အပိုင္း (၂)

ခုခ်ိန္ထိ သူ သူမကို ဘာအေႀကာင့္ေႀကာင့္ ပစ္ထားခဲ့မွန္း သူမကိုယ္တိုင္လဲ မသိသလို၊ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ စာတစ္ေစာင္နဲ ့ျဖစ္ျဖစ္၊ သူကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖုန္းနဲ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္မႈပံုစံမ်ိဳးနဲ ့မွ သူမကို ေျပာမသြားခဲ့ဘူး။ 

ဒါကလဲ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ 

သူရဲ့ ရင္ထဲ သူမ ဝင္ႀကည့္လို ့မရတာ မွတ္မွတ္ရရ လြန္ခဲ့တဲ့ လေပါင္း ၃၀ ကတည္းကေပါ့။ သူခရီးသြားမယ္ဆိုလဲ အရင္လို သူမကို မေျပာေတာ့တာ သူမ သတိထားမိတာေပါ့။ သူ သူမကို အဆက္အသြယ္မဲ့ ေပ်ာက္သြားတိုင္း သူ ့အိမ္ကို သြားေမးမွ ခရီးသြားတာ သိရတာလဲ အလီလီ။  

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္က အစျပဳတည္လာတဲ့ သူနဲ ့သူမ ဆက္ဆံေရးမွာ ခ်စ္ခင္မႈ တင္မကဘူး၊ ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ေလးစားမႈ ေတြ ေရာျပြန္းတည္ေနခဲ့တဲ့ ဒီႀကိဳးဟာ ေတာ္ရံု မျပတ္ဘူးလို ့သူမ တဖက္သတ္ဆန္တဲ့ အတၱနဲ ့ေတြးလာတာ ေမာလွပါျပီ။ သူ ့ရဲ့ လ်စ္လ်ဴရႈမႈေတြကို သူမ ခံႏိုင္ရည္အား မရိွေတာ့ဘူး။

ေမာင္ေရ…. ေမာင္နဲ ့ကၽြန္မ ဆက္ဆံေရးက ဘာလဲကြယ္။

အပိုင္း (၃)

 မွန္တင္ခံုေရွ ့က သူမ သိပ္လွေနတယ္။ ပိုးခ်ိတ္ အဝါနဲ ့အစိမ္း ေရာယွက္ ရက္ထားတဲ့ ထမီနဲ ့အက်ၤ ီ အဝါေရာင္ကို ဆင္ယင္ထားတဲ့ သူမ သိပ္ကို လွေနပါတယ္။ သူမ အရင္က သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ့ မဂၤလာပြဲ ဒီေန ့ေတာ့ ေရာက္လာျပီ။ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ့ ဘဝ လက္တြဲေဖာ္က သူမ သိပ္လဲ ခ်စ္သလို၊ စိတ္ပ်က္မႈ အလီလီ၊ အပစ္ပယ္ခံဘဝေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူ ေမာင္ေတာ့ ဟုတ္မေနဘူး ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က သူမ ရင္ကို ဆို ့နင့္ေစတယ္။

သူမရဲ့ မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေမေမ၊ သူမကို သမီးေလးလို ျမတ္ႏိုးတဲ့ ေမာင့္ေမေမရဲ့ “သမီး သဒၵါ… သားကို ေမ့လိုက္ပါ သမီးေရ။ သူဟာ သမီးအတြက္ အေဖာ္မြန္ေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္” လို ့ေျပာတဲ့ စကားသံ သူမကို နာက်င္ေစတယ္။ သူမ မိဘ သေဘာတူတဲ့သူနဲ ့လက္ဆက္ေပးေတာ့မဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လဲ သူ ့ေမေမနဲ ့တကြ သူ ့ေမာင္ႏွမေတြ အကုန္လံုးက သူမကို တိုက္တြန္းခဲ့ႀကတယ္။ သူမ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ သူမ နာက်ည္းရမွာလား။ သူမမွာ ခုလို ဖက္တြယ္စရာ၊ အားကိုးစရာ သူမ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဆိုတဲ့သူ အဲအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ 

အရာရာ ထိန္းခ်ဳပ္ရလြန္းလို ့ေပါက္ကြဲခ်င္တယ္၊ ငိုေႀကြးခ်င္ေပမဲ့ သူမ ဘယ္သူ ့အေပၚ ေပါက္ကြဲရမွာလဲ။ သူမအေပၚ မညွာမတာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ သစ္စိမ္းခ်ိဳးသြားသူကိုလား။

သူမစိတ္ကို မညွာမတာ ဝန္ခံရရင္ သူ ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတယ္၊ သူမ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္မထိုးခင္အထိ သူမ သူ ့ကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ သူမရဲ့ စိတ္ ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္ကို သူမ စိတ္ပ်က္မိတယ္။

“ေမာင္…… နင္ဘယ္ဆီမွာ ေရာက္ေနလဲ ဆိုတာကို ဘယ္သူမွလဲ ငါ့ကို မသိေစခ်င္ႀကဘူး။ နင္ဟာလဲ ငါ့အေပၚ စကတည္းက မခ်စ္ခဲ့ပဲနဲ ့ဒီလိုမ်ိဳး မလုပ္သြားသင့္ပါဘူးဟာ။”

အပိုင္း (၄)

သူမရဲ့ ဝမ္းႀကားတိုက္မွာ ရင္ေသြးေလး ရိွေနျပီဆိုတဲ့ သိစိတ္က သူမကို ႀကက္သီးေမႊးညွင္းထ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္။ သူမေပၚမွာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူမ ခင္ပြန္းရဲ့ မ်က္ႏွာမွာလဲ အျပံဳးပန္းေတြေဝလို ့ေပါ့။ သူမေပၚမွာ အႏြံအတာခံ၊ ခ်စ္ခင္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ေပၚမွာ သူမ ေလးစားျပီး အားကိုး ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ ခု သူမတို ့ကိုယ္ပြားေလးကို သူမရင္မွာ လြယ္ထားရေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ဂရုစိုက္မႈက အတိုင္းအဆမရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ 

သူမေပၚမွာ ေမာင္ဟာ ရက္စက္၊ ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့ေပမဲ့၊ သူမရဲ့ ဘဝဟာ သူမ ခင္ပြန္းရဲ့ ေမတၱာနဲ ့လန္းျဖာလာခဲ့ရတယ္။

ဒီေန ့ေဆးရံုမွာ ရက္ခ်ိန္းျဖစ္လို ့သူမ လာခဲ့တယ္။ သူမကို စိတ္မခ်တဲ့ သူမခင္ပြန္းကေတာ့ အလုပ္မအားလပ္လို ့ေနာက္က လိုက္လာမယ္ဆိုတဲ့ အေႀကာင္း သူမကို ေျပာထားေပမဲ့ သူမဖာသာ ကားဒရိုင္ဘာ ဦးေမာင္ကို အေဖာ္ေခၚလို ့လာခဲ့လိုက္တယ္။

ေဆးရံုဝင္းထဲ ေရာက္လို ့ကားေပၚကအဆင္း ေမာင့္ ေမေမတို ့မိသားစုေတြ ေရးႀကီးသုတ္ျပာနဲ ့သြားတာ လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလးလွမ္းေနေတာ့ မေခၚေတာ့ပဲ သူမ ေနာက္ကေနပဲ လိုက္လာခဲ့တယ္။ သူမလဲ သူမ မဂၤလာပြဲျပီးကတည္းက မေတြ ့ျဖစ္၊ မဆံုျဖစ္တဲ့ ေမာင့္ေမေမကုိ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ ့သူမ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားပဲ ေနာက္က လိုက္လာခဲ့မိတယ္။ 

သူတို ့ေဆးရံု အေဆာင္တစ္ခုကို ဝင္သြားေပမဲ့ သူမ ဘယ္အေဆာင္မွန္း သတိမမူမိဘူး။ သူတို ့ဝင္သြားတဲ့ အခန္းတစ္ခုေရွ ့ေရာက္ေတာ့ သူမ လွမ္းေတြ ့လိုက္တာက အခန္းထဲက သူမ ဓါတ္ပံုေတြ ထည့္ထားတဲ့ Photo Stand ေတြ။ သူမကို ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ရိုက္ထားတယ္မွန္း သူမေတာင္ မသိတဲ့ပံုေတြ။ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ပံုေတြ။ 

ကုတင္ေပၚက လူနာရွင္ကေတာ့ သူမရင္ကို ဆုတ္ကိုင္ ဆို ့နင့္ေစတဲ့ သူမရဲ့ ေမာင္။

သူမကို ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ေမာင္။

သူမကို တစက္ကေလးမွ အသိမေပး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေမာင္။

သူမရဲ့ ေမာင္ေလ။

ေစာင္ျဖဴျဖဴ၊ အိပ္ရာခင္းျဖဴျဖဴေပၚမွာ ေသြးျဖဴဆုပ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ ့အသက္ကို အားကုန္ ရွဴရိႈက္ေနရတဲ့ သူမရဲ့ ေမာင္။

သူမ ဘာလုပ္ရမလဲ… သူမ ငိုဖို ့လဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနတယ္။ သူမ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုလဲ သူမ မျမင္ပါ။ သူမ ရင္ကို နာက်င္ေစတဲ့၊ သူမ အသည္းႏွလံုးကို တစစီ ဆြဲဆုတ္သလို ခံစားေစတဲ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေမာင့္ပံုရိပ္ကိုသာ သူမ မယံုႀကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေငးစိုက္ႀကည့္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီခဏ၊ တကယ့္မွ အဲ့ဒီ ခဏပါပဲ… ေမာင့္ရဲ့ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ခဏ ေမာင့္ေမေမရဲ့ ငိုေႀကြးသံ၊ သူမကို ျမင္လိုက္လို ့ေျပာတဲ့ ေမာင့္ေမေမရဲ့ စကားသံေတြ သူမ နားထဲ စီရီရီ ဝင္လာတယ္။

ေမာင္……. ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ ေမာင္။

ေမာင့္ေမေမရဲ့ စကားေတြက ႀကားတစ္ခ်က္ မႀကားတစ္ခ်က္….

“သမီးေလး သတိထားပါ။ သမီးေရ… ငိုခ်င္ရင္ ငိုလိုက္ေနာ္…”

“သမီးကို ညီညီက သိပ္ေတြ ့ခ်င္ရွာတာ၊ ဒါေပမဲ့ သမီးဘဝကို သူမနစ္မြန္းေစခ်င္ခဲ့ဘူး။”

“သူ ့မွာ ေသြးကင္ဆာျဖစ္မွန္း သိတဲ့အခ်ိန္က စလို ့ သမီး သူ ့အနားမွာ ေနလို ့နစ္မြန္းမဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္လို ့နာက်င္ရမဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သူမျမင္ခ်င္ဘူးတဲ့ သမီးေရ… အဲဒါေႀကာင့္ အန္တီတို ့တအိမ္လံုး သမီးကို မေျပာျပပဲ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာပါ… သမီးေရ”

“သမီး ဓါတ္ပံုေတြကို ညီညီ့ အတြက္ သမီးမသိေအာင္ ရိုက္ျပီး ေပးထားတာပါ။”

ေမာင္…. ေမာင္ေရ…… အတၱႀကီးလွခ်ည္လားဟင္။

သူမ ရင္တခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ ႏံုးခ်ိ ခံရခက္လိုက္တာ… ေမာင္ေရ… ေမာင္… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားခဲ့ရမလဲ။ 

သူမ ငိုဖို ့ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာက သူမ မငိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ရင္အစံုကို လံုးေျခ ထားသလို ကို နာက်င္တယ္ ဆိုတာပဲ။

အပိုင္း (၅)