“ေရာ့”

၉ တန္းဖတ္စာအုပ္ အစံုေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕သို႕ ဘုတ္ခနဲ ေရာက္ရွိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေၾသာ္ အေဖ….

“မင္း မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မယ္လို႕ မင္းအေမေျပာတာနဲ႕ ဝယ္လာတာ… ရိုရိုေသေသကိုင္… ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ့”

ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာရင္း စာအုပ္ေလးမ်ားကို တယုတယ စီကာ တစ္အုပ္ခ်င္းစီကုိ ဖတ္ၾကည့္ေနသည္။

“မင္းညီအတြက္လည္း တစ္စံုဝယ္လာတယ္… အဲဒါ သူလာရင္ေပးလိုက္ဦး… ငါ့စာၾကည့္စားပြဲေပၚတင္ထားတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့အေဖ”

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိနည္းႏွယ္ ျပန္ေျဖရင္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အစံုေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲ ေျပာင္းထည့္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ညီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္အားျဖင့္ တစ္ႏွစ္ခြဲကြာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္တန္းၾကီးကုိမီလိုက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ညီလက္ထက္တြင္ သူငယ္တန္းၾကီးကို ဖ်က္သိမ္းေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ အတန္းတူသြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ညီအစ္ကို တစ္တန္းတည္းတြင္တက္ရသည္။

“ကဲ.. မင္းစာအုပ္အသာထား.. ဘယ္သြားလဲမင္းအေမ”

“အျပင္ခဏသြားတယ္အေဖ… ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေခၚေပးရမလား”

“ရတယ္… ေန ေန…”

အမွန္ေတာ့ ယေန႕ အေဖျပန္လာသည္မွာ ေစာေနေသးသည္။ အေမသည္ အေဖျပန္လာတတ္ေသာအခ်ိန္ေလာက္မွ အိမ္ျပန္သည္။ အေဖ့ရံုးခ်ိန္တြင္မူ အျပင္သြားကာ ကိစၥရပ္မ်ားကို စံုစမ္းဟန္ရွိသည္။

ညေနဘက္တြင္ အေဖႏွင့္အေမ၏ ေျပာစကားမ်ားကိုၾကားရသည္။

“အဟုတ္ဘဲလားကို…. ေဝေတာ့ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ”

“မနက္ျဖန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မယ္တဲ့… ေသခ်ာျပီလုိ႕ေတာ့ ကိုညြန္႕ၾကည္ဆိုတာပဲ”

“ဒါဆို တစ္ရပ္ကို ထပ္ေျပာင္းရဦးမွာေပါ့”

“အင္း.. အဲလိုျဖစ္ဖို႕မ်ားတယ္”

အေဖ ရာထူးတိုးဟန္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုသည္ အေဖ့၏ လုပ္ငန္းတာဝန္အရ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို႕ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ရသည္။ ယခုမူကား စစ္ေတြသို႕ေရာက္ရွိေနျပီး ေရာက္သည္မွာတစ္လပင္ မျပည့္တတ္ေသးေခ်။

ဤေနရာတြင္ တစ္ခုေျပာလိုသည္မွာ အေဖ့အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ အေဖသည္ အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္သည္။ ပါတီေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ အျမိဳ႕ျမိဳ႕အနယ္နယ္ရွိ ပါတီယူနစ္မ်ားတြင္ လွည့္လည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ အေဖ့၏ ရိုးသားမႈ၊ ၾကိဳးစားမႈမ်ားေၾကာင့္ မၾကာခဏ ရာထူးတက္သည္။ အေဖသည္ ယခင္က အသံလႊင့္ရံုတြင္ တာဝန္ထမ္းရာမွ ႏိုင္ငံေရးဘက္သို႕ ေျခစံုပစ္ဝင္လာသူျဖစ္သည္။

အစိုးရအတြက္ ဝန္ထမ္းေကာင္းဟူသည္ မိသားစုႏွင့္ကင္းကြာရသည္မွာ ဓမၼတာပင္။ မၾကာခဏဆိုသလို ေရႊ႕ေျပာင္းရသည္မွာလည္း မဆန္း။ သုိ႕ေပျငား ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ေတာ့ ကသီလွသည္။ ေက်ာင္းတက္ေကာင္းဆဲ ေရႊ႕ရျပန္ျပီတစ္ေနရာ။ ယင္းေဒသရွိ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တက္ခဲ့ေသာေက်ာင္းထက္ စာသင္ျမန္ေနျပန္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကူးရသည္။

ထိုအခါ အေဖကိုယ္တုိင္ ကူးေပးသည္။ အေမက စာမတတ္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႕စာအုပ္ႏွစ္အုပ္စလံုးကုိ သူအားရင္အားသလုိ စာကူးေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကူးမည္ေျပာေသာ္လည္း မရ။ သူပင္ကူးေပးသည္။ ခဏခဏေရႊ႕ေျပာင္းရတတ္သျဖင့္ ခဏခဏ ကူးေပးတတ္ရသည္မွာ အမွတ္တရ။

အေဖသည္ ထုိကဲ့သုိ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွန္းရခက္သည္။ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္မွာ အေဖ့စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွ ပါကားေဖာင္တိန္ယူသံုးမိသျဖင့္ တုိင္ကိုဖက္ကာ အရိုက္ခံရဖူးသည္။ ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥျဖင့္အရုိက္ခံရေသာေၾကာင့္ ထိုအခါက အေဖ့ကို အေတာ္မုန္းတီးမိသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္သတင္းၾကားရသည္။ အေဖသည္ ျပင္ဦးလြင္ဘက္တြင္ တာဝန္က်သည္ဟုဆိုသည္။ အေကာင္းစား ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ေယာပုဆိုးကိုဝတ္ဆင္ျပီး ေခါင္းေပါင္းေပါင္းထားေသာ အေဖ့ရုပ္ရည္မွာ အေတာ္ခန္႕၏။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မိသားစု ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ခဲ့သည္။

ျပင္ဦးလြင္မွာ ေအးသည္ဆိုသည္ကို ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးသိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ စစ္ေတြဘက္က ေန႕ခ်င္းေျပာင္းရသည္ျဖစ္သျဖင့္ ေစာင္ လံုေလာက္စြာပါမလာေပ။ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ႏွင့္ အေဖႏွင့္အေမသည္ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေအးခဲစြာ ခံစားရသည္။ ညဘက္ေရာက္လာသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိုဆုိးသည္။ ခရီးပန္းလာသျဖင့္ အိပ္ခ်င္ၾကသည္။ ေစာင္မွာ အားလံုးေပါင္းမွ သံုးထည္မွ်သာ ရွိသည္။ အေဖႏွင့္အေမသည္ တစ္ထည္ယူလိုက္သည္။ အေဖကေျပာလိုက္သည္။ 

“ဒီႏွစ္ထည္နဲ႕ သံုးေယာက္မွ်အိပ္ၾက”

ေၾသာ္… ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံျပင္းသြားသည္။ မိဘဟူ၍ အနာခံမည္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိစဥ္က ျမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ ဟူ၍လားမသိ။ မိဘအေပၚအျမင္ကို မၾကည္ေပ။ ဘာလုပ္လုပ္ အဆိုးျမင္ေနေပသည္။ ဒါေတြက အခုမွ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဤအခ်ိန္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လွည့္၍ အေဖႏွင့္အေမအား ေတာင္းပန္ခ်င္ေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ သားအၾကီးဆံုးျဖစ္သျဖင့္ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားကို အေလွ်ာ့ေပးကာ ေစာင္ကိုမလံု႕တလံုျခံဳရသည္။ ထိုစဥ္မွ စ၍ အငယ္မ်ားအေပၚ ကၽြန္ေတာ္သိတတ္လာသည္။ အစစအရာရာ အေလွ်ာ့ေပးတတ္လာသည္။ ထုိညက ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ မနက္ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနရသည္။

အေဖသည္ တစ္ေနကုန္ရံုးတြင္ေနရသည္ကမ်ားသည္။ ရာထူးတက္ေလ အလုပ္မ်ားေလ မဟုတ္ပါေလာ။ စစ္ေတြမွာ ေနစဥ္က ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ ျပန္လာရေသာအေဖသည္ အလုပ္မ်ားလြန္းသျဖင့္ ရံုးမွာပင္ ေန႕လည္စာ စားရသည္။ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ကာမွ အလုပ္တာဝန္ပိုမ်ားလာသျဖင့္ အိမ္ျပန္လည္းေနာက္က်လာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေနာက္က်ျပီဆိုလွ်င္ ည ၁ ခ်က္တီး ၂ ခ်က္ေလာက္ျဖစ္သည္။ ပါတီအသင္းသားေတြ႕ဆံုပြဲ၊ ဘာပြဲ ညာပြဲစသည္မွ ျပန္လာသျဖင့္ အရက္ကလည္း မူးလာသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးက်လွ်င္ အေဖက သူဝယ္လာေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စသည့္စားစရာမ်ားကို သားသမီးမ်ားအား ႏႈိးေကၽြးၿမဲျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္မွမေနရ။ အကုန္ထရသည္။ အေဖ့ကိုေၾကာက္သျဖင့္ထလာရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ စိတ္ထဲတြင္ သက္သက္ႏွိပ္စက္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ မူးမူးျဖင့္ သားသမီးမ်ားအား ရစ္ေနသည္။ မအိပ္ရေအာင္လုပ္သည္ ဟုထင္ကာ အေဖ့ကိုကလန္ကဆန္လုပ္၍ မစားဘဲေနၿမဲ။

တစ္ည အေဖျပန္လာေတာ့ အေမကဆီးၾကိဳသည္။

“မနက္ျဖန္ေတာ့ ရန္ကုန္တက္ရလိမ့္မတဲ့၊ အဲဒါ သားေတြသမီးေတြ ဘာလိုခ်င္လဲ ၾကိဳေမးထားလိုက္”

ေလသံျဖင့္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သားသမီးမ်ား မၾကားေစရန္ျဖစ္သည္။ ၾကားလွ်င္ေကာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မည္လဲ။ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လိုခ်င္သည္က အရမ္းေစ်းၾကီးေနလွ်င္ ဝယ္မေပးႏိုင္ပါက ကေလးမ်ား၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရိုက္ခ်ိဳးရာက်မည္။ ထုိစဥ္က အေဖ့ေလသံကေလးကို ကၽြန္ေတာ္လည္းမၾကားမိေပ။ ေနာက္မွ အေမျပန္ေျပာမွ သိျခင္းျဖစ္ေပသည္။

အေမက လံုးဝမရိပ္မိေစဘဲ သားသမီးမ်ားအား တစ္ေယာက္ခ်င္းေမးသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေစ်းၾကီးရာမ်ားကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ငယ္လြန္း၍ထင့္။ ေရႊဘီးလိုခ်င္သူက လိုခ်င္၊ ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ၾကည့္ရေသာ ဓာတ္စက္လိုခ်င္သူကလိုခ်င္၊ စႏၵရားလိုခ်င္သူကလိုခ်င္ျဖင့္ အေမ့မွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းေပ။ ကၽြန္ေတာ့္အားေမးေသာအခါ ထိုစဥ္က ရုပ္ရွင္မင္းသားေက်ာ္ဟိန္း ဗီဒီယိုဇာတ္ကားတစ္ကားထဲတြင္ ဝတ္ေသာ လည္ေထာင္ တီရွပ္အကႌ်ကေလးလိုခ်င္ေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာမိသည္။

အေဖရန္ကုန္တက္မည့္မနက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြ ေဆာ့ခ်ိန္က်ေသာ္လည္း မေဆာ့ရေတာ့ေပ။ အိမ္မွာရွိသမွ်အလုပ္မ်ားကို ခိုင္းသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို တံျမက္စည္းလွည္းခိုင္းသည္။ ေယာက္်ားေလးမ်ားကို ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ ခိုင္းသည္။ ဤသည္မွာ အေဖခရီးသြားတုိင္း လုပ္ခိုင္းေနက်ျဖစ္ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမသြားခင္ သူလုပ္ခိုင္းခဲ့ေသာ သန္႕ရွင္းသည့္သူ႕အိမ္ေလးသည္ ျပန္လာလွ်င္ ထုိကဲ့သို႕ သန္႕ရွင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေန႕ကမူ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေမာင္နီႏွင့္ခင္ေဆြတုိ႕ကို ယေန႕ စက္ဘီးပတ္စီးမည္။ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တခိုးၾကိဳက္ရေသာ တင္လွေမအိမ္သို႕ မေရာက္အေရာက္သြားမည္။ ထုိကဲ့သို႕ အၾကံအစဥ္မ်ား ပ်က္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အလုပ္မဟုတ္သည့္ အေဖ့စိတ္ကူးႏွင့္ ထုိစိတ္ကူးကိုၾကံစည္ေသာ အေဖ့ကိုမုန္းတီးမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒုိင္း ဆူေဆာင့္ေအာင့္၏။

အေဖသိသည္။ လွမ္းေခၚသည္။

“အၾကီးေကာင္ လာစမ္း”

ကၽြန္ေတာ္သြားရသည္။

“မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ၊ မလုပ္ခ်င္တာလား။ မင္းကြာ အၾကီးျဖစ္ျပီးေတာ့”

ကၽြန္ေတာ္ဘုစကားေျပာမိသည္။

“လုပ္ခ်င္စရာလားခင္ဗ်။ ဒါေတြက အလုပ္ေကာဟုတ္လို႕လား”

“ဘာကြ”

အေဖ ေဒါသပုန္ထသြားသည္။ သူ၏စိတ္ကူးမ်ားကို သူ႕သားအၾကီးဆံုးက မေလးစားသည္မဟုတ္လား။ အေဖနီးရာတံျမက္စည္းဆြဲယူကာ ဘာမေျပာညာမေျပာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ရုိက္ေလေတာ့သည္။

အေဖရိုက္သည္မွာ နာလွသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာထက္ စိတ္ကပိုနာသည္။ သားသမီးတစ္ဦးသည္ မိမိ၏ ဆႏၵကို မိဘအား တင္ျပခြင့္မရွိသေလာ ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိကာ အေဖ့အား စိတ္အနာၾကီးနာသည္။ အေဖရုိက္ျပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းခဲ့သည္။

ညေနကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာသည္။ အေမ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမွ်ာ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒဏ္ရာမ်ားအား ေဆးထည့္ေပးသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ေနာက္အဲလိုမေျပာရဘူး၊ အဲဒါရိုင္းတယ္ေခၚတယ္ အစရွိသျဖင့္ တတြတ္တြတ္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမ့စကားအားမၾကား။ အေဖ့၏ ေဒါသထြက္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္၏အလိုမက်မႈမ်ားကိုသာ ျမင္သည္။

ေနာက္ေန႕တြင္ ေၾကးနန္းရသည္။

“အေဖ ရန္ကုန္မွာ အက္စီးဒင့္ျဖစ္လို႕။ လုပ္ၾကံမႈလို႕ေတာ့ ယူဆရတယ္။ ယၡဳ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးတင္ထားတယ္။ အေျခအေနအေတာ္ ဆိုးတယ္”

ဟူေသာေၾကးနန္းပင္။

အေမ့မွာ ျပဴးတူးျပာတာျဖစ္ကာ ရန္ကုန္သို႕အလ်င္အျမန္လိုက္ရန္ ျပင္ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း သားအၾကီးျဖစ္သျဖင့္ အေမႏွင့္အတူလိုက္သြားသည္။

ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးေရာက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းမွာမလွ။ အေဖ့တြင္ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုးမရွိေတာ့ေပ။ အေမသည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ အေဖ့အနီးသုိ႕ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း မေန႕ကကိစၥ အကုန္ေမ့ကာ အေဖ့ကိုျမင္ရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္ျပီး ငိုယုိမိေတာ့သည္။

အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္ပါလာမွန္း ေနာက္မွသတိျပဳလိုက္မိသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အနားေခၚသည္။

“သား.. ဟိုေသတၱာေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္”

ေျခရင္းမွ ေသတၱာေလးကို အေဖဆိုလိုဟန္ရွိသည္။ ေသတၱာေလးသည္ အေတာ္အတန္ပိန္ခ်ိဳင့္ေနသည္။ ေသြးမ်ားလည္းပရပြ။

ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာလိုက္ေသာ အကႌ် လည္ေထာင္ တီရွပ္အကႌ်အျဖဴေလး…….

အျဖဴစြတ္စြတ္ အကႌ်ေလးမွာ အေဖ့၏ေသြးမ်ားေၾကာင့္ အနီေလးျဖစ္ေနေပျပီ။

အေဖသည္ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ

“အာကြာ…. ငါ့သားအကႌ်ေလး ျမင္မေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ….. သား…. မပူနဲ႕…. ေနာက္တစ္ေခါက္အေဖ ျပန္လာမွ ထပ္… ဝယ္… ေပး…”

အေဖ စကားဆံုးေအာင္မေျပာႏိုင္ပါ။ စိတ္မေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ စကားတစ္ဝက္တြင္ ငိုသံရႈိက္သံစြက္လာသည္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ပါးျပင္ေပၚစီးလာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲသည္အခ်ိန္က ဘာစကားမွေျပာမထြက္ခဲ့။ ဘာေျပာရမွန္းလည္းမသိခဲ့ေခ်။ အကႌ်ေလးကိုလက္ကကိုင္ကာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ေနသည္မွ အပ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆိုဘာမွ မမွတ္မိခဲ့။

ထုိသို႕အေျခအေနတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဒုတိယ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးတြင္ အတိတ္က အေဖ့ပံုရိပ္မ်ား ေျပးလႊားကာ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အတြက္ စာမ်ားကို မအားသည့္ၾကားမွ ကိုယ္တုိင္ကူးေပးခဲ့သည့္အေဖ…. မည္မွ်အလုပ္မ်ားေနေစကာမူ သားသမီးပညာေရးကို အေလးစိုက္ခဲ့ေသာအေဖ…. သားသမီးမ်ားႏွင့္ လက္ဆံုမစားရတာၾကာေသာေၾကာင့္ သူအားသည့္ ညျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကေလးတြင္ သားသမီးမ်ားႏွင့္အတူစားလိုေသာ အေဖ…. အေဖ… အေဖ…. ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ အေဖ့ကို မႈန္ဝါးဝါးသာျမင္ရေတာ့သည္။ ထိုျမင္ကြင္းမွာ အေဖကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားသည္။ ေၾသာ္…. အေဖငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါလား……

ယခုအခါ အေဖသည္ ေျခႏွစ္ဖက္ျပတ္ ဒုကၡိတဘဝေရာက္ေနေပျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေဖ့ကိုေထာက္ပံ့၏။ အေဖကလည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ထုိစဥ္က တီရွပ္အျဖဴဟုေခၚရမည့္ အနီေရာင္ကေလးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႕ျပန္ေျပာတုိင္း ထုိစဥ္က မိဘေမတၱာ၊ အေဖ့ေမတၱာကို မသိနားမလည္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္မိသည္။ အေဖ့ကိုလည္း အားနာမိသည္။ ေမတၱာအစစ္၏ သေဘာတရားအမွန္ကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းကင္းေသာကၽြန္ေတာ္၊ အေဖ့ကို အျမင္ေစာင္းခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ္သည္… အေဖ့အား…. ရိုေသစြာရွိခိုးမိသည္။ အေဖသည္ ၿပံဳးသည္။ မ်က္ရည္က်သည္။ ေၾသာ္……… ေမတၱာစစ္တုိ႕မည္သည္ အၾကြင္းအက်န္မရွိ…. ခ်စ္တတ္သည္တကား….

စာျပီးႏွစ္ ၁၁၊ ၉၊ ၂၀၁၁

ေရႊနဒီ ေရးသည္

ေမတၱာစစ္ႏွင့္ အကႌ်နီ ဤတြင္ ျပီးသည္။