Professional Authors

လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း.

လမ္းေပၚမွာလူေတြသြားေနၾကသည္။
          သို ့ေသာ္…..
          ကေလးေတြမပါ။လူေတြသာျဖစ္သည္။သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြမပါ။အလင္းစက္ေတြမပါ။စမ္းေခ်ာင္းေတြမပါ။လူေတြသာျဖစ္သည္။

                                                                  —————————

           လူေတြလမ္းေပၚသြားလာေနၾကသည္။စက္ဘီးစီးသူကစီး။ဖိနပ္စီးသူကစီး။ေမာ္ေတာ္ကားစီးသူကစီး။လူလူခ်င္းစီးသူကစီး။ထိုသို့
လူေတြသြားေနၾကသည္။

                                                                   —————————

            ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။သက္တန္ ့ေတြၾကည့္ရင္းထိုင္ေနသည္။ငွက္ေတြပ်ံသန္းသြားၾကတာလသည္။ျမက္ပင္ေတြေပါက္ေနတာ

လည္းသဘာ၀ဆန္သည္။မိုးရြာတာလည္းေကာင္းသည္။ထို ့ေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ထသြားဖို ့ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။သို
့ေသာ္……..တစ္စံုတစ္ရာကျပန္ထိုင္ခိုင္းသည္။သို ့ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။

                                                                   ——————————

             ေလာကတစ္ခုပ်က္သြားသည္။အသစ္ျပန္ျဖစ္ဖို ့အားယူေနသည္။ထိုအခိုက္အတန္ ့မွာလူေတြသည္ပါးစပ္ပါေသာ္လည္း

ထိုကိစၥနဲ ့ပက္သက္ျပီးဘယ္သူမွမေျပာၾကပါ။မ်က္စိနွစ္လံုးပါေသာ္လည္းမျမင္လိုက္ၾကပါ။လက္ႏွစ္ဖက္ပါေသာ္လည္းမတားဆီး
ၾကပါ။နားေတြပါေသာ္လည္းမၾကားၾကပါ။ေျခေထာက္ေတြပါေသာ္လည္းမလွဳပ္မယွက္သာရပ္ေနၾကေတာ့သည္။

                                                                   ——————————

             လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊ စက္ဘီးေတြေပၚမွာ၊ ကားေတြေပၚမွာ၊ စူပါမားကတ္မွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ ပန္းျခံေတြမွာလူေတြအကုန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းရပ္ေနေနၾကသည္၏။
ကြ်န္ေတာ္အားယူျပီးထရပ္လိုက္သည္။     ထို ့ေနာက္ကြ်န္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ရပ္ေနေသာလူေတြၾကားထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ေဘးတိုက္ေလွ်ာက္သည္။ေလွ

ခါးေတြေပၚတက္သည္။ ဆင္းသည္။ လူေတြကေတာ့ရပ္ေနၾကသည္။

                                                                 ————————————

              ပ်က္ဆီးသြားေသာေလာကတစ္ခုမွအသစ္တစ္ခုသို ့ျပန္လည္ေမြးဖြားလာေခ်ျပီ။

              ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခဲ့ေသာေနရာမွာျပန္ထိုင္လိုက္သည္။လူေတြတစ္ျဖည္းျဖည္းနွင္ ့ျပန္လည္သက္၀င္လာသည္။ေျခလွမ္းေတြျဖည္းျဖည္း
ခ်င္းမွန္လာျပီးပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားေခ်ျပီ။ေလာကၾကိးျပန္လည္အသက္၀င္ေလျပီ။

                                                                  ———————————–

” ခုနကလူေတြဘာလို ့ရပ္ေနၾကတာလဲဟင္ “
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာေမးသည္။
“မင္းျမင္လိုက္လို ့လား”
“အင္း”
“မင္းေရာ ရပ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူး ေလွ်ာက္လို ့ရတယ္”
ေခါင္းမကုတ္ပါ။ကြ်န္ေတာ္ဒီအတိုင္းစဥ္းစားေနသည္။အတန္ၾကာေတာ့
“ဘာလို ့လဲဟင္”
သူကစိတ္မရွည္စြာေမးသည္။
“လက္စသတ္ေတာ့ မင္းခုနကရပ္မေနတာဘာမွမသိလို ့ပဲကိုး”
ဟုေျပာကာကြ်န္ေတာ္ထရပ္လိုက္သည္။ထို ့ေနာက္သူ ့ကိုစကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့သည္။
“ငါက ေနာက္ဘက္လည္းလွမ္းလို ့ရတယ္ေရွ ့ဘက္လည္းလွမ္းလို ့ရတယ္”
ဒါပါပဲ။ထိုစကားေျပာျပီးေနာက္ကြ်န္ေတာ္အဲ ့ဒီေနရာမွလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ ့သည္။
ေနာက္ေန ့မွာထိုေကာင္မေလးလည္းရပ္ေနမွာျမင္ေယာင္ေနသည္။

                                    ———————————————————————–

 

In: ဝတၳဳ Posted By: Date: Oct 29, 2012

Leave Comments

Name*

Email*
Website
Email me whenever there is new comment