွ အားလံုးက ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္…</p>
<p>ထုိအခါမွ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရပ္တန္႕သြားေသာ ေျခလွမး္တို႕ကို ျပန္လည္ ဂီယာႏိႈးပစ္လုိက္သည္။သြားတာမွ ဝူးခႏွဲပဲ…</p>
<p> </p>
<p>                       သခ်ၤာေမဂ်ာ အခန္းေပါက္အေရာက္တြင္…</p>
<p> </p>
<p> </p>
<p style=”text-align: right;”>ဆက္ရန္</p>
<p style=”text-align: right;”><span class=”font-size-6″>ဆား</span></p>
<p> </p>