ေဒါက္တာမာတင္တဲ့လား မၾကားခ်င္ဘူးကြယ္

    နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ညာျဖန္း၀ါးတီး ဆရာဂ်ီးဦးတြန္႕ ဟိုက္တီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ပလာတာတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တီးၿပီး သကာလ သူ႕အတြက္ ပိုက္ဆံရွင္းမည့္သူ ဒကာကို ေမွ်ာ္ေနခိုက္ ေမာင္အူေၾကာင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ကံဆိုးစြာ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလ၏။
    တစ္ေန႕လုပ္တစ္ေန႕ေျပာင္ ေမာင္အူေၾကာင္ဟူသည္ကား ၫဏ္ပညာထက္ျမက္ေသာ သားျဖစ္သူ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေခတ္ေဟာင္း အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုမင္းေနာင္၏ “ဂ်င္မေလး ဂ်မ္းပမာ ” သနားခ်င့္စဖြယ္ ခ်ာခ်ာလည္ေနရသူျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန ၫဏ္မ်ားလွေသာ ဦးတြန္႕၏ လွိမ့္ခ်င္သလိုလွိမ့္၍ရေသာ အခ်ဥ္တံုး သံပရာသီးႀကီးလည္း ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။
    “ ထိုင္ေလကဲြ႕ ေမာင္အူေၾကာင္၊ မင္းမွာလည္း မ်က္ႏွာမရႊင္မလန္းနဲ႕ ဘာေတြမ်ား အခက္ၾကမ္း ၾကံဳရသလဲ။ ရင္ဖြင့္စရာ၊ တိုင္ပင္စရာရွိရင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားေအာင္ ဘြင္းဘြင္းသာ ေျပာခ်လိုက္ ”
    ဦးတြန္႕သည္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ ပလာတာတစ္ခ်ပ္ အလကားမတ္တင္း ဖရီး၀ါးရျခင္း အလို႕ငွာ ေမာင္အူေၾကာင္၏ အခက္အခဲမ်ားကို ဆရာဂ်ီးလုပ္ကူညီေပးရန္ ေဖာ္လန္ဖားလိုက္ေလ၏။
    “ ဒီေကာင္ေၾကာင့္ ခက္ပါတယ္ ဆရာတြန္႕ရယ္၊ ကိုယ့္လို ပညာမဲ့မွာစိုးလို႕ ႀကိဳးစားၿပီး  ေက်ာင္းထားေပးေနရတာကို သူတို႕ကုိယ္ သူတို႕ ဟန္းနီးမြန္းေတြ၊ ပစ္ကနစ္ေတြမ်ား ထြက္တယ္မ်ား ေအာက္ေမ့ေနလား မသိပါဘူး။ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေတာ္က ကဲဆိုတာလို ပညာသင္တာက ေတာ္ေတာ္ ပကာသနေတြက မ်ားလြန္းလွပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသြားဖို႕ ဆိုင္ကယ္၊ ဒီေန႕နာမည္ႀကီး တံဆိပ္အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း၊ က်ဴရွင္၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လိုက္လို႕ကို မဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲလားဗ်ာ ”
    လူစင္စစ္မွ ဒဏ္ရာရထားေသာ သားေကာင္တစ္ေကာင္အျဖစ္သို႕ ဘ၀ေျပာင္းလဲသြားေသာ ေမာင္အူေၾကာင္၏ ခိုညည္းခ်င္းကို နားဆင္ၿပီးသကာလ၊ ဆရာတြန္႕သည္ သူတတ္ထားသမွ်၊ မွတ္ထားသမွ် ပညာစြမ္းျပရေတာ့မည့္အသြင္ ခြင္ေတြ႕ၿပီအထင္ျဖင့္
ပါးစပ္ထဲမွ ကြမ္းကို ဗ်စ္ခနဲ ေထြးထုတ္လိုက္ရင္း ဆရာဂ်ီးေလသံျဖင့္ . . .
    “ မရွိတာထက္ မသိတာခက္ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာေပါ့ကြာ။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြဟာ ခုေခတ္မွာမွ ေပၚလာတဲ့အထူးအဆန္းေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းရဲ႕သားတစ္ေယာက္တညး္ကိုမွ ေရြးၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟိုေရွးပေ၀သဏီကတညး္က ဒါမ်ိဳးေတြဆိုတာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တာ၊ အမ်ိဳးသားပညာေရး၀န္ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားတို႕ လက္ထက္မွာကတည္းက သြားတာလာတာ၊ အ၀တ္အစားၿပိဳင္တာ၊ အထက္တန္းက်က် ေနထိုင္ၾကတာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စီးတဲ့ဖိနပ္ကအစ ၿပိဳင္ၾကတဲ့ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေမာင္ေသာင္းတို႕လို လူမ်ိဳးေတြဆိုတာ တစ္ေလွႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ အမွားနဲ႕အမွန္ကို ခြဲျခားတတ္လာၿပီး ျပဳခ်င္ျပင္ခ်င္စိတ္ရွီ၊ မိဘကိုလည္း စာနာသနားစိတ္လည္း ရွိတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေမာင္ေသာင္းလိုလူက ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားလို လူနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ အကၽြတ္တရားရလြယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ပင္ကုိဓာတ္ခံကိုက မသိတတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးက်ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ မကၽြတ္ႏိုင္ဘူးေပပ။ ဒီေနရာမွာ အရင္တုန္းက ပညာရွင္မ်ား မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ ျငင္းၾကခံုၾက ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ “ ဗီဇနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ ” ဆိုတဲ့ ျပႆနာၾကီးကို ျပန္လည္စဥ္းစားသံုးသပ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ . . .။ ”
    ဆရာတြန္႕သည္ ေမာင္အူေၾကာင္ႏွင့္ ေဘးနားက လူမ်ားပါ အထင္ႀကီးလာေစရန္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ၿဖီးျဖန္းရန္ ၾကံလိုက္စဥ္မွာပင္ ေမာင္အူေၾကာင္သည္ ေခါင္းကုိ တြင္တြင္ခါယမ္းလိုက္ရင္း ဒဏ္ရာရထားေသာ ခုိတစ္ေကာင္အျဖစ္မွ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဆလိုက္ရွင္ေဘာလီေဘာသမားအျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားသည္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။
    “ အဲဒါေတြ နားထားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ။ အဲဒါေတြက ပညာရွင္ေတြ အလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ပညာရွင္မွ မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိခ်င္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ဒီေကာင္ေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ အရူးအမူးျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေရာဂါအေၾကာင္းပါ။ အိမ္ကေကာင္ေပါ့ဗ်ာ။ ခု ေဒါက္တာမာတင္မွ ေဒါက္တာမာတင္ျဖစ္ေနတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေဒါက္တာမာတင္ျဖစ္ေနသလား မသိပါဘူး။ ေဒါက္တာမာတင္မွ မရရင္ဘဲ စာေမးပဲြ မေျဖခ်င္ေတာ့သလိုလို၊ စာေမးပဲြက်ေတာ့မလိုလိုဘဲ ”
    ေမာင္အူေၾကာင္၏စကားေၾကာင့္ ဦးတြန္႕သည္ ပညာရွိ ငါးခူၿပံဳးေလး ၿပံဳးလိုက္ရင္း ဒါေလးမ်ား ၀ါေဆး စား ဆုိသည့္သေဘာျဖင့္ အလြယ္တကူ ေျဖရွင္းေပးလိုက္သည္မွာ . . .
    “ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ ေမာင္အူေၾကာင္ရယ္၊ ငါ့မွာျဖင့္ ဘာမ်ားလဲလို႕၊ မင္းက ငါးသာ မွ်ားခ်င္ၿပီး  တီကိုင္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့သူလို ေရကူးေတာ့ တတ္ခ်င္ၿပီး ေရထဲမဆင္းရဲတဲ့သူလိုဘဲ။ ေရထဲ လက္ေတြ႕မဆင္းပဲနဲ႕ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေရကူးမတတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္အူေၾကာင္။ ကေလးေတာင္းဆိုတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ သူ တကယ္တတ္ခ်င္၊ သင္ခ်င္ရွာလို႕ အသင္အျပေကာင္းတဲ့ သူတို႕ေမဂ်ာဆရာ ေဒါက္တာမာတင္ဆီမွာ က်ဴရွင္တတ္ခ်င္တယ္ေျပာတာေနမွာေပါ့။ မင္းက မိဘဆိုေတာ့ ကေလးဆႏၵလိုက္ေလ်ာေပးရမွာပ။ ဒါမ်ိဳးေတြဆိုတာက ေခတ္ကိုလြန္ဆန္လို႕ မရဘူးေလ။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေန႕ေခတ္က အိုင္တီေခတ္ကေန အီးေခတ္ကိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မွာ မင္းတို႕၊ ငါတို႕ဟာ မၾကာခင္အခ်ိန္ေလးမွာ မ်က္စိစံုမွိတ္သြားၾကရေတာ့မွာ။ အနာဂတ္ကို သူတို႕လက္ထဲ လႊဲအပ္ခဲံရေတာ့မွာ။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ အပ္ထားႏိုင္ခဲ့ဖို႕ ဒီေကာင္ေတြ ပညာေကာင္းေကာင္းတတ္ဖို႕ လိုတယ္။ ပညာေတြ ျပည့္စံုထားဖို႕ လိုတယ္။ မညံ႕ခဲ့ဖို႕ လိုတယ္။ သူတို႕ေလးေတြ ပညာတကယ္သင္ခ်င္၊ တတ္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ ကိစၥဆိုးေတြ မဟုတ္၊ ကိစၥေကာင္းေတြသာ ျဖစ္္တ္ယ။ ဒါနဲ႕ေနပါဦး ေဒါက္တာမာတင္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီးတယ္ေနာ္။ ပညာေတြလည္း စြယ္စံုတတ္ပံု ရတယ္။ အရပ္ထဲက ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေဒါက္တာမာတင္၊ ေဒါက္တာမာတင္နဲ႕ ေျပာေနသံၾကားရတယ္။ အဲဒါေဒါက္တာမာတင္က ဘယ္မွာ က်ဴရွင္ေပးေနသတဲ့လဲ ”
    ေမာင္အူေၾကာင္သည္ နဂိုကတည္းက သူ႕သားေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ေနရသည့္အထဲ ဦးတြန္႕၏ကတို႕ဆိပ္မွာ မိႈ႕အိတ္ဖြင့္လိုက္သည့္ ဆရာဂ်ီးေလသံေတြကို နားမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး၊ ဦးတြန္႕မ်က္ႏွာကို ေအာ္ဂလီဆန္စြာ ေစ့ေစ့စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း . . .
    “ ထီြ ဘာမွနားမလည္၊ ဘာမွမတတ္ဘဲ ဆရာဂ်ီးလုပ္ၿပီး ျဖီးစတတ္ေတြ အုပ္မေနနဲ႕။ ေဒါက္တာမာတင္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားထင္သလို က်ဴရွင္ဆရာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႕ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြၾကား ေရပန္းစားေနတဲ့ ႏိုိင္ငံျခားမိတ္ တစ္သိန္း၊ တစ္သိန္းခြဲေပးရတဲ႕
ကြင္းထိုးဖိနပ္ဗ် သိရဲ႕လား၊ ဟင္း၊ ဒါနဲ႕မ်ား ဘာမွလဲ မသိဘဲနဲ႕ ေနရာတကာ ဆရာဂ်ီး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္ ”
    ဆိုၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ရွဴူးရွဴးရွဲရွဲနဲ႕ ထသြားေတာ့သည္။ ေဘးနားပတ္၀န္းက်င္ စားပဲြ၀ိုင္းက လူေတြကလည္း ပဲြႀကီးပဲြေကာင္းတစ္ပဲြ ၾကည့္ေနရသလို စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနၾက၊ အကဲခတ္ေနၾကသည္။ ေနရာတကာ လူစြာလုပ္ၿပီး သူသိသူတတ္ညာျဖန္း၀ါးတီး ဆရာဂ်ီးဦးတြန္႕ အဲဒီေန႕က ဟိုက္တီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ အရွက္ကဲြ အက်ိဳးနည္းသြားသည္။ အေတာ္လည္း သိကၡာက်သြားသည္။ ေမာင္အူေၾကာင္၏မလွန္ႏိုင္ေအာင္ ခ်က္က်က် ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြ ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြက အပဲြပဲြႏႊဲလာခဲ႕တဲ႕ ဦးတြန္႕အတြက္ အေရထူေနၿပီ။ အရွက္ကြဲသြားရသည့္အေၾကာင္းက ေသာက္ၿပီးသည့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို လက္ငင္းမရွင္းႏိုင္သည့္အျပင္ ပိုၿပီးဆိုသည္မွာ သူ႕အတြက္ ကံဆိုးသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ၀င္ၿပီး ရွင္းသြားေစဖို႕ ၾကံရြယ္ထားကာမွ သူ႕အတြက္သာမက ေမာင္အူေၾကာင္အတြက္ပါ ေပါင္းၿပီး သူ႕အေၾကြးစာရင္းထဲ ဆြဲသြင္း အမွတ္ခံလိုက္ရလို႕ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။
                                            ကိုကုိုတြန္႕
                                            အတြဲ(27) အမွတ္(၃) 2011 မတ္လ
                                            ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ရသစုံမဂၢဇင္း