အႀကိမ္ႀကိမ္မွားမိေလေသာ ပထမဆံုးအမွားမ်ား

ကိုယ့္ဘ၀အေၾကာင္းကို
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြ႕ရမွာက
ကိုယ္အျပစ္ရွိ မရွိ။
ဘ၀၊ ဘ၀၊ ဘ၀၊
ဒီလုိအရြယ္ ဒီလိုအျမဲ …
( ၊ ဘ၀ ဘ၀)

စတယ္လာႏွင့္ စကားေျပာရတာကိုက သိပ္အျမီးအေမာက္ မတည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်ည္တယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ကိုေတာင္ လွမ္းၿပီး တိုင္တည္ေနေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုၿငိမ္း၊ ကိုတို႔ေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လား။ သြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့လူကို ဘာျဖစ္လို႔ တားေနမွာလဲ ဆိုတာေလလို႔ သူက ေျပာေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္းေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿငိမ္းေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပတယ္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။ ငါ နင့္ဆီလာတာ နင္တို႔လင္မယားအေၾကာင္း ေျပာဖို႔လာတာ။ ငါ့အေၾကာင္းေတြ ေရႏွဴးခိုင္းဖို႔လာတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ စတယ္လာက ျပံဳးစိစိလုပ္ေနတယ္။ ဒီလို။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ မင္းေဆြတို႔၊ ေဌးညႊန္႔တို႔က စတယ္လာတို႔လင္မယားအေၾကာင္း၊ မင္းနည္းနည္းေလာက္ ၀င္စမ္းပါဦးလို႔ ေျပာျပန္တယ္။ ဘယ္လင္မယားၾကားမွ ငါမ၀င္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာေပတဲ့၊ မင္းေပးစားထားတဲ့ လင္မယား၊ မင္းမ၀င္ရင္ ဘယ္သူ၀င္မလဲလို႔ မင္းေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်ည္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ၿငိမ္းေမာင္ကလည္း ေထာက္ခံတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မင္းစကားပဲ နားေထာင္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ ခက္တာက စတယ္လာတို႔လင္မယား ညားတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ စတယ္လာက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ႏွမလိုပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚေလ့ရွိတယ္။ သူ႔အေမအေဖက ေျပာလုိ႔ဆိုလို႔မရတဲ့အခါတိုင္း သားေရ၊ မင္းႏွမကို နည္းနည္းဆူစမ္းပါဦးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ကူေခၚေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားေထာင္တတ္ေပတဲ့ စတယ္လာက ဆင္ေျခမ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ မႏိုင္ ႏိုင္တဲ့နည္းသံုးၿပီး ေျပာရတယ္။ ေျပာမရရင္ ငါက ထၿပီး နားရင္းအုပ္မွာ ဆိုေတာ့မွ ၿငိမ္တယ္။ သူက အဲဒါမ်ဳိးေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ ဆင္ေျခဆင္လက္နဲ႔ ျငင္းမယ္ဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ထိုင္ျငင္းခ်င္တဲ့ လူမ်ဳိး။ စတယ္လာကို ေအာင္ေက်ာ္ေအးက ႀကိဳက္တယ္။ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းကပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ သံုးတန္းငယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို ဘင္ဂ်ီလို႔ပဲ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းတုန္းက သူ႔နာမည္က ဘင္ဂ်မင္ ေအာင္ေက်ာ္ေအးကိုး။ ေအာင္ေက်ာ္ေအးဆိုတာက သူ႔အေဖနာမည္ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုနာမည္ ဆာနိမ္းဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေဖက ဦးေဖသြင္ဘီစီအက္စ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ခင္တယ္။ အေဖစီမံေပးဖို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကို ဒီေကာင္ ၀င္ခြင့္ရတာ။ ေအာင္ေက်ာ္ေအးဆိုတဲ့ နာမည္ကေတာ့ ဒီေကာင္ေမြးတုန္းက အေဖ့မိတ္ေဆြ အန္ကယ္ဦးေမာင္ႀကီးက ေပးတဲ့နာမည္။ အန္ကယ္ဦးေမာင္ႀကီးက အေရွ႕တိုင္းအေနာက္တိုင္း ေဗဒင္တို႔၊ နကၡတ္တို႔ အေတာ္ႀကီး ကၽြမ္းတယ္။ ဆူးေလဘုရားအ၀ိုင္းမွာ သာသနမုုခ ဆိုၿပီး စာအုပ္ဆိုင္ကေလး ဖြင့္ထားတယ္။ ၀ါသနာအရ လုပ္တာ။ အန္ကယ္ဦးေမာင္ႀကီး အေျပာအရေတာ့ ဒီေကာင့္ကိုနာမည္ေပးတာ အီဂ်စ္ေတြရဲ႕နည္းကို ျမန္မာအကၡရာနဲ႔ အေျခခံၿပီး ေပးလိုက္တာပဲတဲ့။ စ-ဆံုးညွပ္ ကံထပ္နည္းဆိုလားပဲ။ အစအကၡရာကို အဆံုးနဲ႔ ညွပ္ရသတဲ့။ ျမန္မာအစဥ္အလာ နည္းထဲကဆိုရင္ေတာ့ မညွိဳးလံုးနည္းနဲ႔ ဆင္ဆင္တူသတဲ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေတြ နားမလည္ဘူး။ နားလည္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ နာမည္မွာ ဘာပါတာမွတ္လို႔ ဆိုတာပဲ လက္ခံတယ္။ ႏွင္းဆီကို ဘယ္လိုေခၚေခၚ ေမႊးမွာပဲလို႔ တခ်ဳိ႕ကဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွင္းဆီမွာ ဆူးပါသမို႔ စူးေတာ့စူးမွာပဲလို႔ပဲ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးေခၚသလို ဘင္ဂ်ီလို႔ပဲ ေခၚၾကစို႔ရဲ႕။ ဘင္ဂ်ီက ေ၀ဒနာနဲ႔ေမြးလာတဲ့ အေကာင္လို႔ပဲ ေခၚရမယ္။ အေကာင္းေ၀ဒနာ၊ အဆိုးေ၀ဒနာ အားလံုးစံုတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ေက်ာင္းကတည္းက သူ႔ထက္အတန္းႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ေပါင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကားမွာ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ္လို႔သံုးၿပီးေျပာတာ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္လာရင္း စတယ္လာနဲ႔ ေတြ႕တာ။ ဆယ္တန္းေလာက္ကတည္းက သူက ႀကိဳက္တာ။ ဒါေပတဲ့ သူက ေျပာရဲဆိုရဲတဲ့အေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းေဆြတို႔ ၿငိမ္းေမာင္တို႔က ၀ိုင္းေလွာ္ေပတဲ့လည္း ဒီေကာင္က မလႈပ္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို မေျပာရဲတာနဲ႔ မေျပာခ်င္တာ မတူဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာျပ ဖူးတယ္။ စတယ္လာ့ကို မင္းရည္းစားစကားမေျပာရင္ ငါ ကားတင္ေျပးမလား စဥ္းစားေနတယ္လို႔ ေဌးညြန္႔က ေခ်ာက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔မွာ ေဌးညြန္႔ကို ေျခသလံုးဖက္မတတ္ ေတာင္းပန္တယ္။ ညေနတိုင္း ဘီယာေသာက္ဖို႔ပိုက္ဆံမရွိၾကရင္ ေဌးညြန္႔တို႔က စတယ္လာ့ကို ကားတင္မေျပးေစခ်င္ရင္ ဘီယာတိုက္ဆိုလို႔ သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ ပိုက္ဆံကုန္လိုက္ေသးတာ။ ဘင္ဂ်ီေရာ စတယ္လာပါ တစ္ႏွစ္တည္း ဆယ္တန္း အတူေအာင္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ရေသးတယ္။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘီအီးဒီတက္မယ္။ စတယ္လာက စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ အီကိုေလွ်ာက္တယ္။ သူတို႔အိမ္ေတြက သူတို႔နဲ႔ သေဘာမတူဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းၾကည့္ေျပာစမ္းပါဦးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေျပာၾကျပန္တယ္။ ဘင္ဂ်ီအေဖက သူ႔သားကို သူ႔လို ဥပေဒယူေစခ်င္တယ္။ ဘာရက္စတာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဟိုေကာင္က မယူဘူး။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္က သမၼာအာဇီ၀ျဖစ္တယ္ေျပာလို႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေတာ္စကားမ်ားရေသးတယ္။ စတယ္လာက ေဆးေက်ာင္း၀င္ႏိုင္ေပတဲ့ လူမမာေတြနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ စာေတြခ်ည္းနင္းက်က္ၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားကို အသံုးသိပ္မခ်တတ္တဲ့လူေတြနဲ႔ သိပ္မေပါင္းခ်င္ဘူးတဲ့။ ခက္ေနတာက သူ႔အေမက ဆရာ၀န္မႀကီး။ သူ႔အေဖကေတာ့ သမီးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ အီကိုမွာ တက္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ အီကိုမွာက ဆင္ျခင္တံုတရားတင္ အေရးပါတာမဟုတ္ဘူး။ ပါဆြန္နယ္လတီၿပိဳင္ဆိုင္မႈလည္း ရွိေသးသတဲ့။ ဒီအပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မသိဘူး။ အီကိုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အီကိုကေကာင္မေလးေတြ ေခ်ာတယ္ဆိုတာေလာက္အထိပဲ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဘင္ဂ်ီအတြက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္လည္း ေရာက္ေရာက္ပဲ။ ဘာအသံမွ မထြက္ဘူး။ စတယ္လာ့ကို လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြက မ်ားတယ္။ အဲဒီသတင္းမ်ဳိးၾကားရင္ ဒီေကာင့္မွာ ေနမရ၊ ထိုင္မရနဲ႔ ဖင္ၾကားထဲ ခဲခုသလို ျဖစ္ေရာ။ ဒီေကာင့္ကို ဘာလုပ္ပစ္မယ္၊ ညာလုပ္ပစ္မယ္ဆိုၿပီး လက္သီးပုန္းေတြ ျပတတ္တယ္။ အဲသလိုအခါမ်ဳိးမွာ မင္းေဆြက ေနာက္တယ္။ ေစာေစာကတည္းက မင္းသာ ဥပေဒယူရင္ တစ္ခုခုလုပ္လို႔ရတယ္ကြ။ ခုေတာ့ မင္းက ေက်ာင္းဆရာေလာက္ျဖစ္ခ်င္တာ ဆိုေတာ့လည္း ေလနဲ႔ပဲႀကိမ္းလို႔ ရတာေပါ့လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကို စတယ္လာလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း စစ္တုရင္ကစားေနတာေတြ႕ရင္ သူက ၀င္ကစားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးက်ရင္ ကစားရင္း သူ႔ကို ဘင္ဂ်ီ အေၾကာင္း ေရလာေျမာင္းေပး ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ေမးတယ္။ ကိုကိုက စတယ္လာ့ကို ဘင္ဂ်ီနဲ႔ ႀကိဳက္ေစခ်င္တာလားတဲ့။ ငါက ႀကိဳက္ပါလို႔ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ ဘင္ဂ်ီကေတာ့ နင့္ကို တကယ္ႀကိဳက္တာ။ ငါက သူ႔ကို သနားတာပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုကိုက ဘယ္လိုလုပ္ သိသလဲလို႔ သူက ကြန္႔ျပန္တယ္။ ဟဲ့၊ သူကေျပာလို႔ ငါကသိတာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျဖေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို ေနာက္တစ္ေယာက္က မသိႏိုင္ဘူးလို႔ သူကေျပာတယ္။ ဒါေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၀န္ခံရတယ္။ စတယ္လာက အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေလမ်ားလာရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္းနား႐ႈပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘုရင္မႀကီး သူ႔ဆီ ပါသြားပါေလေရာ။
ခုဆို စတယ္လာနဲ႔ ဘင္ဂ်ီနဲ႔ ေပါင္းလာတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း ဆီေပ်ာက္မီးေပ်ာက္ေတြ မ်ားလာတယ္ထင္တယ္။ အင္ဂ်င္က သိပ္မညက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္က ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေျပာတယ္။ မင္းႏွမလည္း ေျပာဦးတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဘင္ဂ်ီအေဖနဲ႔အေမက ေျပာသတဲ့။ ဘင္ဂ်ီတို႔လင္မယားက လင္လိုမယားလို မေနၾကဘူးတဲ့။ လင္လိုမယားလို ဘယ္လိုေနရသလဲလို႔ ေမးလိုက္ဦးမလို႔ပဲ။ လူႀကီးကို ေပါက္တတ္ကရေမးရသလားလို႔ အေျပာခံရမွာ စိုးတာနဲ႔ မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အခ်ိန္မရလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၿငိမ္းေမာင္တို႔နဲ႔ ၀ီစကီေသာက္ေနၾကရင္း ေဌးညႊန္႔ကေျပာတယ္။ ဘင္ဂ်ီတို႔လင္မယားလည္း နည္းနည္းေျပာစမ္းပါဦးတဲ့။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးေတာ့ မင္းေဆြက၀င္ေျပာတယ္။ သူတို႔ဟာက မဟုတ္ေသးဘူး။ တစ္အိမ္တည္းအတူေနၾကၿပီး စကားေျပာခ်င္မွ ေျပာၾကတာတဲ့။ အိပ္ေတာ့လည္း တစ္ခန္းစီတဲ့၊ ပြဲထိုင္ေတြဘာေတြက်ေတာ့လည္း အတူတူတက္သတဲ့။ အဲဒါဘာျဖစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ မင္းေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်ျပန္မေျဖဘဲ ၿငိမ္းေမာင္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာတယ္။ ငါေျပာတာ မမွန္ဘူးလား ၿငိမ္းေမာင္။ ဒီေကာင့္ေျပာရင္ အဲသလို ေမးလိမ့္မယ္ဆိုတာတဲ့။ ၿငိမ္းေမာင္က ျပံဳးေနတယ္။ မေပါင္းခ်င္လည္း မေပါင္းၾကနဲ႔ေတာ့။ ေဘးလူၾကည့္ရတာ အျမင္ရကပ္တယ္လို႔ မင္းေဆြက ဆက္ေျပာတယ္။ မင္းကို ဘယ္သူက ၾကည့္ေနခုိင္းလို႔လဲ။ မင္းလို တစ္ေယာက္မေကာင္း တစ္ေယာက္ေျပာင္းဆိုတဲ့မူ ထားရမွာလားလို႔ ေမးမွ ဒီေကာင္ ၿငိမ္သြားတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ မင္းေဆြက ေျပာတယ္။ ငါ ဘင္ဂ်ီကို မၾကည့္ရက္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သနားသတဲ့။ ဘာလို႔ မင္းက သနားရတာလဲဆိုေတာ့ ေကာင္မက သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ငါက ပက္ပက္စက္စက္ေျပာခ်င္ေနတာတဲ့။ ဒီေတာ့ မင္းေဆြကို ေျပာရတယ္။ စတယ္လာက ငါ့ႏွမလို ေနလာတာ။ ပက္ပက္စက္စက္ႀကီးေတာ့လည္း မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ငါေတြ႕ပါဦးမယ္လို႔ ေျပာထားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အေျခအေန ၿငိမ္းေမာင္ကို ေမးၾကည့္ရတယ္။ ငါ့အျမင္ေျပာရရင္ေတာ့ စတယ္လာက စီးပြားေရးမွာ သိပ္ေအာင္ျမင္တယ္။ ကုမၸဏီေတြ စေထာင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ စလိုက္တဲ့သူ႔လုပ္ငန္းေတြ အားလံုး ေအာင္ျမင္တယ္။ အီကိုဆင္းလည္း အီကိုဆင္းကိုး။ အင္တာနက္တို႔၊ ဂလိုဘယ္အီကိုႏိုမီတို႔ေခတ္မွာ သူက သိပ္ဟန္တာ။ ဘင္ဂ်ီကေတာ့ ပညာေရးဘက္မွာ ၾကာတယ္။ ခုေတာ့ အလုပ္ကထြက္ၿပီး သူ႔အေမဘက္က စက္ေတြ ျပန္ကိုင္တယ္။ စတယ္လာ့ကို ဘယ္မွီမွာလဲ။ နဂိုကတည္းက ဘင္ဂ်ီ႕ကို အထင္မႀကီးခဲ့တာေတြလည္း ပါမွာေပါ့။ ခုေတာ့ ဘင္ဂ်ီက ဧည့္ခံပြဲတက္႐ံုေလာက္ အသံုးက်ေတာ့တာလို႔ ၿငိမ္းေမာင္က အရွည္ႀကီးရွင္းျပတယ္။ ဘင္ဂ်ီဘက္ကေတာင္ စိတ္မေကာင္းသလို ျဖစ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္တာတစ္ခုကို ရွင္းရွင္းပဲ ေမးမိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တျခားသူေတြနဲ႔မ်ား တြဲေနၾကသလားလို႔ေမးေတာ့ ဟ အဲဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ၾကဘူးလို႔ ၿငိမ္းေမာင္က ေျဖတယ္။ ခဏၾကာေအာင္ သူ႔ဘာသာစဥ္းစားၿပီးမွ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ စတယ္လာက မာတယ္။ အမ္ဘစ္ရွပ္စ္ ျဖစ္တယ္။ ေတာ္႐ံုေကာင္ ဘယ္အကပ္ခံမွာတုန္း။ ဘင္ဂ်ီက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကပ္ရဲတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းေဆြကေတာ့ ဘင္ဂ်ီကို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စပ္ေပးမယ္လို႔ ၾကံေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၿငိမ္းေမာင္ကို ဖုန္းဆက္ကြာ။ မင္းနဲ႔ငါ စတယ္လာကို သြားေတြ႕ရေအာင္ဆိုၿပီး ခ်ိန္းခိုင္းလိုက္တာ။
သူ႔႐ံုးခန္းမွာ ထိုင္စကားေျပာၾကတယ္။ ထမင္းစားရင္းစကားေျပာရေအာင္လို႔ သူက ေျပာေပတဲ့ စားရင္းေသာက္ရင္း အဲဒီလို ေခါင္း႐ႈပ္တာေတြ မေျပာခ်င္ဘူး။ စားတာေသာက္တာအေပၚမွာ အာ႐ံုမရွိရင္ အစားအေသာက္ကို ေစာ္ကားသလို ေနမွာစိုးလို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နင့္႐ံုးခန္း လာခဲ့မယ္ဆိုၿပီး သူ႔႐ံုးခန္းကို သြားၾကတာ။ ႐ံုးခန္းျမင္တာနဲ႔ စတယ္လာ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေနတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္တယ္။ အေတာ္ကေလး ေျပာဆိုၿပီးေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေမးလိုက္မိတယ္။ နင္ ေနာက္ေယာက္်ားယူခ်င္လို႔လားလို႔။ သူက ရယ္တယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ဆီကေတာင္ မင္းကလည္းကြာဆိုၿပီး ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရွိတဲ့ အာေမဋိတ္သံ ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ေယာက္်ားလုိခ်င္တဲ့အခါ ကိုကို႔ဆီ စတယ္လာဖုန္းဆက္လိုက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ငါ့ဆီေတာ့ မဆက္နဲ႔ေတာ့ နင့္ဘာသာ ႀကိဳက္တာ ရွာယူလို႔ျပန္ေျပာရင္း ငါတစ္ခုေမးမယ္။ နင္ ဟိုေကာင္နဲ႔ တရား၀င္ ကြာရွင္းျပတ္စဲခ်င္သလားေျပာ။ ငါဒီေရာက္တုန္း အားလံုး မ်က္ႏွာမနာၾကရေအာင္ ၀င္ေျပာေပးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ သူ႔သေဘာပဲ။ သူက ႀကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုလို႔ ယူၾကတာ။ သူက မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း ကြဲၾက႐ံုပဲလို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ထျပန္မယ္လုပ္ရင္း ယူတုန္းက နင္သူ႔ကို မႀကိဳက္ဘူးလားလို႔ ေမးလုိက္မိတယ္။ စတယ္လာက ႀကိဳက္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုကိုက ဘင္ဂ်ီကို သနားေနတာနဲ႔ပဲ စတယ္လာလည္း ႀကိဳက္လိုက္မိတာလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ပါးစပ္က အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ နင္ေျပာရသလားဟယ္လို႔ ၿငီးသံနဲ႔ စကားက ထြက္သြားတယ္။ ကိုကိုက ဘယ္တုန္းက ေမးဖူးလို႔လဲလို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။
စတယ္လာ့ရံုးခန္းက ဆင္းလာၾကေတာ့ ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ ၿငိမ္းေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကို အသာပုတ္ရင္း၊ ေလာကမွာ မသိလိုက္လို႔ မွားမိခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ တို႔အသက္ရွင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ထက္ေတာင္ မ်ားဦးမယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဒီေကာင့္ပါးစပ္က တစ္ခါတေလ အဲဒီလို အေတြးအေခၚပါတဲ့စကား ထြက္တတ္တယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနဘက္ေတာ့ ဘင္ဂ်ီနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ ႐ိုင္ရယ္ဂါးဒန္းမွာ ၿငိမ္းေမာင္ရယ္၊ မင္းေဆြရယ္၊ ေဌးညြန္႔ရယ္ပါတယ္။ ဘင္ဂ်ီက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လြဲလို႔ အားလံုး ေသာက္ေနၾကေပတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က မေသာက္ေသးဘဲ သူ႔အလာကို ေစာင့္ေနတယ္။ အစားအေသာက္ကုိ မေစာ္ကားခ်င္လို႔။ သူေရာက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘင္ဂ်ီ၊ မင္းနဲ႔ငါ စကားအခံေတြ ေျပာေနစရာ မလိုဘူး။ ဒီေတာ့ တည့္တည့္ပဲေမးမယ္။ မင္းစတယ္လာနဲ႔ ကြာခ်င္သလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဘင္ဂ်ီက အံ့အားသင့္သြားပံု ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မကြာခ်င္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လုိလဲဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ မင္းေဆြကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အားလံုး ၿငိမ္ေနတယ္။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ့ ဘင္ဂ်ီကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ လင္လုိမယားလို မေနၾကတာက လြဲလို႔ ဘာမွ ျပႆနာမရွိဘူး။ သူ႔ကို ေျပာစရာအျပစ္လည္း မရွိဘူး။ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားလို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အရင္ကလို မျမင္ေတာ့တာဟာ သူ႔အခြင့္အေရးပဲ။ တကယ္ေတာ့ အမွားက ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲတဲ့။
ဘင္ဂ်ီက ခဏနားရင္း ဘီယာေသာက္လိုက္တယ္။ သူ႔ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ မင္းေဆြက အံ့ၾသသြားပံုရတယ္။ ဘာကြလို႔ ေမးတယ္။ ဘင္ဂ်ီက မင္းေဆြကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ခ်စ္မိခဲ့တာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲေပါ့။ အစကတည္းက သူက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သလိုမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မခ်စ္ခဲ့တာ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္သိေနေတာ့ သူ႔ကို အျပစ္တင္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲလို႔ ေျပာတယ္။ မင္းေဆြက ေခါင္းခါတယ္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။ ဘင္ဂ်ီကပဲ ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သူ႔ကိုခ်စ္မိခဲ့တာဟာ အမွားပဲလို႔ သိေနေတာ့ သူ႔ကို မုန္းလုိက္ရမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္အမွားတစ္ခု က်ဴးလြန္ရမွာနဲ႔ တူေနတယ္။ အမွားဆိုတာဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္မို႔ မွားတတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္ ထပ္မွားဖို႔ မသင့္ဘူး။ ဘင္ဂ်ီေျပာေနတုန္း ေဌးညြန္႔က မင္းက မင္းက်ဴးလြန္မိတဲ့အမွားကို သိမ္းထားခ်င္တာလားလို႔ ျပံဳးၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ ဘင္ဂ်ီက ဘီယာတစ္ငံု ထပ္ငံုၿပီးမွ သိမ္းထားခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မသိလို႔ျဖစ္ခဲ့မိတဲ့ အမွားတစ္ခုအတြက္ ေနာက္ထပ္အမွားတစ္ခု ထပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့လို႔ပဲ။ ေနာက္ထပ္အမွားတစ္ခု ျဖစ္လာရင္ အဲဒီအမွားဟာ အမွားသစ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ သူကေျဖတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒံုးေ၀းတယ္ပဲေျပာေျပာ သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ ၿငိမ္းေမာင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္က ၀ီစကီကိုအသာစုပ္ၿပီး အရသာခံေသာက္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်ိျပံဳးျပံဳးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ီစကီပုလင္းကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ရေတာ့မလားဆိုတဲ့ ဟန္မ်ဳိး လုပ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခါလိုက္ရင္း၊ ဘင္ဂ်ီကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ဘင္ဂ်ီ ငါ့ကို မင္းတပည့္ေလးတစ္ေယာက္လုိ သေဘာထားၿပီး ခုနေျပာတာကေလး ရွင္းျပစမ္းပါလို႔ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္။ ဘင္ဂ်ီက အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္လို႔ စကားခံရင္း၊ ဘီယာတစ္ငံုထပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားစတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္က အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနမိတယ္။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသားက ဖြင့္မေျပာဘူး။ မေျပာတာက ကၽြန္ေတာ့္လုိ ေျပာရမွာ ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဖြင့္ကို မေျပာခ်င္တာ။ ေျပာလိုက္ရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕သိကၡာ ထိခုိက္မယ္ ထင္လုိ႔လို႔ ဘင္ဂ်ီကေျပာရင္း ဘီယာခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဘင္ဂ်ီေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ မင္းေဆြက ျပံဳးစိစိလုပ္ေနတယ္။ ေခြးမသား ဘာရီတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေဟ့ ၿငိမ္းေမာင္ ေနာက္ပိုင္း ဒီထက္ေကာင္းဦးမွာလို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ဘင္ဂ်ီက ဘီယာေသာက္ၿပီးေတာ့ စကားျပန္ဆက္တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသားကို အမ်ဳိးသမီးက သူအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔လဲလို႔ အမ်ဳိးသားကေမးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက သူယူမယ့္သူ ဘယ္သူဆိုတာ ေျပာတယ္။ အမ်ဳိးသားက ဘာလို႔ယူမွာလဲလို႔ ေမးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက သူအိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္တယ္။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အမ်ဳိးသားက ေကာင္းသားပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အမ်ဳိးသမီးက သူေျပာတဲ့လူနဲ႔ ယူသြားတယ္။ အမ်ဳိးသားရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြက သူတို႔သူငယ္ခ်င္းကို မင္းကဘာလို႔ ထုတ္မေျပာသလဲလို႔ ေမးေတာ့ အမ်ဳိးသားက ေျဖေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ သြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့လူကို ဘာျဖစ္လို႔ တားေနမွာလဲတဲ့။ ဘင္ဂ်ီက စကားကိုရပ္ၿပီး ဘီယာေသာက္ေနတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရလို႔ ေဌးညြန္႔ဆီက အသံထြက္လာတယ္။ ေနဦး ဇာတ္လမ္းက မဆံုးေသးဘူးလို႔ မင္းေဆြက ၀င္ေျပာတယ္။ ဘင္ဂ်ီက ဘီယာခြက္ကို စားပြဲေပၚျပန္ခ်လိုက္ၿပီး စကားဆက္ျပန္တယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္တယ္။ သူနဲ႔ယူလုိက္တဲ့လူက တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ရည္လည္း မရွိလွဘူး။ ပညာတို႔၊ ဥစၥာတို႔ဆိုတာလည္း သူ႔ကိုႀကိဳက္ေနတဲ့ လူလို ျပည့္ျပည့္စံုစံုမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကိုယ္တိုင္ကလည္း ႀကိဳက္လွတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ သိေနေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဘာလို႔မ်ား ဒီလူကို သူယူတာပါလိမ့္ဆိုတာ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က သူ႔ေယာက္်ားဆံုးသြားတာနဲ႔ သူ႔ကိုေမးၾကည့္ဖို႔ အခြင့္အေရးရလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ သူက ၀န္ခံတယ္။ သူယူလိုက္တဲ့ေယာက္်ားကို သူကခ်စ္လို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီလုိဆို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလူနဲ႔ယူမယ္လို႔ တျခားတစ္ေယာက္ကိုေျပာတာလဲလို႔ ထပ္ေမးမိျပန္တယ္။ သူကေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလူနဲ႔ယူမယ္လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ သူ႔ကိုတကယ္ႀကိဳက္ေနၿပီး သူကလည္း ႀကိဳက္ေနမိတဲ့လူက ဟိုလူ႔ကိုေတာ့ မယူပါနဲ႔၊ သူနဲ႔ယူပါလို႔ ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ သူက ထင္ေနခဲ့မိတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေျပာလိုက္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ဟိုလူက ေကာင္းသားပဲလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေျပာမိတဲ့စကားအေပၚ သူ႔ဘာသာ သိကၡာဆည္တဲ့အေနနဲ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ကို မ်က္ေစ့မွိတ္ ယူလိုက္ရတာပဲတဲ့။
ဘင္ဂ်ီက စကားေျပာတာ ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲက ဘီယာအက်န္ေတြကို တစ္ခါတည္း ေမာ့လိုက္တယ္။ မင္းေဆြကေတာ့ သူ႔အေပၚ မ်က္ခံုးပင့္ၿပီး ျပံဳးေစ့ေစ့လုပ္ေနတယ္။ ေဌးညြန္႔က ဘာတုန္းကြလို႔ အဂၤလိပ္လိုတစ္၀က္ ျမန္မာလိုတစ္၀က္နဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဘင္ဂ်ီက ပုဇြန္ေၾကာ္ရဲ႕အျမီးကို လက္နဲ႔ကို္င္ထားရင္း သြားေတာ့မယ္လို႔ေျပာတိုင္း သြားခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ တားေစခ်င္လို႔ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ထည့္စဥ္းစားခဲ့ရင္ ေနာက္ထပ္အမွားတစ္ခု က်ဴးလြန္သလို မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူက သူ႔ဖန္ခြက္ထဲကို ၀ီစကီထပ္ျဖည့္မယ္လို႔ ပုလင္းကို ကိုင္ထားရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ၀ီစကီခြက္လြတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ပါးစပ္က ဘာမွ်မေျပာဘဲ ငါ့ခြက္ထဲလည္းထည့္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ သူ႔ေရွ႕နားမွာ ခ်လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး မခ်ိျပံဳးျပံဳးလုိက္မိတယ္။ ၿငိမ္းေမာင္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းညိတ္ေနတယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိး၊ အေနအထားမ်ဳိးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္မို႔ မွားလိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့ ဘယ္လုိအမွားသစ္မ်ဳိးကိုမွ် ထပ္ၿပီးမမွားမိရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္ခြက္ထဲကို ၿငိမ္းေမာင္ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ၀ီစကီေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေရျဖစ္မသြားဆိုရင္ဘဲ အမွားတိုင္း၊ အမွားတိုင္းရဲ႕ေနာက္မွာ အမွန္တရားဆိုတာ ရွိေသးတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။
ျမင့္သန္း
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ စတုိင္သစ္မဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူ တင္ျပပါသည္။