အခုေခတ္ၾကီးမွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာပဲေရာင္းေရာင္းလက္ေဆာင္ေလး ပါမွ အလုပ္ျဖစ္တာေလ။
ဒီေတာ. ကြ်န္ေတာ္လဲေခတ္မွီေအာင္ ကြ်န္ေတာ္.မိတ္ေဆြရဲ. အလြမ္းဇာတ္လမ္းေလးကုိ ေျပာျပရင္း ပေဟဠိဖြက္ပါမယ္။
တကယ္လုိ.မ်ား အေျဖမွန္ခဲ.ရင္ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ လက္ေဆာင္ေပးပါမယ္၊
သူမ်ားေတြလုိ ပထမဆုံးမွန္တဲ.(10)ေယာက္တုိ., ကံထူးသူ(10)ဦးတို.ဆုိျပီးေတာ.ကန္.သတ္မထားပါဘူး။
မွန္တဲ.လူတုိင္းကုိ ဆုလက္ေဆာင္ေပးမွာပါ။
လိပ္စာကုိေတာ.အမွန္တုိငး္.ေပးထားဘုိ.လုိပါမယ္ ဘာလုိ.လဲဆုိေတာ.အေျဖမွန္တဲ.သူတုိင္းကုိေပးမယ္.ဆုလက္ေဆာင္ကုိ အိမ္တုိင္ယာေရာက္လာေပးမွာမုိ.လုိ.ပါ။
ဘာဆုကုိေပးမယ္ဆုိတာကုိလဲဇာတ္လမ္းေလးဆုံးရင္ ေျပာျပပါမယ္။
ေပးမယ္.လက္ေဆာင္က ဘာလဲဆုိတာက လည္း ပေဟဠိပါဘဲ။
ဒါေၾကာင္.ေျဖလုိက္ပါလုိ.ေျပာရင္ သူမ်ားဟာကုိ ခုိးထားတယ္လုိ.အေျပာခံရမယ္။
အခုေခတ္မွာ စကားလုံးကိုယူသုံးမိရင္ပုိက္ဆံေတာင္းခံရတာ ေျဖ႐ွင္းရတာကလဲေခတ္စားေနတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင္. ေဖာ္လုိက္ပါ ေဖာ္လုိက္ပါ ေဖာ္လုိက္ပါ ေနာ္။
နားေထာင္ရင္းစဥ္းစားေပါ.ေနာ္။
ကဲစလုိက္ၾကရေအာင္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ. အကုိလုိေနတဲ.မိတ္ေဆြ “ကုိၾကီးထိန္”လုိ.ေခၚတဲ.လူပ်ဳိၾကီး တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
သူက အသစ္မရွာဘဲ အရင္ကခ်စ္ေနတဲ. မရနုိင္ေတာ.တဲ.သူကုိအခုထိတမ္းတေနသူပါ။
ဟန္ထြန္းလုိ ဟဲလုိက္ရရင္ေတာ. “ေမ.လုိက္ပါ အရင္ကဇာတ္လမ္းေလး “ေပါ.ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ. သူက မေမ.ေတာ. ဒီဇာတ္လမ္းေလးကုိကြ်န္ေတာ္သိလာရပါတယ္။
သူက ကြ်န္ေတာ္.ထက္ အသက္ၾကီးပါတယ္။
ဒါေပမဲ.သူနဲ.ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းၾကတာပါ။
တစ္ရက္ေတာ. သူရယ္ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အရမ္းကုိေအးတဲ. ဒီဇင္ဘာလတစ္ရက္မွာ မႏၱေလးျမဳိ.ရဲ. အေ႐ွ.ဘက္ မုိင္(40)ေလာက္သာေ၀းတဲ. ေအးခ်မ္းေသာ ေတာင္ေပၚ ျမိဳ.ေလးကုိ ႏွစ္ေယာက္သား ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ. ခရီးထြက္ခဲ.ၾကပါတယ္။
လမ္းကေလးကသာသာယာယာ ၊ေတာနံ.ေတာင္နံ.ကေလးက တေမႊးေမႊး ၊ေလေျပကေလးကလည္းတေအးေအး
ဆုိင္ကယ္ကုိလည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ စီးျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ.ႏွစ္ေယာက္ကလည္းစကားတေျပာေျပာနဲ. တက္လာခဲ.ၾကပါတယ္။
မနက္(6)နာရီေလာက္မွာစတက္လာတာ (8)နာရီထုိးေတာ. ျမိဳ.အ၀င္ဘုရားနားေရာက္ေတာ.
လမ္းမၾကီးအတုိင္းမသြားဘဲ အတြင္းလမ္းကသြားရေအာင္လုိ.သူကေျပာပါတယ္။
ေနာက္ျပီးေစ်းမေရာက္ခင္ နားေလးမွာ ဆုိင္ကယ္ကုိ ရပ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္လဲရပ္ေရာသူက လမ္းအေနာက္ဘက္မွာ႐ွိတဲ. အေဆာက္အဦ ေဟာင္းၾကီးတစ္ခုကုိ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္လုိက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္.အထင္ေတာ. ရုပ္ရွင္ရုံအေဟာင္းၾကီးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
သူက ဒါၾကီးကုိ ေတြ.ေတာ.သူ.စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကုိ နင္.နင္.နဲနဲခံစားေနရတယ္လုိ.ထင္ပါတယ္။
သူ.ကို.ၾကည္.ရတာ တစ္ခုခုကုိ အရမ္းသတိရေနသလုိပါဘဲ။
ခဏေနေတာ.သြားၾကစုိ. ဆုိျပီး ထြက္လာခဲ.ၾကပါတယ္။
ဒါနဲ.မုန္.စားျပီးေတာ.ကြ်န္ေတာ္တုိ.တည္းမယ္. သစ္ေတာလမ္းက အိမ္ကုိပစၥည္းေတြသြားထားၾကျပီးေတာ.မွ ျပည္ခ်စ္ဘုရားကုိသြားဘုရားဖူးၾကပါတယ္။ေနာက္ ေပြးေကာက္ေရတံခြန္ကုိ မ၀င္ဘဲ ျမိဳ.ထဲဘက္ကုိျပန္လာၾကတဲ.အခါ ဘူတာလမ္းဘက္က လွည္.သြားဘုိ.ေျပာပါတယ္။
ဘူတာလမ္းဘက္ေရာက္ေတာ. ေတာင္ဘက္ကုိဆက္ျပီး ဆုိင္ကယ္စီးလာၾကရင္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ. ဆုိင္ကယ္ကုိခဏရပ္ခုိင္းျပီး လမ္းအေ႐ွ.ဘက္က ျခံအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ႐ွိေနတဲ.
အိမ္နီနီအေဟာင္းၾကီးတစ္လုံးကုိဓါတ္ပုံရုိက္ျပန္ေရာဗ်ာ။
ေနာက္ခဏေလး ေငးၾကည္.ျပီးတဲ.ေနာက္ ထမင္းဆုိင္ကုိသြားၾကပါတယ္။
ဆုိင္ေရာက္ေတာ. သူက ကြ်န္ေတာ္.ကုိ
“မင္းဒီေန.ငါလုပ္တာေတြကုိ စဥ္းစားရခက္ေနလား”လုိ.ေမးပါတယ္။
“ေနာက္အကုန္သိသြားရင္ ႐ွင္းသြားမွာပါ”လုိ.လဲသူ.ဖာသာသူ ေျဖေျပာ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ.စားေသာက္ျပီး ကန္ေတာ္ၾကီး ႐ုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္ေတာ. ဟုိး အေနာက္ဘက္ျခမ္းက လူ႐ွင္းတဲျမက္ခင္းျပင္မွာ ထုိင္ေတာ.မွ သူ.ရဲ. “မေမ.နုိင္ေသးတဲ. အရင္ကဇာတ္လမ္းေလး “ကုိေျပာျပပါေတာ.တယ္။
သူေျပာတဲ. အတုိင္းဘဲ ျပန္ေရးျပလုိက္ပါတယ္ေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ.1975ခုႏွစ္္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ “တကၠသုိလ္စာေပးစာယူသင္တန္း”က
ုိပထမဆု့ံး စဖြြင္.လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းစာသင္ခ်င္တဲ.သူေရာ၊ ေန.ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တဲ.သူေရာ၊ ေနာက္ျပီး ဆယ္တန္းကုိ အသက္ၾကီးမွေအာင္လာလုိ. ကေလးေတြနဲ.ေန.ေက်ာင္းမွာ ေရာျပီးမတက္ခ်င္တဲ.သူေတြ ေရာ ဒီစာေပးစာယူသင္တန္းကုိ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ဒီေတာ. သည္သင္တန္းမွာက အသက္အရြယ္အစုံ လူတန္းစားအစုံ ရုံး၀န္ထမ္းေရာ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေရာ ေစ်းသည္ေရာ နပ္စ္မေရာ လူတန္းစားအစုံပါဘဲ။
ေနာက္္ျပီး အထက္ျမန္မာျပည္ က စာေပးစာယူ တက္မယ္.သူအားလုံး ဒီဇင္ဘာလမွာ ဖြင္.တဲ.အနီးကပ္သင္တန္းကုိ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ အားလုံး လာတက္ရတယ္ဆုိေတာ. စာေပးစာယူသင္တန္းဖြင္.တဲ.အခ်ိန္
မန္းတကၠသုိလ္ ထဲမွာ လူေတြအျပည္. ကုိယ္.အဖြဲ.နဲ.ကုိယ္ သိပ္ေပ်ာ္ဘုိ. ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ. ကြ်န္ေတာ္ကစကတဲက အေပါင္းအသင္းနည္းေတာ.ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲဘဲ ပထမႏွစ္ကိုျဖတ္သန္းလာရပါတယ္။
ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာေတာ. ကြ်န္ေတာ္.ရဲ.”မ”ျဖစ္လာမယ္.သူအပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္း(3)ေယာက္နဲ. ဆုံဆည္းခဲ.ရပါတယ္။
တစ္ရက္ ဓါတုေဗဒ လက္ေတြ.ခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္. ဗီကာတစ္လုံးက်ကြဲသြားေတာ. အေလ်ာ္ေပးဘုိ.အတြက္ေငြစာရင္းဌာကို အေရာက္ ကြ်န္ေတာ္.လုိဘဲ အေလ်ာ္ေပးရမဲ. ေက်ာင္းသူ (4)ေယာက္ကုိ
ကြ်န္ေတာ္က အကူအညီေပးရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ.ၾကပါတယ္။
ဒါနဲ.ေက်ာင္းေတာင္ဘက္က ဦးအုန္းမဲလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိထုိင္တဲ.အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ.ဘ၀ရဲ. မေမ.နုိင္စရာ အျဖစ္ကေလး စခဲ.ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေလးက သူမ်ားအတြက္ေတာ. ရီစရာေလးျဖစ္ေနမွာပါ။
စားစရာေတြမွာ ၾကေတာ. ကြ်န္ေတာ္က ျမီး႐ွည္မွာလုိက္ပါတယ္။
မုန္.လာခ်ေပးတဲ.အခ်ိန္မွာ “မ”က ပန္းကန္ကုိသူ.ဘက္ဆြဲယူလုိက္ျပီး အခ်ဥ္ထဲ.မွာလား င႐ုတ္သီးထဲ.မွာလားေမးျပီး
မုန္.ကုိ လုိမယ္ထင္တာေတြထည္.ျပီး ကြ်န္ေတာ္အဆင္သင္.စားရေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ နယ္ဖတ္ေပးျပီးမွ
” ကဲ စားေတာ.”ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ္.ေ႐ွ.ကို တူတစ္ေခ်ာင္းထဲ.ျပီးခ်ေပးလုိက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ က မိဘမဲ.တစ္ဦးပါ။ကြ်န္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ သိတတ္စအ႐ြယ္မွာဘဲ မိဘႏွစ္ပါး ႐ုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြား ၾကေတာ. အေဖ.ရဲ. ညီ တုိ.လင္မယားနဲ. ၾကီးျပင္းခဲ.ရပါတယ္။
သူတုိ.လင္မယားကလဲ ကေလးမ႐ွိေတာ. ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူတို.ဆီေရာက္လာပါတယ္။
ဦးေလးက ႐ုံး၀န္ထမ္းပါ ေဒၚေလးကေတာ. ေစ်းခ်ဳိထဲမွာကုန္ေျခာက္ေရာင္းပါတယ္။
မနက္ဆုိ ေဒၚေလးက အေစာၾကီး ကြ်န္ေတာ္တုိ.ႏွစ္ေယာက္အတြက္ခ်က္ျပဳတ္ေပးျပီး ေစ်းကုိထြက္သြားပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ.ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ထမင္းခ်ဳိင္.တစ္လုံးစီနဲ.ရုံးကုိ အသီးသီးသြား၊
ညေနေရာက္ျပန္ေတာ.လည္း ကြ်န္ေတာ္က စားေသာက္ျပီး စာအုပ္ဆုိင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြား
ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာေတာ.သူတုိ.ကအိပ္ျပီ။
ေနာက္ဦးေလးေရာ ေဒၚေလးပါ သိပ္ေအးျပီး စကားနည္းၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကုိလည္း ဆယ္တန္းေအာင္တဲ.အထိ လုိေလးေသးမ႐ွိေအာင္ ျပည္.စုံေအာင္ထားေပးပါတယ္။
တကယ္လုိ.သာ ကြ်န္ေတာ္ဆႏၵ႐ွိတယ္ဆုိရင္ေန.ေက်ာင္းကုိတက္လို.ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ. ဒီေလာက္ ေစာင္.ေ႐ွာက္ေပးထားတာကုိ အားနာလွပါတယ္။
ဒါေၾကာင္.လဲ အလုပ္လုပ္ရင္းေက်ာင္းတက္နုိင္ေအာင္ စီစဥ္လုိက္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ.မိသားစုရဲ. ေန.စဥ္ျဖတ္သန္းမွဳ.မွာ က ဘာသိဘာသာ ခပ္ေအးေအးေနၾကတာပါ။
ယုယတယ္ ဂ႐ုတစုိက္႐ွိတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္.ဘ၀မွာ မ႐ွိခဲ.ပါဘူး။
အခုလုိ “မ”ရဲ. အမွတ္မထင္အျပဳအမူေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲမွာေတာ. ေဖာ္မျပနုိင္ေသာခံစားမွဳ.ကုိရလုိက္သလုိ
သူ.ကုိလဲစိတ္ထဲမွာ ခင္တြယ္သြားပါတယ္။
” မ”က ေက်ာင္းဆရာမေလးပါ။
” ေထြးေထြး”ကေတာ.ေလာေလာဆယ္အလုပ္မလုပ္ေသးဘူး သူက နာစ္မလုပ္ခ်င္တာေလ။
“ယုငယ္”ကလည္း သူတုိ.ျမဳိ.က ေကာက္ပဲသီးနွံ႐ုံးမွာ စာေရးမေလးပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဲဒီတုန္းက ဘီယာစက္႐ုံက ေအာက္တန္းစာေရးေပါက္စေလးေပါ.။
သူတုိ.က မန္းေလးျမဳီ.ရဲ.ေျမာက္ဘက္ မုိးကုတ္နားက ျမဳိ.ကေလးကပါ။
အဲဒီတုန္းက သူတုိ.ျမဳိ.နဲ.လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ပါတယ္ ေလယာဥ္နဲ.ဘဲသြားလုိ.ရပါတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ.တစ္ေယာက္မိတ္ဆက္ၾကရင္းသိပၼံဘာသာတြဲခ်င္းတူၾကတာကုိသိလာပါတယ္။
အဲဒီေန.ကစလုိ. သူတုိ.အဖြဲ.နဲ.ကြ်န္ေတာ္ တတြဲတြဲျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒုတိယႏွစ္ျပီးလုိ.သူတုိ.ျပန္သြားၾကေတာ. ကြ်န္ေတာ္နဲ.” မ”က တစ္ေယာက္နဲ.တစ္ေယာက္စာအျပန္အလွန္ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္.အေၾကာင္းေတြ သူကုိရင္ဖြင္.မိပါတယ္။
္ ဒါေပမဲ. သူ.အေၾကာင္းကုိေတာ.အမွန္တုိင္းေျပာရရင္သိပ္မေမးမိပါဘူး။
အဲေတာ.သူတုိ.ေက်ာင္းလာတက္မဲ.အခ်ိန္မွာ သူတုိ.ေနဘုိ.အေဆာင္ငွားေပးထားတာ
ေရာက္တဲ.ေန.ေလဆိပ္မွာ သြားၾကဳိေပးရတဲ.တာ၀န္ေတြကုိ ေက်နပ္စြာထမ္းေဆာင္ခဲ.ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ.တုန္းက တတိယႏွစ္မွာ မွ ေမဂ်ာခြဲပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ.” မ”က ဓါတု က်န္ႏွစ္ေယာက္က ႐ူပ ဆုိေတာ. တတိယႏွစ္ျပန္တက္ၾကေတာ.
ႏွစ္ေယာက္တတြဲစီလုိျဖစ္သြားသလုိ ကြ်န္ေတာ္နဲ.” မ”ကပုိတြဲျဖစ္သြားပါတယ္။
ထမင္းစားခ်ိန္နဲ. ည စာက်က္တဲ.အခ်ိန္မွာသာ ေလးေယာက္ဆုံၾကေပမဲ.က်န္တဲ.အတန္းအားခ်ိန္မွာ
ကြ်န္ေတာ္နဲ.” မ”ဘဲ အတူတူ႐ွိေနပါတယ္။
ေနာက္ျပီး စာဖတ္တာ ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္တာ ေရာေနာက္ျပီး ၾကိဳက္တဲ. စာေရးဆရာခ်င္းေရာ ၀ါသနာေတာ္ေတာ္တူေတာ.
သံေယာဇဥ္ကလည္း သူမ်ားေတြရိပ္မိေလာက္ေအာင္ေတာ္ေတာ္ကုိပုိလာပါတယ္။
ညညဆုိ ေက်ာင္းထဲမွာ သူတုိ.နဲ.စာအတူက်က္ျပီးတဲ.(12)နာရီေလာက္မွ အိမ္ကုိျပန္ေတာ. ေဒၚေလးကေတာင္
ေက်ာင္းမွာအိပ္လုိက္ျပီးေရာ ျပန္လာေနေသးတယ္လုိ. ဆူပါေသးတယ္။
” မ”ကလည္းကြ်န္ေတာ္.ကုိ သနားတယ္နဲ.တူပါတယ္ သိပ္ကုိၾကင္နာသလုိ သိပ္ကုိလည္းဂ႐ုတစုိက္႐ွိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကြ်န္ေတာ္.တုိ.ေလးေယာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကအသက္အငယ္ဆုံး”မ”ကအသက္အၾကီးဆုံးျဖစ္ပါတယ္။
” မ”ကကြ်န္ေတာ္.ထက္(4)ႏွစ္ၾကီးပါတယ္။ဒါေၾကာင္.သူတုိ.အားလုံးက ကြ်န္ေတာ္.ကုိ အငယ္ေလးလုိ.ေခၚၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္သူတုိ.နဲ.ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ. စိတ္ခ်မ္းသာခဲ.ရပါတယ္။
ဘ၀မွာ မရဘူးတဲ.ၾကင္နာမွဳ. အေလးေပးမွဳ.ေတြေၾကာင္.စိတ္ထဲမွာလည္းသာယာလာခဲ.ပါတယ္။
ဒါေပမဲ. ” မ”ကေတာ.ဘယ္လုိေနမယ္ဆုိတာမသိေပမဲ. ကြ်န္ေတာ္.ဘက္ကေတာ.”မ”ကုိ အမတစ္ေယာက္လုိေရာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုိေရာ ခ်စ္မိခဲ.ပါတယ္။
“မ”က ေမာင္ေလးမ႐ွိေတာ. ကြ်န္ေတာ္.ကို သူ.ေမာင္ေလးလုိ သေဘာထားပါသတဲ.။
ဒါထက္ပုိတဲ. အရိပ္အေယာင္ေတြကုိ ျမင္သိေနရေပမဲ. ေစာေစာက ေျပာသလုိဘဲဲ ေ႐ွ.ဆက္မတုိးရဲခဲ.ပါဘူး။
ဒါေပမဲ.အခင္မင္ပ်က္သြားမွာေရာ ေၾကာက္တာေရာ ေပါင္းလုိ.ခ်စ္တဲ. အေၾကာင္းကုိဖြင္.ေျပာဘုိ.မဆုိထားနဲ.
အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျပရဲပါဘူး။
ရထားတဲ. အခြင္.အေရးေလးေပ်ာက္သြားမွာကုိ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။
” မ”ကဂရုတစုိက္႐ွိေလ ကြ်န္ေတာ္.အေပၚမွာ ေႏွာင္ဖြဲ.မွဳ.တုိးေလ ကြ်န္ေတာ္ရဲ.စြဲလမ္းမွဳ.ကပိုေလပါဘဲ။
စာေမးပြဲ ျပီးၾကေတာ. သူတုိ.ကလဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေစာင္.ရင္း မႏၱေလးေတာင္၊စစ္ကုိင္ ေတာင္သမန္အင္း၊
ျပင္ဦးလြင္ အစ႐ွိတဲ.မန္းေလးျမဳိ.ပါတ္၀န္းက်င္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ.ေလးေယာက္ အလည္္ေရာက္ခဲ.ၾကပါတယ္။
သြားေလရာမွာ ဟုိႏွစ္ေယာက္ကတတြဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ.ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေျပာစရာမကုန္ေအာင္တတြဲတြဲဆုိေတာ.
ယုငယ္ကေတာင္ “နင္တုိ.ႏွစ္ေယာက္ဘယ္ဘ၀ကတည္းက ကြဲသြားလုိ.ေျပာမကုန္ေအာင္အလြမ္းသယ္ေနသလဲ”
လုိ.စတတ္ပါတယ္။
ေထြးေထြးကေတာ. အေနေအးသလုိစကားလဲသိပ္မေျပာပါဘူး။
ယုငယ္ကေတာ.ခပ္သြက္သြက္ စလုိက္ေနာက္လုိက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူကေလးပါ။
“မ”ကေတာ. အေနအထုိင္တည္ၾကည္ေပမဲ. မာနလဲမၾကီးပါဘူး ဒါေပမဲ.သူ.တစ္သက္မွာ ကြ်န္ေတာ္.လုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ေပါင္းတဲ. ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေလး မ႐ွိပါဘူးတဲ.။
ဒါကုိသိတဲ.အခါ ကြ်န္ေတာ္မွာပုိျပီးေတာ.ေတာင္ ခ်စ္စိတ္ေတြတုိးလာပါတယ္။
“မ”ရဲ. အေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္သိပ္မသိပါဘူး သူေျပာျပသေလာက္ပါဘဲ။
“မ”မွာ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။
သူ.ေဖေဖက ၀န္ထမ္းဆုိေတာ. ျမန္မာျပည္အႏွံ.ေနခဲ.ရတယ္။
“မ”ရဲ.ေမေမက ကသာျမဳိ.နားက ေရလမ္းခရီးနဲ.သာ သြားရတဲ. ေတာင္ေပၚသူပါ။
အေနအထုိင္ေအးေဆး ရုိးသားတဲ.မိသားစုကေလးပါ။
“မ “ကုိ အခုေရာက္ေနတဲ. ျမဳိ.ကေလးမွာ မုိးေတြအရမ္း ႐ြာေနတဲ.အခ်ိန္မွာေမြးခဲ.ပါတယ္။
“မ”ေမေမက ရုပ္ရွင္တအားၾကဳိက္တဲ.သူဆုိေတာ.ေမြးလာတဲ.သမီးေလးနံမယ္ကုိေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဲျမိဳ.မွာ အလွဆုံး ေခတ္အမွီဆုံး ရုပ္ရွင္ရုံရဲ. နံမည္ကုိ ေပးခဲ.ပါသတဲ.။(အခုကြ်န္ေတာ္တုိ.ေရာက္ေနတဲ.ျမိဳ.ေပါ.)
ေနာက္ နယ္ အႏွံ.သြားေနရင္းက ေထြးေထြးတုိ. မိသားစုနဲ.လဲ ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္လုိရင္းနွီးခဲ.ပါသတဲ.။
ကံဆုံခ်င္ေတာ. မိသားစု နွစ္စုစလုံးက “မ”တုိ.အခုေက်ာင္းလာတက္ၾကတဲ.ျမိဳ.မွာဘဲ အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္
အေျခခ်လုိ.ေနခဲ.ၾကပါသတဲ.။
ကြ်န္ေတာ္တုိ.ေလးေယာက္ျပင္ဦးလြင္မွာ ျမင္းလွည္းငွားလုိ. “မ”ငယ္ငယ္က ေနခဲ.တယ္ဆုိတဲ.အိမ္ကုိေတာင္သြားၾကည္.ခဲ.ၾကေသးတယ္။
သူ.ျမိဳ.ကုိသူျပန္ေရာက္ေတာ. “မ” သိပ္ေပ်ာ္ေနသလုိပါဘဲ။
ဒီလုိနဲ. သူတုိ.ျပန္သြားၾကတဲ.အခါ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဟာတာတာနဲ.လြမ္းက်န္ရစ္ပါတယ္။
“မ”နဲ.ကြ်န္ေတာ္က ေတာ. ထုံးစံအတုိင္း စာေတြအျပန္အလွန္ေရးလုိ.ေနခဲ.ၾကပါတယ္။
“မ”ရဲ.စာေတြမွာ သံေယာဇဥ္ ေတြပုိပုိလာတာကုိ ဖတ္ရေပမဲ. ကြ်န္ေတာ္က ဒီထက္ ေ႐ွ.ဆက္မတုိးရဲပါဘူး။
လူခ်င္းေတြ.မွသာ ဖြင္.ေျပာမယ္လုိ. ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားခဲ.ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ.နွစ္ေယာက္စာေတြေရးေနတာကုိ သိေနတဲ. ယုငယ္ က ကြ်န္ေတာ္တုိ.ကုိ “ငွက္ခါးေလးႏွစ္ေကာင္”
လုိ.စတတ္ပါတယ္။
ဘာလုိ.လဲဆုိေတာ. အဲဒီတုန္းကေခတ္စားေနတဲ. မ်ဳိးျမင္.ေလး သီခ်င္းထဲကလို စာေရာက္တာကုိ ငွက္ခါးေလးေတြ
အခါခါနားတယ္လုိ. ဆုိပါတယ္။ စာအိတ္ေခါင္းက ငွက္ခါးပုံေလးေတြကုိး။
ဒီလုိနဲ.ပဲ စတုတၳႏွစ္တက္တဲ.အခ်ိန္သူတုိ.လာတဲ.အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင္.တဲ. အျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကဳံလာရပါတယ္။
ဒီေနရာ အေရာက္မွာ ကုိၾကီးထိန္က ” ကဲေမွာင္လာျပီ ျပန္ၾကစုိ.ကြာ အိမ္က်မွဆက္ေျပာမယ္ဆုိျပီး “ထလုိက္ပါတယ္။
ကဲ စာကလည္း႐ွည္ေနျပီ ဇာတ္ကေတာ. အ႐ွိန္လဲျမင္.လာျပီ။
ကုိင္ဇာ သီခ်င္းထဲကလို သူတုိ.ဘာေၾကာင္.ကြဲသြားၾကတာလဲဆုိတာကုိ ေနာက္ေန.မွဆက္နားေထာင္ရေအာင္။
ေမးခြန္းေလးေတြကေတာ. ေျဖလို.ရေအာင္ေပးထားလုိက္ပါျပီ။
(1) “မ”နာမည္ဘယ္လုိေခၚပါသလဲ?
(2) “မ”အခုေက်ာင္းလာတက္တဲ. ျမဳိ.နံမည္ရယ္၊ “မ”ေမေမ ေမြးတဲ.ျမဳိ.နံမည္ႏွစ္ခုစလုံးက “မ”ေမြးတဲ.ျမဳိ.ကေလး
အခုကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ.ျမဳိ.ရဲ. မသုံးရေတာ.တဲ.နံမယ္နဲ. အကၡရာ ႏွစ္လုံးစလုံး တူေနပါသတဲ.။
တုိက္ဆုိင္လုိက္တာေနာ္။သူတုိ.ရဲ.ျမိဳ.နံမယ္ေတြ ကုိေျဖပါ။
္မိ္တ္ေဆြတုိ.ေရ ဖတ္ျပီးရင္ စဥ္းစားထားလုိက္ပါ ေနာက္တစ္ပါတ္ မွာ ဇာတ္သိမ္း ခန္းေလးနဲ.အတူ အေျဖမွန္ကုိေရာ
ေပးမယ္.ဆုလက္ေဆာင္ကုိေရာ တစ္ခါတည္းေဖာ္ျပေပးမယ္ေနာ္။
ဲကဲေနာက္တစ္ပါတ္ဆက္ဖတ္ပါေနာ္။
ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေဆြးပါးပါးေလး