/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”,”serif”;}

                                                                                                    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၁)

 တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿခင္းတို႔ ႏွင့္ ေမွာင္မိုက္ၿခင္းတို႔၏သခင္ ညဥ့္နက္ သခင္ စိုးမိုးလို႔ကမၻာႀကီးကုိ အေမွာင္ထုထဲ

သြင္းပို႔ထားတာေတာင္ ညဥ့္နက္နက္မွာ မ်က္စိပ်က္လို႔ အိပ္ငိုက္ၿခင္းေတာင္ မျပဳမိပါဘူး…ေသခ်ာေ၀ဖန္သံုးသပ္

တာေတာင္ လြဲေခ်ာ္မႈေတြၾကားေ၀ခြဲလုိ႔ မရႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကုိပဲ….အာရံုမွာေ၀၀ါးေနခဲ့ပါသည္။ သူ႔ ပံုရိပ္

ေလးေတြ ထင္ဟပ္ေနဆဲ..ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမမွိတ္ခ်င္ပါ…မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တုိင္း သူ႔ အျပံဳးေလးေတြ ၿမင္ေရာင္

လာလုိ႔ ၾကာရင္…ေတြးရင္းလြမ္းရင္းနဲ႔ ရူးသြပ္သြားမယ္ထင္ပါရဲ႕။

            `ဂ်က္….ဂ်က္…ဂ်က္…´

            နားထဲမွာ တိုး၀င္လုိ႔ၾကားေနရတဲ့ နာရီသံေၾကာင့္…နာရီကုိ အသက္မဲ့စြာ ေငးၾကည့္မိလိုက္သည္။

`ေၾသာ္….ညႏွစ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္ပါေရာလား´

မွိတ္မရတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကုိ အတင္းဇြတ္မွိတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အိပ္ရာထဲလူးလိမ့္ၿပီး ညဥ့္နက္နက္ထဲ

ကၽြန္ေတာ္လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့သည္။

            `ယသာ ႏုဘာ၀ေတာ ယကၡာ ေန၀ဒေသႏိၱ ဘီသနံ ယဥိွ ေစ၀ါ ႏုယုဥၥေႏၱာ ရတိၱႏိၵ၀ မ တႏိၵေတာ..´

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦးဥတၱမသာရ၏တရားသံနားထဲ၀င္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတမ္းထၿပီး

အိပ္ရာသိမ္းဖို႔ ၿပင္လုိက္ပါသည္။

            `အမေလး…..ေနေတာင္ျမင့္ေနၿပီပဲ´

စိတ္ထဲက ေရရႊတ္ရင္း မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း တစ္ေယာက္တည္းေနသူမို႕

ေထြေထြထူးထူးမနက္စာဘာမွ မရွိပါေခ်။

            `လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ပဲ ဟာေနတဲ့၀မ္းကုိ တစ္ခုခုျဖည့္ေတာ့မယ္´ဟု ေရရြတ္ရင္း အလုပ္သြားဖို႔

ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

            `ညီေလးေရ႕…..ရွင္းမယ္..´

စားပြဲထုိးေလးကုိ ေခၚၿပီး….တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္ၿပီး

            `ေၿခာက္ရာပါ အစ္ကို´

            `ေအး…ေရာ့..´ ၿမန္ၿမန္လုပ္ကြာ…ညီေလး…လိုင္းကားလာေတာ့မယ္.´ဟုေၿပာရင္း မ.ထ.သ

လိုင္းကားလာရာလမ္းမထက္ဆီသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ပါသည္။

            `ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ေနာက္က်ၿပီ ထင္ပါရဲ႕´ ေတြးရင္း ကား၏ေခၚေဆာင္ရာ စီးေမ်ာလိုက္ပါရင္း

ညဥ့္နက္နက္၏အၿပံဳးေလးေတြကုိ ျပန္တမ္းတမိလုိက္ပါသည္။       `ဟင္း….မလြယ္ဘူး…´      ။

            `ေက်ာ္ၾကီး…..မင္းကလဲ ေနာက္က်လိုက္တာကြာ….ငါ ဒီမွာ တစ္ညလံုး ေအာ္ဒါ ေတြအတြက္

Run ေနတာ ပစၥည္းပို႔ဖို႔ ဘာမွ အဆင္သင့္ မၿဖစ္ေသးဘူးကြ´

ေရာက္ေရာက္ၿခင္းပဲ..သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ `ညီေထြး´ ငိုပါေတာ့သည္။ သူႏွင့့္ကၽြန္ေတာ္သည္ လုပ္ငန္း တစ္ခုအား

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေဖးမကူညီရင္ ေအာင္ျမင္ေသာလုပ္ငန္းတစ္ခုၿဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကျခင္းပင္။

ထုိလုပ္ငန္းအား `ညီေထြး´တည္ေထာင္ျခင္း ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူတြဲလုပ္ခဲ့ျခင္းၿဖစ္သည္။

လုပ္ငန္းမွာ Music Production ၿဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အထင္ကရ Super Market မ်ားတြင္ ေစ်းကြက္ခ်ကာ…

ယၡဳလို ေအာင္ျမင္ရပ္တည္မႈတစ္ခု ရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ဲျခင္းၿဖစ္သည္။ လုပ္စရာရွိေသာ အလုပ္မ်ားအားစဥ္းစားရင္း

Order စာရင္းေတြ အၿပီးျဖတ္ရပါေတာ့သည္။

            အတိအက်ဆိုရလွ်င္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ၿဖစ္သည္။ရိုးယဥ္စြာ လွပၿပီး ျဖဴစင္ အၿပစ္ကင္းေသာ

ကၽြန္ေတာ့္ မဟူရာေလး ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္လမ္းထဲတြင္ အမွတ္မထင္ေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္။ထုိအခ်ိန္တုန္းက

အမွတ္တမဲ့ၿဖစ္ခဲ့ ေသာ္လည္း တစ္ခါတရံတြင္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။`ဘယ္ေနရာမ်ား သူထြက္လာ

မလဲေပါ့´ အခ်ိန္အတိုင္းအတာသည္  ခဏတာအတြင္းမွာပင္ ကုန္ဆံုးသြားသကဲ့သို႔ပင္။ ထုိအခ်ိန္တုန္းက

ကၽြန္ေတာ္သည္ အလုပ္မွာအိပ္ အလုပ္မွာစား အိပ္သို႔ ၿပန္လာသည္မရွိေပ။တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ေတာင္မေရာက္

                                                                                                            ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ(၂)

ႏုိင္ခဲ့။ တစ္ရက္တြင္ေတာ့…ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္နားခိုက္ ကၽြန္ေတာ့္အမၿဖစ္သူက

            `ဟဲ့…ေမာင္ေလး…ငါ အိမ္ငွားတင္မလို႔..နင္လဲျပန္လာတာမွ မဟုတ္တာ…နင္ေနဖို႔ ဘုရားခန္းတစ္ၿခမ္း

ထားၿပီး….က်န္တဲ့ တစ္ၿခမ္းငွားလိုက္မယ္ေနာ္..´

ေရာက္ေရာက္ၿခင္းပဲ အမ လုပ္သူက ထုိသို႔ေျပာပါေတာ့သည္။

            `ေအးေလ..ငွားေပါ့….ငါလဲေနတာမွ မဟုတ္တာ´

ထုိ႔ေနာက္ အမလုပ္သူႏွင့္တိုင္ပင္စရာတုိင္ပင္ၿပီး…တာေမြၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္သို႕ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

            ေန႔ရက္ေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လေတာင္ ရွိသြားၿပီ…အလုပ္ထဲမွာပဲ နစ္မြန္းရင္း…အိမ္ေတာင္ ၿပန္

မေရာက္ျဖစ္ခဲ့…`ဒီေန႔ေတာ့ ျပန္ဦးမွ ပဲ´ဟု စိတ္ထဲက ေရရႊတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

            မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီး၏ တစ္စိတ္တေဒသၿဖစ္ေသာ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္ေျမာင္း ရပ္ကြက္ေလး

အတြင္းမွာေတာ့ အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ လူအမ်ားသြားလာလႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္။ မနက္ပိုင္း အခ်ိန္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္

ကိုယ္စီကုိယ္ငွ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ကိစၥ အ၀၀ကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းမွာ စက္ရုပ္ေလးမ်ားအား..

ကြန္းမန္းေပးထားသလိုပင္။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ `Killie Pickler’s Did You Know How Much I Love You´

ေတးသြားေလးကုိ နားေထာင္ရင္း အေမ့အိမ္ၿပန္ဖို႔တာဆူေနခဲ့ပါေတာ့သည္။ အေမ့အိမ္ ဆိုေသာေၾကာင့္ မိသားစု

ႏွင့္ အတူေနရသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ မိဘ ျဖစ္သူ အေဖက ၀န္ထမ္း။အေဖ ေနျပည္ေတာ္သိ႔ုေျပာင္းေသာအခါ

အေမပါ လိုက္ပါသြားရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေဖ အေမတို႔ ေနျပည္ေတာ္မသြားခင္ `သားေရ႕…..အိမ္ကုိေတာ့

တစ္ပတ္တစ္ခါ ေတာ့ျပန္ၾကည့္ပါကြာ…´ အေဖမွာခဲ့ေသာ စကားေၾကာင့္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ရသည္။

မျပန္လို႔ေတာ့မရေပ။ အတိတ္က အေၾကာင္းမ်ား ျပန္ေတြးရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ `ညီေထြး´၏ ေခၚသံကုိပင္

မၾကားႏိုင္ေတာ့ေလာက္ကုိပင္ အေတြးထဲ ကၽြန္ေတာ္ နစ္မြန္းသြားခဲ့ရေလသည္။

            `ဟိတ္ေကာင္…..ဘာေတြမ်ားေတြးေနတာလဲကြ…..မင္းကလဲ ေအာ္မၾကား..ေခၚမၾကားနဲ႔´

            `ေအးကြာ….ေဆာ္ရီး သူငယ္ခ်င္း…ညက အိပ္ေရးနည္းနည္းပ်က္သြားလို႔ပါကြာ…´

ေန၀င္ရီတေရာ ညခ်မ္းအခ်ိန္ခါ။ သက္ျပင္း ရွည္တစ္ခ်က္ လႊတ္ထုတ္လုိက္ျပီး..လမ္းမထက္တြင္ ပံုမွန္ေလး

လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ညေန ေၿခာက္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လိုင္းကားမ်ားထဲတြင္

ရံုးဆင္းရံုးျပန္ ပုထုဇင္ လူမ်ားၿဖင့္ ျပည့္က်ပ္လို႔ ေနခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏ်စ္ဆင့္ စီးရမွာမုိ႔ ပုစြန္ေတာင္သုိ႔

သြားမည့္ လိုင္းကားအား ေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါသည္။ ပုစြန္ေတာင္မွ ေနာက္ကားေျပာင္းစီး၍ အိမ္သို႔ ျပန္မည္ေပါ့။

ရပ္ကြက္ထဲသို႔ေရာက္ေသာ အခါ…ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကာလသာ လူပ်ိဳ ေပါက္ေလးမ်ား ဂစ္တာ တစ္လက္ျဖင့္

လူငယ္တို႔၏ ဘာသာဘာ၀ အတိုင္း သံစဥ္ေတးသြားမ်ားကုိ သီၾကဴးေနေလသည္။

            `ဦးေက်ာ္…ျပန္လာျပီလားဗ်..´

ေကာင္ေလး၏ ႏႈတ္ဆက္စကားသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိသို႔ပင္

ေဘာ္ဒါ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ဖူးသည္ကုိ ျပန္လည္သတိရမိပါသည္။ ေကာင္ေလးမ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္

သည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ေျခာက္ႏွစ္ ခုႏွစ္ ႏွစ္မွ်သာ ကြာဟသည္။သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အား ရိုေသသမႈႏွင့္

`ဦးေက်ာ္´ ဟု ေခၚေ၀ၚၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ညေလေျပေလးက တိုးတိုး ညင္သာစြာ တိုက္ခတ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔

အၾကား ေျပးလႊားေနခဲ့ပါသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏုေလေအးေလးအား ရွဴ ရႈိက္ရင္း ပြင့္လင္းလွေသာ

ေကာင္ေလး မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းခဲြခဲ့ပါေတာ့သည္။ တစ္စတစ္ႏွင့္ညဥ့္က နက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ရာထဲ၌

လူးလွိမ့္ရင္း အတိတ္က အရပ္ဆီသို႔………….

            ထုိေန႔က သူမကို ကၽြန္ေတာ္သတိၿပဳမိေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အိမ္အေနာက္ဘက္ျခမ္း၌

စကားေျပာသံတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သဲ့သဲ့ ၾကားေနရပါသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပင္။

ထုိေန႔၌ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္တြင္ အိပ္စက္ေနခဲ့ပါသည္။ မနက္မိုးေသာက္ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္နားထဲၾကားေနရသည့္

အသံမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ မဟုတ္ မိမိေနအိမ္၌ အိပ္စက္ေနသည္ကုိ သတိေပးလိုက္သလိုပင္။

                                                                                                      ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၃)

သနပ္ခါးေသြးသံ………..လမ္းေလွ်ာက္သံ………သီခ်င္းဆိုညည္းသံ……ထုိအသံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ နား၀သို႔

လာ၍ ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္ေနသည္။ အိပ္မႈန္စုန္၀ါး မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာကုိ ၾကည့္လိုက္စဥ္ ေနမင္း၏

အလင္းလတ္ကုိ ထပ္မံ၍ ေတြ႔ရွိျပန္သည္။ အိပ္ရာမွ ထ၍ ျပဴတင္းေပါက္မ်ား ဖြင့္လိုက္ၿပီးခ်ိန္ တဒဂၤ ခဏ အတြင္း

ကၽြန္ေတာ္ အသက္မဲ့သြားရပါေတာ့သည္။ ထုိုအရာသည္ …ဟိုး….လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ၌

ၿငိတြယ္ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မေဟသီ……ကၽြန္ေတာ့္ မေဟသီပင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲ၌ တိုးတိုး ေရးရြတ္မိလုိက္ပါ

သည္။

`ငါ့ အိမ္ေနာက္က ….အိမ္ငွား ဆိုတာ …သူလား…သူပဲထင္တယ္…´ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႔ ႏွင့္အတူ စိတ္ကူးတို႔က……………..

အတိတ္ကုိ ျပန္ေတြးရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မခက္ပါေခ်။ သူႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အရာရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ဥာဏ္ထဲ အလိုလို စြဲထင္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွတ္မိေနပါသည္။

ရုတ္တရက္ အေတြးစ မ်ားကုိ ရပ္တန္႔ ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အိပ္စက္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အားယူခဲ့ပါေတာ့သည္။

            ရာသီဥတုက အေကာင္းႀကီးေတာ့မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနမပူခင္ Market မ်ား၌ လခ်ဳပ္စာရင္းမ်ားသိမ္း

ရန္ ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

            ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ အခ်က္အခ်ာက်ေသာေနရာ။

ထုိေနရာတြင္ လူအမ်ား စည္ကားလွ်က္ရွိသည္။ ဆူးေလ မီးပြိဳင့္နားတစ္၀ိုက္တြင္ ခိုေလးမ်ား ဟိုမွ သည္မွ ပ်ံသန္း

ရင္း  လူအမ်ားခ်ေၾကြးထားေသာ ေျပာင္းဖူးေစ့ေလးမ်ားက သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ စားေသာက္၍ ေပ်ာ္ျမဴးေန

ၾကသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ သဘာ၀ အလွပင္။ ပဲခူးကလပ္ မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းလိုက္ၿပီး…Market ရွိရာ ရံုးခန္းသို႔

လွမ္းခဲ့ပါေတာ့သည္။

            `အစ္ကုိ…..ဒီလေရာင္းအားနဲ႕ Valence ကုိ တစ္ခ်က္ စစ္ၾကည့္ေပးပါဦး´

ရံုး အကူ ေကာင္မေလး ၏ ခ်ိဳသာေသာ ႀကိဳဆိုမႈႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္လခ်ဳပ္စာရင္းကုိ စစ္၍ လက္မွတ္ထိုးေပး

လိုက္ၿပီး ခ်က္လက္မွတ္ယူကာ…..ေငြထုတ္ရန္ အတြက္ လသာၿမိဳ႕နယ္ရွိ..ဘဏ္သို႔…ထြက္လာခဲ့ပါသည္။

            `ဟယ္လို….´ `ညီေထြးလား´

`ေအး…ေက်ာ္ၾကီး ..ေျပာ..´

            `ညီေထြး..ဘဏ္မွာ ငါ ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီးၿပီ..ဒီလ ေရာင္းအားေကာင္းတယ္ကြ မင္းပိုက္ဆံလာယူ

ငါတို႔ ဆံုေနၾက တီးဆိုင္မွာ ပဲ ေစာင့္ေန ငါလာခဲ့မယ္..´ ဟု ညီေထြးအား…ခ်ိန္းလိုက္ၿပီး အလုပ္ရွိရာေနရာ

ေက်ာက္ေျမာင္းသို႔ လိုင္းကားစီး၍ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

            အသားျဖဴျဖဴ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခံုး….လွပေက်ာ့ရွင္းတဲ့ခႏၶာ

ထိုထုိေသာ အရာမ်ားေပါင္းစပ္မိေသာအခါ ရင္တြင္း၌ လႈပ္ခတ္သြားရပါ၏။ တစ္ေနကုန္ လႈပ္ရွားသြားလာခဲ့ရ

ေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလံုး ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္း၍ ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားကုိ လႈပ္

ခတ္ႏိုင္စြမ္းေသာ သူမ၏ အၾကည့္ တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေလးလံ မႈမ်ား ေျပေလွ်ာ့သြားသကဲ့သို႔ပင္။ စူးရွေသာ

ထုိ မ်က္၀န္းမွ ရုန္းထြက္၍ မရ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ပင္ ညိွဳ႕ယူအားေကာင္းလွေသာ ထို မ်က္၀န္းမ်ားမွ

အဘယ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းထြက္ရပါမည္နည္း။

            သူမ နာမည္က `ၾကည္ျဖဴ´ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ရပ္ကြက္ အတြင္းရွိ ကေလးမ်ားအား

စာျပရင္း ျဖင့္ ဘ၀အား ခ်ိဳၿမိန္စြာ ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ `ၾကည္ျဖဴ႔´ အေၾကာင္း ဂဃနဏ မသိ

ပါေခ်။ သိတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ သူမ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲခိုေအာင္းေနျခင္းပင္။ အသက္ငယ္ေသာ္ျငားလဲ သူမ

သည္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုအား ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ သူမ ကေတာင္ လူအမ်ား

အား ဆရာ လုပ္တတ္၏။ ထိုသို႔ေသာ ေကာင္မေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္တြင္း၌ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ

ကတည္းက ၀င္ေရာက္ေနျခင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါေခ်။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ (၄)

`အတိတ္တေစၧ စိတ္ေၾကေလလြင့္

သခင့္အသည္း လြင့္၀ဲေ၀သီ

ညဆီပိုင္ဆိုး ၿမင္ရႏိုးေပါ့

ေတြ႔ႏိုး ေမွ်ာ္မွန္း ေရာ္ရမ္းလြမ္းတ

ျပန္ဆံုၾကဖို႔ ညအလီလီနာရီမျခား

ဆုေတာင္းအားငယ္ မ်က္ရည္နယ္ထဲ

မေပ်ာ္ရဲဘူး အခ်စ္ဦးေရ႕……

သံေယာစဥ္ဦး ရင္မွာ ဆူးေပါ့

အၾကင္နာဦးရဲ႕ ရူးလွျပီ။´

 

            သူမအား ရည္ရြယ္၍ ေရးစပ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာ ေလးအား ျပန္လည္၍ သတိရမိလိုက္ပါသည္။ထုိအခ်ိန္က သူမသည္ အျပင္သို႔ ထြက္ေလ့ထြက္ထမရွိေသာေၾကာင့္လား ဒါမွ မဟုတ္ ေက်ာင္းကိစၥႏွင့္ မအားလပ္၍လား

မသိပါေခ်။ သို႔ေသာ္ ရံဖတ္ရံခါ ေတြ႔ရေသာ အခါ မ်ားတြင္မူ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားအား ညွိဳ႕ႏိုင္လြန္း

သည္။ သူမ၏ အၾကည့္မ်ားထဲ၌ မၾကာခဏဆိုသလို နစ္မြန္းသြားဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ သူမႏွင့္ ပတ္သက္

ေသာ ရင္ခုန္မႈမ်ိဳးေၾကာင့္ ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့သည္။

            တကယ္ေတာ့ဤသို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ တစ္ေယာက္တည္္း စား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းရသည္မွာ

လြယ္လွသည္ေတာ့မဟုတ္ပါေခ်။ ေန႔တဒူ၀ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားႏွင့္ လံုးလည္ ခ်ာလည္လိုက္ေနေသာ

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မူ အခ်စ္ဆိုေသာအရာသည္ အစိမ္းသက္သက္ပင္ျဖစ္သည္။မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု

ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးမရွိခဲ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စား၀တ္ေနေရးဆိုေသာ ပူပင္ေသာကႀကီး

ေလးမ်ိဳးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေသာက ေပးေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မသြား

ေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ အလုပ္မသြားေသာ ေန႔မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိေသာ အလုပ္မ်ားမွာ

မီးလာလွ်င္ တီဗြီ ၾကည့္မည္။ မီးမလာပါက ဂစ္တာတီး၊ စာအုပ္ဖတ္၊အိပ္၊ ထိုမွ်သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္

ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ ခပ္ေအးေအးေနခ်င္သူျဖစ္သည္။ ပူပင္ေသာက မ်ားကုိ မူ မလိုလားေပ။ ၿငိမ္းေအးမႈကုိ

လိုလားသည္။ယခုလည္း ဂစ္တာတီးေနစဥ္

            `ေက်ာ္ေက်ာ္ေရ႕….ဖုန္းလာတယ္…´

ေဘးအိမ္က ေဆးဆိုင္မွ ဖုန္းလာေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ ဂစ္တာခ်၍ ဖုန္းရွိရာသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။

            `ဟယ္လို ဘယ္သူလဲမသိဘူး´

`ေအး …သား….ေမေမပါ´

´ေၾသာ္ ..ေမေမ….ေနေကာင္းလား….ေဖေဖေရာ အဆင္ေၿပရဲ႕လား´

မိခင္ၿဖစ္သူႏွင့္ မဆံုတာၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္အေျခအေန က်န္းမာေရး သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ဖုန္းဆက္

ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ၊ဆံုးမစကား နားေထာင္ျပီး အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ မိဘတိုင္းမွာ အတူတူ

ပင္ျဖစ္သည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၄င္းတုိ႔ ၏ ရင္ေသြးကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႔၏ အုပ္ထိန္းမႈႏွင့္ ေ၀းရာတြင္

ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္မပူဘဲ ရွိမည္ေလာ။

            ကၽြန္ေတာ့္တြင္အားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိသည္။ ထုိအရာမွာ အလြန္အမင္း၀မ္းသာ လြန္းလွ်င္လည္းမရ

၀မ္းနည္းလြန္းလွ်င္လည္းမရေသာ ႏွလံုးအားနည္းေသာ ေရာဂါပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေရာဂါသည္ ေမြးရာပါေတာ့

မဟုတ္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ရခဲ့ျခင္းပင္။ ထို အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အလုပ္အရမ္းလုပ္သည္ ေန႔မနား

ညမနားလုပ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္မ်ားလာၿပီး ႏွလံုးအား အားနည္းေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သိုေသာ္

ဆရာ၀န္မ်ားက Medical Check တြင္ ႏွလံုးေရာဂါဟူ၍ မေဖာ္ျပထားေပ။ ေရာဂါ ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ထိတ္လန္႔မိေသာ

                                                                                                      ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ (၅)

 

ေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ပါက ထို လကၡဏာမွာ ေပၚေပၚလာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ခဲ့

သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ တိတ္ႏိုင္သမွ် စိတ္ခံစားမႈကုိ ေမ့ေပ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္၌နားေနခ်ိန္မ်ားတြင္

သူမ ၏ အသံေလးမ်ားမွာ  မၾကာခဏဆိုသလို နားစည္၀သို႔ ၀င္ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။

            `ဆရာမ ..သားတုိ႔ ေရာက္ၿပီ..´

ၾကည္ျဖဴတို႔ စာသင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အိမ္ေဘး အခန္းမွ ကေလးမ်ားမွာ ၄င္းတို႔ ၏ ဆရာမ ျဖစ္သူ အား

ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ရင္ စာသင္ရန္ ေခၚေလသည္။

            `ေအး..ေအး…ဆရာမ လာၿပီ´

ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ ျမင္ရသေလာက္ဆိုလွ်င္ ၾကည္ျဖဴသည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ၌ အလြန္

ပင္ စိတ္ရွည္၏။ ကုိယ္ခ်င္းစာသည္။ သင္ခန္းစာတစ္ခုအား နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပတတ္သည္။

ရံဖန္ရံခါမ်ားတြင္ လူအမ်ားကုိ ဆရာလုပ္တတ္သည္ဟု ထင္သည္။

            ထုိေန႔ညက သူမသည္ မိခင္ ျဖစ္သူအား ေနာက္ေျပာင္ရင္း ဆရာလုပ္ေနသံကုိ ၾကားေနရသည္။

            ` အေမ မေန႔က ဘုရားမရွစ္ခိုးဘူး မဟုတ္လား။..´

` အခုေရ ခ်ိဳးၿပီး ဘုရားရွစ္ခိုး ဖို႔ ျပင္..´ဟု မိခင္ ျဖစ္သူအား ဆရာလုပ္ေနေလေတာ့သည္။ အမွန္အားျဖင့္သူမ

သည္  အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္သာရွိေသးသည္။ အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေသာ ၾကည္ျဖဴစကား

လံုး မ်ားမွာ စကားႏွင့္လူႏွင့္မလိုက္ေပ။တစ္မ်ိဳး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေနေလသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္

အဖို႔ေတာ့ ရင္ခုန္ ယစ္မူးရပါသည္။ ၾကည္ျဖဴ အေၾကာင္းေတြးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားအား ခဏတာ

အတြင္းမွာပင္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္သည္။ ၾကာရင္ မလြယ္မွန္းကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ ထိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္

ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္ ့ အေတြးအာရံုထဲတြင္ အိပ္မရေအာင္ စူးရွေသာ အၾကည့္

မ်ားျဖင့္ ေလထုထဲ လြင့္ေမ်ာ သြားေအာင္ ဖန္တီးေနေလသည္။

xxxxxxx……………………………xxxxxxx………………………………xxxxxxx………………….xxxxxxxxxx

            ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ…သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ညီေထြးက

` သားၾကီး မင္း ေနျပည္ေတာ္သြားရမယ္.´

` ေနျပည္ေတာ္က Marketေတြကုိ သြားၾကည့္ရမယ္´ဟု ေျပာသည္။`သဘက္ခါ ေလာက္သြားေပါ့ကြာ´

`ေအး..ဒါဆို ငါ သဘက္ခါ ေနျပည္ေတာ္ ကုိသြားမယ္..ရထားနဲ႔ပဲသြားမယ္…´

ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနျပည္ေတာ္သြားရန္ လိုအပ္ေသာ ကိစၥ မ်ားအား လုပ္ေဆာင္ရင္း ရင္တြင္း၌

ေပ်ာ္မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။   ဤသို႔ႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ခရီးထြက္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

            စေနေန႔၊တနဂၤေႏြ ေန႔မဟုတ္ေသာ ၾကားရက္ေန႔ၿဖစ္၍ ေနျပည္ေတာ္-ရန္ကုန္ ရထားတြဲမ်ား၌ လူေခ်ာင္

ေနသည္။ စေန႔ ေန႔မ်ားႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌မူ ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္ ၊ရန္ကုန္မွ ေနျပည္ေတာ္ သို႔ ရုံးနားရက္

အိမ္ျပန္ေသာ ရံုး၀န္ထမ္းမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရထားေပၚေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဘာရယ္မဟုတ္ လြမ္းဆြတ္

သလိုလိုေတာ့ ခံစားမိသည္။ ခံစားမႈလြယ္သူ အဖို႔ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားႏွင့္ လယ္ကြင္း

မ်ားမွာ လြမ္းေမာစရာ့ အသြင္ကုိေဆာင္ေနေပေတာ့သည္။   ဤသို႔ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ညရွစ္နာရီ ေလးဆယ့္

ငါးမိနစ္အခ်ိန္တြင္ ရထား ဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုမွ တဆင့္ မိဘမ်ားရွိရာ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေလးသို႔ ဆိုင္ကယ္

ကယ္ရီ ျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ အိမ္နားသို႔ေရာက္ေသာ အခါ  အိမ္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိေသာအခါ တံခါးက ပိိတ္လွ်က္။ `ေမေမတို႔ ေဖေဖ တို႔ အိပ္ေနျပီနဲ႔တူတယ္´ စိတ္က ေရရြတ္ရင္း တံခါးေခါက္၍ ေခၚႏိုးလုိက္သည္။

            `ေမေမ….ေမေမ..´

`အျပင္က ဘယ္သူလဲ…..´

                                                                                                            ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ (၆)  

 

`ေမေမ..သားပါ…သားေက်ာ္ေက်ာ္ပါ´

`သား….မိုးခ်ဳပ္လိုက္တာကြယ္…ဘာနဲ႔လာတာလဲ…ကားနဲ႔လား….´

`မဟုတ္ဘူး ေမေမ…ရထားနဲ႔ပါ…..ဒါနဲ႔ ေဖေဖ ေရာ….´

´မင္းအေဖ ..ဒီည ဂ်ဴတီ က်တယ္ေလ…အဲဒါနဲ႔ ရံုးမွာသြားအိပ္ရတယ္..´

´အေမ့ ၿမည္းက အိပ္ေနလိုက္တာ သိုးေနတာပဲ´

´ေအး…မင္းတူက လဲ ဘာေဆာ့သလဲ မေမးနဲ႔ တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းမွာလဲ ေဆာ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲေဆာ့

တကယ္ တကယ္ လက္လန္တယ္…´

`ေၾသာ္…ေမေမရယ္….ကေလး ပဲ…ေဆာ့မွာေပါ့´

`မင္း မရွိလို႔ ..မင္းဆိုရင္ ဒီေကာင္ကေၾကာက္တယ္ေလ…´

ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါသည္။ အမသား အၾကီးေကာင္က အမတို႔ႏွင့္မေန ဘိုးေအဘြားေအႏွင့္ေနသည္။

`ဟဲ့..သားငယ္…မင္း ထမင္းစားၿပီးၿပီလား…´

`မစားေသးဘူး…..´ ´မစားခ်င္ေသးဘူး ေမေမ ေရ အရင္ခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္´

´ဒါဆို လည္း ျမန္ျမန္လုပ္ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ဖ်ားေနဦးမယ္..`

            `ဟုတ္ကဲ့…´

ရင္ထဲမွာေတာ့အလိုလို ေႏြးေထြးသြားသလို ခံစားရသည္။ မိဘ ရင္ခြင္ျပန္ေရာက္လာသလို လံုျခံဳေႏြးေထြးေန၏။

ေရ ျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုက္ျပီး..သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကား လက္ဆံုၾကခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာထက္တြင္ ခရီးပန္း

လာေသာ ေၾကာင့္ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေမာ က်သြားခဲ့သည္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ တူ ျဖစ္သူ က တံျမက္စီးကို

ဂစ္တာလုပ္ျပီး..သီခ်င္း ေအာ္ဆိုေနပါေတာ့သည္။

            `ဟဲ့ ေကာင္ေလး…နင့္ဦးေက်ာ္ႏိုးသြားဦးမယ္ေလ…ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ေအာ္ေနတာလဲ´

အေမ့ အသံကုိ အိပ္ရာထဲတြင္ ၾကားေနရသည္။ ထို႔ေနာက္…တူျဖစ္သူက

            ` ဦး ေက်ာ္….ဦးေက်ာ္ ထေတာ့….ဒီမွာ ရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ…လိမ္မာတယ္ထေနာ္..

မနက္စာစားရေအာင္´ ကၽြန္ေတာ့္အား ကေလး ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ႏိွဳးပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တူေလးမွာ ငယ္ငယ္

ကတညး္က ေမေမတို႔ႏွင့္ အတူေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ မမထက္ ေမေမ့ကုိ ပိုခင္တြယ္သည္။သို႔ေသာ္ မမ ေနျပည္

ေတာ္သို႔ေရာက္ေသာအခါမ်ားတြင္ မမနားတြင္သာေနသည္။ ေသြးက စကားေျပာသည္ပဲေလ။ ေနျပည္ေတာ္သို႔

ေရာက္တိုင္းကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ကပ္သည္ဟူ၍ မရွိေပ။ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ထဲတြင္ရွိေသာ ညီအစ္ကုိ ၀မ္းကြဲ မ်ားအိမ္

သို႔ ေရာက္ျဖစ္တုိင္းသြားသည္။ယခုလည္း မနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ အစ္ကုိ ႀကီးအိမ္ရွိရာ`ဘိုးေတာ္ ေအာင္မင္း

ေခါင္းလမ္း´သို႔ သြားရန္ ဟန္ျပင္ေနပါေတာ့သည္။

            “ေနၿပည္ေတာ္”

ယခင္က   ဤေနျပည္ေတာ္ ဟု ဆိုအပ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေတာေတာင္ ျခံဳႏြယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ပ်ဥ္းမနား ၿမိဳ႕ေလး၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေလးအား ရြာမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းရံထားသည္။ ယခုအခ်ိန္

တြင္ေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ လမ္းမ်ား၊ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္ စူပါ မားကပ္မ်ား၊ထြန္းလင္း

ေတာက္ပေနေသာ လမ္းမီးမ်ားမွာ အံ့မခန္းေလာက္ေအာင္ကုိပင္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ျဖတ္သန္းေနေသာ အခ်ိန္

မ်ားၾကားတြင္ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိေနပါသည္။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနျပည္ေတာ္

တိုင္း ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႔ေလးသို႔ ေရာက္ေနသည္။ ယခင္က ဆို မနက္မုိးလင္းတိုင္း ၾကားေနၾက အသံမ်ား မၾကားရေပ။

ေတာင့္တမိလာသည္။ လြမ္းဆြတ္မိလာသည္။ သနပ္ခါးေသြးသံ၊ လမ္းေလွ်ာက္သံ၊ သီခ်င္း ဆိုညည္းသံ၊

စကားေၿပာသံမ်ား ကို ၾကားခ်င္ေနမိသည္။”ၾကည္ျဖဴ”ရယ္..”ကုိယ္မင္းကုိ သိပ္လြမ္းတာပဲ..မင္းေလး..ကုိယ့္ရင္

ထဲက ခံစားခ်က္ ဒဏ္ရာေတြကုိ ျမင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ….အခုေတာ့..ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း..လြမ္းေနရ

                                                                                                            ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၇)

 

တယ္…ၾကည္ျဖဴရယ္…” မဆီမဆိုင္ ၾကည္ျဖဴသည္ ႏွလံုးသားကုိ ခံစားေစဖို႔ အေတြးအာရံုထဲသို႔ေရာက္လာသည္။

ေမ့ေပ်ာက္သြားမလားလို႔ ေခါင္းကုိ တစ္ခ်က္ ခါးရမ္းပစ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ အစ္ကိုႀကီး အိမ္ရွိရာ သို႔ထြက္လာ

ခဲ့ပါေတာ့သည္။

            နာမည္က “ဟန္ႏိုင္ဦး”။ အေမ့ အမ ၏ေမြးခ်င္း ေလးေယာက္တြင္ အႀကီးဆံုး အားအကုိးရဆံုးျဖစ္သည္။

သူသည္ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ၿပီး သားသမီး သံုးေယာက္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုေတြ စေန ေနာက္ေနၾက အတုိင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖင့္

            “ရန္ကုန္သားႀကီး….မ်က္ေစ့လည္လာတာလားကြ”

“ဟဟ…အစ္ကိုႀကီးကလဲ..ဘယ္က မ်က္စိလည္ရမွာလဲဗ်…အစ္ကုိႀကီးတို႔ကုိ သတိရလုိ႔ လာလည္တာေလဗ်ာ”

“အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ ဟိတ္ေကာင္..မင္းအေၾကာင္းမသိရင္ခက္မယ္…”

“ပ်ဥ္းမနားနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ ရွိတဲ့ ကုန္တုိက္ေတြက ပစၥည္းေတြ စစ္ဖို႔ လာတာ အစ္ႀကီးရ”

“’ဒါနဲ႔ မင္း အဆင္ေရာေျပလား”

“ေၿပပါတယ္ အစ္ကုိ..ဒီလုိပဲေပါ့…ရလိုက္..စားလိုက္ပဲ”

“ရလိုက္စားလိုက္လုပ္မေနနဲ႔ ပိုက္ဆံကုိ ေၿခြတာသံုးကြ မိဘကုိလဲ ေပးေလကြာ” ဟု ကၽြန္ေတာ့္အား ေရာက္တုန္း

ဆံုးမပါေတာ့သည္။

            “ကုိဟန္ႏိုင္ဦး”သည္ ပညေရးတြင္ ကံမေကာင္းခဲ့ေသာ္ျငားလဲ စီးပြားေရးတြင္ေတာ့ သူမတူေအာင္ ထူးျခားလွသည္။ ေစ်းကြက္ ျမင္သည္။ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ရွိသည္။    ဤပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေလးတြင္ ကြမ္းသီးဒိုင္၊

ကြမ္းသီးပြဲရံုေထာင္ထားသူ ျဖစ္သည္။အစ္ကို၏ အိမ္သို႔ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ကာရာအိုေက ဆိုေနၾက။

ညီအစ္ကိုေတြ အားလံုးကလဲ Rock ႏွင့္ Pop ကုိ ႏွစ္သက္ၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းဆိုေနစဥ္ အစ္ကိုႀကီးက

            “ေက်ာ္ေက်ာ္ေရ႕……တီးသြား စြဲရေအာင္”

            “ ဟုတ္ အစ္ကိုႀကီး…လာၿပီ”

ထိုသို႔ျဖင့္ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္သို႔ထြက္လာခဲ့ပါသည္။

            “အစ္ကုိႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ခဏေနရင္ ပ်ဥ္းမနားက မားကပ္ ကုိသြားလိုက္ဦးမယ္”

            “ေအး ..သြားေလကြာ…လုပ္ငန္းကိစၥၿပီးေအာင္လုပ္..ေန႔လည္စာ ဒီမွာစား..မင္းမရီးဘာခ်က္မလဲ

မသိဘူး…မင္းၿပီးတာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ေပါ့….ဆိုင္ကယ္ယူသြား”

            “ ဆိုင္ကယ္ေတာ့မယူေတာ့ဘူး ..ပ်ဥ္းမနားက ဆိုင္ကယ္ေတြက ေပါက ေပါနဲ႔ မ်က္စိရွဳပ္တယ္..

စီးေနၾကမဟုတ္ေတာ့..တိုက္မိမွာစိုးလို႔”

            “ ေအး…ဒါဆိုလည္း..ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့”

“ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကုိႀကီး..ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္..”

အစ္ကုိႀကီးအား ႏႈတ္ဆက္ရင္း..အလုပ္ကိစၥ အတြက္ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေလးသည္ ဆိုင္ကယ္ စက္ဘီးမ်ား ေပါသည္။လိုင္စင္မဲ့ ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာလည္းေမာင္းႏွင္ေနၾကသည္။အခန္႔မသင့္ပါက

ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကုိ ခံရသည္။မားကပ္တြင္ ပစၥည္းစစ္ရင္း ေကာင္တာ ပိုင္ႏွင့္ လုပ္ငန္းကိစၥ

စကားေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါသည္။  ဤသို႔ႏွင့္ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေလးတြင္ သံုးရက္မွ်ေနၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

            ခရီးပန္းေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ ထိုေန႔ညရန္ကုန္သို႔ ၿပန္ေရာက္ေသာ ညတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ အိပ္ေမာက်ေနေသာ စည္းစိမ္ေလးကုိ ဖ်က္စီးျခင္းခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။အိပ္ခ်င္မူးတူး

ႏွင့္ ထလုိက္ရတာ…တအား..အားနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ က်ီးစုတ္ေတြေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္..ေဒါသေရာက္သြားရ

တာ…”ငါေနာ္…..အရင္တုန္းက ကေလး စိတ္နဲ႔ဆို မလြယ္ဘူး…ဒီ က်ီးစုတ္ေတြ ေလးဂြစာ မိေတာ့မယ္”

ဟင္း…သက္ျပင္းခ်…စိတ္ရွႈပ္စြာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိဳးမလို႔ တံခါးဖြင့္လုိက္ေသာအခါ..

                                                                                                ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ(၈)

 

“အံမယ္…..ၾကည့္စမ္း…အိမ္ေရွ႔မွာ ေတာင္ ပိတ္အိပ္ေနလိုက္ေသးတယ္…”

“ငါ့ေဒါသေတြ…ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…ကဲကြာ…”

“ဂိန္…ဂိန္…ဂိန္….” ေပစုတ္စုတ္ ေခြးကုိ ဖေနာက္ႏွင့္ေပါက္လုိက္ၿပီး..ထုိေပစုတ္စုတ္ေခြးကေတာ့.ကၽြန္ေတာ့္ကို

ေၾကာက္လန္႔ၿပီးေတာ့ ေျပးေလရဲ႕။”ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ထမင္းေပါင္းအိုးေလးနဲ႔ ထမင္းအိုးတည္…ၿပီးတာနဲ႔ ဒိုးမယ္ေပါ့”

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကုိယ္ Plan ခ်လိုက္တယ္…အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ…

“ဟင္..ဆန္ေစ့ေတြ..ဟိုနားတန္းလန္း ဒီနားတန္းလန္းနဲ႔..မြစကုိ က်ဲေနပါေရာ့လား..”

“ ဟိုက္….ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္”

“ေၾသာ္…လက္စသတ္ေတာ့..ငါ့ဆန္အိပ္ကို ကုိေရႊၾကြက္ေတြ ၀င္ေမႊထားျပန္ေပါ့”

“ ဟင္း…ငါေနာ္….အန္က်ိတ္လိုက္ၿပီး”

“မင္းတို႔လည္း ေသပန္းပြင့္ေနၿပီေပါ့….ငါ့ကုိ စမ္းတာေပါ့ေလ…”

“ကဲကြာ…ေခါင္းျပဴတူတူျဖစ္ေနတဲ့ ၾကြက္စုတ္ကုိ ဘယ္ရမလဲ..နီးစပ္ရာ ဒန္အိုး အဖုန္းနဲ႔ ေကာက္ပစ္လုိက္ရာ”

“ ကုိေ၇ႊၾကြက္ ေျပးတာ တန္းေနတာပဲ”။

ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ….ျမန္ျမန္သြားမွ ၾကာရင္ ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲလိမ့္မည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ အ၀တ္အစားလဲၿပီး လမ္းထိပ္

ေရာက္ေသာ္….လိုင္းကားက မလာေသးေပ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ၾကံဳတုန္းေဖာက္သည္ခ်လိုက္ဦးမွ။

၀မ္းေရးေတာင္မနည္းေျဖရွင္းရတဲ့ သေဌးရပ္ကြက္ေပါ့ဗ်ာ..။သူေဌးဆိုလို႔ ခ်မ္းသာသည္ဟု မထင္လုိက္ပါႏွင့္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာ ရပ္လိုက္တဲ့ကားေတြက တက္လိုက္ၿပီဆိုတာႏွင့္ ၂၀၀။ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ။ တက္ခ်င္ တက္မတက္ခ်င္ေန။

            “ေဟာ လာပါၿပီဗ်ာ…၂၁၃ ကား။ အံမေလး..ေျပာေတာ့ အထူးကားတဲ့တင္ထားလိုက္တဲ့သူေတြကလဲ

ထိုင္ခံုအျပည့္…မတ္တပ္ရပ္စီးတဲ့သူေတြကလည္း..ႏွစ္ေယာက္ထပ္ၿပီးေတာ့ စီးသလား”ဟုပင္ ထင္ရသည္။

  “ေတာ္ၿပီ..ေတာ္ၿပီ…၂၀၅ ပဲေစာင့္စီးေတာ့မယ္..”ဟု စိတ္ထဲေတြးလိုက္ၿပီး ထုိကားအားေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။

သူက ၁၀၀။ဟိုနားဒီနား ၅၀ေပါ့ဗ်ာ။ စီးေပ်ာ္ပါသည္။  ဤသို႔ႏွင့္”ဘားလမ္း ဆူးေလ သံဗုေဒၶ” ဆိုၿပီး

“ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ဖင္ေထာင္ၿပီး ကလို႔ရတယ္” ဆိုၿပီး အတင္းထိုးတင္ပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း

“ငပိ..ငခ်ည္..သိပ္သလို” စပါယ္ယာတြန္းရာေနာက္ ေရာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ…

”ဟြန္း”

“ ဒီေလာက္ က်ပ္ပိတ္သပ္ေနတာကုိ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ဖင္ေထာင္ၿပီး မ်ားေတာင္ ကဦးမတဲ့”

“ အမေလး…ဘုရား..ဘုရား…”

ေစာေစာတုန္းက ေရခ်ိဳးထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ေလး သန္႔လို႔ေပါ့ဗ်ာ…အခုေတာ့ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ႏွင့္

လူပိမေသေအာင္ စြန္႔စားခန္း ရိုက္ေနရၿပီ….ကုိယ္ပိုင္ကားမစီးႏိုင္တုန္းေတာ့အားတင္းထား ေက်ာ္ၾကီးေရ႕….

ဒီလိုႏွင့္…ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ….စပါၿပီ..စပါယ္ယာရဲ႕၀ါဒီေတြ

            “ ခရီးသည္ခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာပါ..ေဘးဘယ္ညာ တိုးစီးပါဗ်….ကၽြန္ေတာ္တိုးမွ တုိးတယ္မေၿပာနဲ႔”

စပါယ္ယာကလဲ တစ္လမ္းလံုးနားၿငီးမတတ္ ေျပာလာတာ..ကၽြန္ေတာ္ဆင္းမည့္မွတ္တိုင္ ဘားလမ္းသို႔ ျမန္ျမန္

ေရာက္ပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တပ္ရပ္ ေပါ့ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႔မွာထိုင္ေန

တာကေတာ့ ပြင့္ႏွင့္ အမ်ိဳးေတာ္သလားမသိတဲ့ ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္…

            “ကဲ….လမ္းေလးဆယ္..ပန္းဆိုးတန္း…ဘူတာႀကီး..ကုန္တိုက္ ဆင္းမွာ ျပင္ထား”

ဆိုတဲ့ စပါယ္ယာသံ အဆံုးမွာ..မယ္မဒီ ၀က္မႀကီးက ဆင္းမည့္ ဟန္ျပင္ကာ..ထရပ္လိုက္ၿပီး..တန္းကုိ ကိုင္ထား

လွ်က္ ေရွ႔သို႔ တိုးလာပါသည္။မွတ္တိုင္လဲ ေရာက္ေရာ..ဒရိုက္ဘာ၏ လက္စြမ္း ျပ ဘရိတ္အုပ္ခ်က္က

            “ ကၽြီ……ကၽြီ..”

                                                                                                ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၉)

 

လူအမ်ား…ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ယိုင္ကုန္ၾကပါေလေရာ့။ ထိုမယ္မဒီလည္း ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕..

            “အံမယ္ေလး….”

            “ဗ်စ္….ဗ်စ္..”

“ ဟင္…ဘာသံပါလိမ့္” ေသခ်ာ နားစြင့္ေနေပမဲ့ ေနာက္တပ္ အသံထြက္မလာေတာ့ပါ။

            “ဟြန္း….ေ၀ါ့…..ေ၀ါ့…” ပ်ုဳိ႕တက္လာပါေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးလိုက္တဲ့ Smell ဗ်ာ…။ ေဘးဘီ၀ဲ

ယာက လူေတြ ကၽြန္ေတာ့္အား ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ႏွင့္။

    “ဟာ….မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး…ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးဗ်”

“ဒီ ၀က္မ ေပါက္တာဗ်..”

“ င့ါႏွယ္ေနာ္…စိတ္ပ်က္လိုက္တာ…” အားတင္းထား ေက်ာ္ႀကီးေရ႕…ေရွ႔ဆို ဘားလမ္းေရာက္ေတာ့မယ္..

၀က္မကေတာ့ သူမဟုတ္သလုိပဲ… ခပ္တည္တည္ပံုစံုျဖင့္ ဆင္းသြားေလရဲ႕။ ဒီလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္

တည္ ေနလိုက္ၿပီး တံခါး၀နား တိုးသြားလုိက္ၿပီး ဘာားလမ္း ဆင္းရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ကဲ…ကဲ….ဘားလမ္းဆိုတာ ေရာက္ပါၿပီဗ်ာ…”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆင္းခ်င္ေဇာနဲ႔ ဆင္းလုိက္ရာ….အေနာက္မွ မိန္းမ ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုးစကုိ တက္နင္းထားတာ သတိမျပဳမလိုက္မိဘူး…

“ ဟိုက္…..သြားၿပီ….ကၽြတ္ၿပီ…ကြဲၿပီ….ငါ့အရွက္ေတြ ကြဲကုန္ၿပီ…သြားပါၿပီဗ်ာ…”သို႔ေပမဲ့…ကမန္းကတမ္းစြဲတင္

လိုက္ၿပီး…ဘယ္သူမွ မျမင္ေလာက္ပါဘူး…ဟဲဟဲ….ကၽြန္ေတာ္လဲ…ရွက္စိတ္ျဖင့္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ အေျပးေလွ်ာက္

လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ “ဟူး…….အခုမွ ပဲ ေလေကာင္းေလသန္႔ရေတာ့တယ္…” ၀က္မ အေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားရင္

Smell က အခုထိ စဲြေနတုန္း…..    “နံလိုက္တာ….” အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရွဴေနၿပီ….

“ဟီး..ဟီး….” ဘယ္သူ ျမင္လုိက္လဲ မသိဘူး…” တစ္ေယာက္တည္း ေတြးရင္းႏွင့္ ပစၥည္း၀ယ္ရန္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔

ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

            “ၾကည္ျဖဴ”ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာ့ဆိုင္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေတာ့စကား

မေၿပာ ၿဖစ္ခဲ့။ တစ္ရက္တြင္ေတာ့ “ ဟိုဘက္က……”.။

            ၾကားေတာ့ၾကားေနရသည္။ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေၿပာမွန္းမသိေပ။ ေနာက္တစ္ခါ “ဟိုဘက္က မီးလြတ္ေနလို႔

ျပန္လုပ္ေပးပါဦး” ဟု ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းေျပာသံကုိ ၾကားေနရသည္။

            “ေၾသာ္….ဟုတ္ကဲ့…ကၽြန္ေတာ္အခုလုပ္ေပးပါ့မယ္” ဟုၿပန္ေၿပာရင္း

လြတ္ေနေသာ မီးခလုပ္အား ျပန္တပ္ေပးရသည္။ ၾကည္ျဖဴ တို႔ အိမ္သို႔ လွ်ပ္စစ္မီးအား ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ဖက္မွ သြယ္တန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးအားအရမး္ နည္းေသာ ေန႔မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မီးအားျမွင့္စက့္ျဖင့္

မီးအား တင္ေပးေနၾက။  ဤသည္မွာကၽြန္ေတာ္စိတ္ရင္း အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၾကည္ျဖဴ

သည္ စာက်က္ရန္ ထိုမီးအားအနည္းငယ္ႏွင့္မရေပ။မ်က္စိပ်က္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပး

ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျဖဴ႔အား ထာ၀ရအတြက္ အလင္းေရာင္ကို ေပးစြမ္း

ခ်င္ခဲ့မိသည္။သို႔ေသာ္ မတိုက္ဆိုင္ခဲ့။ ဘယ္ေသာအခါမွ တိုက္ဆိုင္ရပါ့မလဲ “ခ်စ္ရသူ ၾကည္ျဖဴရယ္…”။

           

“ဘုရားစာ ရြတ္ဆိုသံ”

ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာထဲတြင္ ရွိေနေသးသည္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အာရံုမနက္ခင္းေလးမွာ ၾကည္ျဖဴ

ရိုေသစြာ ဘုရား၀တ္ျပဳသံကုိ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ေသခ်ာ နားစြင့္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးေမႊးၿပီး

ထမင္းအိုးတည္ ေနသည္ထင္ပါ၏။ “ၾကည္ျဖဴ” သည္ လွပေသ မနက္ခင္းေလးကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေပးေနသလိုပင္။

က်က္သေရရွိလွ၏။ မိန္းမပီသပါေပတယ္ “ၾကည္ျဖဴ ရယ္…” စိတ္ထဲမွ တိတ္တိတ္ေလး ခ်ီးၾကဴးမိလို္က္ပါသည္။

                                                                                    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၁၀)

 

            ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုး အၿဖစ္ရပ္တည္ေနေသာ ေက်ာက္ေၿမာင္း သီတာလမ္း ခုႏွစ္လႊာတိုက္ေလးမွာ

ႏွစ္ေစ့ရန္ ရက္အနည္းငယ္သာလိုသည္ကုိ သိရွိလုိက္ရသည္။ ပိုင္ရွင္မွာ ဆက္မငွားေတာ့ေပ။ အိမ္ခန္း ျပန္အပ္

ရန္ ရက္က နီးလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိမ္းဆည္းစရာမ်ားကုိ အသင့္ သိမ္းဆည္းထားရန္ ဟန္ၿပင္ရေတာ့သည္။

ရက္ျပည့္ပါက “ညီေထြး” ၏ မိဘမ်ား ေနရာ ၁၄၉ လမ္း အိမ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ လုပ္ငန္း ျပန္လည္ လုပ္ကိုင္ရ

မည္။သို႔ေသာ္…ညီေထြး၏ ဖခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းအားသေဘာက်ပံုမရေပ။ ညီေထြးက လဲ စိတ္ကဆတ္

သည္။ ထင္ရင္လုပ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖခင္ႏွင့္ သိပ္မတည့္ေပ။ အမွန္တကယ္ေတာ့  ဤလုပ္ငန္း ထူေထာင္ကာစ

တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆံုဆညး္မိၿပီး ထူေထာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ရင္းမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္

ေနခ်င္သည္။စိတ္မညစ္ခ်င္ပါ။ထုိ႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ လုပ္ငန္းကုိ လည္း၀ါသနာပါေသာေၾကာင့္  ဤလုပ္

ငန္းအား စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ လစာ မယူခဲ့ပါေသာ္လည္း ညီေထြးသည္ အျပန္အလွန္နားလည္

မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေဖးမကူညီခဲ့သည္။  ဤသို႔ႏွင့္ ၁၄၉ လမ္း အိမ္ေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့သည္။

            ဒီေန႔ ႏွလံုးသား အား အနာတရ ၿဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ရင္တြင္းသို႔ ထိုးေစာင့္

၀င္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည္ျဖဴႏွင့္ ကမၻာတစ္ဖက္ျခားေ၀းလြင့္သြားေအာင္ ဖန္တီး

ေပးေနသလိုပင္။ ၀မ္းနည္းစိတ္ႏွင့္အတူ နာက်င္ခဲ့ရသည္မွာ ၾကည္ျဖဴ႕ အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ

ေလာက္ရွိေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္။ ၾကည္ျဖဴသည္ ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ စကားေတြဖလွယ္

ေနသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မည္မွ် ေလာက္ရင္းႏွီးသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ပါ။ ထုိ ေန႔ ညက ကၽြန္ေတာ္ ေနလို႔

ထိုင္လို႔မရပါ။ ၾကားေနရေသာ အသံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွလံုးသားကုိနာက်ဥ္ေသာ ဆူးႏွင့္ ထိုးေနသလိုပင္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးေၾကာက္မိပါသည္။ ၾကည္ျဖဴ႔ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။ မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္

ႏွင့္မွ် မေ၀းေစလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုတ္တရက္ နာက်ဥ္ေၾကကြဲမႈကုိ ခ်ိဳၿမိန္စြာ ခံစားလိုက္ရပါသည္။

            ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားသိလိုက္ရသည္မွာ “ၾကည္ျဖဴ”သည္ ရည္ရြယ္သူ

ရွိေနသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အသက္မဲ့သြားရပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္တြင္းထက္က ႏွလံုးသားအကၡရာကုိ အခု အခ်ိန္

ထိ ၾကည္ျဖဴ အား ကၽြန္ေတာ္ ၿပသခြင့္မရခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေျဖသိမ့္လိုက္မိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္စကား

ဆိုတာ မွန္တာမွမဟုတ္ပဲ။ သိမ္ငယ္ေၾကကြဲေနေသာ စိတ္တစ္ခုကို အားျပန္တင္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္တြင္း ၌

တိတ္တိတ္ေလး  မ်က္ရည္စက္လတ္ေပါ့…….

            ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေနလို႔မေပ်ာ္ပါ။ ထိုင္းမႈိင္းေလးလံေသာ စိတ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား ဒဏ္ရာ ရေစခဲ့ပါသည္။ ရည္းစားလူလု၊ အူႏု ကၽြဲ ခတ္ဆိုရေလာက္ေအာင္ကိုလည္းကၽြန္ေတာ္ႏွင့္

ၾကည္ျဖဴ သည္ လက္ေတြ႔တြင္ သမီးရည္းစားလည္းမဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္က သာ တစ္ဖတ္သတ္ တိတ္တခိုး

စြဲလန္း ၍သာ ခ်စ္ေနခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ တကယ္ မသိခဲ့ပါေခ်။ ရံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္တြင္းမွ ဒဏ္ရာအား

ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ စာစီရိုက္ကာ Video Slide Show တစ္ေခြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထို video အေခြထဲတြင္ခံစားခ်က္

ကဗ်ာမ်ားပါ၀င္သည္။ ထို Video အေခြအား သူမ အား ေပးဖုိ႔ ၾကံရြယ္ခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ အခ်ိန္ထိ

ကၽြန္ေတာ္မေပးၿဖစ္ခဲ့ပါ။ သီခ်င္းအေခြ တစ္ေခြသာ လက္ေဆာင္ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

            “ၾကည္ျဖဴရယ္..ငါေလ..မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္… မင္းဘာလို႔ ..ငါ့ႏွလံုးသားထဲက ျဖဴစင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္း

ေမတၱာေတြကုိ မျမင္တာလဲဟင္”

 တစ္ေယာက္တည္း အရူးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ သိမ္ငယ္ေၾကကြဲမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူမအား..ဖြင့္မေၿပာ

ရဲပါ.။ သူမ မုန္းမွာ ေၾကာက္သည္။ သူမႏွင့္ အေနေ၀းမွာလဲ စိုးရြံသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ အနာ

တရ အခါခါ ျဖခ္ခဲ့ရသည္။ အခ်စ္ဆိုတာ လည္း တကယ္ေတာ့ ဆန္းၾကယ္သည္။ ျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ေနလွ်က္ႏွင့္ ဖြင့္

ဟ မေၿပာရဲခဲ့။ ထိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ည့ံ သည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ မ၀့ံ မရဲ ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ရဲ႔႕

လားလို႔ေတာ့ မေမးလိုက္ပါႏွင့္။ အရမ္း အရမ္းခ်စ္ပါသည္။ ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ တိတ္တဆိတ္ ခိုးခိုး ၾကည့္ခဲ့ရ သည္။

                                                                                                ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ (၁၁)

 

            “ ခ်စ္ရသူရယ္…..

             စို႔နစ္လို႔ အငိုမ်က္လံုးေတြ တစ္စစီ

            ေၾကြက်ခဲ့ပါၿပီ….

            ဒဏ္ရာက နက္ အစြမ္း မထက္လို႔

            အခါခါ နာက်ဥ္ရင္း

            ရႈံးနိမ့္သြားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ

            ခဏခဏ ျပန္ထခဲ့ရတယ္..

            ေဖးမသူရယ္ မင္းမရွိ

            တစိမ့္စိမ့္ ေတြးတိုင္းသာ

            ငိုခ်င္မိတယ္.

            တိတ္တခိုး ငါခ်စ္လို႔

            ျပတ္လို႔ ေဆြးမွာ စိုးမိတယ္….။ ။

 

ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရင္ဖြင့္မိပါသည္။တစ္ရက္တြင္ေတာ့ နယ္မွ “ၾကည္ျဖဴ”၏ အေဒၚျဖစ္သူ ေရာက္လာေလသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာမွ ႏိုးခ်ိန္ ေကာက္ညွင္းထုတ္လာ

ေပးေလသည္။ သူမ ၏ အေဒၚပါလာသည္ထင္ပါ၏။တကယ္ေတာ့ “ၾကည္ျဖဴ”သည္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ေလးႏွစ္ငါး

ႏွစ္ ေလာက္ငယ္သည္။ သို႔ေသာ္”ၾကည္ျဖဴ”သည္ အသက္အရြယ္ႏွင့္မမွ် ေအာင္သူမသည္အသိၾကြယ္၀လွသည္

ဟု ထင္မိသည္။မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲသို႔ မၾကာခဏဆိုသလို ၀င္ေရာက္လာ

ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါ။ ရူးသြပ္မိသည္။

            ယေန႔ သူမ အျပင္သို႔ စာသြားသင္သည္ ထင္ပါ၏။ သူမ အ၀တ္အစား၀တ္ထားပံုႏွင့္အျပင္အဆင္မ်ားမွာ

ရိုးစင္းလွသည္။ ျမန္မာမိန္းကေလး ပီသလွသည္။ထိုေန႔က သူမသည္ အျဖဴေပၚ အမဲစက္ကေလးေတြပါေသာ

ေဘာလံုး ေၿပာက္ ၀မ္းစက္ကုိ ၀တ္ထား၏။ ခဏတာမွ် သူမ အလွထဲတြင္ နစ္မြန္းသြားမိပါသည္။ ညႈိ႕ယူအား

ေကာင္းလွသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္း မသိပါ။ သူမႏွင့္ေတြ႔ရခ်ိန္ စကားေျပာမိခ်ိန္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္မိပါသည္။

ညပိုင္းတြင္ေတာ့ သူမသည္ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ ေက်ာက္ေျမာင္း ရွိ တရားပြဲသို႕ လုိက္ပါ ၍ တရားသြားနာခဲ့သည္။

ဦးေကာသလႅ တရားပြဲဟုသိရသည္။ယခင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေနစဥ္အခါက အျမဲလိုလို တရားနာဖူး

သည္။ ထို ဆရာေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကိဳက္ပင္ ။အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျမင္သာေအာင္

ေဟာႏုိင္ေျပာ ႏုိင္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးေကသလႅအား ၾကည္ညိဳေလးစားမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ ၾကည္ျဖဴ တရား

သြားနာေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ အလိုလို ေက်နပ္ မိသည္။ ထိုေန႔ညတြင္ ၾကည္ျဖဴတုိ႔ သားအမိ အိမ္ျပန္ေနာက္

က်သည္။ ည ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ သူမတို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ၾကည္ျဖဴအား မသိစိတ္တြင္

ေမွ်ာ္ မိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း သူမတုိ႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

            အခ်ိန္က ဘာလိုလိုႏွင့္ သၾကၤန္နားသို႔ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေလၿပီ။ ရာသီဥတုကလဲ ပူျပင္းသည္။

ရံဖန္ရံခါ တြင္မွ ပူအိုက္မႈ သက္သာရာရသည္။ ထိုေန႔ရက္မ်ားတြင္ ရံုး ၌ အလုပ္ဟူ ၍ သိပ္မရွိေပ။ သၾကၤန္နီးၿပီ

ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Promotion အတြက္ Order မ်ားလဲ ျပဳလုပ္ၿပီးၿပီျဖစ္ ၍ အလုပ္သိပ္မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သၾကၤန္

မတိုင္ခင္ ႏွစ္ရက္တြင္ ညီေထြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္

            “ေက်ာ္ၾကီး..သၾကၤန္ ဘာလုပ္မွာလဲ….မင္းရိပ္သာ၀င္မွာလား..” ခါတိုင္းလိုပဲ ေနာက္ေျပာင္ၿပီးေမးျခင္း

ျဖစ္သည္။

            “မ၀င္ပါဘူးကြာ….အိမ္မွာပဲကုိယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကုသိုလ္ယူမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္”

                                                                                                ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၁၂)

 

“ဟာ..မင္းကလဲ….၀င္ပါကြ….မင္း၀င္မယ္ဆုိရင္…ငါအစစအရာရာ တာ၀န္ယူတယ္..ဟဲဟဲ..ဟဲ..”

“မ၀င္ပါဘူးဆိုကြာ….မင္းပဲ၀င္….”

“ငါကေတာ့ ေဆြဒီမွာ ဘီယာသြားေသာက္မယ္.. ေနာက္ဆံုးတစ္ရက္ပဲလည္မယ္..”

“ေအး..ငါကေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနမယ္ ဘယ္မွ မလည္ဘူးကြာ…” ထို႔ေနာက္ ညီေထြးကုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္

အိမ္သို႔ ၿပန္လာခဲ့ပါသည္။

            ေကာင္းကင္ ၌ ယခင္ႏွစ္မ်ားကဲ့သို႔ တိမ္ညိဳတိမ္စိုင္ မဲမ်ားမရွိပါ။ လူေတြ၏ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မနမ်ားရွိ

သကဲ့သို႔ ရာသီဥတုပင္လွ်င္ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနသည္လား မသိပါေတာ့ေခ်။ေနကလည္းခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူ

လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ားမွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ထို ပူေလာင္မႈကုိ ပင္ မေရွာင္။ ေက်ာပူခံကာ စား

၀တ္ေနေရး အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရရွာေလသည္ကုိ ျမင္ေတြ႔မိတုိင္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိသည္။ သူမ်ားကုိသာကုိယ္

ခ်င္းစာ မိၿပီး..ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပန္သံုးသပ္မိေတာ့ ပို ၍ပင္သနားစရာေကာင္းေနေလသည္။ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္လုိ႔

အဆင္ေျပသည္။ စား၀တ္ေနေရး အတြက္လည္း မပူရေပ။ သို႔ေသာ ္အခ်စ္ေရးတြင္ ကံေခေနသည္။ တိတ္တခိုး

က်ိတ္ပုန္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတူဆံုေသာ ပြဲမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေခ်ာင္ကပ္ရ

ေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလို႔လည္း မေသာက္တတ္ မစားတတ္။ သူမ်ား အတြဲေတြလိုလည္း တြဲ

စရာက ခ်စ္သူ ရည္းစားက မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ပါတီလုပ္ေသာ အခါတိုင္း သူငယ္ခ်င္း မ်ားအတြက္ လိုအပ္တာ လုပ္

ေပးရင္း အျပင္းေျဖရသည္။ ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမာ်းက စလာၾကသည္။ ေနာက္လာၾကသည္။

            “ဘယ္လုိလဲ  ေဂၚမစြံ လူပ်ိဳၾကီးရဲ႕…..တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနေတာ့မွာလား…လူပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာလား”

“ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ငါတုိ႔ အတြဲ ယူၿပီးရင္ မင္းအိမ္မွာလာၿပီးေတာ့ ကေလး လာထိန္းေပါ့ကြာ..ဟားဟားဟား။။”

ထို..ထုိ..သို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေလွာင္ေျပာင္ ၾကေလေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ့္အားနည္းခ်က္ကုိ

ကိုင္ကာ ရံဖန္ရံခါတြင္ ေဂၚမစြံဟု ေခၚၾကေတာ့သည္။

 

            “သၾကၤန္”

သၾကၤန္ဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ေတာင္ ၿပန္ေမးရမလိုပင္။ သၾကၤန္ ႏွင့္ စိမ္းခဲ့တာ ေလးငါးႏွစ္မွ်ပင္ရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။

တစ္ႏွစ္မွ မလည္ခဲ့ ေလွ်ာက္မသြားျဖစ္ခဲ့။ ယခုႏွစ္တြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ထိုသို႔ႏွင့္ သၾကၤန္ရက္

သည္ က်ေရာက္လုိ႔လာခဲ့ပါသည္။ ပထမရက္ မလည္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တီဗြီ ၾကည့္သည္။ ဂစ္တာ တီးသည္။ စာအုပ္ဖတ္

သည္။  ထုိ အလုပ္မ်ားႏွင့္ သၾကၤန္ ပထမရက္ကုိ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ ၾကည္ျဖဴလည္း ဘယ္မွ မသြားေပ။သို႔ေသာ္

လမ္းထဲမွ ကေလး သူငယ္မ်ား ေရကစားေနသည္ကိုေတာ့ ထြက္ထြက္ၾကည့္တာ ျမင္ရပါသည္။ သူမ လည္း ငယ္

ဘ၀ ကုိ ျပန္လည္ လြမ္းဆြတ္ေနသည္ ထင္ပါ၏။ သူမ သည္ သၾကၤန္ လည္ရမွာ ၀ါသနာမပါသည္ေလာ။ ဒါမွ

မဟုတ္  အေပါင္းအသင္း လည္မည္သူ႔မရွိေသာေၾကာင့္လား မေၿပာတတ္ပါေခ်။ သို႔ေသာ္…ကၽြန္ေတာ့္အေတြး

ထဲ၌ ၾကည္ျဖဴႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သၾကၤန္ကုိ ၾကည္ႏူးစြာ လည္ေနသည္။ တခဏတာမွ် ရူးသြပ္မိ၏။သို႔ေသာ္

ကၽြန္ေတာ္ မရွက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သူမ အား ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိပါသည္။ သၾကၤန္ ေနာက္ဆံုးေန႔ တစ္ရက္တြင္

ေတာ့..ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္သူ “သက္တင္စိုး” ျဖစ္သူသည္ သၾကၤန္လည္ရန္ကၽြန္ေတာ့္အားလာေခၚပါေတာ့

သည္။

            “ဟိတ္ေကာင္…မင္းမလိုက္လို႔မရဘူး..ငါ လည္း အခုမွ လည္ရတာ …က်န္တဲ့ရက္ေတြ အလုပ္ရွိေနလို႔

မလည္ရဘူး…သၾကၤန္ဆိုတာ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ လည္ရတာ. မင္းငါ့ကုိ ခင္ရင္ လိုက္ရမယ္…” ဟု ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္

ေနအိမ္သို႔ တုိက္ရိုက္လာေခၚပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရွာင္လႊဲဖုိ႔ကလဲ ခက္။က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲေရာက္ရပါ

ေတာ့သည္။ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းသာေတာ့ေပ။ လိုက္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။

           

                                                                                                      ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ (၁၃)

   ဟိုး ယခင့္..ယခင္ႏွစ္မ်ားကဲ့သို႔ေတာ့ စည္ကားျခင္း သိပ္မရွိပါေခ်။ မ႑ပ္မ်ားမွာ ခပ္က်ဲက်ဲျဖင့္ သၾကၤန္ကုိ အလွ ဆင္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားမွာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ကဲေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ အမူးလြန္ေန

ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ပါ။ ခ်စ္ရသူကုိ သတိရမိသည္။ ခ်စ္သူ စံုတြဲမ်ား ျမင္တိုင္း အားငယ္မိသည္။ သိမ္ငယ္

ေၾကကြဲေသာစိတ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ အား ေဆာက္တည္ရာမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးေနခဲ့ပါသည္။

ဤသို႔ႏွင့္ မနက္ပိုင္းလည္ျခင္း ၿပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ “ၾကည္ျဖဴ” သည္ ကေလးမ်ားႏွင့္

ေရပက္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ဘာမွ လိမ္းျခယ္ထားျခင္းမရွိပါေခ်။ ပင္ကုိ သဘာ၀အလွႏွင့္

ၾကည္ျဖဴ႔ အသြင္မွာ သဘာ၀က်က် လွေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အနား ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့.

ကၽြန္ေတာ့္အား..ေရလာေလာင္းပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္   ကၽြန္ေတာ္

သူမ အား ေရေလာင္းခ်င္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ အျပန္အလွန္ သူမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရေလာင္းျဖစ္ပါသည္။

            “ၾကည္ျဖဴ.. ေလွ်ာက္မလည္ဘူးလား…”

            “ဟုတ္..မလည္ခ်င္ဘူး… လည္ရမွာ ေၾကာက္လုိ႔..ၿပီးေတာ့…ညီမက လူ ေၾကာက္တယ္..”ဟု ကၽြန္ေတာ့္

အေမးအား ျပန္ေျဖခဲ့သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ “ၾကည္ျဖဴ”သည္ အမွန္တကယ္ပင္ လူေၾကာက္သည္။ ယခင္ တုန္းက

ကၽြန္ေတာ့္ အမ လင္မယား အခန္႔မသင့္၍ စကားမ်ားေသာ အခ်ိန္တုန္းက သူမသည္ ေၾကာက္လန္႔၍ အျပင္သို႔

ထြက္သြားဖူးသည္။ထုိေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ တကယ္မေကာင္းေပ။ “ၾကည္ျဖဴ႔”ကုိ စာနာသည္။ သနားမိ

သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္မိပါသည္။ ထုိက့ဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ေသာ ၾကည္ျဖဴအား စိတ္ေ၀ဒနာမ်ား

မခံစားေစလိုပါ။

            ရာသီ ဥတု သည္ အလြန္ပင္ပူျပင္းလြန္းလွသည္။ ယခင့္ ယခင္ ႏွစ္မ်ားတြင္ သၾကၤန္ ေရာက္တုိင္း အျပာ

ေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီး သည္ အံု႔မိႈင္း၍ မိုးမ်ား တဖြဲဖြဲ ရြာက်ခဲ့သည္။ ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ မိုးစက္၏ အရိပ္အေရာင္

ပင္ မျမင္ရေပ။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ သုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေန႔လည္သံုးနာရီအခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း

“သက္တင္စိုး”သည္္ ညေနပိုင္းလည္ရန္အတြက္ လာေခၚျပန္သည္။

            “သက္တင္စိုး” 

“ငါ…ၾကည္ျဖဴ႔ကုိ ေခၚခ်င္တယ္ကြာ…ၾကည္ျဖဴတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနမယ္ထင္တယ္..

ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ သူငယ္ခ်င္း…ငါ ေခၚျပန္ရင္လဲ ငါ့အေပၚ အျမင္ တစ္မ်ိဳး ေစာင္းသြား

ႏိုင္တယ္….ငါ ဘယ္လုိ လုပ္ရမလဲဟင္”ဟု သူငယ္ခ်င္း သက္တင္စိုးအား ေျပာၿပီး ရင္ဖြင့္ခဲ့ပါသည္။

            “ေက်ာ္ၾကီးရယ္…မင္း ရင္ထဲက အလြမ္းေတြကုိ ငါတို႔လည္သလို မ်ိဳး ေျဖ ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါကြာ

မင္း က တကယ္ေတာ့..ဖြင့္ဟ မွ မေျပာရဲခဲ့တာ…တကယ္ဆို မင္း သူ႔ကုိ ဖြင့္ေျပာသင့္တယ္…

ဘာလုိ႔ အု႔႔ံ ပုန္းျဖစ္ေနတာလဲကြာ..ကုိယ္ခ်စ္တာကို ဖြင့္ေျပာရဲတဲ့ သတိၱ မင္းမွာ မရွိဘူးလား…

မင္း ေယာက္်ား မဟုတ္ဘူးလား….”ဟု ကၽြန္ေတာ့္အား အျပစ္တင္ပါေတာ့သည္။

            ထို႔ေနာက္ ကၽြန္္ေတာ္ သည္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ တစ္ခုအား ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၿပီး ညေနပိုင္း

သၾကၤန္ကုိ စိတ္ႏွစ္ကာ လည္ခဲ့ပါသည္။သၾကၤန္သည္ မည္သို႔ကုန္ဆံုးသြားသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါေခ်။

တကယ္ေတာ့ ဤကမၻာေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ဆိုးရြားေသာ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္

ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တိတ္တခိုး အံု႕ပုန္း ခ်စ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လို႔ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘယ္လုိ

ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ သူတို႔ ၏ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အခ်စ္တစ္ခုကုိ ဘယ္လို မ်ိဳးမ်ား သို၀ွက္ထားၾကသည္ဆိုတာကုိေတာ့

ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္…ဖြင့္ဟ ဖို႔ေတာ့ ခက္ေနသည္။ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေၾကာက္ေနသည္။ ေ၀းကြာမႈကုိ

ကၽြန္ေတာ္ မလိုလားေပ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္အားငယ္တိုင္း  သီခ်င္း ေရးျဖစ္သည္။ သီခ်င္းဆိုျဖစ္သည္။ကဗ်ာ

ေရးျဖစ္သည္။ ထိုထုိသို႔ေသာ ထိုအရာမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ ႏွစ္ထားခဲ့မိသည္။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ

သည္ တစ တစႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ပါသည္။သို႔ေသာ္ ခ်စ္ေရးဆို ရေလာက္သည္ထိေတာ့ ရင္းႏွီးခြင့္မရခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္

ေၾကာက္ေနသည္။ ၾကည္ျဖဴ အျမင္မၾကည္မွာ စိုးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ကၽြန္ေတာ့္အား မုန္းတီးသြားမွာကုိ ေတြး

                                                                                                ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ (၁၄)

 

ေၾကာက္မိပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားအား နာက်ဥ္စြာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ပါသည္။

            လရိပ္ေလးက ေျပေျပေလး က်ေနသည္။ ဟိုး…အေ၀းဆီမွ ၾကယ္ေရာင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးကုိအသက္

မဲ့ စြာ ေငးၾကည့္မိပါသည္။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ေဆြး ေျမ့သလိုခံစားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခံစားမႈကုိ ရင္ဖြင့္ရန္လက္စြဲ

ေတာ္ ဂစ္တာေလးအား စြဲယူလိုက္ၿပီး”ေလး ျဖဴ” သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ “အရင္လိုပါပဲ..”သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုခံစား

မႈ အလို အရ ဆိုျဖစ္သြားရ၏။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္္လိုပါပဲ…ေျပာင္းလဲမႈ မရွိပါ။ က်ိတ္ပုန္း တိတ္တခိုးခ်စ္ေန၊စြဲလန္းေနတုနး္။ၾကည္ျဖဴ႔ေနရာတြင္ တစ္ျခား မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ဘယ္လုိနည္းနွင့္မွ်

အစားထိုး၍ မရပါ။ ႏွလံုးသားက အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ေနခဲ့သည္။

            “ အရင္လိုပါပဲ……အရင္လိုပါပဲ….အလုိလုိ ဒီအတိုင္း ဘ၀ အတြက္မွာ ဒီအတုိင္း ေမ်ာဆဲပါ

ေနာက္ဆံုးမွာ ..သူ႔ အလို တိုင္းပါ လြင့္ပ်ယ္ေပ်ာက္ကာ သြားရင္..အရင္လိုပဲ……အရင္လိုပါပဲ……

အလိုလို ဒီအတုိင္း ဘ၀အတြက္မွာ ဒီအတိုင္း ေမ်ာဆဲပါ..ေနာက္ဆံုးမွာ လြင့္ပ်ယ္ေပ်ာက္ကာ သူ႔အလို

အတုိင္း အို ….ခရီးဆက္ေနဆဲပါ” ။ ကၽြန္ေတာ့္၏ သီခ်င္းသံစဥ္က ညဦးယံမွာ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ပ်ံ႔ႏွံ၍ေနေလ၏။

ၾကည္ျဖဴ ၾကားႏိုင္ပါ့မလား။ စိတ္က ေတြး၏။ဤသို႔ႏွင့္ အလြမ္းအေဆြး တစ္ခန္းရပ္သည္ ကုန္ဆံုးသြားေလ၏၊။

            “ၾကည္ျဖဴ  ေက်ာင္းမသြားဘူးလား”

            “ဟုတ္..မသြားဘူး.. စားေမးပဲြေျဖရေတာ့မွာမို႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားတယ္.”

            “ေၾသာ္..ဟုတ္လား…ဒါဆို စာက်က္ရေတာ့မွာေပါ့…”

            “ဟုတ္..”

ထို႔ေနာက္ သူမ အားရည္ရြယ္၍ ၀ယ္လာေသာ ေခ်ာကလတ္အား သူမကုိ ေပးလုိက္ေသာအခါ

            “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင့္” ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ပါ့သည္။

ထုိအသံေလးသည္ ၾကည္ႏူးစရာအလြန္ပင္ေကာင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာသြားရပါေတာ့သည္။ ၾကည္ျဖဴ

သည္ ေခ်ာကလတ္ ၾကိဳက္သည္ထင္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ေပးေသာ အခါ

            “ ေခ်ာကလတ္က စားလို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္…” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ အားေၿပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာမိၿပီး

ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ ခ်စ္ရသူ အႀကိဳက္ ေခ်ာကလတ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားမည္ဟု စိတ္က ေတြး

လိုက္မိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ေတြးၾကည့္ပါက ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ေမ့၍မရ။ ႏွလံုးသား၏ ေတာ္းတမႈေၾကာင့္ ၾကည္ျဖဴ အျပင္ထြက္တုိင္း ခိုးခိုး

ၾကည့္မိခဲ့ပါသည္။ “ခ်စ္တယ္ ၾကည္ျဖဴရယ္….”။

 

            “အေမ ဟို ဘက္အိမ္ တီဗြီ သြားၾကည့္ရင္လဲ သြားၾကည့္..သမီးအနားမွာ စကားလာေျပာေနေတာ့

သမီး စာက်က္ပ်က္တာေပါ့” ဟု သူမအသံေလးအားၾကားလိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတာ့ သူမသည္

စာ အလြန္ၾကိဳးစားသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးမာသည္ဟု ထင္မိသည္။

            “ကိုၾကီး ေက်ာ္ေက်ာ္…ဒီဘက္ကုိ  မီးအားျမွင့္စက္နဲ႔ မီးတင္ေပးပါဦး”

            “ေၾသာ္..ေအးေအး…” ဟု ဆိုကာ သူမ အိမ္ဖက္သို႔ မီးအားျမွင့္စက္ျဖင့္ မီးတင္ေပးရပါေသးသည္။

ၾကည္ျဖဴသည္ ပြင့္လင္း ရိုးသားသည္။ ထုိအရာက ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အား စြဲေဆာင္ေနပါသေလာ။ ကၽြန္ေတာ္မသိ

ပါေတာ့ေခ်။ တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ သည္ ႏွလံုးသားခ်င္း နားမလည္ခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ တစ္ဖက္သတ္ ဆန္ခဲ့သည္။ သူမက မသိတာလား။ မသိခ်င္ေရာင္ေဆာင္ေနတာလား။ျမင္လွ်က္သိလွ်က္ႏွင့္

မသိဟန္ ေဆာင္ထားသည္လား ကၽြန္ေတာ္မသိပါေခ်။သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ဟ ေျပာဖုိ႔ စြံအေနခဲသည္။

မျဖစ္လာေသးေသာ အရာမ်ားအား ေတြးပူမိသည္။ ေတြးေၾကာက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမႏွင့္ ပတ္သက္၍

အသည္းမကြဲလိုပါ။ မနာက်ဥ္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္သတ္စြဲလန္းမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါသည္။ လက္ရွိ

                                                                                    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ (၁၅)

 

 ခင္မင္လွ်က္ ရွိေသာ အေျခအေနမ်ားအား မပ်က္စီးေစလိုပါ။ ေတြးရင္းႏွင့္ စိတ္ဆင္းရဲရသည္မွာအခါအခါပင္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ပစ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အေတာ္ပင္ခက္ခဲပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ပင္

ခက္ခဲလွပါသည္။

            “ကုိ…” 

“ၾကည္ျဖဴ တို႔ အခ်စ္ကို ခိုင္ျမဲ ေအာင္ တည္ေဆာက္ၾကမယ္ေနာ္… ၿပီးေတာ့ ကုိ ၾကည္ျဖဴကုိ ခြဲမသြားရဘူး”

“ၾကည္ျဖဴ႔အနားမွာပဲေနရမယ္… ဘယ္မိန္းကေလးကုိမွ စိတ္မ၀င္စားရဘူး…ေနာ္..ၾကည္ျဖဴ သ၀န္တိုတယ္..

ၾကားလား ကို”

            “ဟုတ္ပါၿပီ ၾကည္ျဖဴရယ္….ကုိယ္ ၾကည္ျဖဴက လြဲၿပီးေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးမွ မခ်စ္ပါဘူး..ၾကည္ျဖဴက

ကုိယ့္ႏွလံုးသားထဲကုိ ေနရာ ယူထားမွေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိ အစားထိုးလို႔ရမွာလဲ စိတ္ခ်ေနပါ…ၾကည္ျဖဴသာ ကုိယ့္

ဘ၀ပါ ..ၾကည္ျဖဴက ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလးပါ..အရမ္းခ်စ္တယ္ ၾကည္ျဖဴရယ္….”

            ၾကည္ျဖဴ႔ကို ၾကင္နာစြာ ေထြးေပြ႔ထားမိသည္။ တီတီတာတာ စကားေလးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္

ရပါသည္။

            “ကုိ..ဟိုး..က ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္လုိက္..နီညိဳေရာင္ ပံုစံေလးက ညေနခင္းဆည္းဆာကုိ အလွ

ေတြ ဖန္တီးေပးေနသလိုပဲေနာ္….အရမ္းၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ ကုိရယ္…”

            “အင္း..ဟုတ္တယ္ေနာ္…”

“ၾကည္ျဖဴရယ္..ျဖစ္ႏုိင္ရင္ကုိယ္ေလ..အဲဒီ့ အနီေရာင္တိမ္စိုင္ေတြနား ကုိ ေခၚသြားလိုက္ခ်င္ပါတယ္..”

အဲဒီ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကား ဆည္းဆာေလေျပေလးက တိုးတိုး ညင္သာစြာ တိုက္ခတ္လုိ႔လာ

ခဲ့ပါသည္။

            “ခ်မ္းလိုက္တာ…ေအးလိုက္တာကြာ…” ရုတ္တရက္ ခ်မ္းလို႔ လန္႔ႏိုးေတာ့ ညဥ္႔ သံုးနာရီခြဲ..

“ၾကည္ျဖဴရယ္..အိမ္မက္ထဲထိေတာ့ လုိက္ေႏွာက္ယွက္ဖို႔ မေကာင္းဘူးကြာ…မင္းေၾကာင့္ ကုိယ္ စိတ္ေသာက

ေတြ ျဖစ္ေနရၿပီကြာ…မင္းေလး အရမ္းဆိုးတယ္….” ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မရေတာ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အခက္သား။ ဖြင့္ဟဖို႔ၾကေတာ့လည္း သတၱိမရွိ။ စြန္႔လႊတ္ရမွာလည္း ေၾကာက္ေနမိသည္။ ေ၀းမွာလဲ စိုးသည္။

ၾကည္ျဖဴရယ္ ငါ့ရင္္ထဲက ထြက္မသြားပါနဲ႔ေနာ္…. ငါေတာင္းပန္ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့

ေပါင္းလဲမ်ားလွပါၿပီ ။ ရင္ေမာရေပါင္းလဲ မ်ားၿပီ။ သူသိလာပါေစေတာ့။ တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္

ဘ၀ေလးကုိ သူမ ျမင္လာႏုိင္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔..ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကြာေ၀းေတာ့မလို

ခံစားရလို႔…အတူဆံုဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းရင္း အခ်စ္ေန႔ရက္ေတြ ေရာက္ရွိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔

ၾကည္ျဖဴနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ခရီး ဆက္ရဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕….ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ သိလာမွာပါေလ

ဆိုၿပီး ထင္မွတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကုိ သူမနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ ထားဖို႔ ၾကိဳးစားရန္ကၽြန္ေတာ္အားေမြးခဲ့ပါေတာ့သည္။

ယခုအခ်ိန္သူမလည္း အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ၿပီေပါ့….ခ်စ္သူေလးရယ္…မင္းဘ၀ေလး သာယာပါေစ လုိ႔…..

ဆုေတာင္းေၿခြရင္း…တစ္ဖတ္သတ္ ဆန္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းေလးတြဲ႔တြဲ႔ခ်မိပါသည္။ ႏွလံုးသားအား ေသာ့

ခတ္ သိမ္းဆည္းထားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားရပါေတာ့မည္။ တကယ္ေတာ့ လြယ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါေခ်။

သို႔ေသာ္လည္းပဲ….ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေဆးမရွိေတာ့မွန္းကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေဘာေပါက္ေနေသာေၾကာင့္

တစ္ေန႔ေန႔ ရဲ႕ အခ်ိန္ကုိ ေမွ်ာ္ရင္း သူမ နားလည္ျမင္သာႏုိင္မဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကုိေစာင့္စားရင္းနဲ႔  ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕

သိမ္ငယ္တဲ့ဘ၀ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ နစ္ေမ်ာခဲ့ရပါေတာ့သည္။

                       

            ၿပီး။

 

                                                                                    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျဖဴ(၁၆)

 

                   

 

 

 

                        တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့

                  ——————————

တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့….

ခရီးဆက္ေနဆဲပါပဲ…

အရံႈးေတြလဲ ငါရခဲ့ၿပီ

အလြမ္းေတြလဲပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ

မပိုင္ဆိုင္တာ တစ္ခုက

မင္းမ်က္၀န္းက ႏူးညံ့တဲ့

ငဲ့ညာမႈေတြ….။

တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့…

ဆူးခင္းလမ္းထဲ ေရွ႔ဆက္ေနဆဲပါပဲ

ၾကင္နာမႈေတြနဲ႔လည္း ေ၀းခဲ့ၿပီ

မင္းရဲ႕ဥေပကၡာေတြလည္း ငါရခဲ့ၿပီ

မရႏုိင္တာ တစ္ခုက

မင္းႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက စာနာမႈေတြ…။

တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့…

မင္း ငါ့အနား မရွိတဲ့အခ်ိန္

ငါတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ

အခ်စ္ရဲ႕ ခ်ိန္ၿမိန္ျခင္းေတြလဲ ငါသိခဲ့ၿပီ

ခါးသီးျခင္းေတြလည္း နားလည္ခဲ့ၿပီ

မျဖစ္ႏိုင္တာကို ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးယူဖို႔ပဲ လိုအပ္တာပါ..

ဒါေပမဲ့…ငါ

တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့….

                        (ဒဏ္ရာ)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                            ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ(၁၇)

 

 

 

 

                        စိတၱဇ အခ်စ္

            ————————–

 

 

တိတ္တစိတ္ မ်က္ရည္ စက္လက္….

အခ်စ္ကံေခ သည္းေၾကြလြင့္တာေတာင္

မရုန္းႏိုင္တဲ့ ခ်စ္သံသရာ၀ဲဂယက္မွာ

တ၀ဲ၀ဲလည္…….

ခဏတာ မဟုတ္တဲ့ တစ္သက္သာ စြဲလန္းမႈ

ထိုမွ်မကေသာ ၿမတ္ႏိုးမႈေတြ အန္တုလို႔လာ

ငါ့ႏွလံုးသား မခံႏိုင္ၿပီ

အခ်ိန္တန္ ေနသာႏိုင္မယ္

ထင္ခဲ့တာေတာင္ ေမ့မရ

အတိတ္ကလဲ မဟုတ္ခဲ့..

ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ ၿပီးသြားမွာတ့ဲလား..

မိုက္ရူးရဲဆန္ ဘယ္သူ ၿပိဳင္စံ မတုႏိုင္ၿပီ

တိတ္တခိုး က်ိတ္ပိုး မိတဲ့ငါ

မေသခ်ာ မေရရာခဲ့ၿပီ….

                                    (ဒဏ္ရာ)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                            ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျဖဴ(၁၈)

 

 

 

 

                        သူ႔ အတြက္

            ——————————-

 

 

 

သူ႔အတြက္ပဲေပါ့….

ဘာမဆို သူလိုအပ္တုိင္း အၿမဲ အနားမွာ

အသင့္ရွိေနခ်င္ခဲ့တယ္…

သူ႔အတြက္ပဲေပါ့…

ဘာမဆို သူ႔ စိတ္ကူးအတိုင္း

အၿမဲလက္ေတြ႔ဖန္တီးေပးခ်င္ခဲ့တယ္..

သူ႔အတြက္ပါပဲ…

သူေပ်ာ္ရႊင္မယ္ဆိုရင္

သူလုပ္သမွ် သူခိုင္းသမွ်ေတြ

ဘာမဆို အလုိလို လိုက္ေလ်ာ မိတယ္.

သူ နာက်ဥ္မွာ မလိုဘူး….

သူ ေၾကကြဲမွာ မလိုဘူး…

သူ သိမ္ငယ္မွာ မလိုဘူး..

ဘာမဆို အရာရာ သူ႔အတြက္

စေတးခ်င္မိတယ္..

အရာရာ ဟာ သူ႔အတြက္ပါပဲ…..

                                    (ဒဏ္ရာ)