“ေစညႊန္းရာလမ္း………………….”

 

မုိးသားေတြအုံ႔မူိငး္ေနတဲ႔ညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာ  က်မ မေရာက္ဘူးတဲ႔ေဒသစိမး္ေလးကို

သြားဘုိ႔ အိမ္ကထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

မန္းေလးျမဳိ႔နဲ႔မုိင္ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အကြာအေ၀းမွာ ရွိေနတဲ႔ေတာင္ေပၚျမဳိ႔ေလးဆီကိုိေပါ႔

ေအးခ်မး္တယ္လုိ႔နာမယ္ၾကီးတဲ႔ျမဳိ႔ေလးပါဘဲ။

က်မရဲ႕တြယ္ရာမဲ႔ေနေသာ ေလလြင္႔ေနေသာစိတ္မ်ားကိုျငိမ္သက္ေအာင္အနားသတ္ေပးဘုိ႔ဆုိရင္လဲ

မမွားပါဘူး။

ည ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ႔“ကိုေလး”က ကြ်ဲဆည္ကန္ကား၀င္းကို လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။

ကားက ညရွစ္နာရီထြက္မယ္႔ “ေရႊေတာင္ရုိးအိပ္စပရက္စ္  “နဲ႔ပါ။

 

“မိမြန္…….နင္တစ္ေယာက္ထညး္ျဖစ္ပါ႔မလား” လုိ႔စိတ္ပူပန္တဲ႔ေလသံနဲ႔ေမးပါတယ္။

“ရတယ္ ကိုေလး………..အသက္သုံးဆယ္ဆုိတဲ႔အရြယ္က ကိုယ္႔ဘ၀ကုိယ္ ထိနး္ေက်ာင္းနုိင္တဲ႔အရြယ္ပါ”

“ ပုိက္ဆံေရာ အလုံအေလာက္ပါရဲ႕လား  “

“ပါ ပါတယ္ ကုိေလး “

“ေအး ကုန္သြားရင္ ကိုေဌးတုိ႔ဆီက ယူလုိက္ေနာ္ “

“ ဟုတ္ “

“ နင္ဘယ္သူ႔အိမ္မွာတည္းမွာလည္း မ၀ိုင္းတုိ႔ဆီတည္းမွာလား “

“ ဟုတ္ဘူး ကုိေလး က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္တည္းမွာ “

“ ေအး နင္ေပ်ာ္သေလာက္ေန အိမ္နဲ႔ေတာ႔ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေပေစနဲ႔ “

“ ဟုတ္ “

ေျပာရင္းဆုိရင္းကားေလးက ကားၾကီး၀င္းထဲကုိုိ၀င္ေတာ႔ ၀င္ေၾကးေပးရျပဳနဲ႔ စကားစျပတ္သြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ က်မစီးရမယ္႔ကားနားကုိေရာက္ေတာ႔ အထုပ္အပုိးေတြကိုေအာက္ခ်အျပီး “ကိုေလး”ကို ႏုတ္ဆက္လုိ႔ကားေပၚတက္ခဲ႔ပါတယ္။

ကားေပၚမတက္ခင္ “ကိုေလး” က သူ႔အိတ္ထဲပါတဲ႔ ပုိက္ဆံတစ္ထပ္ကုိ လက္ထဲထုိးထည္႔ေပးသြားပါတယ္။

က်မကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ထုိင္ခ်င္ေတာ႔ ကားလက္မွတ္ကို ႏွစ္ခုံစာျဖတ္ခဲ႔ပါတယ္။

အဲေတာ႔တစ္ေယာက္ထဲဘဲစိတ္ေအးလက္ေအး ေတြးခ်င္ရာေတြးေငးခ်င္ရာေငးေပါ႔။။

ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ႔ ကားစထြက္ပါတယ္။

 

ကားမွန္ျပဴတင္းကေနၾကည္႔ေတာ႔ ညရွစ္နာရီေလာက္မွာေတာင္ ၇၈ လမး္မေပၚမွာ

ကားေတြလူေတြဆုိင္ကယ္ေတြရွုပ္ယွက္ခပ္ျပီးအလုအယက္သြားလာေနၾကတာကုိ

ျမင္တာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာပူေလာင္လာသလုိလုိ။

ကားထဲမွာေတာ႔ေလေအးစက္ဖြင္႔ထားေတာ႔ ခပ္ေအးေအး။

က်မတုိ႔ငယ္ငယ္ေက်ာငး္သားဘ၀က ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ရွစ္နာရီဆုိရင္ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္.။

ေရဒီယုိက “ေမာင္ေနာင္ေမာင္ေနာင္ ေမာင္ေနာင္ေမာင္ေနာင္ေမာင္……….”ဆုိတဲ႔တီးလုံးေလးလာရင္

က်မတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြစာက်က္တာျပီးုဆံုးခ်ိန္ပါဘဲ။

ေမေမ ေကြ်းတဲ႔ညလည္စာ ေကာ္ဖီတုိ႔ မုန္႔တုိ႔ကို အလုအယက္စားၾက မအိပ္ခင္ေဆာ႔ၾကနဲ႔

ေမာင္နွမေတြ တည္႔တဲ႔အခါတည္႔ ရန္ျဖစ္တဲ႔အခါ ရန္ျဖစ္ဆုိျပန္ေတာ႔ ျပန္ေတြးရင္ေတာင္ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
အရင္ကေပ်ာ္စရာေတြစုေနတဲ႔အိမ္ၾကီးကအခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘ၀ေျပာငး္။

ဒါေၾကာင္႔လဲ  အပူေတြနဲ႔ေ၀းရာ စိတ္မြန္းက်ပ္မူ႔ေတြနဲ႔ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ႔ ဘ၀ထဲကေနေျပးထြက္။

သက္မဲ႔အကၡရာစာလုံးေတြကိုအသုံးခ်လုိ႔ ဆက္သြယ္မိၾကျပီး

မျမင္နုိင္ေပမယ္႔ ခုိင္မာလြန္းတဲ႔ သံေယာဇဥ္မ်ားနဲ႔ က်မကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားသူရွိရာအရပ္ဆီကိုေပါ႔။

တကယ္တြက္စစ္ၾကည္႔ရင္ က်မတုိ႔လူသားေတြရဲ႕ဘ၀က မျမင္နုိင္တဲ႔ကံၾကမၼာရဲ႕ေစညႊန္းရာ

အတုိင္း ကမး္မျမင္လမး္မျမင္ေမ်ာပါေနရတာအမွန္ပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ႔ လွဳိင္းအပုတ္မွာေရာက္သြားတဲ႔ ဒုိက္ေတာကေလးေတြကို ကမး္စပ္အမွတ္နဲ႔

 တစ္ေထာက္ခုိနားစရာလုိ႔သတ္မွတ္ရင္း ဘ၀အေမာေတြကို ေျဖရ စျမဲပါဘဲ။

တစ္ေယာက္ထဲ ေတြးရင္းေတြးရင္း ေမာလာေတာ႔ မ်က္ေစ႔ကို အသာမွိတ္လုိ႔ ခုံေပၚမွာ မီွိေနလုိက္ပါတယ္။

အျမင္အာရုံကုိသာ ပိတ္ထားလုိ႔ရေပမယ္႔ ဘယ္ေတာ႔မွမရပ္တဲ႔စိတ္အေတြးေတြကပ်ံ႔လြင္႔။

လူတုိင္းလူတုိင္းရဲ႕ ဘ၀မွာေမ႔ေပ်ာက္မရနုိင္တဲ႔ ေမ႔ေဖ်ာက္မရနုိင္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြရွိစျမဲပါဘဲ။

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရတာေလးေတြျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာ႔ၾကည္ႏူးစျမဲ ။

ဒါေပမယ္႔ေလာက ဓမၼတာအရ ေပ်ာ္စရာဆုိတာအေရာက္ေနာက္က်တတ္ပါတယ္။

မေခၚဘဲအရင္လာတတ္တာကေတာ႔ စိတ္ပင္ပနး္စရာေတြပါဘဲ။

********************** ********************** ****************************

 

က်မတုိ႔မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္း ကေတာ႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံပြဲရုံပါဘဲ။

အေဖကေတာ႔မန္းေလးအေခၚ  ပြဲစားၾကီးေပါ႔။

အဓိက ကေတာ႔ ဆီထြက္သီးနွံျဖစ္တဲ႔ ေျမပဲနဲ႔ ႏွမး္ ကိုအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တာပါ။

ေအာက္ထပ္ကေတာ႔ ဂုိေဒါင္ဆုိလဲဟုတ္ အေဖ႔အလုပ္ခန္းဆုိလဲဟုတ္လုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။

အဲေတာ႔အိမ္ေအာက္ထပ္က အျမဲပြရွုပ္ေနတတ္ပါတယ္။

အေပၚထပ္က က်မတုိ႔မိသားစုေန။

သြပ္မုိးထရံကာ ေရနံၾကီးေတြ၀ေနတဲ႔ေရွးႏွစ္ထပ္အိမ္ၾကီးေပါ႔။

 

အေဖကေတာ႔ သမရုိးက်မနး္ေလးသား မနက္မုိးလင္းရင္ ကုန္စည္ဒုိင္သြားမယ္။

ေန႔လည္ျပန္လာမယ္ ကုန္သည္ေတြနဲ႔အေရာင္းအ၀ယ္စကားေတြေျပာမယ္။

ေငြေပးေငြယူေတြလုပ္မယ္။

အေမကေတာ႔ အိမ္မူ႔ကိစၥလုပ္မယ္ ။

သားသမီးေတြကုိခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးမယ္။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ က်မတုိ႔မိသားစုဘ၀ၾကီးကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေျပာငး္အလဲမရွိ ေနလာခဲ႔ၾကတာေပါ႔။

 

က်မရွစ္တန္းေအာင္တဲ႔နွစ္မွာဘဲ အေဖ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔ပါတယ္။

ဗုိက္ထဲကေအာင္႔တယ္ဆုိတာနဲ႔ ေဆးခန္းကိုသြားျပေတာ႔ ေဆးရုံတက္ခုိင္းပါတယ္။

ေဆးရုံေရာက္မွ အူအတက္ေပါက္တာဆုိတာကိုသိရ။

ခ်က္ျခငး္ဘဲခြဲဘုိ႔စိတ္ဘုိ႔လုပ္ေနရင္းက ဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔တာပါ။

အရင္ရက္ေတြကထဲက ဘုိက္ထဲက နာတယ္ေျပာေပမယ္႔ လ်က္ဆားေလးလ်က္လုိက္

အစာေၾကေဆးေလးေသာက္လုိက္နဲ႔ ေဆးျမီးတုိနဲ႔ကုခ႔ဲတာ မခံနုိင္လြန္းမွေဆးခန္းျပေတာ႔ အခ်ိန္ေတြကေႏွာင္းေပါ႔။

အေဖရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားတဲ႔အခ်ိန္အဓိက အခက္အခဲက အေဖ႔အလုပ္ေတြကို

ဆက္လုပ္မယ္႔သူနားလည္သူမရွိတာပါဘဲ။

အေဖရွိစဥ္တုံးက က်မအထက္က အကိုေတြကို အိမ္လုပ္ငန္းေတြကိုကူမလုပ္ခုိ္င္းပါဘူး။

“လူရာ၀င္ေအာင္ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရျဖစ္ေအာင္လုပ္ကြ”ဆုိတာ အေဖအျမဲရြတ္ေနက်လက္သုံးစကား။

အေဖငယ္ငယ္က ေတာမွာေနခဲ႔ရတာဆုိေတာ႔ အတန္းေက်ာငး္ပညာေကာငး္ေကာငး္မသင္ခဲ့ရပါဘူး။

အေဖတုိ႔ေနတဲ႔ ဆားေတာင္နယ္ဘက္ကေန ေကာက္ပဲသီးနွံေလးျမဳိ႔တက္ျပီး ေရာငး္ရင္း၀ယ္ရငး္က

ေန အျမင္က်ယ္ေတာ႔မန္းေလးကို လာျပီး ပြဲရုံေလးဖြင္႔ရင္း ၾကဳိးစားေတာ႔ လုပ္ငန္းက

တစ္စထက္တစ ၾကီးထြားလာပါတယ္။

အရင္ကတည္းက ၀င္ထြက္ျပီးေနလာခဲ႔တဲ႔ ပြဲရုံကအေမနဲ႔အိ္မ္ေထာင္က်ပါတယ္။

အေဖကေတာ႔ သူ ဘြဲ႔ရပညာတတ္မျဖစ္ခဲ႔ရတာကိုစိတ္ထဲမွာအားမလုိအားမရျဖစ္ေနခဲ႔သူဆုိလဲ

မမွားပါဘူး။

“ဘြဲ႔ရပညာတတ္သာျဖစ္ခဲ႔ရင္ သူ႔လုပ္ငန္းေတြဒီထက္ေအာင္ျမင္မယ္

  သူပညာမတတ္လုိ႔ ျပည္တြင္းအဆင္႔ေလာက္နဲ႔ဘဲေက်နပ္ေနရတာ”ဆုိတဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕

အငုံ႔စိတ္ေၾကာင္႔ က်မတုိ႔ေမာင္နွမတစ္ေတြကို စာသင္တာကလြဲလုိ႔ အိမ္ကပြဲရုံအလုပ္ေတြကိုမလုပ္ရပါဘူး။

 

အိမ္အလုပ္ေတြကို မလုပ္ရသလုိဘဲက်န္တဲ႔အျပင္အလုပ္ေတြကိုလဲ မလုပ္ရဘူးေပါ႔။

၀တၱဳမဖတ္ရ မဂၢဇင္းမၾကည္႔ရ  တီဗီြကို ကန္႔သတ္ခ်ိန္္နဲ႔ၾကည္႔။

ဗြီဒီယုိေခြဆုိရင္လဲ ေက်ာင္းပိတ္တဲ႔ရက္ တစ္ရက္တစ္ေခြၾကည္႔။

 

ေန႔စဥ္ေက်ာငး္သြား က်ဴရွင္တက္ အိမ္ျပန္လာစာက်က္။

အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဟုိဟုိဒီဒီေလ်ာက္မသြားရ။

အိမ္ကေမာင္နွမေတြနဲ႔ဘဲေန။

 

အေဖအေမက လုိက္ေကြ်းတဲ႔အခ်ိန္ကလြဲရင္အျပင္ဆုိင္ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္သြားမစားရ။

အိမ္မွာအေမခ်က္ေကြ်းတာစားဆုိတဲ႔ ဥခြံက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာဘဲ က်င္လည္ရတဲ႔ဘ၀ဆုိလဲ

မမွားပါဘူး။

 

က်မအထက္မွာကုိၾကီး ကိုလတ္ ကိုေလးဆုိျပီးအစဥ္အလုိက္သုံးေယာက္ရွိပါတယ္။

အားလုံး (၂)ႏွစ္ၾကီး(၂)ႏွစ္ငယ္။

က်မကေတာ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အေထြးဆုံးသမီးေလးေပါ႔။

အေဖဆုံးေတာ႔ ကုိၾကီးက ေနာက္ဆုံးနွစ္ျပီးကာစ မာစတာတနး္တက္ဘုိ႔ၾကဳိးစားေနခ်ိန္။

ကိုလတ္က ဒုတိယနွစ္။

ကိုေလးကဆယ္တနး္။

အေဖရုတ္တရက္ဆုံးသြားေတာ႔ ကိုၾကီးက ေက်ာင္းဆက္မတက္ဘဲအေဖ႔ေနရာကို၀င္ျပီးဆက္ခံရပါတယ္။

ကိုလတ္က ေက်ာင္းတက္ရင္း ကုိၾကီး ကို ကူရေတာ႔တာေပါ႔။

စကတည္းက အေဖ႔လုပ္ငနး္ကို ဘာမွမသိခဲ႔တဲ႔အေမက သားေတြေပးတဲ႔ပုိက္ဆံကို

သိမ္းထားေပးတာကလြဲလုိ႔ ဘာမွမသိ။

 

အလုိက္သင္႔ေနခ်င္သလုိေနခြင္႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြထဲက ေန

ျပႆနာေပါငး္စုံ အျဖစ္အပ်က္ေပါငး္စုံလြန္းတဲ႔  လူ႔ေလာကအစစ္ၾကီးထဲကို

ရုတ္တရက္ၾကီး ၀င္လာခဲ႔ရတဲ႔ကိုၾကီးမွာလဲစိန္ေခၚမႈ႔ေတြအျပည္႔နဲ႔ပါဘဲ။

အရည္အေသြးကိုအဓိကထားလုပ္ရတဲ့ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြကို

ေကာင္းမေကာင္း ဟုတ္မဟုတ္ နမူနာျပတဲ႔ပစၥည္းနဲ႔ေတာင္းထားတဲ႔ေစ်းမွန္မမွန္ကို

ဦးေနွာက္လ်င္လ်င္နဲ႔ ေတြးနုိင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်နုိင္မွအလုပ္လုိ႔

ရနုိင္ပါတယ္.။

ယာယီတန္ဘုိးသတ္မွတ္ထားတဲ႔သက္မဲ႔ေငြစကၠဴအတြက္သက္္ရွိလူသားမ်ားက

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လွီးၾက ခုတ္ၾကတဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငနး္မ်ားၾကားမွာ

ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔၀င္ရတဲ႔ ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ရလာတဲ႔ရလာဒ္ကေတာ႔

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယုံၾကည္႔ေတာ႔ျခငး္နဲ႔ လြန္ကဲစြာေဒါသၾကီးလာျခငး္ပါဘဲ။

ေနာက္ဆုိးတဲ႔တစ္ခ်က္က က်မကို အရမ္းခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းတာပါ၊

ကိုၾကီးအလုပ္ လုပ္တဲ႔အခါ လူငယ္ေတြနဲ႔ပုိ႔အလုပ္လုပ္ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲေတာ႔လူငယ္ေတြအ၀င္အထြက္မ်ားလာတာေပါ႔။

ေနာက္အေဖရွိစဥ္က အိမ္ကုိ သူငယ္ခ်ငး္ေတြလာတာျပဳတာမၾကဳိက္ေပမယ္႔

အခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ကုိၾကီး ကိုလတ္ ကိုေလးတုိ႔ရဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲအိမ္ကိုအလည္လာ

တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။

သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုမ်ား မေတာ္တဆ စကားေျပာမိရင္ ဆူလုိ ပူလုိ႔ မဆုံးနုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

သူတုိ႔သူငယ ္ခ်င္းေတြအိမ္ကိုေရာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္ဆုိရင္က်မကိုအိမ္ေအာက္ေပးမဆင္းေတာ႔ပါဘူး။

႔ အေဖမကြယ္လြန္ခင္ေလးမွာက်မတုိ႔ အိမ္အုိၾကီးကုိဖ်က္ျပီးႏွစ္ထပ္တုိက္ေဆာက္ေနဆဲတန္းလန္းၾကီးမွာအေဖက ဆုံးသြားတာပါ။

အေဖဆုံးျပီးမွဘဲတုိက္ကုိလတ္စသတ္ရပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်မကို အိမ္ေပၚက အိမ္ေအာက္ကို မဆင္းခိုင္းေပမယ္႔လဲ က်ယ္၀န္းလြတ္လပ္တဲ႔

အေပၚထပ္မွာေနရတယ္ဆုိျပန္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္လုိ႔ဘဲေတြးရပါေတာ႔တယ္။

အရင္လုိအိမ္အုိအုိက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသာဆုိရင္အေတာ္ကိုေနရခက္မွာအမွန္ပါဘဲ။

ကံေကာငး္တယ္လုိ႔ဘဲ ဆုိရပါမယ္။

 

ကိုၾကီး က်မကို အရိပ္လုိေစာင္႔ၾကည္႔ေနတာ စိတ္ပူပန္ေနတာအစက မသိသာေပမယ္႔ က်မဆယ္တန္းေရာက္တဲ႔ႏွစ္မွေတာ႔ သိသိသာသာၾကီးကို တငး္က်ပ္လာပါတယ္။

ေက်ာင္းသြားေက်ာငး္ျပန္ကို အစက အိမ္နံေဘးနားေကာင္မေလးေတြနဲ႔အတူသြားအတူျပန္ေနရာကေန

တစ္ရက္မွာ အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ရီရီေမာေမာစကားေျပာတာကို ကုိၾကီးျမင္သြားတဲ႔

ေန႔ကစလုိ႔ ကိုလတ္ နဲ႔ ကုိေလး ကိုဘဲ အၾကဳိအပုိ႔လုပ္ခုိင္းပါတယ္။

ရီးစားမထားဘုိ႔အေၾကာင္း ဂါထာရြတ္တာကိုၾကားဖန္မ်ားေတာ႔ အလြတ္ေတာင္ရေနပါတယ္။

အပ်ဳိေပါက္ဘ၀ကိုေရာက္လာတဲ႔က်မလဲ တစ္ခါတစ္ရံ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိန္းမေဖာ္ေတြနဲ႔

အတူသြားအတူလာေနခ်င္ေပမယ္႔ အခြင္႔မသာပါဘူး။

အိမ္ကို မိနး္ကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္လဲ လုံး၀မၾကဳိက္။

ကိုၾကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ မ်က္ႏွာထားဆုိးဆုိးၾကီးနဲ႔ေနျပတတ္ေတာ႔

သူ႔ေၾကာက္ျပီးမလာရဲၾကေတာ႔ပါဘူး။

ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းလာလုိ႔ကေတာ႔ ေခၚမေပးတဲ႔အျပင္ ေနာက္မလာနဲ႔အထိေျပာလႊတ္

တတ္တဲ႔ ကိုၾကီး ေၾကာင္႔ က်မမွာ သူငယ္ခ်င္းမရွိ။

က်မမွာ ေက်ာင္းကေနအိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေပၚမွာဘဲအေမနဲ႔ေနရပါတယ္။

အေဖာ္အေပါင္းကင္းမဲ႔ေသာ ဘ၀တစ္ခုပါဘဲ။

ရီးစားဆုိတာေ၀လာေ၀းေပါ႔။

က်မကိုစိတ္၀င္စားတဲ႔သူေတာင္ အကိုေတြကိုေၾကာက္လုိ႔ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးပါဘဲ။

 

အဲေလာက္ သတိထားဆင္ျခင္ေနပါလ်က္နဲ႔တစ္ခါမွာေတာ႔က်မအတြက္နဲ႔ကိုၾကီးနဲ႔ကိုလတ္တုိ႔

အၾကီးအက်ယ္စကားမ်ားၾကတာပါဘဲ။

တစ္ရက္ ကိုလတ္သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ေအာက္မွာရွိေနတဲ႔အခ်ိန္။

က်မသူငယ္ခ်င္းဆီက ဖုန္းလာေတာ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းျပီးဖုနး္ေျပာပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းကလဲမေတြ႔ရတာၾကာေတာ႔ စကားေျပာရင္းအခ်ိန္ေတြၾကာကုန္ပါတယ္။

ကိုလတ္မွာ ညီမရွိမွန္းသိၾက ေပမယ္႔ သိပ္မေတြ႔ဘူးၾကေတာ႔ က်မကို ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔ကြက္လုပ္ၾကတာေပါ႔။

အဲဒါကိုအျပင္ကျပန္လာတဲ႔ကိုၾကီးကေတြ႔သြားတဲ႔အခါ က်မလက္ထဲကဖုနး္ကုိယူျပီးေဆာင္႔ခ်ျပီး

အေပၚတက္ေနဘုိ႔ခပ္မာမာနဲ႔ေျပာပါတယ္။

ကိုၾကီး အမူအယာမာေက်ာေက်ာျဖစ္လာတာကိုျမင္တဲ႔ ကိုလတ္သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ

လန္႔ျပီးျပန္ေျပးကုန္တာေပါ႔။

သူတုိ႔လဲျပန္သြားေရာ ကိုၾကီးက

“ငလတ္ ေနာက္မင္႔သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ေခၚမလာနဲ႔ “

“ကိုၾကီးကလဲ သူုတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔ေနတာဘဲဟာ”

“ ဟ ငါတုိ႔မွာညီမအပ်ုဳိေလးနဲ႔ကြ”

“မိမြန္ကို သူတုိ႔ဘာမွ လုပ္တာမွ မဟုတ္တာကိုၾကီးရာ”

“ ေဟ႔ေကာင္ ငလတ္ မင္း ငါ႔ကို တစ္ခြန္းခ်င္းျပန္ေျပာမေနနဲ႔၊

  မိမြန္ နင္လဲ ေယာက်္ားေလးေတြ ရွိရင္ ေအာက္ထပ္လာနန္႔မေနနဲ႔”

အဲလုိလဲေျပာလုိက္ေရာ ကိုလတ္က

“ကုိၾကီးရာ ေမာင္နွမအခ်င္းခ်င္းေတြအဲေလာက္မရင္႔သီးပါနဲ”လုိ႔လဲေျပာေရာ

ကိုၾကီးက  ကိုလတ္ကိုလက္သီးနဲ႔ဆြဲထုိးလုိက္ေတာ႔ တစ္အိမ္လုံးရုတ္ရုတ္သဲသဲေပါ႔။

က်မနဲ႔ကိုေလးကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဘက္မွလဲ မပါရဲ။

အသံလဲမထြက္ရဲ။

အေမ႔မွာလဲ တအိအိနဲ႔ငုိရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွမတတ္နုိင္။

အေမငိုျပီဆုိမွေတာ႔ က်မလဲ လုိက္ငုိရေတာ႔တာေပါ႔။

ကိုလတ္ကေတာ႔ ထြက္သြားလုိက္တာ အဲဒီညက အိမ္ျပန္မအိပ္ပါဘူး။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းခဲ႔တဲ႔ မိသားစုေလးရဲ႕ပထမဆုံးေသာ ျပဳိကြဲခန္းပါဘဲ။

********************************************************

ကုိလတ္ေနာက္ရက္အိမ္ျပန္ေရာက္လာေပမယ္႔ ကိုၾကီးနဲ႔ကုိလတ္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက နည္းနည္းေတာ႔တင္းမာပါတယ္။

အလုပ္ကိစၥကလြဲရင္တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားမေျပာၾကပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္ကုိလတ္ကလဲေက်ာင္းျပီးလုိ႔ အိမ္အလုပ္ထဲကုိ၀င္လုပ္ေနပါျပီ။

ဒါေပမယ္႔ကိုၾကီးနဲ႔ကိုလတ္ ကအလုပ္ကိစၥေတြမွာအျမင္ျခင္းမတူၾကပါဘူး။

ကိုၾကီးက ေရာငး္တဲ႔၀ယ္တဲ့ေနရာမွာဘယ္သူကိုမွ မယုံၾကည္သလုိ အေလ်ာ႔အတင္းမရွိတတ္။

မပုိေၾကးမလုိေၾကးဆုိတဲ႔လူစားမ်ဳးိ။

ကိုလတ္ကေတာ႔ ကုိၾကီးနဲ႔ေျပာငး္ျပန္ ဘယ္ေနရာမဆုိ ညွိညွိနုိင္းႏုိင္း။

သာတယ္နာတယ္ဆုိတာၾကီးကုိ သိပ္ထည္႔မတြက္တတ္။

သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔အလုပ္ျဖစ္ဘုိ႔အဓိက။

အလုပ္လုပ္တဲ႔ေနရာမွာညွင္သာေပ်ာ႔ေျပာငး္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ ေကာက္ပဲသီးႏွံ၀ယ္တဲ႔အခါ ျပထားတဲ႔ နမူနာနဲ႔ မတူဘူးဆုိရင္ ကိုၾကီးကေတာ႔

အေရာင္း၀ယ္ဖ်က္လုိက္ပါတယ္။

လုပ္ငန္းသေဘာအရ ဖ်က္ပုိင္ခြင္႔လဲရွိပါတယ္။

ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးၾကဳံလာရင္ ကိုလတ္ကေတာ႔အေရာင္းအ၀ယ္မဖ်က္ပါဘူး။

ကုန္သည္နဲ႔ ညွိနုုိင္း နဂုိရ္ေျပာထားတဲ႔ေစ်းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ

သူလုိခ်င္တဲ႔ေစ်းရေအာင္ ေလ်ာ႔ေပးဘုိ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေျပာရေတာ႔တာေပါ႔။

စကားေတာ႔ နည္းနည္းပုိေျပာရတာေပါ႔။

အဲလုိလုပ္ရင္ကိုၾကီးက လုံး၀မၾကဳိက္။

အလုပ္အပိုေတြေပါ႔။

အခ်ိန္ကုန္တယ္  ေကာင္းရင္ယူုလိုိက္ မေကာင္းရင္မယူနဲ႔ေပါ႔။

ေပ်ာ႔ေျပာငး္ညင္သာမူ႔မရွိတဲ႔ ကိုၾကီးလက္ထက္မွာ အေဖတုနး္ကေလာက္ အလုပ္မျဖစ္တာအမွန္ပါဘဲ။

ေနရာတကာမွာ မပုိေၾကးမလုိေၾကးကိုလက္ကိုင္ထားျပီး အႏြဲ႔အေျပာင္းမရွိတဲ႔ကိုၾကီးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္သူ

နညး္ပါတယ္။

 

 

ကိုလတ္ကေတာ႔အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ တယ္ဆုိတာ ေရရွည္အတြက္ၾကည္႔လုပ္တာလုိ႔ေျပာပါတယ္။

ေျမထြက္သီးနွံဆုိတာ အဆင္႔ဆင္႔လာရေတာ႔ အမွားအယြင္းေတာ႔ရွိုနုိင္မယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ လူလည္လူညစ္မ်ားလဲရွိနုိင္ေပမယ္႔လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အလုပ္လုပ္တဲ႔အခါ

သာတစ္လွည္႔ နာတစ္လွည္႔ေတာ႔ ရွိနုိင္တယ္ဆုိေတာ႔ ညွိုႏူိငး္လုပ္တာအေကာင္းဆုံးလုိ႔ခံယူထားတာကိုး။

အဲေတာ႔ ကုန္သည္ေတြက လာရင္ ကိုလတ္ ကိုဘဲရွာၾက ကိုလတ္နဲ႔ဘဲအလုပ္လုပ္တာမ်ားပါေတာ႔တယ္။

ကိုလတ္ရဲ႕အရည္အခ်င္းတစ္ခုကေတာ႔ ျဖစ္လာတဲ႔အေျခအေနကိုမူတည္ျပီး သူ႔အတြက္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ နညး္လမ္းရွာျပီးေဖာက္ထြက္သြားနုိင္တာပါဘဲ။

အဲဒီမွာျပႆနာျဖစ္လာတာက ကိုၾကီးရဲ႕သည္းညည္းမခံတတ္တဲ႔ စိတ္ရယ္ ကိုလတ္ရဲ႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မယ္ဆုိတဲ႔စိတ္ေတြထိပ္တုိက္ေတြ႔ၾကလုိ႔ပါဘဲ။

ေျပာရရင္ေတာ႔ ကိုလတ္က လဲ ကိုလတ္ပါဘဲ။

ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ကိုၾကီး ကို အၾကီးေနရာထားျပီးတုိင္ပင္ေလ႔မရွိပါဘူး။

ျပန္မေျပာနားမေထာင္သူလုပ္ခ်င္ရာသူလုပ္ပါဘဲ။

အဲလုိစြတ္လုပ္တဲ႔အခါ အမွားနဲ႔ၾကဳံတဲ႔အခါမ်ဳးိလဲရွိေတာ႔တာေပါ႔။

ဒီလုိအခါမ်ဳိးမွာ ညီအကုိနွစ္ေယာက္အေျခအတင္ျဖစ္လာၾကပါေတာ႔တယ္။

သူတုိ႔ျဖစ္ျပီဆုိရင္ အေမ က်မနဲ႔ ကုိေလးတုိ႔မွာ ေနစရာမရွိ။

ကိုယ္လဲ ဘာမွ မလုပ္နုိင္ မလုပ္တတ္ လုပ္ခြင္႔မရေတာ႔ သူတုိ႔လုပ္စာကို

အခန္႔သားထုိင္စားသလုိျဖစ္ေနၾကတဲ႔သူေတြကိုး။

 

ကိုၾကီး ကအလုပ္ေတြကို သူတစ္ေယာက္ထဲ အုပ္စီးျပီး သူ႔စိတ္တုိင္းက်ပုံစံနဲ႔ အလုပ္လုပ္ျပန္ေတာ႔

လက္၀ါးၾကီး အုပ္တယ္ဆုိတဲ႔ စကားသံထြက္လာတဲ႔အခါ ကိုၾကိးနဲ႔ကိုလတ္ထုိးမယ္ၾကိတ္မယ္အဆင္႔ထိ

ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။

ကံေကာငး္ခ်င္ေတာ႔ ကိုၾကီး အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးလုိက္ပါတယ္။

အစကေတာ႔ အားလုံးအရင္လုိတစ္စုတစ္စည္းတည္းေနမယ္လုိ႔ဆုိေပမယ္႔

အေမက သူ႔အတြင္းပစၥညး္အခ်ဳိ႔အ၀က္ ကိုထုခြဲျပီး ကိုၾကီးကိုေပးလုိက္သလုိ အိမ္လဲခြဲခုိင္းလုိက္ပါတယ္။

အေမြခြဲတယ္လုိ႔လဲမဟုတ္ လုပ္ကိုင္စားလုိ႔ရေအာင္ ေပးလုိက္တဲ႔သေဘာပါဘဲ။

ကိုၾကီးအိမ္ခြဲသြားေတာ႔ အရင္ကထက္စာရင္နညး္နည္းေလးလြတ္လပ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ နဂုိရ္ကမွ သီးသန္႔လုိျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုၾကီး အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ႔အခါ

မိသားစုနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္သလုိျဖစ္ျပီး ေ၀းကြာသြားပါတယ္။

အျမဲဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေနမဲ႔သူတစ္ေယာက္ေလ်ာ႔သြားတာေပါ႔။

 

တစ္ခုေအးေပမယ္႔ ေနာက္တစ္ခုထပ္ပူျပန္တာက ကိုလတ္ကအရက္ေသာက္တတ္လာတာပါဘဲ။

အရက္ေသာက္တာက အျပင္ဆုိင္မွာေသာက္တယ္ဆုိရင္ သိပ္ကိစၥမရွိပါဘူး။

သူက ဟိုအထိမ္းအမွတ္ဒီအထိမ္းအမွတ္ေတြအေၾကာင္းျပျပီးအိမ္မွာတင္ဧည္႔ခံတာပါ။

အိမ္မွာတင္ေသာက္တာအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး က်မကို ဟုိဟာေလးေၾကာ္ပါအုံး

ဒီဟာေလးေၾကာ္ပါအုံးဆုိေတာ႔ က်မကုိယ္တုိင္စိတ္ညစ္ရပါတယ္။

အလြန္ေအးတဲ႔ ကိုေလးနဲ႔ ကိုလတ္ က်မကိုခို္င္းလုိ႔ဆုိျပီး စကားမ်ားတဲ႔အခါမွာေတာ႔

 

 

အျပင္ထြက္ေသာက္ျပန္ေတာ႔ ညည မုိးခ်ဳပ္မွျပန္လာပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်မ ကဘဲ တံခါးေစာင္႔ဖြင္႔ေပးရျပန္ပါတယ္။

က်မဒုတိယႏွစ္ေအာင္လုိ႔ တတ္ိယနွစ္တက္မယ္အလုပ္မွာ အေမေလျဖတ္သြားပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်မ ေန႔ေက်ာင္းတက္ေနတာကေန အေ၀းသင္ကိုေျပာင္းလုိက္ရေတာ႔တာေပါ႔။

ကိုေလးကေတာ႔ အိမ္က အေရာင္းအ၀ယ္အလုပ္ကုိစိတ္မ၀င္စား။

သူက ေတာ႔ သူ၀ါသနာပါတဲ႔ အုိင္တီ မွ အုိင္တီပါဘဲ။

သူေက်ာင္းျပီးေတာ႔ သူ႔ဆရာနဲ႔အတူတြဲျပီး ပရုိဂရမ္ေရးတဲ႔အလုပ္ကိုဘဲလုပ္ပါတယ္။

ကိုိေလးက သန္႔သန္႔ေလးေနခ်င္တဲ႔သူ။

ကုိလတ္က သူ႔အလုပ္ေတြကို ၀င္ျပီးလုပ္ေစခ်င္ေပမယ္႔ ကိုေလးကေတာ႔သူ႔အလုပ္နဲ႔

ဘဲသူေပ်ာ္ေမႊ႔လုိ႔ေနပါတယ္။

အုိင္တီပညာနဲ႔နီးစပ္တဲ႔ ကိုေလးက အိမ္မွာ က်မေရာသူပါသုံးရေအာင္ဆုိျပီး

အင္တာနက္ခ်ိတ္ပါေတာ႔တယ္။

အစကေတာ႔ ကိုေလးဘဲသုံးပါတယ္။

က်မကို လဲ အင္တာနက္သုံးတာသင္ေပးပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းပုိသုံးျဖစ္သြားတာက အေမ ေန႔နဲ႔ညမွားတဲ႔အခ်ိန္က စေတာ႔တာပါဘဲ။

အေမသက္သာေအာင္ တုိက္ထားတဲ႔အိပ္ေဆးေၾကာင္႔ထင္ပါတယ္ အိပ္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္အိပ္

ထခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ထနဲ႔ သူ႔အတြက္က ေန႔ရယ္ညရယ္မရွိေတာ႔သလုိ။

အေမက ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီသြားခ်င္္ရင္ သမီးျဖစ္တဲ႔က်မဘဲ လုပ္ေပးရတယ္ဆုိေတာ႔

အေမအိပ္မွ က်မလဲအိပ္ျပီး အေမနုိးေနရင္က်မလဲနုိးရပါေတာ႔တယ္။

ကုိလတ္ကလဲ ညေနအလုပ္ျပိးတာနဲ႔သူ႔အေပါငး္အေဖာ္နဲ႔ ဘီယာဆုိင္သြား။

ညျပန္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ျပန္လာ။

ကုိေလးကလဲသူ႔ဆရာဆီမွာအလုပ္လုပ္ေနရင္ထမင္းေမ႔ဟင္းေမ႔အားလုံးေမ႔။

အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွျပန္လာ။

အဆုံးမေတ႔ာအိမ္မွာ က်မနဲ႔အေမဘဲ က်န္ေနခဲ႔ရတာမ်ားပါတယ္၊

 

သူတုိ႔ၾကဳိက္တဲ႔အခ်ိန္ျပန္လာ တံခါးမဖြင္႔ရေအာင္ သူတုိ႔ကိုိအိမ္ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္းစီေပးထားလုိက္ပါတယ္။

ေအာက္ထပ္သံတံခါးကို ေသာ႔ခတ္ က်မနဲ႔အေမကအေပၚထပ္မွာဘဲေနပါေတာ႔တယ္။

အေမကလဲ ေန႔ဆုိ တစ္ေနကုန္နီးပါးအိပ္။

ညက်ေတာ႔ မအိပ္ေတာ႔ပါဘူး။

အေမေလျဖတ္တာျပန္ေကာငး္လာသလုိရွိေပမယ္႔ ေက်ာက္ကပ္ေရာ ႏွလုံးပါလာႏြယ္ေနျပန္ေတာ႔

အေဖာ္မရွိရင္ အကူမရွိရင္တစ္ေယာက္ထဲရပ္တည္လုိ႔မရတဲ့အေနအထားမွာ။

ညေရးညတာ အေပ႔ါအေလးသြားခ်င္ျပီဆုိရင္လဲ က်မဘဲ အကုန္လုပ္ေပးရပါေတာ႔တယ္။

အေမမအိပ္ေတာ႔ ညညဆုိ က်မလဲ မအိပ္ရေတာ့ “ ညလူသား“ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လုိ႔လာပါတယ္။

အစကေတာ႔ အင္တာနက္ဆုိတာကို သိပ္စိပ္မ၀င္စားမိ.။

သူမ်ားေတြအေျပာအရ အင္တာနက္ဆုိတာ ၾကင္ယာဘက္ရွာဘိုိ႔ဟုိခ်က္ဒီခ်က္ဆုိၾကတာကိုး။

ကုိယ္တုိင္ အင္တာနက္စသုးံေတာ႔လဲအမ်ားနည္းတူခ်က္တင္ထုိင္ရင္ ဟိုလူနဲ႔ေျပာဒီလူနဲ႔ေျပာေပါ႔။

လာအီတဲ႔လူုဆုိရင္ စိတ္လုိလက္ရ ရွိတဲ႔ အခါမ်ားမွာေတာ႔ ျပန္အီေပါ႔။

အျပင္ေတြ႔ၾကရေအာင္ေျပာလာျပိဆုိရင္ ဘေလာက္ လုိက္တာေပါ႔။

မႏြယ္ခ်င္ဘူးေလ။

ၾကာလာေတာ႔ လဲ အဲလို ဟုိခ်က္ဒီခ်က္ဆုိတာက ပ်င္းစရာေကာငး္လာျပန္ပါတယ္။

အျပင္မွာလည္း အေပါင္းအသင္းနည္းျပီး သိပ္စကားေျပာေလ႔မရွိသူက ခ်က္တင္မွာစကား

ေျပာရတာ ဘယ္အဆင္ေျပပါ႔မလဲ။

ဟုိေျပာဒီေျပာ တစ္ခြန္းတစ္ေလေျပာျပီးရင္ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ႔ တာအမွန္ပါဘဲ။

 

တစ္ရက္ေတာ႔ ေဖစ္ဘုတ္က က်မေ၀ါေပၚမွာ ဓါတ္ပုံေလးေတြကိုေတြ႔လုိက္ပါတယ္။

အဲဒီဓါတ္ပုံေလးေတြက အေတာ္ေလးကိုလွပတဲ႔ ရူ႔ခင္းေလးေတြပါ။

အဲဒီပုံေလးေတြကို ျမင္လုိက္ရတာ က်မစိတ္ထဲမွာအေတာ္ေလးကို ၾကည္ႏူးလုိ႔သြားပါတယ္။

ဒီဓါတ္ပုံေတြဘယ္လုိေရာက္လာတယ္ဆုိတာလဲ မသိေတာ႔ ကိုေလး ကိုေမးရေတာ႔တာေပါ႔။

အဲေတာ႔ မွကုိေလးက ေဖစ္တ္ဘုတ္ဘယ္လုိသုံးရတယ္ ဓါတ္ပုံဘယ္လုိရွာရတယ္

ဓါတ္ပုံေတြကို ဘယ္လုိေဒါင္းလုပ္ဆြဲ႔ျပီးသိမ္းရတယ္ ကိုယ္က ဘယ္လုိျပန္ပုိ႔ရတယ္ဆုိတာေတြကို သင္ေပးပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေန႔ကစျပီး က်မ ကမၻာသစ္ကေလးတစ္ခုထဲကိုေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

အရင္က ညတုိင္းညတုိင္း ေမွးကနဲေပ်ာ္လုိက္ အေမနုိးလာရင္ ထျပီး လုပ္စရာရွိတာလုပ္လုိက္

ျပီးရင္ျပန္ေမွးလုိက္ေတာ႔ ထလုိက္အိပ္လုိက္ နဲ႔ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

အခုေတာ႔ ဓါတ္ပုံဆုိက္ေတြထဲကို ၀င္ၾကည္႔လုိက္၊

ၾကဳိက္ရင္ေဒါင္းလုပ္ဆြဲလုိက္။

ကိုယ္႔ေ၀ါေပၚကိုတင္လုိက္။

ျပီးရင္မိတ္ေဆြေတြကိုရွယ္ယာျပန္လုပ္လုိက္နဲ႔ပါဘဲ။

က်မက ညမအိပ္ဘဲ ၀က္ဆုိက္ေတြလုိက္ေမႊရတာအဆင္ေျပပါတယ္။

ညညဆုိေကာ္နက္ရွင္ေကာင္းေတာ႔ ေဒါင္းလုပ္ဆြဲတာျမန္ပါတယ္။

ေန႔ဆုိသိတဲ႔အတုိငး္ ပုံေလးတစ္ပုံရဘုိ႔ အေတာ္ၾကာၾကာေစာင္႔ရတာကုိး။

ခါတုိင္းအေမႏုိးတယ္ဆုိရင္အိပ္ခ်င္မူတူးနဲ႔  ထ ထလာရတဲ႔က်မ အခုေတာ႔

မအိပ္ဘဲေစာင္႔နုိင္တဲ႔ဘ၀ကုိေရာက္လာပါတယ္။

ေန႔အိပ္ျပီ း ည က်ေတာ႔ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေမႊ႔။

ဒီေတာ႔ လဲ ပါတ္၀န္းက်င္နဲ႔ကင္းကြာျပီး ဓါတ္ပုံနဲ႔အေမကလြဲရင္ဘာမွမသိတဲ႔အေနအထားမ်ဳိးကိုအလုိလုိေရာက္။

ခက္တာက ေငြရွာတဲ႔အလုပ္ကလဲ လုပ္စရာမလုိ။

လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ အကိုေတြက ခြင္႔မျပဳသလုိ ေန႔နဲ႔ညမွားေနတဲ႔သူတစ္ေယာက္အဖုိ႔

အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိတာ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္လုိပါဘဲ။

ျပည္႔စုံတယ္မဟုတ္ေပမယ္႔ အကိုေတြက အေမ႔အတြက္ေဆးဘုိးက သတ္သတ္

က်မအတြက္ သုံးစရာလခက သတ္သတ္ အိမ္စရိတ္က သတ္သတ္စီခြဲေပးေတာ႔

ေလာက္ငွပါတယ္။

ေလာက္ငွတယ္ဆုိေပမယ္႔ သာမန္ထက္ပုိကုန္တဲ႔လမ်ဳိးမွာေတာ႔ အကိုေတြဆီ

လက္ျဖန္႔ခံရတဲ႔အခါမ်ဳိးကေတာ႔

“ဘာေတြသုံးလုိ႔ ဒီေလာက္ကုန္ရျပန္တာလဲ

 ေလ်ာ႔သုံး ေငြရွာရတာလြယ္တာမဟုတ္ဘူး”ဆိုတဲ႔အကိုေတြရဲ႕အသံကိုၾကားရင္ ေတာငး္ဘုိ႔လက္တြန္႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အားလုံးသာယာပါသည္လုိ႔ဘဲ ေျပာနုိင္တဲ႔အခ်ိန္ေလးေပါ႔။

 

ဒီအထဲကမွ တစ္ရက္ အိမ္မွာ အေမြကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ျပီးစကားမ်ားရျပန္ပါတယ္။

ကိုလတ္အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေျခာက္လ ေလာက္အၾကာမွာကိုၾကီးက သူေငြလုိတဲ႔အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

ကိုလတ္ အိမ္ေထာင္က်တဲ႔အခါ အိမ္ခြဲေနပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အိမ္စီးပြားေရးအလုပ္ကုိ  သူ ကဘဲဦးစီးျပီး ဆက္လုပ္ပါတယ္။

ေနာက္သူ က သူ႔ကိုယ္သူ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လုိ သေဘာထားျပီးး လခဘဲယူပါတယ္။

ေန႔စဥ္ေရာင္းတဲ႔၀ယ္တဲ႔ေငြကို က်မနဲ႔ ကိုလတ္ကို ထိန္းသိမး္ခုိင္းထားပါတယ္။

ကိုေလးကိုလဲ အိမ္အလုပ္ဘဲ၀င္လုပ္ဘုိ႔ ကိုလတ္က ေျပာပါတယ္။

က်မကို ပြဲရုံထုိ္င္ခုိင္းေပမယ္႔ က်မ မွာ ညည အေမကို ျပဳစုေနရတာရယ္

ဘာမွ မတတ္တာရယ္ေၾကာင္႔ ၀င္မလုပ္ျဖစ္။

အဲဒီမွာ ကိုလတ္မိန္းမကို ဘဲ ၀င္လုပ္ခုိ္င္းျပီး သူ႔ကိုလဲ လခေပးထားပါတယ္။

ကိုလတ္ေရာ သူတုိ႔ မိန္းမပါ သစၥာရွိပါတယ္။

သူတုိ႔အတြက္လခက လြဲလုိ႔ဘာမွ အပုိမယူပါဘူး။

 

 

ျပႆနာရွာလာတာက ေတာ႔  ကုိၾကီးပါဘဲ။

သူေငြလုိတဲ႔အတြက္ သူ႔အတြက္ရသင္႔တဲ႔ အေမြကို အမ္းေပးဘုိ႔ေျပာလာတာပါ.။

ကိုလတ္ က အေမလဲ သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတယ္။

ေနာက္အိမ္ေထာင္က်စဥ္ တုံးကလဲ ထုိက္သင္႔သေလာက္ေပးျပီးသား။

လုပ္ငန္းထဲလည္ပါတ္ေနတဲ႔ေငြကလြဲရင္ေငြပုိေငြလ်ံမရွိတဲ႔အေၾကာင္းေျပာေတာ႔

ကုိလတ္ကုိ လက္၀ါးၾကီးအုပ္တယ္ဆုိတဲ႔ ပုံစံနဲ႔စြတ္စြဲတဲ႔အခါ ကိုေလး ကပါ

ကိုလတ္ဘက္ က ေနျပီးရပ္တည္ေျပာေတာ႔ ညီအကိုေတြၾကားမွာ ျပႆနာအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ျပီး

ကိုလတ္နဲ႔ ကိုေလးက အေမသက္ရွိထင္ရွားရွိေနသ၍ အိမ္ကိုလဲမေရာင္းနုိင္ အေမြလဲ မခြဲဘူးလုိ႔

ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ တရားစြဲမယ္ ဆုိတဲ႔အဆင္႔ထိေရာက္ကုန္ပါေတာ႔တယ္။

တကယ္ေျပာရရင္ေတာ႔ ကုိၾကီး မွာလဲ တကယ္ကုိ အက်ပ္အတည္းနဲ႔ၾကဳ့ံေနတယ္လုိ႔သိရျပန္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ဆက္မိျပီး ပဲအိပ္စပို႔လုပ္ပါသတဲ႔။

ကိုၾကီးက ဒီက၀ယ္ျပီး ပို႔ေပးေပါ႔။

အစကေတာ႔ ဟုိဘက္က ေငြၾကဳိပုိ႔ေပးထားပါသတဲ႔။

ခက္တာက ျပည္ပနဲ႔သာအလုပ္ လုပ္ေနၾကရတယ္ နုိင္ငံျခားဘဏ္ေတြနဲ႔တရား၀င္

ဆက္သြယ္ျပီးလုပ္လုိ႔မရတဲ႔အခ်ိန္ကာလ လဲျဖစ္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ အျပင္ေငြလႊဲနဲ႔သာ ေငြေပးေငြယူလုပ္ေနရတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔လဲ ေငြလြဲခက္တယ္ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ေငြက အခ်ိန္မီေရာက္မလာ။

ကိုၾကီးကေတာ႔ ဒီက၀ယ္ ထားတာေတြကို ေငြရွင္းထားေပး၇တာေပါ႔။

ပို႔ေပးထားတဲ႔ ကုန္တန္ဘုိးသိန္းေထာင္ခ်ီေပမယ္႔ ဟုိဘက္က ေငြေရာက္မလာတဲ႔အခါ

ကိုၾကီးမွာေပးစရာေငြမရွိေတာ႔ အခက္ၾကဳံရပါတယ္။

အရင္က တည္းက သူမ်ားအေပၚမွာ မပုိေၾကးမလုိေၾကး နဲ႔တင္းမာစြာဆက္ဆံခဲ႔သူဆုိေတာ႔

သူျပႆနာတက္ခ်ိန္မွာ ကူညီေဖးမသူ မရွိ။

သူ႔ေပးရမယ္႔ ေၾကြးရွင္ေတြက ဇြတ္ေတာင္းၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒါေၾကာင္႔႔ အိမ္ကိုဘဲ အပူကပ္ရေတာ႔တာေပါ႔။

ေနာက္ဆုံးမေတာ႔ က်န္ေနေသးတဲ႔ အေမ႔ အတြင္းပစၥည္းေတြကိုေရာင္း။

အိမ္ကိုလဲ ဘဏ္မွာအေပါင္ထားျပီး သူ႔အတြက္ေ၀ပုံက် ကုိ ခြဲေပးလုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

အရင္းအနွီးနည္းသြားတဲ႔ ကိုလတ္မွာလဲ အရင္ေလာက္စိတ္တုိင္းက် မ၀ယ္နုိင္မေရာင္းနုိင္။

တစ္လ တစ္လ ကိုယ္ရွာထားတဲ႔ေငြထဲကေနဘဏ္တုိးခြဲ႔ေပး ဆုိေတာ႔  စီးပြားေရးက နည္းနည္းေတာ႔က်လာပါတယ္၊

ဒီေတာ႔ အိမ္ေရွ႔ပူ အိမ္ေနာက္စိတ္မခ်မး္သာဆုိတာလုိ  က်မတုိ႔သားအမိမွာ

 သူတုိ႔ေပးတာေလးနဲ႔ေလာက္ေအာင္သုံး မေလာက္လဲ ျပန္မေျပာရဲ

သူတုိ႔ဆီက ပိုက္ဆံမေတာငး္ရဲတဲ႔ဘ၀ေရာက္ေတာ႔ စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ႔ အေမေလျဖတ္တာက အရင္ထဲစာရင္သက္သာလာတာပါဘဲ။

တုတ္ေကာက္နဲ႔လမး္ေလ်ာက္နုိင္ စကားကို ျပန္ေျပာနုိင္ေလာက္ေအာင္တုိးတက္လာပါတယ္။

အိမ္အေပၚထပ္မွာ တုတ္ေကာက္နဲ႔ စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းသြားနုိင္လာနုိင္ပါတယ္။

အဲလုိ အေမ႔ ကုိ လတ္လႊတ္ထားလုိ႔ရတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ကိုလတ္ က က်မကို အိမ္အလုပ္ထဲ ၀င္လုပ္ခုိ္င္းပါတယ္။

ဒီလုိဆုိေတာ႔လည္း  နည္းနည္းေတာ႔ အပ်င္းေျပသလုိအခ်ိန္ေတြလဲတန္ဘုိးရွိလာသလုိလုိ။

တစ္ခုေအးရင္ တစ္ခုပူရျပန္တာက အေမက က်မကို သူမ်က္ေစ႔မမွိတ္ခင္အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္ပါတယ္

ဆုိျပီးတစ္စခန္းထလာျပန္တာပါဘဲ။

အျပတ္ျငငး္ရပါတယ္။

“အလံမရွိတဲ႔ရထား တံခြန္မရွိတဲ႔ဘုရား လင္မရွိတဲ႔မိန္းမ”

“သီးခ်ိန္တန္သီး ပြင္႔ခ်ိန္တန္ပြင္႔ ၊သမီးကညာအခါမလင္႔ေစနဲ႔”ဆုိတဲ႔စကားပုံက

က်မတုိ႔မိန္းကေလးမ်ားကုိ အင္မတန္မွ ဒုကၡေပးတဲ႔ ဆုိရုိးေလးပါဘဲ။

မိဘေတြကလဲ က်မတုိ႔လုိ လူလြတ္ေတြကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဘုိ႔ဘဲစဥ္းစားေနသလုိ

မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းကလဲ အခ်ိန္တန္လုိ႔မွအိမ္ေထာင္မက်ရင္ “ဘယ္ေတာ႔စားရမလဲ”ဆုိတဲ႔

ေမးခြန္းေလးနဲ႔ ခနဲ႔ေလ႔ရွိျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲေလာကၾကီးဆုိတာ ကိုယ္႔အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ေမာင္းႏွင္ေနၾကရတာဆုိေတာ႔

ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကိုယ္႔လမး္ကိုေျဖာင္႔ေအာင္ေလ်ာက္ရုံပါဘဲ။

အေမက ေယာက္်ား စပ္ေပးတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ က်မ တြယ္တာရသူ ရွိေနပါျပီ။

ခက္တာက အေမေမးတ႔ဲ

“ဘယ္ကလဲ ဘာလုပ္လဲ ဘယ္သူ႔သားသမီးလဲ “ဆုိတဲ႔ေမးခြန္းေတြကိုက်မမေျဖနုိင္တာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ အေမတုိ႔က က်မ ေယာက်္ားမလုိခ်င္လုိ႔ အေၾကာင္းျပတယ္လုိ႔ထင္ၾကပါေလေရာ။

က်မတြယ္တာရသူ “ကိုစန္း” နဲ႔ က်မက မေၾကညာေသးတဲ႔ခ်စ္သူဘ၀ေရာက္ေနေပမယ္႔

ဓါတ္ပုံေလးျမင္ဘူးရုံ အသံေလးၾကားဘူရုံဆုိျပန္ေတာ႔ အေမ ေမးသမ်ွ မေျဖနုိင္တာလဲ

မဆန္းပါဘူးေနာ္။

 

 

ကိုစန္းနဲ႔က်မေတြ႔ၾကတာကေတာ႔ ေဖစ္ဘုတ္စာမ်က္နွာေပၚမွာဆုိေတာ႔ အုိင္တီေခတ္ၾကီးမွာ

မထူးဆန္းတဲ႔ဇာတ္လမ္းလုိ႔လဲေျပာရင္ရပါတယ္။

ထူးဆနး္တာကေတာ႔ ဓါတ္ပုံေလးတစ္ပုံကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး အသဲအသန္ျငင္းၾကရာကေန

ခင္သြားရာကေန လပ္ထက္ဘုိ႔ရည္ရြယ္တဲ႔အဆင္႔ထိ ေရာက္သြားတာပါ။

အမွန္ကေတာ႔ က်မက ဓါတ္ပုံအေၾကာငး္ဘာမွမသိဘဲေလ်ာက္ေျပာတာကေနစရမယ္ထင္ပါတယ္။

“လေရာင္ဆမ္း”ဆိုတဲ႔နာမယ္နဲ႔ကိုစန္း က ေဖစ္ဘုတ္မွာဓါတ္ပုံေတြတင္ပါတယ္။

က်မကလဲ ဓါတ္ပုံသမားဆုိအကုန္လုိက္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ထားေတာ႔ လူခ်င္းစကားမေျပာဘူးေပမယ္႔

မိတ္ေဆြေတြကေတာ႔ျဖစ္ေနတာေပါ႔။

တစ္ရက္ေတာ႔ ေတာင္ၾကားထဲမွာ အ၀ါေရာင္ေတြလႊမး္ေနတဲ႔ပန္းခင္းပုံတစ္ပုံကိုစန္းက တင္လာပါတယ္။

က်မက” မုန္ညင္းပန္း၀ါ၀ါေတြကလွလုိက္တာ”လုိ႔ ေကာ္မင္းေတြေပးေတာ႔

“မသိဘဲေလ်ာက္မေျပာနဲ႔ အဲဒါလိပ္ျပာေတြ”လုိ႔ျပန္ေရးလာေရာ

က်မကလဲ စိတ္တုိသြားျပီး

 “မသိလုိ႔ေျပာမိတာေလးကို ဘာလုိ႔လာစြာေနတာလဲ”လုိ႔ျပန္ေရးျပီးသူ႔ပုံကုိ၀င္မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။

ေနာက္ရက္ေတာ႔ က်မရဲ႔ မက္ေဆခ်္ေဘာက္ထဲမွာ သူရဲ႕ေတာင္းပန္စာေတြေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။

ဒါေပမယ္႔က်မက စိတ္မေျပေတာ႔ ဘာမွျပန္မေျဖပါဘူး.။

က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကတစ္ဆင္႔ ေတာင္းပန္လာေတာ႔က်မလဲစိတ္ေျပသြားပါတယ္။

အဲဒီကစလုိ႔သူနဲ႔က်မ ညတုိင္းနီးပါးေလာက္ စကားေတြေျပာျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

သူက တစ္ကယ္ဓါတ္ပုံခေရဇီ။

ဓါတ္ပုံရုိက္ရမယ္ဆုိရင္ ထမင္းေမ႔ဟင္းေမ႔ ဓါတ္ပုံအေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ လာခဲ႔ မေမာဘူးဆုိတဲ႔လူစား။

က်မက ၾကဳိက္တယ္ဆုိတာကလြဲရင္ ကင္မရာခလုတ္ေတာင္မႏွိပ္ဘူးေပမယ္႔ေ၀ဖန္ေလကန္ေရးသမား။

က်မကလဲ ညေရာက္မွ ရြာလည္တဲ႔သူ ၊

သူကလဲ ညက်မွအလုပ္ေတြလုပ္တဲ႔သူဆုိေတာ႔ အျမဲတမ္းဆုံျဖစ္ေနပါတယ္။

အျမဲလုိလုိေတြ႔ၾက စကားေျပာျဖစ္ၾကေတာ႔ မျမင္မေတြ႔ၾကေပမယ္႔အရင္းႏွီးဆုံးလူစိမး္ေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္.။

အဲေတာ႔လဲ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်မရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင္႔အံမိတဲ႔ ပထမဦးဆုံးေသာလူက ကိုစန္းဆုိရင္မမွားပါဘူး။

က်မအကိုေတြရဲ႕အေၾကာငး္ အပါအ၀င္က်မအေၾကာင္းေတြရင္ဖြင္႔မိပါတယ္။

သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကိုလဲ ေျပာျပပါတယ္။

အေဖရယ္ အေမရယ္ အမရယ္ သူရယ္ေလးေယာက္ထဲနဲ႔ဖြဲ႔တည္ထားတဲ႔ဘ၀ေလး။

အေဖအေမက ျခံလုပ္ငန္းလုပ္ အမကေက်ာင္းဆရာမ.။

သူကေတာ႔ NGO တစ္ခုမွာကားေမာင္းပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ ေတာင္ၾကီးအင္းေလး ေအာင္ပန္း ကေလာ လြိဳင္ေကာ္တစ္ခြင္လွည႔္သြားေနရတယ္ဆုိေတာ႔

သူ႔စိတ္ၾကဳိက္ဓါတ္ပုံေတြရုိက္နုိင္သေပါ႔။

မိသားစုေလးေယာက္မွာ တုိ္က္မရွိ ကားမရိွ ေရႊေငြမေပါမ်ား ေပမယ္႔ ေမတၱာေတြနဲ႔မႊမး္ထုံေနတဲ႔ မိသားစုေလးပါဘဲ။

သူတုိ႔ မိသားစု အေၾကာငး္ၾကားရေတာ႔ တုိက္ေတြကားေတြေငြေတြၾကားမြန္းက်ပ္တဲ႔ ျမဳိ႔ျပၾကီးထဲမွာမာနေတြပူေလာင္မူ႔ေတြနဲ႔ ေနရတဲ႔က်မဘ၀နဲ႔ယွဥ္ေၾကည္႔မိေတာ႔ ၀မး္နည္းမိပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲက်မရင္ထဲက ဘ၀အေမာေတြကို သူ႔ကိုေျပာျပမိပါတယ္။

သူနဲ႔ေတြ႔ျပီး မိတ္ေဆြ  သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ခ်စ္သူဘ၀ကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြားပါတယ္။

မျမင္ဘူးမေတြ႔ဘူး ဘဲ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကတယ္ဆုိေတာ႔ ရီစရာေတာ႔ေကာငး္ေနသလုိပါဘဲ။

လူျခငး္ေတြ႔ဘုိ႔ လက္ထပ္ၾကဘုိ႔ စီစဥ္ေပမယ္႔မေအာင္ျမင္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူက မန္းေလးသၾကၤန္ကို သူ႔ရဲ႕နုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔လာမယ္လုိ႔ေျပာတဲ႔အခါ ေတြ႔ရေတာ႔မယ္ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အေပ်ာ္ေတြအျပည္႔နဲ႔ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔သူေရာက္လာတဲ႔ ေန႔မတုိင္ခင္တစ္ရက္မွာက်မတုိ႔အေမ႔ကို ယုိးဒယားက ေဆးရုံမွာ

ေက်ာက္ကပ္ေဆးဘုိ႔ ေခၚသြားရပါတယ္။

ႏွစ္ဆနး္ႏွစ္ရက္ေန႔မနး္ေလးကိုက်မတုိ႔ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သူတုိ႔အဖြဲ႔က ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ညေန

မွာေတာင္ၾကီးကိုျပန္တက္သြားေတာ႔ လြဲေပါ႔။

ေနာက္သီတင္းကြ်တ္မွာ လာေတာင္းမယ္လုိ႔ ဆုိျပန္ပါတယ္။

သူ႔မိသားစုကလဲ က်မဓါတ္ပုံကိုျမင္ေတာ႔ ခ်စ္ၾကပါသတဲ႔။

တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႔ သူ႔အမဆီက ဖုနး္လာရင္ က်မနဲ႔ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်မကေတာ႔ သူနဲ႔ခ်စ္ေနတဲ႔အေၾကာင္းကို အိမ္ဖြင္႔ေျပာဘုိ႔ေနေနသာသာရွိမွန္းေတာင္စကားမစရဲ။

ေတာင္ၾကာ အင္တာနက္ကေတြ႔တဲ႔ခ်စ္သူဆုိ သေဘာမတူဘူးလုိ႔ျငငး္လုိက္ရင္ က်မရင္နာရမွာအမွန္။

အဲေတာ႔ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္က်မွ အသိေပးဘုိ႔ သူနဲ႔က်မသေဘာတူထားပါတယ္။

ပူေလာင္ေသာ က်မဘ၀ထဲကေန ေအးခ်မး္တဲ႔သူတုိ႔မိသားစုရင္ခြင္ကို ခုိလွဳံခ်င္တာမွန္ေပမယ္႔

ေမေမ႔ကိုေတာ႔ ပစ္မထားခဲ႔နုိင္တာကေတာ႔ရာႏုူန္းျပည္႔ အမွန္တရား။

အပူေတြစုေနတဲ႔ဇြန္လရဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေတာ႔  ေမေမက က်မကိုခ်န္ထားျပီး

ျပန္မလာနုိင္ေသာခရီးကို ထြက္ခြာသြားပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔ သီတင္းကြ်တ္မွာလာေတာင္းမယ္ဆုိတဲ႔ အစီအစဥ္လဲေရစုန္ေမ်ာသြားေတာ႔

အကၡရာေလးမ်ားက တစ္ဆင္႔ဘဲအလြမး္ေျဖရပါေတာ႔တယ္။

ေမေမဆုံးျပိးငါးလအၾကာမွာေတာ႔ အိမ္ကိုအျပီးေရာင္းဘုိ႔ဖန္လာပါတယ္။

ဘဏ္ကိုေပါင္ထားရတဲ႔အတြက္ဘဏ္တုိးေတြေပးရတာလဲမ်ားျပီ။

ကိုေလးကလဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ျပီ။

ျပဳလဲျပဳျဖစ္ပါတယ္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ ေယာင္းမေလးကို က်မရလုိက္ပါတယ္။

ကိုလတ္ကလဲ သူ႔ဘ၀သူ ထူေထာင္ခ်င္ျပီဆုိေတာ႔အိမ္ကုိ ေပါင္ထားတာကေရြး။

အျပီးေရာငး္ေမာင္နွမေတြအေမြခြဲၾကမယ္ေပါ႔။

အိမ္ေထာင္သည္ေတြၾကားထဲမွာ က်မက ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးတစ္ခုလုိျဖစ္ေနသလုိလုိ။

က်မကေတာ႔ျပတ္တယ္ က်မရသင္႔တဲ႔အေမြကိုယူျပီးအေဆာင္မွာသြားေနမယ္ေျပာေတာ႔

ကိုေလးတုိ႔လင္မယားက လုံး၀လက္မခံပါဘူး။

ကိုလတ္က သူ႔ဖာသာသူ ပြဲရုံေထာင္ေတာ႔ မိဘလက္ငုတ္ကို  ကုိေလးက ဘဲဆက္ခံရပါေတာ႔တယ္။

ကိုေလးတုုိ႔နဲ႔ေနရတာ အဆင္ေျပေပမယ္႔ ေရရွည္အတြက္ေတာ႔ က်မ အတြက္မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။

က်မမွာလဲ ရည္ရြယ္သူရွိေနေတာ႔ ေနာက္ဆုံးကုိေလးကုိဘဲပြင္႔ပြင္႔လင္းလငး္ဖြင္႔ေျပာျပီး ကိုစန္းရွိရာကို

သြားဘုိ႔စီစဥ္ရပါေတာ႔တယ္။

ကိုစန္းနဲ႔ကေတာ႔ ဖုနး္ထဲမွာ အြန္လုိင္းေပၚမွာ အၾကိမ္ၾကီမ္ညွိနုိင္းျပီးတာမွန္ေပမယ္႔ လူျခင္းမေတြ႔ၾကဘူး

ေသးတာကေတာ႔ ေျပာ၇င္ရီစရာၾကီးလုိလုိ။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လူျခငး္ေတြ႔ျပီးေလ႔လာဘုိ႔ဆုံးျဖတ္ျပီး ကိုစန္းရွိတဲ႔ ေတာင္ၾကီးကိုလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

**************************************************************

ျမန္မာျပည္က မိနး္ကေလးတစ္ေယာက္အဘုိ႔ေတာ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆုိတာစြန္႔စာခန္းတစ္ခုျဖစ္သလုိ

အနာဂါတ္အတြက္ ရွိသမွ်ေအာက္ျပဳတ္အကုန္ပုံေအာေလာင္းရတဲ႔ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္၀ုိင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံး

အခ်ိန္နဲ႔လဲ ဆင္တူပါတယ္။

ပြဲျပီးျပီဆုိတာနဲ႔ ရလာတဲ႔ ရလာဒ္ကိုေက်နပ္စြာလက္ခံရုံကလြဲလုိ႔ဘာမွမတတ္နုိင္သလုိပါဘဲ။

ဒီအိမ္ေထာင္ျပဳတာနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျဖစ္အပ်က္ျခင္း မတူေတာ႔ အျမင္ျခင္းမတူနုိင္သလုိေကာက္ခ်က္ ခ်တာျခငး္လဲမတူနုိ္င္ပါဘူး။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ခ်စ္ရသူနဲ႔ အတူ ဘ၀တစ္ခုကို အတူတည္ေဆာက္ဘုိ႔ ၊

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အိမ္ကေပးစားလုိ႔

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းတဲ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းကလြတ္ခ်င္လုိ႔

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ မြန္းက်ပ္ခက္ခဲတဲ႔ဘ၀က ရုနး္ထြက္ခ်င္လုိ႔

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ၾကမး္တမ္းလြန္းတဲ႔ဘ၀အတြက္ အကူအညီရွာခ်င္လုိ႔

တစ္ခ်ုဳိ႔ကေတာ႔ မလုံျခဳံတဲ႔ဘ၀ေလးကို အကာအကြယ္ရခ်င္လုိ႔

ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းတရားေပါငး္မ်ားစြာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ၾကတာကိုး။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔သာယာတဲ႔မိသားစုက မိန္းကေလးေတြက အိမ္ေထာင္ေစာေစာ

ၾကတယ္လုိ႔ဆုိၾကရင္ က်မကေတာ႔ခြ်င္းခ်က္ထဲမွာပါမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီအိမ္ေထာင္ျပဳတဲ႔ကိစၥကိုေတြးလုိက္ေတာ႔ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္လုိ႔ စဥ္းစားထားသူနဲ႔

တကယ္နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ရတဲ႔အခါမွာ အဆင္ေျပနုိ္င္ပါ႔မလား

အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ လက္တြဲနုိင္ပါ႔မလားလုိ႔ေတြးရင္း ရင္ေတြေမာလာပါတယ္။

ကားေလးက ျငိမ္႔ကနဲ ရပ္လုိက္ေတာ႔ မွ ဂိတ္ဆုံးေရာက္ျပီဆုိတာ သိလုိက္ရပါတယ္။

တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးေသးတဲ႔အရပ္ကို လာရတာအိမ္တြင္းပုန္း က်မအဖုိ႔ေတာ႔ မဟာစြန္႔စားခန္းတရပ္။

ခရီးသည္ေတြအထုပ္အပုိးေတြဆြဲခ် ၾက ပစၥည္းေတြသိမ္းၾကလုပ္ေနေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးမွဆင္းမယ္လုိ႔

စိတ္ကူးထားတဲ႔က်မကေတာ႔ထိုိင္ခုံကမထ။

မနက္ေလးနာရီေလာက္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ ပလက္ေဖာင္းအျမင္႔မွာ ရပ္ေနတဲ႔ မ၀ုိင္းကိုေတာ႔လွမး္ျမင္ေနရပါျပ။ိ

မ၀ုိင္းနဲ႔အတူ က်မသူငယ္ခ်ငး္  မိေဆြကိုလည္း ျမင္ေနရပါျပီ။

အဲဒီမွာ ကားအေပါက္ကေန လာသမွ်လူကို ေခါင္းတေမာေမာ႔နဲ႔လုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ အရပ္ျမင္႔ျမင္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ကိုလွမး္ျမင္လုိက္ရတဲ႔ အခါ က်မရင္ေတြဒိနး္ကနဲ႔ခုန္လုိ႔သြားပါတယ္။

တစ္ခါမွလူျခင္းမဆုံဘူးေသးတဲ႔ က်မရဲ႕ ခ်စ္ရတြယ္တာရသူကို တကယ္ေတြ႔ရေတာ႔မွာမုိ႔ပါ..။

ေအာ္က်မအတြက္ယာယီခုိနားစရာဒုိက္ေတာဘဲျဖစ္မလား ထာ၀ရနားခုိရာကမး္စပ္ကေလးဘဲျဖစ္မလားဆုိတာ

ေတြးရင္း ရင္ေမာလုိက္တာ………………………

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေဆြးပါးပါးေလး

(8-3-2013)