ေနေရာင္ျခည္က အခန္းထဲကို ျဖန္႔က်က္လာျခင္းက ေန႔သစ္တစ္ေန႔ စတင္ၿပီလို႔ ေျပာေနသလုိပဲ။
ကၽြန္မက မနက္ခင္းမွာေစာေစာထၿပီး အေျပးေလ့က်င့္ဖုိ႔ စဥ္းစားထားတာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ကေတာ့ အေျပးေကာင္းေကာင္းေလ့က်င့္ျဖစ္ေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ မိုးရာသီမွာ ခဏ နားလိုက္ရာကေန ျပန္မစျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ေရခဲေသတၱာထဲမွာ တစ္၀က္ေလာက္က်န္ေသးတဲ့ ႏြားႏို႔ဗူးကိုရွာေတြ႔လိုက္ေတာ့
အရသာနည္းနည္းစမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ပန္းကန္ထဲကိုေလာင္းထည့္ၿပီး cereal ဗူးကို လိုက္ရွာေနတယ္။
မေန႔က ေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ေန႔ဆုိေတာ့ ဗီရိုထဲက တစ္ေနရာရာမွာ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပဲ။
စားေသာက္ရင္းနဲ႔ သတင္းစာဖတ္ဖို႔အတြက္ သတင္းစာကို ထြက္ေကာက္လိုက္တယ္။ ရွစ္နာရီ ခြဲ ၿပီ၊ ခဏေနရင္ ဘူတာကိုသြားရေတာ့မယ္။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၊ တီရွပ္တစ္ထည္နဲ႔ converse တံဆိပ္ေျခနင္းတစ္ရံ ၀တ္လုိက္ရံုနဲ႔ သြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားၿပီ။
ဆံပင္စည္းလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘူတာကို ထြက္လာလိုက္တယ္။
ထုိင္ခံုေပၚထုိင္လုိက္တာနဲ႔ မနက္ခင္းက အသက္၀င္လာၿပီ။ ကၽြန္မအလုပ္ကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ၾကာတယ္။
ဒါေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မနက္တုိင္း လည္ပတ္ေနက် ဇယားကြက္တစ္ခုပါပဲ။
လူေတြအမ်ားႀကီး ရထားေပၚကေန ဆင္းလုိက္ၾက တက္လိုက္ၾကေပ့ါ။
တစ္ခ်ိဳ႕က က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္နဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဟန္ပန္တစ္မ်ိဳးေတြနဲ႔။
ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္နားက ခံုတစ္ခံုမွာ ထုိင္လိုက္တယ္။ သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။
ေနာက္ဘူတာတစ္ခု ရထားရပ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျပတင္းမွန္ထဲကေန သူ႔အရိပ္ကို ေတြ႔မိလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ တံခါးေပါက္ကေနၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ..အဲဒီမွာ ကၽြန္မ ျမင္ဖူးတဲ့သူေတြနဲ႔ မတူ ကြဲျပားျခားနားတဲ့
သူ႔ကုိျမင္ရတယ္။ ေျဖာင့္စင္းစင္းဆံပင္အညိဳေရာင္၊ သိပ္လွပတဲ့ အျပာေရာင္မ်က္လံုးတစ္စံု၊ ေတြေ၀ေနတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ ႔သူဟာ သိပ္ကို ေခ်ာေမာေနတယ္။
သူက ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေရာင္ခပ္မိႈင္းမိႈင္း ၊ တီရွပ္အကြက္စိပ္နဲ႔ အမည္းေရာင္ Puma ဖိနပ္ကို ၀တ္ဆင္ထားတယ္။
သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ကၽြန္မ နဲ႔ရြယ္တူေလာက္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂၂ ၊ ၂၃ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။
အိုး ……ေခ်ာလိုက္တာ။
ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိလိုက္တာက သူ႔ဆီကေနၿပီး ကၽြန္မမ်က္လံုးကိုမခြာႏုိင္ျဖစ္ေနတာကိုပဲ။
သူရထားတဲြထဲ၀င္လုိက္ရာကစလို႔ သူထုိင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ထိ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မ သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။
ရထားစီးေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုပဲ ၾကည့္ေနမိခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ကစလုိ႔ကၽြန္မ သူရွိရာဘက္ကိုကၽြန္မ ဦးလွည့္ၿပီး သူ႔ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုထုတ္ၿပီးဖတ္ေနတယ္။
ကၽြန္မ ဆင္းရမယ့္ဘူတာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကိုေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တစ္ခါၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ဆင္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသိတယ္.. သူ႔ကို ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ ထပ္မေတြ႔ႏုိင္ေလာက္ဘူးဆိုတာ။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ အလုပ္သြားဖို႔အတြက္ ရထားစီးရမွာကို ကၽြန္မ နည္းနည္းစိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။
ကၽြန္မ မေန႔ကေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကိုလူစိမ္းကိုမ်ား ထပ္ေတ႔ြရမလားလို႔။
အရင္ကၽြန္မ၀တ္ေနၾကအ၀တ္အစားအျပင္ ဒီေန႔မွ ကၽြန္မ ပိုၿပီး လွတယ္ထင္တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အညိဳေရာင္တီရွပ္တစ္ထည္ကို ကၽြန္မရဲ႕ စီးေနၾကဖိနပ္နဲ႔ အတူတဲြဖက္၀တ္ဆင္လုိက္တယ္။
ဆံပင္ကို လိပ္ျပာပံုကလစ္ေလးနဲ႔ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလး ျခည္လိုက္တယ္။ အိမ္ကထြက္ခါနီးမွာေတာ့ အေရာင္မပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအဆီနည္းနည္းဆိုးလုိက္တယ္။
အရင္လိုပဲ ကိုးနာရီတိတိမွာ ကၽြန္မ ရထားေပၚကိုေရာက္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ မေန႔က ကိုလူစိမ္းကိုမ်ား
ကၽြန္မေတြ႔ရမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ကဆုန္ေပါက္ လႈပ္ရွားေနၿပီ။
မေန႔က သူတက္လာတဲ့ ဘူတာေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန သူ႔အရိပ္မ်ားေတြ႔ရမလားလို႔ အရင္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ရထားေပၚမွာလည္း လူရွင္းသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။
ရထားတံခါးပိတ္ခါနီးမွာပဲ သူ ခုန္၀င္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ အေတာ္နီးတဲ့ ခံုတစ္ေနရာကို
သူရသြားတယ္။ကၽြန္မသူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ကၽြန္မကို
သတိမထားမိဘူး။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အရင္ရက္ကလိုပဲ ကၽြန္မသူ႔ကို ခဏခဏ ၾကည့္မိတယ္။
အရမ္းသိသာတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တဲ့အခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ျပတင္းေပါက္မွာထင္ေနတဲ့ သူ႔အရိပ္ကိုပဲ
ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ကၽြန္မဆင္းရမယ့္ ဘူတာေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပံုရိပ္ကို ဒီ
တစ္ေန႔လံုးစာကၽြန္မစိတ္မွာစြဲထင္ေနဖို႔အတြက္ကၽြန္မရဲ႕ပစၥည္းေတြကို ေျဖးေျဖးယူရင္းကေနၿပီးေတာ့
သူ႔ရဲ႕ပံုရိပ္ကို စြဲမွတ္ေနလိုက္တယ္။
ေသာၾကာေန႔ေရာက္လာတာကို ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္မိတယ္။
စေန တနဂၤေႏြမွာ ကၽြန္မ ရထားစီးဖို႔မလိုဘူးေလ။
ဒီေန႔က ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ပါတ္ တနလၤာအထိ
သူ႔ကိုေနာက္ဆံုးေတြ႔ရမယ့္ရက္ေပါ့။
ကၽြန္မ စြန္႔စြန္႔စားစားပဲ ၀တ္ေနက် converse ဖိနပ္အစား
လြန္ခဲ့တဲ့ လ အနည္းငယ္က ပါတီသြားရင္စီးဖို႔ ၀ယ္ထားတဲ့ ဖိနပ္အပါးေလး စီးလိုက္တယ္။
ဆံပင္ကိုျဖန္႔ခ်ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ အျပာေရာင္မိႈင္းမိႈင္းတီရွပ္နဲ႔ကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီကိုတဲြဖက္၀တ္ဆင္လုိက္တယ္။
ကၽြန္မ သူစီးေနက် ဘူတာမွာ သူတက္အလာကို ေစာင့္ေနမိတယ္။
ရထားတံခါးပိတ္သြားသည္ထိ အရင္ရက္က သူလုပ္ေနၾကအတုိင္း ေနာက္ဆံုးမွ ေျပးတက္လာတာမ်ိဳး ျဖစ္မလာဘူး။
ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ေန႔လံုးကေတာ့ မရႊင္မပ်နဲ႔ေပါ့။
စေန တနဂၤေႏြ အလုပ္နားရက္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြကိုအအားေပးလို႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
အေျပးေလ့က်င့္ခန္းကိ မၾကာခဏလုပ္တယ္၊ ေနာက္ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို မနားမေန လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ေန႔ရက္ အခ်ိန္ေတြ အကုန္ျမန္ေအာင္ လုပ္ေနမိတယ္။
တနလၤာေန႔ေရာက္ၿပီ။ ရထားက ဒီေန႔မွ အျခားေန႔ရက္ေတြထက္ လူပိုျပည့္ေနတာ သတိထားမိတယ္။
ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ထုိင္ခ်င္တာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အိတ္ကို ေဘးက ခံုအလြတ္မွာ တင္ထားလိုက္တယ္။
ေဘးမွာ တစ္ေယာက္မွ ရပ္မေနတဲ့အတြက္ ဒါက ကိစၥမရွိဘူး။
သူ႔တက္လာေနက် ဘူတာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဆံပင္ကိုျမန္ျမန္ပင့္တင္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
လူေတြ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ပဲ။ တံခါးက ပိတ္လုလုမွာပဲသူ၀င္လာတယ္။
သူ႔ဆံပင္ေတြက ဖြာလန္ၾကဲလို႔ ၊ ဒါေပမယ့္ အရင္လို ၾကည့္ေကာင္းေနတုန္းပဲ။
ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ျပံဳးမိသြားၿပီး သူတံခါးကေန၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ထ က လုမတတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။
သူ ထုိင္ခံုေနရာရွာေနေပမယ့္ ထိုင္ခံုအေတာ္မ်ားမ်ားက ေနရာမလြတ္ေတာ့ဘူး။
သူကၽြန္မထိုင္ေနတဲ့ ေနရာအနားမွာ ရပ္လိုက္တာကို ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္မွန္ထဲကေနေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“ေဟး … ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာမွာ ထုိင္လို႔ရမလား” လို႔ အိတ္တင္ထားတဲ့ထုိင္ခံုကို ျပလို႔ သူကၽြန္မ ကို ေမးတယ္။
သူက ကၽြန္မကိုျပံဳးၾကည့္ေနေတာ့ ကၽြန္မ အေနရခက္ေနတယ္။
ေသခ်ာတယ္ ကၽြန္မ အသံေတြ တုန္ေနမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေခါင္းပဲ ၿငိိမ့္ျပလိုက္ၿပီး အိတ္ကို ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။
“ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေနရာမရေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ” လို႔ သူက ေျပာတယ္။
ကၽြန္မ ကေမာက္ကမ ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ သူ႔ရဲ႕အသံက ခပ္ၾသၾသနဲ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသံက ၾကင္နာတတ္တဲ့အသံမ်ိဳးပဲ။ း)
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနာက္ထပ္ သူဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။
သူ သူ႔ရဲ႕စာအုပ္ကုထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ အဖံုးကို ဖတ္ဖု႔ိႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္က အညိဳေရာင္ သားေရဖံုးနဲ႔စာအုပ္။ စာအုပ္ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနၿပီ။
သူက စာအုပ္နဲ႔ကြယ္ေနေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္ေတြ႔ဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေက်နပ္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္မ ေဘးအနားမွာ ထိုင္ေနတာေလ။ း)
ေနာက္တစ္ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူက တံခါးေပါက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသြားၾကတဲ့အတြက္ ထုိင္ခံုေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလြတ္သြားတယ္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ေနရာမေျပာင္းဘဲ ကၽြန္မ ေဘးမွာပဲ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ကို္ယ့္ဖာသာကို္ယ္ျပံဳးလိုက္မိၿပီး ျပတင္းေပါက္ကိုဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ သူကၽြန္မနဲ႔ အတူလာမထုိင္ဘူး။
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ရထားက လူမရွိသေလာက္ပဲေလ။
ဒါေပမယ့္လည္း သူ တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မကိုျမင္ရင္ ကၽြန္မကိုျပံဳးျပၿပီးေတာ့
ကၽြန္မနဲ႔ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ ေနရာမွာ သူထုိင္စၿမဲပဲ။
အဲဒီ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူေလးေတြကိုပဲ ကၽြန္မမွာ တန္ဖိုးထားေနရတာ။
ေသာၾကာေန႔ … သူမလာေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္မကထင္ခဲ့တာ။
အရင္တစ္ပါတ္က လာမွ မလာဘဲေလ။
ကၽြန္မမွာ မနက္တုိင္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားေနမိတာကို စိတ္ပ်က္မိတယ္။
သူေရာက္ေနက်အခ်ိန္မွာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
အျပင္မွာမိုးရြာေနေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရွပ္အက်ီမွာ မိုးေရအနည္းငယ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြလည္း စိုေနခဲ့တယ္။
သူ ရထားေပၚတက္သည္အထိ မိုးက မစဲေသးဘူး။
ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ သူကၽြန္မကိုျပံဳးျပၿပီး ကၽြန္မေဘးက ခံုမွာလာထုိင္တယ္။
“ဒီေန႔ည ႏွင္းက်လိမ့္မယ္လို႔ ၾကားတယ္” လို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက စာအုပ္ကိုထုတ္ေနရင္းကေန သူကၽြန္မကို ေျပာတယ္။
“ဟုတ္လား” .. ကၽြန္မ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမးမိတယ္။
စာအုပ္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္မလို႔လုပ္ေနရင္ကေန သူျပံဳးၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။
ကၽြန္မက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပဲလို႔ သူထင္သြားမွာကို ကၽြန္မစိုးရိမ္သြားတယ္။
“ဟုတ္လား” ..တဲ့ .. ကဲ …ဘယ္လိုအေျဖမ်ိဳးလဲ။
ကၽြန္မ ဆင္းရမယ့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္ဟာကိုယ္ေဒါသျဖစ္ေနမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ သူနဲ႔စကားေျပာဖို႔ဆိုတာ အခြင့္အေရးသိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။
ခုနကရတဲ့ အခြင့္အေရးကို ကၽြန္မ လက္လြတ္မခံသင့္ဘူး။
ကၽြန္မ တစ္ေန႔လံုး စူပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနတာကို အလုပ္ထဲက လူေတြေတာင္ သတိထားမိသည္အထိပဲ။
ဒီတစ္ပါတ္ စေန တနဂၤေႏြ အဘြားအိမ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ေတြ႔ဆံုပြဲရွိတယ္။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေတြ႔ခ်င္စိတ္မရွိေပမယ့္လည္း ကၽြန္မ သြားၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ႀကိဳးစားတယ္။
ကၽြန္မ အဘြားအိမ္က ကၽြန္မ အိမ္ကေန ေလးနာရီခရီး ေ၀းတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေသာၾကာေန႔ ေန႔ခင္းကထဲက သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေစၿပီး တနဂၤေႏြမွ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
စေန၊တနဂၤေႏြက ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ အေမ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွစ္မေတြ၊ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။
မိသားစုက ကၽြန္မကိုေတ႔ြရေတာ့ ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက သူတို႔ေနတဲ့ေနရာေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ေနတာကိုး။
ကၽြန္မ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးကထဲက ေကာလိပ္တက္ဖို႔ထြက္လာကထဲက မိသားစုနဲ႔ေ၀းေနခဲ့တာ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက အေ၀းတစ္ေနရာမွာပဲ အတိတ္ကိုေမ့ထားၿပီး ဘ၀သစ္စခ်င္တာ။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ မိသားစုကိုေတာင္မွ မျဖစ္မေန ေတြ႔ရမယ့္အခါမ်ိဳးပဲ သြားေတ႔ြျဖစ္တယ္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ကၽြန္မရဲ႕ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေနာင္တရမိတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ခုလက္ရွိ ကၽြန္မ ရ ထားတဲ့ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အိမ္ကိုစဥ္းစားမိလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေတြးကို ေမ့ထားပစ္လိုက္ႏုိင္ျပန္တယ္။
သူတို႔နဲ႔ေ၀းေ၀းေနရတာကိုကၽြန္မေပ်ာ္တယ္။ ဖိအားေတြ၊ ျပႆနာေတြနဲ႔ စိတ္ရႈပ္စရာေတြမရွိဘူး။
ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ပဲ ပူစရာရွိတယ္။ကၽြန္မ မၾကာခဏလာလည္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ကတိကို ကၽြန္မ အဘြားအိမ္ကျပန္ခါနီးမွာ ေပးခဲ့ရတယ္။
အားလံုးက ငိုခ်င္ေနၾကတယ္။ ဒါက ကၽြန္မရဲ႕ ေျခာက္လအတြင္း ပထမဆံုးအေခါက္ လာလည္ျခင္းေလ။
ကၽြန္မအေမက ကၽြန္မကိုမသြားေစခ်င္ဘူး။ အန္ကယ္က ကၽြန္မရဲ႕ မၾကာခဏလာလည္ပါမယ္ဆိုတဲ့ကတိေၾကာင့္ ေမေမ့ကို တားထားတယ္။ကၽြန္မအိမ္ျပန္ရင္းကေနၿပီး ကၽြန္မ တလတစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားလည္တာမ်ိဳး ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မၾကာခဏ ဖုန္းေခၚတဲ့အက်င့္မ်ိဳးလုပ္သင့္တယ္လို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။
တနလၤာေန႔ ရထားစီးရတာ ထူးဆန္းေနတယ္။ ကိုလူစိမ္း .. ကၽြန္မ ကေတာ့ ဘူတာက ခ်စ္စရာေကာင္ေလး လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကိုလူစိမ္း တက္လာေတာ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုရတယ္။
တလမ္းလံုး သန္းေ၀ေနတာ ကၽြန္မ ရထားေပၚကဆင္းတဲ့အထိပဲ။ မ်က္လံုးေတြကလည္း နီစပ္စပ္နဲ႔ အိပ္ေရးမ၀သလိုပဲ။
စာအုပ္ေတာင္ ထုတ္မဖတ္ေတာ့ပဲ မ်က္လံုးကို မိနစ္အနည္းငယ္မွိတ္ထား၊ ေနာက္ ျပန္ဖြင့္ ၊ အျပင္ကိုခဏၾကည့္ ၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးျပန္မွိတ္လိုက္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။
အဂၤါေန႔ မွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေန႔ရက္ကို သူ႔ရဲ႕ အျပံဳးတစ္ပြင့္နဲ႔ လက္လွမ္းျပမႈက လွပေစခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈေၾကာင့္ တစ္ေနကုန္ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။
ဗုဒဟူး . သူတက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအေနာက္မွာသူထိုင္တယ္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ အနားေကာင္းေကာင္းယူထားပံုပဲ။ မ်က္ႏွာက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ေနတယ္။
ေန႔စဥ္ကၽြန္မမွာ သူ႔ရဲ႕ဟန္ပန္အမူအရာကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ေျဖသိမ့္ေနရတယ္။
ကၽြန္မ သူ႔နာမည္ကိုသိခ်င္ေပမယ့္ မေမးရဲဘူး။ ကၽြန္မကို ဗရုတ္လို႔ ထင္မွာစုိးတယ္။
ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ႏွစ္သက္ေနတာကို သူရိပ္မိသြားၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနၿပီး ေရွာင္သြားမွာကိုစိုးမိတယ္။
ၾကာသပေတးေန႔ မနက္ ကၽြန္မႏိုးလာေတာ့ သူ႔နာမည္ကို စံုစမ္းဖို႔ သတိရမိေသးတယ္။
သြားတုိက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ယူၿပီး ကၽြန္မ ဆံပင္ေျဖာင့္လိုက္ၿပီး လွလွပပ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။
ကၽြန္မနဲ႔ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ အမည္းေရာင္ေဘာင္းဘီကို ဘေလာက္အက်ီနဲ႔တဲြဖက္၀တ္လိုက္တယ္။
ေရေမြးအနည္းငယ္ဆြတ္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိေနခ်င္တယ္ သူ႔အေၾကာင္းကိုစံုစမ္းမယ့္အခ်ိန္မွာ။
ကၽြန္မရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အိတ္ကို ကၽြန္မ ေဘးက ခံုမွာတင္ထားလိုက္တယ္။
ဒါဆို တျခားသူ ထုိင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။
သူက သူတက္ေနက် ဘူတာမွာ ေနာက္ဆံုးမွ ၀င္လာသူပဲ။
သူတက္လာေတာ့ ကၽြန္မ မွာ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ႏွလံုးခုန္သံေတြျမန္ဆန္ၿပီး လက္မွာလည္း ေဇာေခၽြးေတြျပန္ေနတယ္။
သူက ကၽြန္မကို ျပံဳးျပၿပီး ကၽြန္မ အနားက ခံုမွာ ထုိင္လိုက္တယ္။
ကၽြန္မမွာ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိ၊ ဘယ္ကဘယ္လိုစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနမိတယ္။
သူဒီေန႔ စာအုပ္ထုတ္မဖတ္ပဲ မ်က္ႏွာကို ေနာက္လွည့္ထားတယ္။
ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူ ကၽြန္မဘက္ကို ခႏာကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္တယ္။
“ေဟး …….. ကၽြန္ေတာ့နာမည္ ဂါဘရယ္” ပါ လို႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။
ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုေတြ႔လိုက္တယ္။
“ဟုိင္း ……ကၽြန္မက အိုလီဗာ” ပါ လို႔ သူ႔ကို ခပ္ရွက္ရွက္ ျပန္ေျပာမိတယ္။
ဂါဘရယ္ … သူ႔နာမည္က ဂါဘရယ္ဆိုပါလား။
ဒီရက္ေတြမွာ သူ႔နာမည္ကိုသိခ်င္ေနတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိရၿပီ။
“ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို တခုေျပာလို႔ရမလား၊ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းတယ္” ဂါဘရယ္က ေမးတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ” လို႔ ကေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔ ကၽြန္မ ျပန္ေျဖမိတယ္။
ေသခ်ာတယ္ သူ႔ကိုၾကည့္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အၾကည့္တုိင္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚေနမွာပဲ။
သူ ရထားစစီးကထဲကေန အခုခ်ိန္ထိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကိုသူသိသြားမွာ ကၽြန္မေၾကာက္မိတယ္။
“ဒီရထားကို စီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မနက္တုိင္းအလုပ္ေနာက္က်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုပ္တဲ့သူမို႔ ဒါက ျပႆနာေတာ့ မရွိပါဘူး။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္မွန္ေရာက္တာကို ႏွစ္သက္တာ”.
ကၽြန္မ သူဘာကိုဆုိလိုခ်င္လို႔ ဒီလိုေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။
ဒါက ထူးဆန္းတဲ့စကားပဲ ၊ ကၽြန္မကို သတိေပးေနတာထင္တယ္။
“ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားသိလား၊ ဒီရထားကို ကၽြန္ေတာ္ မေတာ္တဆ စီးမိတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္မစီးေတာ့ဘူးလို႔ထင္ေနတာ၊
သို႔ေသာ္ မနက္ခင္းတိုင္း ဒီအခ်ိန္ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာ စီးမိေနတယ္” လို႔ သူကၽြန္မကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေျပာတယ္။
ကၽြန္မဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ သူ႔စကားေတြက ကၽြန္မစိတ္ကိုရႈပ္ေထြးေနေစတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာကေန စစီးလဲဆိုေတာ့ .. ” …
သူ စကားကို ဆံုးေအာင္ဆက္မေျပာလိုက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရထားဟာ အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာနဲ႔ လႈပ္ရမ္းေနတယ္။
ကၽြန္မ အနီးပတ္၀န္းက်င္ကို ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုတာၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
ကၽြန္မ ဆင္းရမယ့္မွတ္တုိင္မေရာက္ခင္ ဥမင္ေခါင္းတစ္ခုပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရထားဟာ အထိန္းမဲ့ေနၿပီ။
ရထားအေနာက္ပိုင္းဟာ စတင္ေပါက္ကြဲေတာ့မေယာင္နဲ႔ ရွိသမွ်အရာအားလံုးဟာ ျပင္းထန္စြာ စတင္ရမ္းခါလာတယ္။
လူေတြဟာ ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ ၊ တခ်ိဳးကေတာ့ ရထားကမွန္ကြဲေတြေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရကုန္ၾကတယ္။
ကၽြန္မအရမ္းေၾကာက္မိတယ္။ ဥမင္ေခါင္းက ေရွ႕မွာေရာက္ေတာ့မယ္၊ အဲဒါက အေျခအေနကို ပိုၿပီး ဆုိး၀ါးေစမယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။
ဥမင္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးရထားတြဲဟာ ရထားလမ္းေပၚကေန လြင့္ထြက္လာၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရွိေနတဲ့ ရထားတြဲကို
တိုက္မိၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ရထားတြဲဟာ နံရံကို သြားတုိက္တယ္။
ဂါရဘယ္ဟာ ကၽြန္မလက္ကိုတြဲထားၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေအးေဆးတဲ့မ်က္လံုးေတြက မၾကာခင္အားလံုးေကာင္းသြားမွာပါလို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။
ကၽြန္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ျပံဳးလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ၀ါးေနၿပီ။
ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်လာတာကို သူက သူ႔လက္နဲ႔ သုတ္ေပးလိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း မွန္ကြဲစေတြနဲ႔ ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕အမူအရာက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။
ရထားတြဲက ဥမင္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ျပဳတ္ထြက္သြားတဲ့ ေနာက္ဆံုး ရထားတြဲေၾကာင့္ ရပ္တန္႔သြားတယ္။
စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ဒါေတြ ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။
အဲဒီခဏ ကၽြန္မနဲ႔ ဂါဘရယ္ အတူထုိင္ေနၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနတယ္။
ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ဟာ နံရံကိုသြားတိုက္တဲ့ ရထားတြဲမွာ ပါသြားတယ္။
ဂါဘရယ္ဟာ ကၽြန္မ လက္ကိုတြဲထားတယ္။ ရထားေမွာက္တဲ့အခ်ိန္ထိ ၊ ျပတင္းမွန္ေတြကြဲၿပီး မွန္စေတြ သူ႔၀မ္းဗိုက္ကို စိုက္၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္ထိ၊
တိုင္တစ္တုိင္ျပဳတ္ထြက္လာၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္ပုခံုးကို ထုတ္ခ်င္းေပါက္စိုက္၀င္သြားတဲ့အထိ။
ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုးအရမ္းပဲ နာက်င္သြားၿပီး ပါးစပ္ထဲမွာ ထြက္လာတဲ့ ေစးပ်စ္ပ်စ္ေသြးအရသာကို ခံစားလိုက္မိတယ္။
မွန္ကြဲစေတြဟာလည္း ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးမွာစိုက္၀င္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုလဲက်သြားတယ္။
အခုလိုမ်ိဳးနာက်င္တာကို ကၽြန္မတစ္ခါမွ မခံစားဖူးခဲ့ဘူး။ ဂါဘရယ္ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရတာ ကၽြန္မကို သက္သာေစသလိုပဲ။
သူ႔မ်က္လံုးေတြေရာ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြေရာ မဖြင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္အေၾကာင္း ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္မ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုရွိတယ္။ ေသခ်ာတယ္ ကၽြန္မ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိျပန္တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပစ္ထားမိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုးတက္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားမိခဲ့တယ္။
ေနာက္ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၊ ကၽြန္မ သူတို႔ကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
သူတို႔နဲ႔မၾကာခဏ အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာမွ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ကတိေပးေနမိတယ္၊
ကၽြန္မ အၿပီးအပိုင္ထြက္ခြာသြားျခင္းနဲ႔ သူတို႔ကို ၀မ္းနည္းေစျပန္ၿပီ။
ကၽြန္မ မ်က္လံုးကို အားတင္းၿပီးဖြင့္လိုက္တယ္။
ဂါဘရယ္က ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ၊ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္။
ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေသြးေတြစြန္းလို႔ မွန္ကြဲစေတြကလည္း တစ္ကုိယ္လံုးစိုက္၀င္ေနတယ္။
သူက သူ႔ရဲ႕ ေသြးေတြပြေနတဲ့လက္ကို မၿပီး ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာကို ပြတ္သတ္လိုက္တယ္။
သူ႔ေသြးေတြေရာ ၊ ကၽြန္မေသြးေတြေရာ … ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚမွာ ပြ လို႔။
ကၽြန္မ သူ႔ကို စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕မနက္ခင္းေတြ သူဘယ္လို လွပေစခဲ့သလဲ ဆိုတာ၊ ကၽြန္မဘ၀ဘယ္ေလာက္ၿငီးေငြ႕ဖို႔ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကိုမေတြ႔ခင္အခ်ိန္ထိေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ သူစိမ္းေတြျဖစ္ေပမယ့္လည္း သူ႔အတြက္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ သူ႔ကိုေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေျပာလို႔မရဘူး။
ကၽြန္မ စကားသံေတာင္မထြက္ႏုိင္ပဲ တစ္ကို္ယ္လံုး အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ေနတယ္။
သူ ကၽြန္မဆီကို ေရႊ႕လာတယ္။ အဲဒီလို ေရြ႕တာဟာ သူ႔ကိုပိုၿပီးနာက်င္ေစေသာ္လည္းပဲ။
ေသြးေတြ သူ႔ရဲ႕၀မ္းဗိုက္ေနရာကေန ပိုထြက္လာၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အရမ္းနာက်င္တာကို ေဖာ္ျပေနသလိုပဲ။
ဂါဘရယ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕အနီးကိုေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။
ကၽြန္မ သူ႔ရဲ႕ အညိဳေရာင္ကိုေျပာင္းလုလု ကၽြန္မ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတဲ့ အျပာေရာင္မ်က္လံုးကိုၾကည့္မိတယ္။
အနားကလူေတြ ငိုေနၾက ၊ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကို ကၽြန္မ ၾကားေနရတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ေမ့ထားၿပီး သူ႔အေပၚပဲ ကၽြန္မ အာရံုစူးစိုက္ထားတယ္။
သူ နီးလာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မ ျပံဳးၿပီး မ်က္လံုးအစံုကိုပိတ္ထားလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ ႏူးႏူးည့ံ့ည့ံပဲ သူ႔ကို အႀကိမ္အနည္းငယ္ နမ္းလိုက္ၿပီး ခြာလိုက္တယ္။
သူ သူ႔မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၿပီး ကၽြန္မကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၾကည့္တယ္။
ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု ၊ ကၽြန္မ ဘ၀ ၊ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို ဆံုးရံႈးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ဂါဘရယ္က သူ႔လက္နဲ႔ ကၽြန္မခါးကိုဖက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစတဲ့ စကားတစ္ခုေျပာတယ္။
“မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္” .. သူတိုးတုိးေျပာတယ္။
ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ ရွဴသြင္းလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ တေလာကလံုး ေမွာင္က်သြားေတာ့တယ္။

(The last train stop ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေရးသားပါသည္)