Home
Post Masterpiece
Register
Login
ႀကြက္ကအနံ႔ခံဆဲ..ေႀကာင္ကလက္သည္းေသြးေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲကို ၀င္၀င္ၿခင္း စိတ္အေနွာက္အယွက္ တစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီးလွတဲ့ စာေရးစကၠဴေတြဟာ ေကာ္ေဇာေပၚမွာ အမႈိက္ေတြအၿဖစ္ မြစာႀကဲေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ charging ႀကိဳးဟာ အေပါက္ အၿပဲေတြနဲ႔ ပ်က္စီးေနေလၿပီ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္အၿမတ္တနိုးခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္၏ဓာတ္ပံုဟာ ႀကမ္းၿပင္ေပၚမွာ မွန္ကြဲစ အပိုင္းအစေတြၿဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသြးရူးေသြးတမ္းေအာ္ဟစ္မိစဥ္မွာဘဲ အမိႈက္ေတြ၊ မွန္ကြဲစေတြထဲမွာ နွာေခါင္းတရႈံ႕ရႈံ႕ လုပ္ေနတဲ့ ႀကြက္တစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္..။
“ေတာက္..”
ဒီလိုနဲ႕ ႀကြက္မုန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေႀကာင္တစ္ေကာင္ၿဖစ္လာခဲ့တယ္။
“ေမေမေရ သားဗိုက္ဆာၿပီ”
အိပ္ရာက ထထၿခင္း ကၽြန္ေတာ္ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားကို ေမေမအ့ံအားသင့္သြားပံု ရပါတယ္။
“ဘယ္လို..ငါ့သား”
“ကၽြနေတာ္ဗိုက္ဆာၿပီလို႕။ အဲဒါ..ဘာရွိလဲ ေကၽြးဦးေလ”
ေမေမက ကၽြန္ေတာ့ကို မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ႀကည္႕ၿပီး
“ေအာ္..ငါ့သားရယ္ ဗိုက္ဆာတာမ်ား သြားစားေလကြယ္။ ခါတိုင္းလဲ မင္းမနက္ခင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားေနႀကဘဲ”
“ေအာ္..ဟုတ္လား”
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႔ အူေႀကာင္ေႀကာင္ပုံစံကို ႀကည္႔ၿပီး ေမေမရယ္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခုခုမွားေနၿပီလို႕ ထင္လိုက္တယ္။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ညညေတာ့ ေစာေစာအိပ္ဖို႕လိုၿပီလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေရးမမွန္တာ ႀကာေနၿပီ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြစံုေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕နဲ႔ ထိုင္ေနတုန္း စားပြဲထိုးေလးက ကၽြန္ေတာ့ဆီကို လာခ်ေပးတယ္။
“ေဟ့ ငါမမွာရေသးဘူးေလ”
ကၽြန္ေတာ္ေၿပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့ကို နားမလည္သလို ႀကည္႕ႀကၿပန္တယ္။ စားပြဲထိုးေလးက ေၿပာတယ္။
“ဟုတ္တယ္ေလ။ မမွာရေသးေပမဲ့ အကို မင္းေဇ က အၿမဲတန္းစားေနက်ေလ။ ၿပီးေတာ့ ငါမမွာရင္လည္း ေနတိုင္းလာခ်ေပး လို႕မွာထားတယ္ေလ။”
“ေအာ္..ဟုတ္လား” လို႕ေမးရင္း ကၽြန္ေတာ့ မနက္စာကို ႀကည္႔လိုက္ေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲရယ္ ေကာ္ဖီခါးခါးႀကီး တစ္ခြက္ရယ္ၿဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေႀကာင္သြားတယ္။ ဒီမနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းက
စားဖူးလို႕လဲလို႕ ေတြးႀကည္႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့ကို တအံ့တႀသေမးတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းေဇ စားေလ ။ မင္းဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
“ေအးကြာ…ငါအိပ္ဖို႕ေတာ့လိုအပ္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္”
တစ္ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလ်ာက္လာတုန္း ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ၿမင္ကြင္းေ၇ွ႕မွာ ေခြးရူးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေခြးရူးဟာ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္ကေန တရစပ္လိုက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ကေၿပးေနရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚကို ခုန္တက္လိုက္တယ္။ အံ့ႀသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ဟာေပါ့ပါးၿပီး သစ္ပင္ေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့တယ္။
အၿပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အံ့ႀသရင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေႀကာင္နဲ႔တူတူလာတယ္။
“ငါ့သား မင္းအလုပ္မသြားတာ ဘယ္နွစ္ရက္ရွိေနၿပီလဲ။ မင္းေနာ္ ႀကီးမွ တအားအပ်င္းထူေနတယ္”
ေဖေဖ့စကား အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေညာင္းဆန္႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေအာင္ ပ်င္းေနတယ္။ အရင္တုန္းကေရာ..ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုဘဲလား။ ဟင့္အင္း ကၽြန္ေတာ္က စဥ္းစားေလ ေမ့ေလၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တဲ့ တံဆိပ္ေတြ၊ စာရြက္စာတန္းေတြ၊ ဆုေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို လူပ်င္းတစ္ေယာက္မဟုတ္မွန္း ေဖာ္ၿပေနသလို.။ အိုး…ေခါင္းေတြမူးလာတယ္
“မနကၿဖန္ကစၿပီး အလုပ္ၿပန္သြားပါ့မယ္လို႕ ေဖေဖ့ကို ကတိေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ၿပန္အိပ္ဖို႕ၿပင္လိုက္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလိုက္တာက ကၽြန္ေတာ္သန္းလိုက္တဲ့အသံက ေညာင္ လို႕ထြက္လာတယ္။
အလုပ္ဆိုတဲ့ ေနရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္ေနတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဏ္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္းဘဲ ၀င္သူ၀င္ထြက္သူထြက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕က မႀကည္ၿပာ ကလည္း ကီးဘုတ္က ဂဏန္းေတြကို တေၿဖာင္းေၿဖာင္းရိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေနၿခည္က တံခါးတဖက္တစ္ခ်ပ္မွာ “မဂၤလာပါ” ေအာ္ႀကရၿပန္တယ္။ လူေတြက ၀င္လာတယ္။ ေငြစကၠဴအိပ္မက္ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္လက္ၿပီးေတာ့ နွားေခါင္းကို ရႈံခ်ည္ဖြခ်ည္ အနံ႔ခံေနႀကတယ္။ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားတဲ့အရာေတြကို ဖ်က္ဆီးၿပီး အပ်က္အစီးေတြႀကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့ကို ေၿပာင္ၿပေနတဲ့ ႀကြက္တစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရလာတယ္။
“ေတာက္”
သတိ တခ်က္လြတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့ေသြးေတြ ဆူႀကြလာတယ္။ ေငြစကၠဴေတြရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႔ ဆံုးရံႈးမႈေတြၿဖစ္တဲ့ မွန္ကြဲစေတြနဲ႔ အိပ္မက္အပ်က္အစီးေတြ ကိုတြဲၿပီး ၿမင္ေယာင္လာတယ္။ လက္သည္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆန္႕ထုတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေႀကာင္တစ္ေကာင္ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကြက္ခုတ္ရေတာ့မယ္။
“ညီေလး.. ညီေလး.. ေက်ာက္ဆည္ေရာက္ပါၿပီ”
ကၽြန္ေတာ့ကို ကိုင္လႈပ္လိုက္တဲ့ အထိအေတြ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာက နိုးူလာတယ္။
“ဗ်ာ…ေက်ာက္ဆည္ေတာင္ေရာက္ၿပီလား”
ကၽြန္ေတာ္ ေသြးရူးေသြးတမ္း ေရရြတ္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ စြန္႕ခြါခဲ့တာႀကာၿပီၿဖစ္တဲ့ ေမြးရပ္ေၿမမွာ မိုးမလင္းေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ကိုၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ၿပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။
“ေဖေဖ..ေမေမ”
“ဟယ္..သားၿပန္ေရာက္ၿပီလား ေစာလိုက္တာ..ကိုမင္းေ၀ေရ..သားေလးၿပန္ေရာက္ၿပီေတာ့”
“အဆင္ေၿပရဲ႕လား သားရယ္။ ဟိုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ ေဖေဖတို႕စိတ္ပူလိုက္ရတာ”
“ေၿပပါတယ္ ေဖေဖ။ ဟို..ဒါနဲ႔ေလ ဒီအိမ္မွာ ႀကြက္ေတြရွိလားဟင္”
ကၽြန္ေတာ့ အေမးကို ေဖေဖေႀကာင္သြားတယ္။
“မရွိပါဘူးသားရဲ႔ ဒီအိမ္မွာ ေႀကာင္ေတြဒီေလာက္ေပါတာ ဘယ္က ႀကြက္ကရွိမွာလဲ”
“ေအာ္..ဟုတ္။ ဒါနဲ႕ သား ပင္ပန္းလာလို႕ ခဏေလာက္အိပ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္” လို႕ေၿပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အခန္းေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ စာအုပ္ေတြက စကၠဴစေတြ အၿဖစ္ ၿပန္႕ႀကဲေနတယ္။ လက္နဲ႔ ကုတ္ၿဖဲခံထားရသလို ဖြာလံႀကဲေနႀကတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ကြဲစေတြက ေကာ္ေဇာတစ္ခုလံုး ကိုေနရာယူေနတယ္။ “ဒါႀကြက္ဘဲ”လို႕
ကၽြန္ေတာ္ ေသြးရူးေသြးတန္း ေအာ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အမိႈက္ေတြႀကားထဲမွာ လက္သည္းေသြးေနတဲ့ ေႀကာင္တစ္ေကာင္ ကိုေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။။။
နိုးဆက္ေန႕
Comment #1
Phat shu arr pay twar par de