လယ္ရီေသာမတ္စ္တစ္ေယာက္ ဥၾသငွက္နာရီတစ္လံုးအတြက္နဲ႔ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ လိုက္ရမယ္ ဆုိတာ မသိခဲ့ဘဲနဲ႔ သူ႔ဇနီးအတြက္ လက္ေဆာင္အျဖစ္၀ယ္ယူခဲ့တယ္။
အဲဒီညခ်က္ျခင္းပဲ သူက ဥၾသငွက္နာရီဗူးကိုယူၿပီး သူ႔ဇနီးရဲ႕ထမင္းပန္းကန္ေဘးမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။
ဒိုးရစ္တေယာက္ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ အံ့ၾသတႀကီး ဘူး ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လို႔ လယ္ရီကိုေမးလိုက္တယ္.
“အိုး……ဘုရားသခင္ .. အဲဒါဘာမ်ားပါလိမ့္…”
“ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလ” ..လို႔
လယ္ရီ က ျပန္ေျပာတယ္။
ဒိုးရစ္တေယာက္ လႈပ္ရွားနတဲ့ ရင္အစံုနဲ႔ ေလးေထာင့္ဘူးက ဖဲႀကိဳးနဲ႔စကၠဴကို သူမရဲ႕ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ထိုးခြဲၿပီး ဖြင့္္လုိက္တယ္။
လယ္ရီကေတာ့ နံရံကို မွီၿပီး ေဆးလိပ္မီးညွိလို႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္း သူမ အဖံုးအဖြင့္အၿပီးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
“အိုး…..ဥၾသငွက္နာရီေလးပါလား …
ကၽြန္မအေမဆီမွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဥၾသငွက္နာရီအေဟာင္းေလးအတိုင္းပဲ”
သူမဟာ နာရီေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႔
“ေမေမအသက္ရွင္စဥ္တုန္းက ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ နာရီနဲ႔ တကယ္ကိုတူတာပါပဲ”. လို႔ ထပ္ေျပာျပန္တယ္.
“အဲဒါဂ်ာမနီႏုိင္ငံလုပ္ေလ …”
“ကားလ္ က ငါ့အတြက္ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ နာရီအေဟာင္းဆိုင္က ၀ယ္ေပးခဲ့တာ။”
“သူက နာရီေရာင္းတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ေတြနဲ႔ သိလို႔. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါ …”
လို႔ ဆိုၿပီး လယ္ရီက စကားတပိုင္းတစနဲ႔ရပ္လုိက္တယ္။
ဒုိးရစ္က ခပ္တိုးတိုးရယ္လိုက္တယ္။
“ငါဆိုလိုတာက အဲလိုမွဟုတ္ရင္ ငါဒါကို၀ယ္ဖုိ႔ မတတ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ေျပာတာ…”
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္းက …”
“မင္းလိုခ်င္တာ ရၿပီေလ …”
“မင္း လိုခ်င္ေနတာ အဲဒီနာရီ မဟုတ္ဘူးလား” လို႔ စိတ္တိုတိုနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။
ဒိုးရစ္က နာရီအိမ္ကိုဖိလို႔ နာရီကိုဆက္လက္ကိုင္ထားဆဲပဲ။
“ကဲ ..ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ ..”
လယ္ရီက ထပ္ေျပာျပန္တယ္။
နာရီကို ဆုပ္ထားရင္းကေန အခန္းထဲက သူမ ထြက္ေျပးသြားတာကို လယ္ရီက အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။
“ဘယ္ေတာ့မွ အလိုမက်ဘူး ..
မိန္းမေတြဟာ ဒီလုိပဲ ..
ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္စံုတယ္မရွိဘူး” လို႔ ေခါင္းကိုရမ္းၿပီး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ ျပန္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ထမင္းၿပီးေအာင္ စားလိုက္တယ္။
ဥၾသငွက္နာရီေလးက သိပ္ေတာ့ မႀကီးလွဘူး။ လက္မႈပစၥည္းဆိုေသာ္လည္း သစ္သားမွာ သတၳဳေခ်ာင္းေလးေတြ ၊ အလွဆင္ထားတဲ့ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတယ္။ ဒိုးရစ္တေယာက္ အိပ္ယာေပၚမွာထုိင္လုိ႔ နာရီေလးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနတယ္။ လက္ပတ္နာရီနဲ႔တုိက္ၿပီး နာရီလက္တံကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ဆယ္နာရီထိုးဖို႔ ႏွစ္မိနစ္အလိုကို ေရႊ႕လိုက္ၿပီးေနာက္ ဥၾသငွက္နာရီေလးကိုယူၿပီးဘီဒို္ရဲ႕အေပၚဘက္နားမွာ ခ်ိတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမဟာ ဆယ္နာရီတိတိမွာထြက္ေပၚလာၿပီး ဥၾသငွက္ေလး အသံျမည္မယ့္အခ်ိန္ကို လက္ခ်င္းဆုပ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။
သူမဟာ ထုိင္ေစာင့္ေနရင္း လယ္ရီအေၾကာင္း ၊ သူေျပာခဲ့တာေတြ နဲ႔ သူမ ဘာျပန္ေျပာခဲ့မိသလဲဆိုတာေတြကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒီကိစၥမွာ သူမ အျပစ္တစ္ခုမွ မရွိဘူး ၊ ေနာက္ သူေျပာသမွ်ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အၿမဲနားမေထာင္ေနႏုိင္ဘူး ၊ ကိုယ္တုိင္ ေျပာသင့္တာ လုပ္သင့္တာကို လုပ္ရမွာပဲလို႔ သူမ ေတြးတယ္။
လက္ကုိင္ပ၀ါနဲ႔ မ်က္လံုးအစံုကို သူမ ခ်က္ခ်င္းသုတ္လိုက္တယ္။
“သူဘာေၾကာင့္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ရတယ္ ၊
အေဟာင္းဆိုင္က ၀ယ္လာတယ္ ဆိုတာေတြေျပာရတာလဲ။
ဘာေၾကာင့္ သူမရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဖ်က္ဆီးခ်င္ရတာလည္း။
အဲဒါဆုိလည္း အစကထဲက ဒီနာရီကို မ၀ယ္ခဲ့ပါနဲ႔လား ၊
ဒီလူဟာ တကယ္ပဲ တကယ္ကိုပဲ …..”
လို႔ေရရြတ္ရင္းကေန လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လုိက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ သူမဟာ ဥၾသငွက္နာရီေလးရဲ႕ ခ်စ္စရာတံခါးေပါက္ေလးနဲ႔ နာရီစက္သံ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ျမည္ေနတာကို အရမ္း သေဘာက်မိတယ္။
အဲဒီတံခါးေလးရဲ႕အတြင္းမွာေတာ့ ဥၾသငွက္ကေလးက ေခါင္းေလးတဖက္ေစာင္းလို႔ နာရီျပည့္မယ့္အခ်ိန္ကိုနားေထာင္ၿပီး အျပင္ထြက္ၿပီး ေအာ္ျမည္ဖို႔ ေစာင့္ေနတယ္။
“တစ္နာရီနဲ႔တစ္နာရီၾကားမွာ သူ အိပ္မ်ားေနသလားမသိဘူး?”
“အို… ခဏဆိုရင္ ျမင္ရေတာ့မယ္…”
“အဲဒီက်မွ သူ႔ကိုေမးၾကည့္ရမယ္။”
“ေနာက္ ေဘာ့ကိုလည္း ဒီနာရီေလး ျပရမယ္။”
“သူလည္းႀကိဳက္မွာပါ။ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြ ၊ တံဆိပ္ေခါင္းအေဟာင္းေတြနဲ႔ ၾကယ္သီးအေဟာင္းေတြေတာင္ သူႀကိဳက္တတ္တာပဲ” လို႔ ေရရြတ္ေနတယ္။
ေဘာ့က သူမနဲ႔အတူ စတိုးဆိုင္ေတြသြားဖို႔ ႏွစ္သက္တယ္။
ဒါက နည္းနည္းေတာ့ ကေသာင္းကနင္း ႏုိင္တယ္ ဒါေပမယ့္လည္း
လယ္ရီက ရံုးမွာအေနမ်ားတဲ့အတြက္ ဒါက သူတို႔အတြက္ေတာ့ အခြင့္အေရးပဲ။
ဒါေတာင္မွ .. လယ္ရီတစ္ေယာက္ တခါတရံ သူမကိုဖုန္းမေခၚရင္ေတာ့ …
အသံတိုးတိုးေလးျမည္လာတယ္။ နာရီအိမ္ေလး တုန္ခါၿပီး တံခါးေလးပြင့္လာတယ္။ ဥၾသငွက္ေလးထြက္လာၿပီး တိုးတိုးေလးေအာ္တယ္။
ေအာ္ေနတာ ခဏရပ္ၿပီး အခန္း ၊ ပရိေဘာဂေတြနဲ႔ သူမကို ငွက္ကေလးက စူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္ေနတယ္။
ဒါက ဥၾသငွက္ကေလးအတြက္ သူမကိုပထမဆံုးေတြ႔ဖူးျခင္းပဲ။
သူမက ေက်နပ္တဲ့အျပံဳးနဲ႔အတူ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၿပီး ဥၾသငွက္ကေလးအနားသြားလို႔ေျပာလိုက္တယ္။
“ဆက္ဆိုပါ ..”
“ငါ မင္းထြက္လာၿပီး ေအာ္မယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဥၾသငွက္ကေလးက သူ႔ႏႈတ္သီးေလးကိုဖြင့္လုိ႔ အသံ ခ်ိဳျမျမေလးနဲ႔ သီဆိုလိုက္တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ သူ ျပန္၀င္သြားတယ္။ တံခါးေလးလည္း ျပန္ပိတ္သြားတယ္။
သူမတကယ္ကိုပဲ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလို႔ ၾကည္ႏူးသေဘာက်မိတယ္။
“အိုး…သူဟာတကယ္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။”
ေနာက္ သူ႔ရဲ႕ အမူအရာအရဆုိရင္ သူ သူမကို ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သူမ သိတယ္။
“သူမကေရာ ..???”
“အိုး …ေသခ်ာတာေပါ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္မွာတင္ပဲ သူ႔ကို အရမ္းသေဘာက်သြားၿပီ။ တံခါးေသးေသးေလးကေန သူ ထြက္လာမယ့္အခ်ိန္ကို သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတာပဲေလ။”
ဒိုးရစ္တေယာက္ နာရီက တံခါးေသးေသးေလးနားကို ကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။
“ငါေျပာမယ္ ..မင္း ၾကားလား …”
“မင္းဟာ ကမာၻေပၚမွာ တကယ့္ကိုအထူးဆန္းဆံုး ဥၾသငွက္ကေလးပါပဲ၊
မင္း ဒီေနရာကို ႏွစ္သက္သေဘာက်လိမ့္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ေနာက္ သူမ ေအာက္ထပ္ကုိ ျပန္ဆင္းသြားခဲ့တယ္။
လယ္ရီနဲ႔ ဥၾသငွက္ကေလးကေတာ့ စေတြ႔ကထဲက တေဇာင္းေဆးနဲ႔ မ်က္ေခ်းပဲ
အဆင္မေျပပါဘူး။
ဒိုးရစ္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ သူကမွ မႏွစ္သက္တာကိုး..သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္ေပါ့တဲ့။
လယ္ရီအတြက္ကေတာ့ သူမထက္ အလုပ္ေတြက ပိုၿပီး အေရးႀကီးေနတယ္။
ဥၾသငွက္ကေလးကေတာ့ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္တစ္ခါ ထြက္လာၿပီး ေအာ္တယ္။
ဒိုးရစ္တေယာက္ အေကာင္းဆံုးကို ႀကိဳးစားလုပ္ေနေသာ္လည္း သူမဟာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆိုကို သတိမရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
လယ္ရီတေယာက္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သတင္းစာကို လႊင့္ပစ္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲက နံရံေပၚမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ နာရီဆီကို သြားခဲ့တယ္။ နာရီကို ဆဲြျဖဳတ္ၿပီး နာရီအိမ္ရဲ႕ တံခါးေပါက္ေသးေသးေလးကို လက္မနဲ႔ ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
” ဘာလုိ႔ လက္မနဲ႔ တံခါးကိုပိတ္ထားရတာလဲလုိ႔ ဒိုးရစ္က ေမးလုိက္တယ္။”
“လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တယ္ကြာ…”
ဒိုးရစ္တစ္ေယာက္ မ်က္ခံုးပင့္လုိ႔ျပန္ေမးလုိက္တယ္။
“ေသခ်ာရဲ႕လားရွင္.”
“ကၽြန္မထင္တာကေတာ့ ရွင္ နာရီအနားမွာ ရပ္ေနတုန္း သူ႔ကို ထြက္မလာေစခ်င္လုိ႔မဟုတ္လား..”
“ဘာလို႔ ထြက္မလာေစခ်င္ရမလဲ ..”
“ရွင္ သူ႔ကိုေၾကာက္ေနလုိ႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။”
လယ္ရီ ဟားတုိက္ရယ္တယ္။
နာရီကို နံရံမွာ ျပန္ခ်ိတ္ၿပီး သူရဲ႕လက္မကိုလည္း အသာကေလးရုတ္လိုက္တယ္။
သူမ သူ႔ကို သတိမထားမိခ်ိန္မွာပဲ သူ စူးစမ္းလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ရွမိထားတဲ့ ဒဏ္ရာကို သူ ေတြ႔လုိက္တယ္။
“ဘယ္သူလုပ္တာလည္း ..ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္..”
* * * * *
လယ္ရီတေယာက္ အေရးႀကီးတဲ့ စာရင္းေတြလုပ္ဖို႔အတြက္ စေနမနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ရံုးကိုထြက္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာပဲ ေဘာ့ တစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး
ဘဲလ္တီးဖြင့္ခိုင္းခဲ့တယ္။
ဒိုးရစ္တေယာက္ ေရခ်ိဳးၿပီးကာစ သူမကိုယ္ကို ေျခာက္ေသြ႔ဖို႔ တံဘက္သုတ္ေနတုန္းေပါ့ ။
သူမ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ခ်ိန္မွာ ေဘာ့တစ္ေယာက္ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္လို႔ ၀င္လာတယ္။

“ေဟး” …လို႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ေနတယ္။
“ကိစၥမရွိပါဘူး။ လယ္ရီက ရံုးသြားၿပီေလ။”
“ေကာင္းတယ္”..လုိ႔ေျပာၿပီး ေဘာ့တစ္ေယာက္ တဘက္ ေအာက္က သူမရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။
“ဒီေန႔ မင္းအရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။”
သူမ ရယ္လိုက္တယ္။
“သတိထားေနာ္ …ငါ မင္းကို အထဲ ေပးမ၀င္ပဲေနလိုက္မွာ။”
သူတို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ အေပ်ာ္တစ္၀က္ အေၾကာက္တစ္၀က္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ေနာက္ ေဘာ့က ေျပာလိုက္တယ္။ “တကယ္လို႔မ်ား ..မင္း ဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ ငါ …”
“ဟင့္အင္း …”
သူမ သူ႔ရဲ႕အက်ီလက္ေမာင္းကို ဆြဲလုိက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“ရွင္ တံခါးအနားကေန ဖယ္ေပးပါလား ဒါမွ ကၽြန္မ တံခါးပိတ္လုိ႔ရမွာ
မစၥပီတာ တေယာက္ လမ္းကိုျဖတ္လာေနတာ ရွင္သိလား။”
သူမက တံခါးကိုပိတ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္ …”ကၽြန္မ ရွင့္ကိုျပစရာရွိတယ္။
ရွင္ အဲဒါကို မေတြ႔ေသးဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ေမးတယ္။ “ေရွးေဟာင္းပစၥည္းလား ဒါမွမဟုတ္ ဘာလဲ ..”
သူမက သူ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းကိုတြဲလုိ႔ ထမင္းစားခန္းကို ေခၚသြားတယ္။
“မင္းႏွစ္သက္မွာပါ ေဘာ္ဘီ.”
“ငါထင္တာေတာ့ မင္းသေဘာက်မွာပါ” လုိ႔ သူမက မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“ေသခ်ာပါတယ္ မင္းႏွစ္သက္မွာပါ ..
သူက ငါ့အတြက္ေတာ့ အေရးသိပ္ႀကီးတယ္..”
“သူ ….သူဆိုတာ ဘယ္သူလဲ” ..ေဘာ့မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေမးလုိက္တယ္..
ဒိုးရစ္က ရယ္လိုက္တယ္။
“ၾကည့္စမ္း မင္း သ၀န္တိုေနၿပီ ..”
“လာပါ လိုက္သာလိုက္ခဲ့ပါ … “
ခဏေနေတာ့ သူတုိ႔နာရီဆီကိုေရာက္လာတယ္။ နာရီရဲ႕ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။
“ေနာက္ထပ္ မိနစ္အနည္းငယ္ဆုိ သူထြက္လာေတာ့မွာ..ေလ
မင္းသူ႔ကိုေတြ႔တဲ့အထိေစာင့္ၾကည့္…”
“ငါသိတယ္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာကုိ” လို႔ ဒိုးရစ္က ေျပာတယ္။
“လယ္ရီကေရာ သူ႔ကိုဘယ္လိုသေဘာထားလဲ?”
“သူတို႔အခ်င္းခ်င္း မတည့္က်ဘူးေလ။ “
“တခါတေလ လယ္ရီ ရွိေနရင္ သူက ထြက္မလာေတာ့ဘူး။”
“အဲဒီလို အခ်ိန္တန္လို႔ထြက္မလာရင္ လယ္ရီ အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္။”
“သူေျပာတာကေတာ့..”
“ဘာေျပာတာလဲ..”
ဒိုးရစ္ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ၿပီးေျပာတယ္။ “သူအေဟာင္းဆိုင္က ၀ယ္လာတာကိုေတာင္မွ ဓါးျပတိုက္လာတာလို႔ အၿမဲေျပာတယ္။”
“ငါသိပါတယ္ ..ငွက္ကေလး ထြက္မလာတာက သူ လယ္ရီကုိ သေဘာမက်လုိ႔ပါ။”
“အမွန္တကယ္က သူက တစ္နာရီကိုတစ္ႀကိမ္က်ပဲထြက္လာရမယ္ ဆိုေသာ္လည္း ငါတေယာက္ထဲ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက ဆယ့္ငါးမိနစ္တခါ ထြက္လာတာပဲေလ”
“သူက ငါ့အတြက္ ထြက္လာတာပဲေလ ..ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သူကိုယ္တုိင္က ထြက္လာခ်င္တာ”
လို႔ နာရီကိုေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္တယ္။
“ငါတို႔ စကားေျပာၾကတယ္.. ေလ..”
“ငါသူ႔ကို စကားေတြေျပာတယ္။”
“တကယ္ေတာ့ ငါက သူ႔ကို အိမ္အေပၚထပ္က ငါ့အခန္းမွာ ထားခ်င္တာ ..
ဒါေပမယ့္ အဲလိုလုပ္လို႔မွ မရတာ”
တံခါးေရွ႕မွာ ေျခသံကိုၾကားလိုက္တယ္။ သူတို႔ ထိတ္လန္႔တႀကီး အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္လုိက္ၾကတယ္။
ဘယ္ရီတေယာက္ ေရွ႕တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္တယ္။ ဦးထုပ္ခၽြတ္ ၊ အိတ္ကို ေအာက္ခ်လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ ေဘာ့ကို ျမင္သြားတယ္။ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ ေဘာ့ ကို ျမင္ဖူးျခင္းပဲ။
သူ ေဒါသတႀကီး မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္လုိ႔ ထမင္းစားခန္းထဲကို၀င္လာၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
“မင္း ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ ..”
ဒိုးရစ္တေယာက္ကေတာ့ တဘက္ကိုဆုပ္လုိ႔ ကိုးကြယ္ရာမဲ့စြာနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္”… “ကၽြန္ေတာ္တို႔ …”
သူစကားရပ္ၿပီး ဒိုးရစ္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ နာရီျမည္သံထြက္လာတယ္။
ဥၾသငွက္ေလးထြက္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနစဥ္မွာပဲ လယ္ရီတေယာက္ နာရီအနားကို တိုးသြားတယ္။
“ေတာ္စမ္း” …ဆိုၿပီး နာရီကုိ လက္သီးနဲ႔ ရြယ္လိုက္တယ္။
ဥၾသငွက္ေလး တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ျပန္၀င္သြားတယ္။
တံခါးလည္းပိတ္သြားခဲ့တယ္။
“အဲဒါပဲေကာင္းတယ္” .. ဆုိရင္းကေန
လယ္ရီတေယာက္ဆြံအၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ဒိုးရစ္နဲ႔ေဘာ့ကို အကဲခတ္လိုက္တယ္။
ေဘာ့ က ေျပာလိုက္တယ္ .. “ကၽြန္ေတာ္ ဒီနာရီေလးကို လာၾကည့္တာပါ။”
“ဒိုးရစ္ေျပာတာက ဒီနာရီေလးကေရွးေဟာင္းနာရီေလး ..ၿပီးေတာ့ ….”
“အရူး …အဲဒါ ငါ၀ယ္လာတာ ..”
လယ္ရီက သူ႔အနားေလွ်ာက္လာၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
“ဒီကေနထြက္သြားစမ္း …”
ဒိုးရစ္ဘက္ကိုပါလွည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္..
“မင္းလည္း ထြက္သြား……အဲဒီ နာရီစုတ္ကိုပါ ယူသြား..”
ေနာက္ေတာ့ သူေမးေစ့ကိုပြတ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပန္တယ္။
“မယူနဲ႔ ..နာရီကို ထားခဲ့” “အဲဒါ ငါ့ဟာ ..ငါ ၀ယ္ထားတာ”
ဒိုးရစ္ထြက္ခြာသြားၿပီး ရက္တစ္ပါတ္ၾကာမွာေတာ့ လယ္ရီနဲ႔ ဥၾသငွက္နာရီေလးရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အရင္ကထက္ ပိုမိုဆိုး၀ါးလာတယ္။
ဥၾသငွက္ကေလးဟာ လံုး၀ထြက္မလာေတာ့ပဲ အတြင္းထဲမွာပဲ အေနမ်ားေတာ့တယ္။
၁၂နာရီထိုးလို႔ ထြက္လာရမယ့္အခ်ိန္တန္ေသာ္လည္း ဥၾသငွက္ကေလးဟာ ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံထြက္လာေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ ေအာ္ၿပီး ျပန္၀င္သြားတယ္။
သို႔ေသာ္ ေအာ္လုိက္တုိင္း အခ်ိန္မွန္ကို မေအာ္ေတာ့ဘူး။
သူေအာ္တဲ့အသံကလည္း မသာယာတဲ့အျပင္ အဲဒီ ထိတ္လန္႔စဖြယ္ေအာ္သံက လယ္ရီကုိ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ေဒါသ ထြက္ေစတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း သူက နာရီေလးကို သိမ္းထားတုန္းပဲ .။ ဘာလုိ႔လည္းဆိုေတာ့ တစ္အိမ္လံုးကလည္း ေျပးလႊားသံ၊ စကားေျပာသံနဲ႔ ပစၥည္းလြတ္က်သံေတြ မၾကားရပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေနေတာ့ .. နာရီ စက္သံ လည္ပတ္သံေလးကေတာင္မွ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေျဖသာစရာျဖစ္ေနတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း သူက ဥၾသငွက္ကေလးကိုေတာ့ လံုး၀မေက်နပ္ဘူး။
မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တစ္ည … သူ တံခါးနားကိုကပ္လို႔ေျပာတယ္။
“နားေထာင္စမ္း…..မင္းငါေျပာတာကိုၾကားရတယ္ဆိုတာကို.. ငါသိတယ္”
“ငါမင္းကို ဂ်ာမန္က ေတာအုပ္နက္ထဲကို ျပန္ပို႔ပစ္မယ္” ဆုိၿပီး ၾကိမ္း၀ါးတယ္။
ေနာက္ “သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီအခ်ိန္ဘာမ်ားလုပ္ေနမွာပါလိမ့္” လို႔ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္းေျပာျပန္တယ္။
“ဟုိေကာင္ .. ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔ …”
“ေယာက်ၤားဆိုတာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေပၚမွာ စိတ္မ၀င္စားသင့္ဘူး .. အဲဒါက မိန္းမေတြအလုပ္…”
သူ ဥၾသငွက္နာရီေလးကို အံၾကိတ္ ၿပီးေမးလိုက္တယ္…….
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။”
နာရီေလးကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး ၿငိမ္သက္ဆဲပဲ။
လယ္ရီ နာရီအေရွ႕ကိုသြားရပ္ၿပီး ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား …လို႔ ငါေမးေနတယ္”
“မင္းမွာ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိဘူးလား.”
သူ နာရီကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၁၁နညရီထိုးဖို႔ စကၠန္႔အနည္းငယ္ပဲလုိေတာ့တယ ္။
“ေကာင္းၿပီေလ။ ငါ မင္းကို ၁၁နာရီထိုးသည္ အထိေစာင့္မယ္”
“မင္းဘာေျပာမလဲဆုိတာကို ငါၾကားခ်င္တယ္။”
“သူမ ထြက္ခြာသြားၿပီးကထဲက မင္းတိတ္ဆိတ္ေနတာ ရက္တစ္ပါတ္အနည္းငယ္ရွိေနၿပီ။”
သူ ျပံဳးေထ့ေထ့နဲ႔ဆက္ေျပာတယ္။
“သူမ ထြက္သြားၿပီးကထဲက ဒီေနရာကို မင္း သေဘာမက်ေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။”
“ေအး …… မင္းကို ငါ ၀ယ္ထားတာ။”
“မင္းႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ထြက္လာၿပီး ေအာ္ရမွာပဲ”
“ၾကားလား…”
၁၁နာရီ ထုိးၿပီ။ ၿမိဳ႕စြန္က နာရီစင္က ျမည္သြားေသာ္လည္း ဥၾသငွက္နာရီရဲ႕ တံခါးေပါက္ကေတာ့ မလႈပ္မရွား ပိတ္ေနဆဲပဲ။
မိနစ္အနည္းငယ္လြန္သြားသည့္တိုင္ ဥၾသငွက္ကေလးကေတာ့ ထြက္မလာဘူး။
နာရီအိမ္ရဲ႕ တံခါးအေနာက္မွာ ၿငိမ္သက္ေနဆဲပဲ.
“ေကာင္းၿပီေလ …. မင္းက အဲဒီလိုဆိုရင္လည္း။”
လယ္ရီတေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းကိုတြန္႔ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
“ဒါဟာ တရားမွ်တမႈမရွိဘူး။ ထြက္လာရမွာက မင္းအလုပ္ပဲ။”
“အားလံုးက ကိုယ္မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ။”
သူ စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသြားၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက အရက္ပုလင္းကိုေသာက္ရင္းနဲ႔ နာရီအေၾကာင္းကိုစဥ္းစားေနတယ္။

“ဒိုးရစ္ ရွိတာမရွိတာနဲ႔ ဒီဥၾသငွက္ ထြက္မလာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႔ကထဲက အဆင္ေျပၾကတယ္။ ဒီ ငွက္ ေဘာ့ဆိုတဲ့ေကာင္ကိုလည္း သေဘာက်မွာပဲ။ ေဘာ့ ၊ ဒိုးရစ္နဲ႔ ဒီ ဥၾသငွက္ အေတာ္ေပ်ာ္ခ့ဲၾကမယ္ထင္တယ္။”
လယ္ရီ အရက္ေသာက္တာကို လက္စသတ္လုိက္တယ္။ အံဆြဲထဲက တူကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲကို သယ္သြားတယ္။
နာရီစက္သံကေတာ့ တခ်က္ခ်က္နဲ႔ သူဟာသူ နံရံေပၚမွာ လည္ပတ္ေနဆဲပဲ။
“ဒီမယ္ၾကည့္စမ္း .”
တူကိုေျမာက္ၿပၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
“ဒါဘာလဲ မင္းသိလား။”
“ငါ ဒါနဲ႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲ မင္းသိလား။”
“မင္းကိုအရင္ ငါ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ..”
“ငွက္ေမြးေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ေကာင္ ..မင္းဘာေကာင္လဲဆုိတာ မင္းကိုယ္မင္း သိေအာင္ မင္းကို အရင္ ငါလုပ္ျပမယ္။” “မင္းတုိ႔ သံုးေယာက္လံုးေတာ့ ..”
အခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
” မင္းထြက္လာမလား.. ဒါမွမဟုတ္ ငါမင္းထြက္လာေအာင္လုပ္ရမလား။”
နာရီအိမ္ေလးအနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားတယ္။
” မင္းအထဲမွာရွိတာ ငါသိတယ္။”
“မင္းမွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးပတ္တုန္းကေတာ့ မင္း မွာ ေျပာစရာေတြမ်ားလွခ်ည္လား။
ငါေျပာသလိုပဲ မင္းငါ့ကို ေပးဆပ္စရာရွိတယ္။”
လယ္ရီေအာက္ငံုေနတုန္း တံခါးပြင့္ၿပီး ဥၾသငွက္ေလး သူ႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ဆီကို ျမန္ဆန္စြာထြက္လာတယ္။
သူၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ …..
တူေတြ၊ ခံုေတြနဲ႔အတူ လယ္ရီ လဲက်သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေစာင့္မိၿပီး တစ္စံုတစ္ခု က်ိဳးသံထြက္လာတယ္။ တခဏအတြင္းပဲ ဥၾသငွက္ကေလး နာရီအိမ္ထဲကိုျပန္၀င္သြားတယ္။ တံခါးလည္း တင္းတင္းေစ့လုိ႔ ျပန္ပိတ္သြားၿပီ။
ကိုယ္ခႏၵာ ႀကီးကေတာ့ ဦးေခါင္းလည္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲက်ေနတယ္။
လံုး၀ မလႈပ္ရွား မေရြ႕လ်ားေတာ့ဘူး။
နာရီသံ တခ်က္ခ်က္ကလြဲလုိ႔ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့..ရွင္းပါၿပီရွင္”
လိုု႔မ်က္ႏွာေသနဲ႔ ဒိုးရစ္ေျပာလုိက္တယ္။ ေဘာ့ကသူမကို လက္တြဲထားၿပီး ေဖးမေပးေနတယ္။
“ေဒါက္တာ .ကၽြန္ေတာ္တစ္ခု ေမးလုိ႔ရမလားခင္ဗ်ာ” လို႔ ေဘာ့ေျပာလုိက္တယ္။
“ရပါတယ္ ေမးပါ …”
“ခံုအနိမ့္ေလးေပၚကေနက်ၿပီး လည္တုိင္က်ိဳးသြား ဖုိ႔ဆိုတာ လြယ္သလားခင္ဗ်ာ? သိပ္ၿပီး အေ၀းႀကီးလဲက်တာလဲမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါ အက္စီးဒင့္မွဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ဒါမွမဟုတ္….တစ္ခုခုမ်ား…”
“ကိုယ္ဟာကိုသတ္ေသတယ္လုိ႔ထင္လုိ႔လား …” ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သတ္ေသတယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္မွ မၾကားဖူးဘူး..”
“က်ိန္းေသပါတယ္ .. ဒါက အက္စီးဒင့္ပါ။”
“ကိုယ္ဟာကိုသတ္ေသတာလို႔ မဆုိလိုပါဘူးခင္ဗ်ာ။”
ေဘာ့တစ္ေယာက္ နံရံထက္က နာရီကိုၾကည့္ၿပီး အသက္ရဲရဲမရွဴရဲပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ဆုိလိုတာက အျခား..တစ္စံုတစ္ခုကမ်ား………..”
သို႔ေသာ္..ေဘာ ့စကားကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မၾကားလိုက္ေပ။

(The cuckoo clock ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေရးသားပါသည္)