၂)
  အိမ္ဆုိင္ေလးကလည္း အရက္ေကာင္းေကာင္း ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ တာဇံလုိ႔ေခၚတဲ့
ေကာက္ညွင္းအရက္ ေခၚမလား၊ ထန္းလ်က္အရက္ ေခၚမလား။ အဲဒါပဲ ရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သူ႔အတြက္ေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ သူ႔တဲကေလး ကေန နာရီ၀က္ မရွိတရွိေလာက္ ေလွ်ာက္လာ၊
တန္းလ်ားခန္းထဲကုိ၀င္၊ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေသာက္၊ ၿပီးရင္ျပန္။ ဒါဟာ ေန႔စဥ္ သူလုပ္ေနက်ပဲ။
အရင္တုန္း ကေတာ့ (သည္ ယႏၱရားႀကီးကုိ လုံျခံဳေရး မေစာင့္ရခင္တုန္းက) ဘ၀ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
က်င္လည္ခဲ့တာ ထားပါေတာ့။ အခု ဒီဘက္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ကေတာ့ သူ႔မွာ မနက္ည သည္ တန္းလ်ားေလးကုိ
လာၿပီး အရက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ပဲ။ ေတာထဲက တဲကေလးထဲမွာ ညဘက္ ဒီဇယ္ ဆီမီးခြက္ေလးနဲ႔
မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေနေတာ့တာပါပဲ။ ခက္တာက ယႏၱရားႀကီး မလည္ရတာ ၾကာျပန္ၿပီ။
ယႏၱရားေမာင္းတဲ့ လူကလည္း ယႏၱရား မလည္ရေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ
တျခား ၀င္ေငြလည္း မရွိဘူး။ အစားမွန္မွန္ မစားတာေရာ၊ အရက္ေတြ ေထာင္းထေအာင္
ေသာက္တာေရာေၾကာင့္ သူလည္း တစ္စ တစ္စ ပိန္ခ်ဳံးသထက္ ပိန္ခ်ဳံးလာတယ္။

  သူပိန္ခ်ဳံးလာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီး ကလည္း ပိန္ခ်ဳံး လာေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြ ေျခေတြလည္း
တုန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာလည္း အေအးမိတယ္။ အဆုတ္ကလည္း ပြခ်င္တယ္။ ျခင္ေတြ ျဖဳတ္ေတြကလည္း
သီးေနေအာင္ ကုိက္ထားေတာ့ အေရျပားေတြ မွာလည္း အနာပဆုတ္ေတြ၊ ေပြးေတြ၊ ၀ဲစုိေတြ၊ ညွင္းႀကီးကြက္ေတြနဲ႔
အျပည့္ပဲ။ ေရဆုိတာ ကလည္း တူးထားတဲ့ ခ်ဳိင့္ေတြထဲက တင္ေနတဲ့ မုိးေရကို ခ်ဳိးရင္ခ်ဳိး၊ ေသာက္ရင္ေသာက္ပဲ။ ဒါပဲ။
ဘယ္ကမွ ေရသန္႔သန္႔ မရႏိုင္ဘူး။ အဲသလုိနဲ႔ အ၀ါရင့္ေရာင္ ယႏၱရားႀကီးရယ္၊ တဲကေလး တစ္လုံးရယ္၊ သူရယ္၊
သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးတစ္ေကာင္ရယ္၊ က်င္းေတြ ခ်ဳိင့္ေတြရယ္၊ သစ္ေတာ ညဳိ႕ညိဳ႕ရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေရအုိးတစ္လုံးရယ္၊
တာဇံထည့္တဲ့ ပုလင္းလြတ္ ေလးငါးလုံးရယ္ လြဲရင္ သူ႔မွာ တြယ္တာစရာ ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိဘဲ ေနလာတာကုိက
ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ။ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလုိ႔။ ေရတမာရြက္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ၾကားက ႏွင္းဆီပြင့္ ေတြဟာ ေရာင္စုံပဲ။
လွလုိက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။ အ၀ါလည္း ပါတယ္၊ ပန္းေသြးႏုႏုလည္း ပါရဲ႕။ ၾကက္ေသြးေရာင္ စုိစိုဖပ္ဖပ္ႀကီးေတြ
ဆုိတာကလည္း မနည္းဘူး။ ႏွင္းဆီရန႔ံေတြ ကလည္း သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ႀကိဳင္လုိ႔ လွိဳင္လုိ႔။ လွခ်င္တုိင္း လွေနတဲ့
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို ကိုေက်ာက္စီ ေငးေတာင္ ေနမိတယ္။

  အပြင့္ ေရာင္စုံေတြကုိလည္း သူ႔လက္ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ တယုတယ ပြတ္သပ္ ၾကည့္မိေသးတယ္။
ကုိေက်ာက္စီက သူ႔ရဲ႕ ကတုန္ကယင္ လက္ေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပြင့္ေလးေတြကုိ အသာအယာ ဆြဲႏႈတ္တယ္။
အ၀ါေတြကို သတ္သတ္ ဖယ္တယ္။ ပန္းေရာင္ အဖူးကေလးေတြကို သီးသန္႔ ထားတယ္။ ၾကက္ေသြးေရာင္
နီညဳိညဳိ အပြင့္ႀကီး ေတြကိုေတာ့ မ်ားလြန္းလို႔ ႏွီးစ မွ်င္မွ်င္ေလးေတြနဲ႔ အရင္ စည္းတယ္။ ငါးပြင့္ တစ္စည္း၊
ေလးပြင့္ တစ္စည္း စည္းတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ဆန္ေကာလုိ၊ လင္ပန္းလုိ အခ်ပ္ႀကီးထဲမွာ စီၿပီး ထည့္ထားရမွာ။
သူ႔မွာ ဆန္ေကာ မရွိဘူး။ သည္ေတာ့ ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ေရာင္စီ ခြဲထုတ္တယ္။ ေရညွိ တက္ေနတဲ့
ေသာက္ေရအုိးက ေရတစ္ခြက္ ခပ္တယ္။ တစ္၀က္ကို ေသာက္တယ္။ တစ္၀က္ကို ပန္းေတြ အေပၚ ဖ်န္းတယ္။
တဲအျပင္ ထြက္ၿပီး အလင္းေရာင္ကုိ ၾကည့္တယ္။ အခ်ိန္ ရွိေသးတယ္။ ရွိလွမွ သုံးနာရီခြဲပဲ။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္
ျပံဳးလုိက္တယ္။ တာဇံ နည္းနည္း ေသာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တန္းလ်ားဘက္ကုိ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

  တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတာ မေတြ႕ဖူးၾကတဲ့ တန္းလ်ားထဲက လူေတြက ကုိေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတယ္
ဆုိေတာ့ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္လုိ႔။ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ၊ ဘယ္လုိ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပန္းေရာင္း ျဖစ္သြားတာလဲ။
အဲသလုိ ေတြးၾကတယ္။ “ကုိင္း ပန္းေတြဗ်ဳိ႕။ ျခံပန္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ ႏွင္းဆီေတြ” တခ်ဳိ႕ကလည္း ရယ္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႔ကလည္း သနားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီေကာင္ လုပ္လာျပန္ၿပီလုိ႔ တြက္ၾကဟန္ တူပါရဲ႕။ ခပ္တည္တည္ပဲ။
မည္းခ်ိပ္ေနတဲ့ အသား၊ အက်ႌမပါ၊ ဖိနပ္မပါ၊ ပုဆုိးတုိတုိ (အဲဒီ ပုဆုိးက ႏွစ္ေပါက္ ပုဆုိးပဲ)နဲ႔ ႏွင္းဆီပန္း ေရာင္စုံနဲ႔က
ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္ၾကည့္လုိ႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ တန္းလ်ားက ဟုိဘက္ထိပ္က ဒီဘက္ထိပ္ကို တစ္ေခါက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။
ႏွင္းဆီပန္းေတြ လုယူ လုိက္သလုိ ကုန္သြားတယ္။ အဲသည္ ၀ယ္ၾကတဲ့ မိန္းမေတြထဲမွာ သူ လာေသာက္ေနက် တာဇံ
ေရာင္းတဲ့ဆုိင္က မိန္းမကုိေတာ့ သူ မေရာင္းဘူး။ အဲဒီ မိန္းမက ႏွင္းဆီ၀ါ တစ္စည္းကို လာကုိင္တယ္။ သူက အတင္း
ျပန္ယူလုိက္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ အဲသည္ မိန္းမက “ရွင့္ အရက္ေႂကြးနဲ႔ မႏွိမ္ပါဘူး၊ ပုိက္ဆံ ေပးမွာပါ” လုိ႔ ေျပာတဲ့
ၾကားကကုိ သူ မေရာင္းတာ။ “ခင္ဗ်ားကို သတ္သတ္ အလကား ေပးပါ့မယ္။ ေနာက္မွ ယူပါဗ်ာ” လုိ႔ပဲ ေျပာတယ္။
အဲသည္ မိန္းမလည္း စိတ္ဆုိးသြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ “ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္” လုိ႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဒါပါပဲ။