“ပန္းေရ… ငါအျပင္သြားဦးမေဟ့”

“သြား ေတာ္ေရ႕… ျပန္ကို မလာခဲ့နဲ႕ေတာ့”

“အာကြာ… သည္မိန္းမကေတာ့… ေအးေဟ့… ျပန္ကိုမလာေတာ့ဘူး”

ေဒါသအေလ်ာက္ ေဒၚပန္း ေျပာမိေသာ္လည္း ဦးဖ်ာ၏ အေျပာေၾကာင့္ အသံတိတ္သြားခဲ့သည္။ ယခုတေလာတြင္ ဦးဖ်ာသည္ ေျခလွမ္းႀကဲေနသည္ဟု ေဒၚပန္းျမင္၏။ ယခင္က တစ္ေန႕တစ္ေန႕ အိမ္အျပင္ပင္မထြက္ဘဲ စာဖတ္လိုက္ တရားနာလိုက္ ေနလာခဲ့ေသာ ဦးဖ်ာသည္ အၿငိမ္းစားယူၿပီး သံုးလအၾကာတြင္ ယခုကဲ့သို႕ အျပင္ေလးထြက္လုိက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထိုင္လိုက္ႏွင့္ လမ္းသလားေနသည္ကုိ ေဒၚပန္း တစ္စက္မွမႀကိဳက္ေပ။

အသက္ႀကီးမွ အၿမီးေပါက္မည္ဟု ေဒၚပန္းမထင္ေသာ္လည္း မသိစိတ္တြင္ေတာ့ ဦးဖ်ာကို သိပ္မယံုလွ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဦးဖ်ာ သုိ႕မဟုတ္ ကိုဖ်ာသည္ကာလသမီးမ်ားျဖင့္ လံုးလံုးလံုးလံုးေနလွသျဖင့္ ေဒၚပန္းျဖင့္ဆံုစည္းရာမွ လက္ထပ္ၾကျခင္းျဖစ္ေလရာ ဦးဖ်ာ၏ အက်င့္စ႐ိုက္ကို ေနာေက်သူျဖစ္၍ မယံုၾကည္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဦးဖ်ာေနာက္သို႕ လိုက္လိုပါလည္း သား ေမာင္ေသာင္း၏ သမီး၊ မိမိ၏ ေျမးဦးေလးျဖစ္သူ ရွင္းသီရိေသာင္းအား ထိန္းေက်ာင္းရန္အလုပ္ကရွိေနေသာေၾကာင့္ မလိုက္ႏိုင္ပဲ အိမ္မွာပင္ ေသာက ဗ်ာပါဒ ပြားေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အတြင္း အဇၥ်တၱေသာကမီးမ်ားသည္ ႐ုပ္တြင္ ထင္ရွားစြာေပၚတတ္ေသာ သေဘာရွိေပရာ ေဒၚပန္းတြင္လည္း ေသာကမီးမ်ားႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ တမႈိင္မႈိင္ျဖင့္ ဦးဖ်ာအား မယံုၾကည္သည္ ျဖစ္ရကား စကားအေကာင္းေျပာျခင္း မရွိလွေတာ့ပါ။ ယခင္က အလုပ္မ်ားလွေသာ ဦးဖ်ာေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူရွိခ်ိန္ဟူသည္ မနက္ ႐ံုးမသြားခင္ႏွင့္ ည႐ံုးမွျပန္ေရာက္ခ်ိန္သာလွ်င္ရွိ၏။ အစိုးရအလုပ္ျဖစ္ျငား တစ္ခါတစ္ရံ အေရးႀကီးလွ်င္ႀကီးသလို ေနာက္က်ရ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ တြင္ပင္ မအားရဘဲ အလုပ္လုပ္ရေလသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၿငိမ္းစားယူမွသာ တို႕လင္မယား ေအးေအးေဆးေဆးေနမည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ ေဒၚပန္း၏စိတ္ကူးမ်ားသည္ သံုးလသာ ခံလုိက္ေသာေၾကာင့္ ေဒၚပန္းတစ္ေယာက္ ပို၍ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ရျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဦးဖ်ာသည္ ေမာင္ေသာင္း ႐ံုးမွျပန္ေရာက္သည့္ ညေန ငါးနာရီအခ်ိန္ထိပင္ ျပန္ေရာက္လာျခင္းမရွိသည္ျဖစ္ေလရာ ေဒၚပန္း၏ စိတ္မခ်မႈမ်ားသည္ မသကၤာမႈမ်ားဘက္သို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကူးေျပာင္းလာေလေတာ့သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“လာဗ်ိဳ႕ ကိုဖ်ာေရ”

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးေအးေငြ၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ဦးဖ်ာလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲဝင္သြားေလ၏။

“ကိုဖ်ာ… ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလား… ၾကည့္ရတာ အိမ္ကမဒီနဲ႕ အေပးအယူမတည့္ခဲ့ဘူးထင္ပါ့”

“ဟုတ္ပဗ်ာ… တစ္သက္လံုး အလုပ္မွာပဲ အေနမ်ားလာသူဆိုေတာ့ သံုးလေလာက္ အိမ္မွာေနရတာကို ပ်င္းလာတယ္ဗ်… ဒါနဲ႕ အျပင္ထြက္မယ္လုပ္ျပန္ေတာ့ အိမ္ကအဖြားႀကီးက ပြစိပြစိနဲ႕ဗ်ာ… စိတ္ကို႐ႈပ္ပါတယ္”

“ကိုင္း စိတ္႐ႈပ္ခံမေနနဲ႕ကိုယ့္လူေရ… လာဗ်ာ ဟိုဘက္လမ္းသြားရေအာင္… ကာရာအုိေကဆိုင္ေလး ေတြ႕ထားတယ္ဗ်..”

“ေနစမ္းပါဗ်ာ…. ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးက်မွ ဒီလုိကိစၥေတြလည္း မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…”

“ဒီလိုေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲဗ်… အခု ခင္ဗ်ား စိတ္႐ႈပ္ေနတယ္မလား… ႐ႈပ္ေနတယ့္စိတ္ေတြရွင္းသြားေအာင္ က်ဳပ္က ကူညီတာပါဗ်… ဟဲဟဲ ေနာက္ဆိုခင္ဗ်ား စြဲေတာင္သြားဦးမယ္”

ဦးေအးေငြသည္ နဂိုကတည္းက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ေနခဲ့ေသာ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ အဆိုပါကိစၥမ်ားႏွင့္ ငယ္စဥ္ကပင္ ထိေတြ႕ခဲ့သည္။ အသက္အရြယ္ရလာေသာအခါတြင္မူကား ေလ်ာ့သြားသည္သာရွိ၏။ ေပ်ာက္သြားသည္ဟူ၍မရွိခဲ့ေခ်။ ဦးေအးေငြသည္ တစ္ကိုယ္တည္းလူပ်ိဳႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ လက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံပိုတိုင္း ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္မ်ားတြင္သာ ျဖဳန္းတီးေလ့ရွိ၏။ ငယ္စဥ္က ဦးဖ်ာႏွင့္ ဦးေအးေငြတုိ႕သည္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ တပူးတြဲတြဲေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဦးဖ်ာသည္ ေဒၚပန္းႏွင့္ေတြ႕စဥ္ကစ၍ ဦးေအးေငြႏွင့္လိုင္းကြဲသြားေတာ့သည္။ ယခု ဦးေအးေငြက အေတာ္စည္း႐ံုးေနေသာေၾကာင့္ ဦးဖ်ာအေနျဖင့္ ငယ္စဥ္က စိတ္လႈိင္းမ်ား ႂကြခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာ၏။

“ေအးဗ်ာ… သီခ်င္းေလး ဆို႐ံုပဲေနာ္ခင္ဗ်… အိမ္ကအဖြားႀကီးသိရင္ မလြယ္ဘူး… ေကာင္မေလးလည္း မေခၚဘူး….. ေသာက္လည္းမေသာက္ဘူးေနာ္ ကိုေအးေငြ…”

“ေအးပါ ကိုဖ်ာရာ… ကိုင္း လာ… သြားရေအာင္”

စားပြဲထိုးအား လွမ္းေခၚ၍ က်သင့္ေငြကို ဦးဖ်ာမွေပးေခ်ကာ ပိုေငြကိုပင္ ျပန္မအမ္းေစဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ငယ္ေပါင္းႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ယခုတေလာတြင္ ဦးဖ်ာ၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေဒၚပန္း မရိပ္မိသည္ မဟုတ္။ ရိပ္မိသည္သာျဖစ္၏။ သုိ႕ရာတြင္ မည္သုိ႕ ေျခလွမ္းလွမ္းေနသည္ကိုမူ ေဒၚပန္းမသိေခ်။ ယခင္က ဦးဖ်ာအား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္သာေတြ႕ရေသာ္လည္း ယခုအခါမူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ရံဖန္ရံခါေလာက္သာ ေတြ႕ရေတာ့၏။ ဤသည္ကို ေသခ်ာေစသည္မွာ ေခၽြးမလုပ္သူ မေငြစိန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မေငြစိန္မွာ သူ၏ဝသီေၾကာင့္ ေစ်းသို႕ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ လာေလ့ရွိရာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ျဖတ္သြားရသျဖင့္ ယခင္ အေဖျဖစ္သူႏွင့္ မၾကာခဏ ဆံုေလ့ရွိသည္။ သို႕ရာတြင္ ယခုတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွစ၍ အိမ္မွထြက္တုိင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္မရွိေၾကာင္း ေယာကၡမျဖစ္သူထံ သတင္းပို႕ေလသည္။ နဂိုကတည္းကမွ မယံုၾကည္ျဖစ္ေနေသာ ေဒၚပန္းသည္ ေခၽြးမျဖစ္သူ အတြင္းလူ၏ သတင္းေၾကာင့္ ပိုမို၍သာ မယံုၾကည္ျဖစ္လာရေလသည္။ အနီးဝန္းက်င္ကလည္း ယခုတေလာ ဦးဖ်ာကို ပိုေမးလာသည္ဟုပင္ ေဒၚပန္းျမင္မိ၏။ ဧကႏၱ သူတို႕လည္း ဦးဖ်ာအေၾကာင္းကို ၾကား၍ျဖစ္မည္ဟု ေဒၚပန္းထင္ျမင္လာေလသည္။

တစ္ေန႕တြင္ ဦးဖ်ာ၏ သတင္းအစအနကို ေျခရာခံမိေလသည္။ ေျမးငယ္ ရွင္းသီရိေသာင္းအတြက္ ေတာ္ဖီထုပ္ ထြက္ဝယ္ရာတြင္ ကာလသားတစ္သိုက္၏ စကားသံမ်ားကို ေဒၚပန္းၾကားမိ၏။

“ေဟ့ေကာင္ ငေငြရ… မင္းေျပာတဲ့ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြကလည္း အစြယ္က်ိဳးႏွစ္ေပြဆီကိုပဲ ကပ္ေနတာပဲကြာ… ”

“ဘယ္ အစြယ္က်ိဳးႏွစ္ေပြတုန္းကြ…. ”

“ဟို ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေတာ္ တစ္ဆိတ္ဟိုင္း ေတြေပါ့ကြာ… ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ကိုယ့္ေျမးမေလာက္ေလးေတြကို ေလ်ာ္လိုက္တာမွ နည္းတာမဟုတ္ဘူး… လူေတြၾကည့္ေတာ့လည္း သိပ္ေထာမယ့္ပံုမေပၚပါဘူးကြာ…”

“ေဟ့ေကာင္ ထြန္းေက်ာ္… သိပ္လည္းမေျပာနဲ႕ဦး… အၿငိမ္းစားေလးေတြ ကဲပါေစကြာ… ဟဲဟဲ… ခံလုိက္ရရင္ မွတ္သြားမွာပါ…”

ထြန္းေက်ာ္ဆိုေသာ လူငယ္ေျပာသည့္ ေလ်ာ္သည္ ဆိုေသာ အသံုးကို ေဒၚပန္းနားမလည္။ သို႕ေသာ္ ေဒၚပန္းသည္ ထိုအသံုးကို ပိုက္ဆံအေျမာက္အျမားေပးျခင္းဟူ၍ အၾကမ္းဖ်င္း သေဘာေပါက္မိေလသည္။ ေျမးမေလးအတြက္ ေတာ္ဖီႏွစ္ထုပ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ဝယ္ရင္း အိမ္သို႕ သြက္သြက္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ေျမးမေလးအား မုန္႕ထုပ္ကို ေပးကာ အိမ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ဦးတည္း စဥ္းစားေလသည္။ သက္က်ားအို ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္မွာ ဦးဖ်ာပင္ ျဖစ္ရမည္။ မနက္က ေငြစိန္႕ကိုေစ်းလႊတ္ဖို႕ ေမာင္ေသာင္းလခမထုတ္ေသးသည့္အတြက္ ေခတၱေခ်းရန္ ဦးဖ်ာကိုေျပာေသာအခါ ဦးဖ်ာက မေပးဘဲ ေရာေသာေဖာေသာလုပ္ကာ အျပင္ထြက္သြားေလသည္။ ဒါဆို… ဒါဆုိ…

သင္းႀကီးေသခ်ာေနပါၿပီ။ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြဘက္ပဲ ေရာက္ေနၿပီထင္ပါ့။ ေအာ္ ကိုဖ်ာ ကိုဖ်ာ… ေတာ္ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ေဟာဒီက မပန္းကို ေမ့ၿပီေပါ့ေလ… ေအာ္… ေယာက္်ားေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖို႕ေကာင္းလွခ်ည့္… စသည္ျဖင့္ တစ္ဦးတည္း ေတြးကာ ငိုေနေလေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ညေနဘက္တြင္ ေဒၚပန္းတစ္ေယာက္ တစ္ဖက္ရပ္ကြက္ေန ေဒၚပန္း၏အမ ေဒၚနန္းဆီသို႕ သြားေလသည္။ ေဒၚပန္းတစ္ေယာက္ သူခံစားေနရသမွ်ကို ေဒၚနန္းအား ဖြင့္ေျပာေလေတာ့သည္။ ေျပာအၿပီးတြင္ ေဒၚနန္းက

“ဟဲ့… နင္တုိ႕အကို အၿငိမ္းစားယူတုန္းကလည္း ဒီလိုေျခရွည္ဖူးတယ္ဟဲ့… ငါ့မယ္ အဲဒီတုန္းက ပဋာေျမလူးျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့ေအ… ဒီအဖိုးႀကီး အသက္ႀကီးမွ အၿမီးေပါက္တယ္ေပါ့… ဒါေပမယ့္ နည္းသိေတာ့ အလြယ္ေလးပါေအ…”

ေဒၚနန္းစကားေၾကာင့္ ေဒၚပန္းအားတက္သြားေလသည္။ ရွင္ႀကီးကိုးသည့္မ်က္လံုးျဖင့္ ေဒၚနန္းအား

“မနန္းရယ္… ဒါျဖင့္ နည္းစနစ္ေလးေပးပါဦး”

“ေအး… သည္လုိလုပ္”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မနက္ ၆ နာရီခန္႕တြင္ ဦးဖ်ာႏိုးလာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ကာ အဝတ္အစားလဲၿပီးေနာက္ ဘုရားရွိခိုးေလသည္။ နာရီဝက္ၾကာ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးေနာက္ ဦးဖ်ာ ဧည့္ခန္းထဲသို႕ဝင္လာ၏။ ခါတိုင္းႏွင့္မတူေသာ အိမ္၏အျပင္အဆင္ကို ဦးဖ်ာေကာင္းစြာျမင္လုိက္ရေလသည္။ သပ္ရပ္ေသာ ပိေတာက္ေရာင္ခန္းဆီးမ်ားက အိမ္၏ျပတင္းေပါက္မ်ားတြင္ ေနရာယူလ်က္။ ဖုန္မသုတ္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဖ်ာ၏ စာၾကည့္စားပြဲသည္ ယခင္ႏွင့္မတူပဲ အေရာင္ေတာက္လ်က္။ ဦးဖ်ာသည္ အျမင္မ်ားမွားသလားဆိုၿပီး မ်က္လံုးကို ႏွစ္ႀကိမ္ပြတ္၍ ထပ္ၾကည့္သည္။ ထိုအတုိင္းပင္။ ဦးဖ်ာအံ့ၾသရၿပီ။ ညက သူအိပ္ေတာ့ ၈ နာရီပင္ ခြဲၿပီးေလၿပီ။ သို႕ရာတြင္ အိမ္မွာ နဂိုအတုိင္းပင္ရွိေနသည္။ ထိုမနက္ သူႏိုးေတာ့ အိမ္မွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ဆန္းသစ္လ်က္ပင္ ရွိ၏။

မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးအား ကြယ္ထားေသာ ခန္းဆီးလိုက္ကာေလး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာ၏။ အထဲမွ ကတၱီပါေရာင္ အက်ႌဝမ္းဆက္ကို ဝတ္လ်က္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး မရဲတရဲဆိုး၍ မိတ္ကပ္ခပ္ပါးပါးလူးထားလ်က္၊ ဆံထံုးေလးကို ျမန္မာဆန္ဆန္ထိုး၍ ဆံၿမိတ္ကေလးမ်ား ခ်လ်က္ရွိေနေသာ ေဒၚပန္းကို အံ့အားသင့္ဖြယ္ ေတြ႕ရေလသည္။ ယခင္ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေဒၚပန္းမွာ မႏိုးတတ္ေသး။ သည္ေန႕ေတြ႕ရသည္မွာ မပန္းမွဟုတ္ပါေလစ ဟူ၍ ဦးဖ်ာမွာ ဇေဝဇဝါရွိဆဲ။ ေဒၚပန္းတစ္လွည့္ အိမ္ခန္းတစ္လွည့္ၾကည့္ရင္းျဖင့္ ဦးဖ်ာ ေတြေဝလ်က္ရွိေနသည္။

ထုိစဥ္ ေဒၚပန္းက

“ကိုဖ်ာ… မနက္စာ အဆင္သင့္ပဲ… စားလိုက္ဦးေနာ္ ကို”

“ဟိုက္”

ကိုဖ်ာ တကယ္ ဟိုက္ မိသြားေလသည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေမာင္ေသာင္းမေမြးခင္အထိသာ မနက္စာကို အသင့္လုပ္ေပးခဲ့ၿပီး ထိုေနာက္ပုိင္းတြင္မူ ကိုဖ်ာသာ မနက္စာတာဝန္ယူခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႕ မနက္စာအဆင္သင့္လုပ္ထားေသာ ေဒၚပန္းအား ကိုဖ်ာ အေတာ္ေငးေငး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ေၾသာ္ ကိုဖ်ာ… ကိုဖ်ာေန႕လည္ေန႕ခင္း လက္ဖက္ရည္ေသာက္တတ္မွန္းသိလုိ႕ ပန္း ကိုဖ်ာ့အတြက္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေပးထားေသးတယ္ေနာ္… ဆိုင္လက္ရာမမီမွန္းသိေပမယ့္ ကိုဖ်ာ ေသာက္ေစခ်င္လြန္းလို႕ပါေတာ္”

“ဟိုက္”

ကိုဖ်ာ ဟုိက္ ရျပန္ၿပီ။ ကႏြဲ႕ကလ်အမူအရာျဖင့္ ေဒၚပန္း ေျပာပံုဆိုပံုမွာ ဦးဖ်ာ၏ အသည္းစုိင္ကို စြဲရမ္းလ်က္ရွိေလသည္။ သို႕ရာတြင္ ေျပာပံုဆိုပံုမ်ားကို ဦးဖ်ာ ေထာက္႐ႈ၍ မိမိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မသြားရေအာင္ တားဆီးျခင္းပင္ျဖစ္မည္ဟု ယူဆသည္။ ထားေတာ့ ဒါကေတာ့။ သို႕ရာတြင္ ေဒၚပန္း ဝတ္ေကာင္းစားလွဝတ္ကာ လွလွပပျပင္ဆင္ထားျခင္းကိုမူ ဦးဖ်ာ မစဥ္းစားတတ္။

“ဗ်ိဳ႕ ကိုဖ်ာေရ”

“ေဟ.. ဘယ္သူေတြတုန္းကြ”

“ေအးေငြနဲ႕ ေပါက္က်ိဳင္းပါကြ”

“ေအာ္ ေအး… ခဏေလး… ငါလာခဲ့မယ္”

“ကိုဖ်ာ… လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္မသြားရဘူးေနာ္… ဟင့္”

“ေအးပါ မိန္းမရယ္”

ေဒၚပန္း၏ မူမူႏြဲ႕ႏြဲ႕ ဟန္ပန္အမူအရာေလးကို ဦးဖ်ာ မျငင္းခဲ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာသည္။

“ေျပာ ဘာကိစၥ”

“လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားေျပာမယ္ေလဗ်ာ”

“မလုိခ်င္ဘူး… သည္မွာေျပာ”

“ေအာ္… ကိုဖ်ာ ဟိုအပတ္က ေဆာင္းပါးစာမူခ က်ဳပ္ ထုတ္လာခဲ့တယ္ဗ်… ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တာနဲ႕ တလက္စတည္း… ကိုဖ်ာ တစ္ရက္ တစ္တိုက္ႏႈန္း လိုက္ျဖန္႕ခဲ့တဲ့ စာမူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သြားလိုက္ရတာဗ်ာ…. ေရာ့ သည္မွာ ခင္ဗ်ား စာမူခ”

ဦးေအးေငြလက္ထဲမွ စာမူခကို ဦးဖ်ာ လွမ္းယူလိုက္သည္။

“က်ဳပ္လည္း ေပးစရာရွိေသးတယ္ဗ်… ဟဲဟဲ ဟိုတစ္ေလာက ခင္ဗ်ားဆီကေန ကာရာေလး အိုေကရေအာင္ ခဏဆြဲထားတယ့္ ပိုက္ဆံေလး ျပန္ဆပ္မလုိ႕ဗ်… က်ဳပ္လည္း လခထုတ္ရက္ကေလးမို႕လို႕ ျပန္ေပးႏုိင္တာဗ်… ခင္ဗ်ား စုထားေဆာင္းထားတာေလးေတြဆိုေတာ့ က်ိန္းေသ ျပန္စပ္ရမွာေပါ့ဗ်ာ… ဟဲဟဲ”

“ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားသတိရလို႕… သည္ၾကားထဲမွာ အဖြားႀကီးက ေခ်းေသးတယ္ဗ်… က်ဳပ္မလဲ ခင္ဗ်ားကိုေခ်းၿပီး မရွိတာနဲ႕ ေဝ့လည္လုပ္ခဲ့ရတယ္”

“ကိုဖ်ာ… ေနာက္တစ္ခါေလာက္ က်ဳပ္တို႕နဲ႕အတူ ကာရာေလး အိုေကရေအာင္ လိုက္ခဲ့စမ္းပါဗ်ာ… ခင္ဗ်ားက တစ္ခါတည္းနဲ႕ လက္လန္ေရာလားဗ်..”

“မဟုတ္ဘူးဗ်… က်ဳပ္စိတ္ကိုက ဝါသနာမပါေတာ့တာ ျဖစ္မယ္… ထားပါဗ်ာ… ေပးေပး က်ဳပ္ပိုက္ဆံ”

“ေဟ့လူ… ေနာက္ေန႕မနက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာၿပီး စာလာေရးမွာပါေနာ္”

“ဟဲဟဲ… မလာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ… အိမ္မွာပဲ ေရးေတာ့မယ္ဗ်… ”

ဦးေပါက္က်ိဳင္းလက္ထဲမွလည္း ဦးဖ်ာ ပိုက္ဆံမ်ား လွမ္းယူလုိက္ေလသည္။ ထိုပိုက္ဆံမ်ားျဖင့္ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ဦးဖ်ာေတြးသည္။ ေအာ္… ငါ့မိန္းမေခါင္းက ဆံထံုးမွာ ဆံညႇပ္ အမည္းေရာင္ကေလးျဖစ္ေနသည္။ ေရႊဆံညႇပ္ကေလးေတာ့ ဝယ္ေပးဦးမွ….။

၁၈.၁၀.၂၀၁၁

ေရႊနဒီ