ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္၊ကၽြန္ေတာ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ
ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ဘုန္းႀကီးေတြ၊ကိုရင္ေတြ စြန္႔တဲ့ဆြမ္းက်န္ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုယက္စားေသာက္ၿပီး ေန႔လည္ေန႔ခင္းတိုင္းမွာ
မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ၊တမာပင္၊ထေနာင္းပင္ေတြေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုမာင္ႏွမတစ္တြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပုတ္ခတ္က်ီစယ္
ကစားခဲ့ၾကတယ္။ပရိတ္ႀကီးရြတ္ဖတ္သံ၊ဘုရား၀တ္တက္သံေတြနဲ႔လံုးေထြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လံုၿခံဳေႏြးေထြးခဲ့ဖူးတယ္။
                    ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ေက်ာင္းကိုညေနေစာင္းတိုင္းပန္း၊ေရခ်မ္း၊ဆီမီးကပ္လႉပူေဇာ္ဖို႔ေရာက္လာတတ္တဲ့မိန္းမပ်ဳိေလး
တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔အဲဒီမိန္းမပ်ဳိေလးရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာကၽြန္ေတာ့္အစ္မနဲ႔သူစိမ္းေကာင္ေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရး
လိုပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။သူစိမ္းေကာင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကို ျမင္ရင္ သြားရည္က်မတတ္ၾကည့္ၾကတယ္။သူတို႔ရဲ႕မ်က္
လံုးေတြကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ေနတယ္။ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကလည္း အဲဒီမိန္းမပ်ဳိကို
ျမင္ရင္ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္လာတတ္တယ္။ဘာရယ္လို႔တိတိက်က်ေျပာမျပတတ္ေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးကိုေရာ၊မိန္းမပ်ဳိကိုပါ
ကၽြန္ေတာ္ စက္ဆုပ္ရြ႕ံရွာေနမိတယ္။
                    တစ္ေန႔ေတာ့ သားသားနားနား၀တ္ဆင္ထားတဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။လႉဖြယ္၀တၳဳေတြ
လႉၿပီး ကပၸိယႀကီးဆီ ေရာက္လာ၊အတန္ၾကာေအာင္ စကားေျပာေနၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
စကားေျပာေနရင္း လူႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔
သိမ္ငယ္ေနမိတယ္။ခဏၾကာေတာ့ ကပၸိယႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့ႁမႈၿပီး လူႀကီးလက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္
နားမလည္တဲ့စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနတယ္။ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က မာန္ဖီၿပီး လူႀကီးကို ရန္ရွာမယ္လုပ္ေတာ့ ကပၸိယႀကီးက
အေမ့ကို ကန္ေက်ာက္ေငါက္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
                  အေမ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။လူႀကီးလက္ထဲကကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ႏွေျမာတသစြာ ယူႀကံဳးမရၾကည့္ေနတယ္။အဲဒီအၾကည့္
ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေသရာပါေတာ့မယ့္နာက်င္ေၾကကြဲဖြယ္ဓားခ်က္ပါပဲ။ကၽြန္ေတာ္ ကပၸိယႀကီးကို စိမ္းစိမ္းကားကား စိုက္ၾကည့္
ပစ္လိုက္တယ္။ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကပၸယႀကီးကို အရိုးတျခား၊အသားတျခားျဖစ္ေအာင္ ကိုက္ဆြဲပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေ-
တာ့္အေမကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဦးညႊတ္ရိုက်ဳိးေနရတဲ့ကပၸယႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္က ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။
                 ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခါးသီးဆံုးနာက်ည္းခ်က္ပါပဲ။ကၽြန္ေတာ့္ရာဇ၀င္ရဲ႕အေမွာင္ဆံုးစာမ်က္ႏွာပါပဲ။အေမက ကၽြန္
ေတာ့္ကို ေတြေတြႀကီး ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာတယ္။ကၽြန္ေတာ္က ရုန္းရင္းကန္ရင္း လူႀကီးနဲ႔အတူလိုက္လာခဲ့ရတယ္။ကပၸိယႀကီး
က အေမ့ရဲ႕ရင္ကို ဓားထက္ထက္နဲ႔ခြဲၿပီး လူႀကီးက အေမ့ရင္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲထုတ္ခဲ့တယ္။လံုၿခံဳၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အရိပ္အာ၀ါသ
ေအာက္ကေန အရည္ေပ်ာ္မတတ္ပူတဲ့ေလာကထဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေခၚခဲ့ၾကတယ္။
                 အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္နဲ႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြကို ျပန္မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ကိုယူလာတဲ့
လူႀကိးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ယုယပါတယ္၊ၾကင္နာလည္း ၾကင္နာရွာပါတယ္။ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္းလည္း ေကၽြးေမြးျပဳစုပါတယ္။ကၽြန္
ေတာ့္အတြက္ အစားအစာထည့္ေပးတဲ့ခြက္ကေလးဟာလည္း အင္မတန္သန္႔ရွင္းလွပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာႀကိဳးလွလွေလးနဲ႔
ျခဴေလးတစ္လံုး၊ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါတိုင္း အဲဒီျခဴကေလးက တခၽြမ္ခၽြမ္ရယ္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုယူလာတဲ့လူႀကီးက
သူအလုပ္မသြားခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တယုတယ ပြတ္သပ္တတ္ၿပီး သူ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့အခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကင္ၾကင္
နာနာ ေပြ႕ပိုက္တတ္ပါတယ္။
              ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ရႊင္ပါဘူး။ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့အစာေတြကို စားရစားရ၊ဘယ္ေလာက္တင့္တယ္တဲ့ ဘ၀မွာပဲေနရ
ေနရ၊ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မိခင္နဲ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရွိရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလာက္ လံုၿခံဳၿငိမ္းခ်မ္းမႈမရွိပါဘူး၊
ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။လူႀကီးမွာ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူနဲ႔
အတူ ကစားဖို႔ ေခၚတယ္။ကစားေနရင္း သူစိတ္တိုင္းမက်ရင္ ကိုင္ေပါက္လႊင့္ပစ္တတ္တယ္။ေျခေထာက္နဲ႔လည္း ကန္တတ္တယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ အဲဒီကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တုတ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ လိုက္ရိုက္တယ္။အဆက္မျပတ္က်ေရာက္လာတဲ့တုတ္ခ်က္ေတြ
ေအာက္မွာ အလူးလူးအလွိမ့္လွိမ့္ နာက်င္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ စိတ္နာလာခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသတႀကီး မာန္ဖီရင္း
တုတ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို မလႊတ္တမ္း ခဲပစ္လိုက္တယ္။အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယူလာတဲ့လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေက်ာက္
ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
                   အဲဒီအိမ္ကထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းတကာလွည့္ၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ . . . မိုးေတြ သည္းသည္းထန္ထန္ရြာေနတဲ့တစ္ေန႔မွာေပါ့ . . .။ကၽြန္ေတာ္ နီးစပ္ရာအိမ္တစ္လံုးရဲ႕တံစက္ၿမိတ္မွာ မိုး
၀င္ခိုလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိမ္ကလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မိုးခိုခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။အတင္းအဓမၼေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မိုးသည္းႀကီးထဲမွာ ခ်မ္းတုန္ေမာဟိုက္စြာ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္။ဆာေလာင္ေနတဲ့၀မ္းမီးဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္တစ္
ကိုယ္လံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူ . . . လို႔။ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ ခ်မ္းတုန္ေမာဟိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မိုးခိုဖို႔ ေနရာရွာရတယ္။လမ္းမွာ
ေတြ႕တဲ့ဇရပ္ပ်က္ႀကီးတစ္ေဆာင္ထဲမွာ မိုး၀င္ခိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
                 ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲျပန္ေရာက္ခဲ့သလဲမသိဘူး။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အေမ့ကို မေတြ႕ရဘူး။
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို မေတြ႕ရဘူး။ကပၸိယႀကီးကို ေတြ႕ရတယ္။ၿပီးေတာ့ . . .လူႀကီး . . . ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚယူသြားခဲ့တဲ့လူႀကီး။
မီးေတာက္မတတ္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ . . . လို႔။ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စြာ လွည့္ျပန္ထြက္ေျပးခဲ့ေပမယ့္
အရမ္းကို ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕လက္ထဲက တုတ္ႀကီးနဲ႔ မေသမခ်င္းရိုက္သတ္လိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္
ေသသြားေတာ့ လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရွိန္ကုန္ ကန္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ေရာ . . .။
                 ကၽြန္ေတာ္ ဇရပ္ေဘးက လမ္းေပၚ လြင့္စင္သြားတယ္။အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့လူႀကီးေတြ . . .။`ဘယ္ကေခြးေလေခြးလြင့္လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ဘုရားဒကာရဲ႕ဇရပ္ေပၚမွာ
အိပ္ေနလိုက္တာမ်ား တစ္ေလာကလံုး သူတစ္ေကာင္တည္း ရွိေနတဲ့အတိုင္းပဲ´။လူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘာေတြေျပာေနမွန္းေတာ့
မသိဘူး။သူ႕အမူအရာကို ၾကည့္ရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာေနပံုေပၚပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မေက်နပ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ရန္မူခ်င္စိတ္လည္း ကုန္ခမ္းေနတယ္။အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္အရမ္းဆာေန
တယ္။သူတို႔နားကေန လွည့္ထြက္လာခဲ့ၿပိး အစာရဖို႔ပဲ ႀကံစည္ေနမိတယ္။
                လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားေနရင္း အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္က ခြက္ကေလးတစ္လံုးထဲမွာ
ထည့္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘူး။သတ္ေတာ့မွ ေသပါေစေတာ့။
အဲဒီထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႔ၿပီး ၀င္စားေနလိုက္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္
ကို တယုတယ ပြတ္သပ္တယ္။ဟင့္ အင္း . . . ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။လူေတြရဲ႕ပြတ္သပ္မႈေတြဟာ တုတ္ခ်က္ေတြအျဖစ္
ဘ၀ေျပာင္းသြားတတ္တာကို သိေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ တြန္႔ဆုတ္ေပကပ္ေနမိေတာ့ လူရြယ္က စုပ္သတ္
လိုက္၊လက္ဖ်စ္တီးလိုက္လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိ ုသိမ္းသြင္းႁမႈဆြယ္ေနတယ္။သူ႕ကိုၾကည့္ၿ႔ပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုကၡမေပးေလာက္ပါဘူးလို႔
ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕လက္ဖ၀ါးေအာက္ ေခါင္းငံု႔ၿငိမ္သက္ေနလိုက္တယ္။လူရြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သံႀကိဳးမွ်င္မွ်င္ေလးနဲ႔ ခ်ည္
လိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးကိုလည္း ေရေတြေလာင္းေပးတယ္။ေမႊးတဲ့အရည္ေတြ သုတ္လိမ္းေပးတယ္။
                          ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းက ႀကိဳးေလးဟာလည္း ပိုၿပီးျဖဴစင္လွပလာခဲ့တယ္။ျခဴလံုးကေလးဟာလည္း တလက္လက္
ေတာက္ပလာခဲ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူရြယ္ေလးနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ရဲရင့္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ညေနတိုင္းမွာ
လူရြယ္ေလးနဲ႔အတူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရတာကိုလည္းကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။တစ္ေန႔မွာေတာ့အဲဒီလိုလမ္းေလွ်ာက္
လာထြက္ရင္း သူနဲ႔သက္တူရြယ္တူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ စတင္ဆံုစည္းခဲ့ရပါတယ္။အဲဒီေကာင္မေလးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္
လို ေကာင္တစ္ေကာင္ပါလာတယ္။ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လို ျခဴလံုးနဲ႔ႀကိဳးလွလွေလး ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။
                      ညေနေစာင္းတိုင္း ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေတြ႕ၾကတယ္။စကားေတြေျပာၾကတယ္။
ေကာင္မေလး ရယ္ေမာေနတဲ့အခါ ေကာင္ေလးက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၿပံဳးေနတတ္တယ္။တစ္ညေနမွာ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလး
ကို စကားေျပာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းက ႀကိဳးကေလးကို ရုတ္တရက္ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ေကာင္ေလးကို တစ္စံုတစ္ခု ေျပာလိုက္
တယ္။ေကာင္ေလးက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
                    အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူရြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ႀကိဳးကေလးနဲ႔ျခဴကေလးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ခြက္ထဲ
ကအစာကိုစားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေက်ာက္ေမာင္းထုတ္ပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ဘယ္လိုနာက်င္ရမွန္း
ေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ လူရြယ္ကိုသာ အံ့ၾသမွင္သက္စြာ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။သူကေတာ့ ဘာအျပစ္မွ မက်ဴး
လြန္တဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ေအးစက္စက္ . . .။ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္စို႔လာတယ္။ရင္ထဲမ်ာလည္း ကတုန္ကယင္နဲ႔ . . .။
                     ဘာထူးလဲ . . .။ဒီလူရြယ္လည္း ဟိုလူႀကီးလိုပဲ။ငါ့ကို မလိုလားတဲ့လူရဲ႕အရိပ္မွာ ငါ မခိုလံႈႏိုင္ဘူး။ငါ သြားမယ္။ဒီအိမ္၊
ဒီေနရာနဲ႔ေ၀းရာ . . .၊ဒီလူရြယ္နဲ႔ေ၀းရာ . . . ငါ သြားမယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မုန္တိုင္းတစ္ခုလြယ္ပိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
                      ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြားရမလဲ။ဘာလုပ္ရမလဲ.။ဒဏ္ရာအနာတရေတြသာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ေနတဲ့ခႏၶာအိမ္ဟာလည္း
 ျမင္မေကာင္းၾကားမေကာင္းေအာင္ ယိမ္းယိုင္ေနခဲ့ၿပီ။ဘ၀ဆိုတာ ဒီေလာက္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူမ်ား ေတြးထင္ခဲ့ဖူး
မွာလဲ။အိမ္၀င္တစ္အိမ္ထြက္၊တစ္ၿမိဳ႕၀င္တစ္ရြာထြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကၽြန္ေတာ္ ေသြးပ်က္ဖြယ္မာယာေတြထဲ  အမဲလိုက္ခံရတဲ့
သားေကာင္လို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနမယ့္အစား အေမနဲ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရွိရာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္။
                      ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္။ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕နာက်ည္းခါးသက္တဲ့ေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္း အေမ့ကို ေျပာျပတိုင္တည္ရင္း
အေမ့ရဲ႕ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပ္ငိုေၾကြးပစ္လိုက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္။ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ရက္ေတြရဲ႕အပူေလာင္ဆံုးအေတြ႕အႀကံဳေတြ
အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ေပါက္ကြဲရင္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္။
                       ေလာကမွာ ေသြးရင္းသားရင္းေတြဆီ အျပန္လမ္းဟာ အရွည္လ်ားဆံုးပါပဲ။ထြက္ျပဴစလမင္းႀကီးကို ေမာ့ေငးၾကည့္
ရင္း အေမနဲ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြၾကားေအာင္ တရိႈက္နင့္နင့္သံရွည္ဆြဲအူလိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသံဟာ ေကာင္းကင္နံရံေတြမွာ
ပဲ့တင္ထပ္ေနပါေတာ့တယ္။                   ။

                                                                                                                            လင္းသန္႔ကိုကို
                                                                                                                                
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              
                                                                                              17,september,2008(A.D)
                                                                                                    [  Wednes ]