• ေျမးမေလး ရွင္းသီရိေသာင္းကို ေက်ာင္းမွႀကိဳၿပီးျပန္အလာတြင္ ေဒၚပန္းတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ျပန္ဆံုေလသည္။ အသက္ႀကီးမွ ငယ္ေပါင္းမ်ားႏွင့္ျပန္ဆံုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပင္ ေဟးလား၀ါးလားေျပာျဖစ္ဆိုျဖစ္ၾက၏။ အားလံုး၏အသက္မ်ားသည္လည္း ၆၀ ေက်ာ္အတြင္းတြင္ ေ၀့လည္လ်က္ရွိေနၿပီ။ ဇရာကို သတိမရၾက။ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ေနာက္တစ္ရက္ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕ၾကရန္ ခ်ိန္းဆိုခဲ့ေလသည္။

• အိမ္ေရာက္ေသာ္ ေျမးမေလး ရွင္းသီရိေသာင္းက သူ႕အဖြား၏ငယ္ဘ၀ကို စပ္စုေတာ့သည္။ ေျမးမေလး၏ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရင္းေျဖရင္းႏွင့္ ေဒၚပန္း၏စိတ္အလ်ဥ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၄၀ ခန္႕သို႔ ခရီးထြက္သြားေလေတာ့သည္။

• မပန္းကေလး ၿမိဳ႕တက္လာေတာ့ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေငြေမာင္းက သူ႕အိမ္မွာတည္းေစသည္။ သူ႕သမီး မပန္းအစ္မတစ္၀မ္းကြဲျဖစ္သူ မနန္းႏွင့္အတူ တကၠသိုလ္တက္ရန္ျဖစ္ေလသည္။ မပန္းက ပီဘိေတာသူ။ ပါးကြက္က်ားႏွစ္ကြက္က ပါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္အျပည့္၊ က်စ္ဆံၿမီးကိုႏွစ္ဖက္ခြဲက်စ္ကာ ယဥ္ယဥ္ကေလးခ်ထား၏။ ၀တ္စားပံုမွာလည္း ၿမိဳ႕သူႏွင့္မတူ။ ၾကည့္႐ံုႏွင့္ ေတာသူမွန္းသိသာေသာ အျပင္အဆင္ပင္။

• မနန္းကေတာ့ ထိုသို႕မဟုတ္။ ေခတ္ေပၚအလွကုန္ႏွင့္ ေခတ္ေပၚအ၀တ္အစားမ်ားသည္ မနန္းကိုယ္ေပၚမွာမျပတ္။ ဦးေငြေမာင္းကလည္း ရွာႏိုင္ေဖြႏိုင္အစားထဲကျဖစ္၍ မနန္းတို႕က ေျပလည္သည္။ ေျပလည္ေသာေၾကာင့္လည္း ဤသို႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ေနႏုိင္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ မပန္းတို႕မိဘေတြလည္း မရွိမရွားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတို႕သမီး ပညာစံုေစေရးအတြက္ ေႁခြေႁခြတာတာစုေဆာင္းထားရွိေသာ ေငြကေလးျဖင့္ ၿမိဳ႕သို႕ပို႕ကာ ဘြဲ႕ရေအာင္ ပညာသင္ၾကားေစျခင္းျဖစ္ေလသည္။

• မပန္းကလည္း လိမၼာသည္။ အပိုတစ္ျပားမွ်မသံုး။ မိဘဆီမွ တစ္လတစ္လပို႕ေသာေငြျဖင့္သာ ေလာက္ငွေအာင္သံုးသည္။ ဦးေလးဦးေငြေမာင္းကလည္း တစ္ခါတစ္ရံ မုန္႕ဖိုးမ်ားေပးေသာေၾကာင့္ ေငြပိုေငြလွ်ံကေလးမ်ားပင္ ရွိေလေတာ့သည္။

• တကၠသိုလ္ဆိုသည္မွာ ထိုေခတ္က အလွဘုရင္မမ်ား စုေ၀းရာေဒသျဖစ္သည္ဟုဆိုလွ်င္ မမွား။ ထိုထဲတြင္မွ မနန္းတို႕လူသိုက္မွာ ထင္ရွားႏွင့္ေနၿပီ။ မနန္း၊ မေက်ာ့ရင္၊ မျမခင္၊ မခင္ဆင့္ စေသာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ တကၠသိုလ္တြင္ လြန္စြာမွ လွသတင္းေမႊးလ်က္ရွိေသာ လွဘုရင္မမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ “မင္းႀကိဳက္စိုးႀကိဳက္ ကာလသားမ်ားနဲ႕ လားလားမွမထိုက္” ဆိုေသာ အစားထဲက။ သူတို႕အုပ္စုထဲတြင္ မပန္းဟူေသာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူေလးကေတာ့ တစ္မူထူးလ်က္ရွိသည္။ တစ္မူ လွျခင္းကားမဟုတ္။ တစ္မူ ဆန္းျခင္းသာ ျဖစ္စိမ့္သည္။

• ထိုေခတ္က ေခတ္မီေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ ေထြးေရာယွက္တင္ေနေလ့ရွိသည္။ ေခတ္ကိုေတာ္လွန္ျခင္းေပေလာ၊ ေခတ္ဆန္ျခင္းေပေလာ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မနန္းတို႕လူစုကလည္း ေယာက္်ားကေလးမ်ားႏွင့္ ေထြးေရာယွက္တင္ ဆက္ဆံသြားလာေလ့ရွိသည္။ ကိုေပါက္က်ိဳင္း၊ ကိုေအးေငြ၊ ကိုဖ်ာ စေသာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ကိုစိန္တင့္၊ ကိုက်င္ေမာင္၊ ကိုလွဟန္ စေသာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႕သည္ မနန္းတုိ႕လူစုႏွင့္ တြဲေလ့ရွိသည္။ ထိုထဲမွ မနန္းႏွင့္ ကိုစိန္တင့္က ၿငိခ်င္ခ်င္။ ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ မနန္းတို႕ခ်ိန္းေတြ႕ၿပီဆိုလွ်င္ သည္ပံု…။

• ကိုစိန္တင့္က ေက်ာင္းကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုဖ်ာႏွင့္ ကုိေအးေငြကို အေဆာင္မွာ ေျပးေခၚသည္။ ကိုေအးေငြက ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာထေလ့မရွိ။ ကိုဖ်ာသာ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ပါသြားသည္။ ကိုစိန္တင့္သည္ အေလွာင္ခံရမည့္ရန္ကိုစိုးသျဖင့္ ရြယ္တူမ်ားကို အေဖာ္ေခၚေလ့မရွိ။ ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ကိုဖ်ာ ႏွစ္ေယာက္သားဆံုလွ်င္ အတန္းဖ်က္ၿပီး အင္းယားကန္ဘက္သို႕ ဦးတည္ၾကေလသည္။

• မနန္းကလည္း ဦးေငြေမာင္းကို ေက်ာင္းသြားမည္ဟုဆိုကာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို႕ မပန္းႏွင့္အတူ ထြက္လာၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုမူ သည္ေန႕အတန္းမတက္၊ ေက်ာင္းတက္စာရင္းတြင္ လက္မွတ္ထိုးေပးဟု ႀကိဳတင္မွာၾကားေလ၏။ ေက်ာင္းေရွ႕ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္သို႕ ဘတ္စ္ကားစိုက္ေသာအခါ ေက်ာင္းထဲမ၀င္ဘဲ ၀င္းတံခါးေရွ႕မွာဆင္းသည္။ မပန္းကိုပါ အေဖာ္ေခၚထားသည္။ မပန္းက ဘုမသိ ဘမသိ။ ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တိုင္မွတစ္ဆင့္ အင္းယားဆီသို႕…။

• ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ မနန္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္သားခ်ိန္းေတြ႕ၿပီဆိုလွ်င္ ကိုဖ်ာႏွင့္ မပန္းက အၿမဲ အေဖာ္အျဖစ္လိုက္ရသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား စကားေကာင္းၿပီဆုိလွ်င္လည္း ကိုဖ်ာႏွင့္ မပန္းက ေ၀းရာေရွာင္ေပးရသည္။ သည္တြင္ ထိရာမွၿငိလာေလေတာ့သည္။ ကိုဖ်ာက ေတာဆန္ဆန္ မပန္းကို မည္မွ်ပင္ စိတ္မကစားေစကာမူ မပန္း၏ႏူးညံ့ေသာစကားမ်ား၊ ခ်ိဳသာေသာအၿပံဳးမ်ားႏွင့္ ရွည္ၾကာစြာ ထိေတြ႕လာေသာအခါ သူေရာ ဘာသားႏွင့္ထုထားတာမို႕တုန္း။ ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ မနန္းတုိ႕မေတြ႕ျဖစ္ေသာေန႕မ်ားတြင္ ကိုဖ်ာ ေနမတတ္ေတာ့။ ခ်ိရာမွနဲ႕၊ နဲ႕ရာမွေႂကြ၊ ဘ၀င္ေတြဆူဆူလွပ္၊ တစ္ရက္မွ်မျမင္ရလွ်င္၊ အလိုပင္ေသရပါေတာ့ခ်ည့္ စသည္ထိျဖစ္ေအာင္ စြဲလန္းလာေတာ့သည္။ ကိုဖ်ာ သည္တြင္ေတာ့ မပန္းကို ဖြင့္ေျပာမည္ဟု ႀကံစည္လိုက္ေတာ့မွ အိပ္ေပ်ာ္ စား၀င္ ျပန္ျဖစ္လာေလေတာ့သည္

• ထံုးစံအတိုင္း ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ မနန္းတို႔က တစ္ေနရာမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည္ျဖစ္၍ ကိုဖ်ာႏွင့္ မပန္းလည္း အျခားတစ္ေနရာသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၀က္ေခါင္းသုပ္ဆိုင္နားသို႔အေရာက္တြင္ ကုိဖ်ာက –

          “လာေလ… မပန္း… သူတို႔က ၾကာဦးမွာ… ထမင္းစားခ်ိန္လည္း နီးၿပီ… ၀င္စားရေအာင္”

          “ခစ္”

          “မပန္း… ဘာရယ္တာတုန္း”

          “ေအာ္… ၀က္ေခါင္းသုတ္ကို စာလံုးေပါင္းထားလုိက္တာမ်ား ၾကည့္ပါဦး… (၀က္ေဂါင္းသုတ္) တဲ့ေလ… ဟားဟား”

          ဟုတ္ေပသား။ မပန္းမွာ ျမန္မာစာ အဓိက ေက်ာင္းသူ။ ကိုဖ်ာ ရိပ္စားမိလိုက္သည္။ သူ ျမန္မာစာကို ခ်စ္လိမ့္မည္၊ ျမန္မာကဗ်ာကို ျမတ္ႏိုးလိမ့္မည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။

          ၀က္ေခါင္းသုတ္စားအၿပီးတြင္ ကိုဖ်ာက ပိုက္ဆံရွင္းမည္ျပဳသည္။

          “ကိုဖ်ာ… ေနပေစေလ… ပန္း ရွင္းပါ့မယ္”

          “မဟုတ္တာပဲ… ေနပါေစ မပန္းရယ္”

          “ေနပါ… ပန္းက ဒီမနက္တင္ ဦးေလးဆီက မုန္႔ဖိုးရလာေသးလို႔…”

          ကိုဖ်ာ မပန္းကို ခ်စ္သြားသည္။ နယ္မွေက်ာင္းလာတက္ရေသာ မိမိလို အညတရလူစားအတြက္ ပိုက္ဆံရွားပါးသည္ကို မပန္း ရိပ္မိပံုေပၚသည္။ ဤမွ် က႐ုဏာထားတတ္ေသာ မပန္းတည္း။

• ဆိုင္မွထြက္လာၿပီး ကိုဖ်ာႏွင့္ မပန္းတို႔ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ၾကေလသည္။ ကိုဖ်ာက ၎လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္တစ္အုပ္ယူကာ ခဲတံျဖင့္ ဟုိျခစ္ သည္ျခစ္လုပ္ေနသျဖင့္ မပန္းကလည္း စကားေျပာေဖာ္မရွိေသာေၾကာင့္ ပ်င္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနီးအပါး ထသြားဟန္ျပဳေလရာ ကိုဖ်ာက –

          “မပန္း… ခဏ”

          ဟု တားေလသည္။ မပန္း လွည့္ၾကည့္ေသာ္ –

          “ေရာ့… ဒါေလး ဖတ္ၾကည့္ပါဦး”

          ဟုဆိုကာ ထိုင္ရာမွထၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဟန္ ျပဳေလသည္။

          မပန္းလည္း ကိုဖ်ာေပးေသာစာရြက္ကေလးကိုကိုင္ကာ ဖတ္မည္ျပဳသည္။ ယင္းစာကား –

ပန္းအလကၤာ

 

သည္စာကို ေမာင္ေရးလို႔

ပန္းကေလးစိတ္ကုန္၊

ဒီေမာင္ကိုမယံုလို႔

အဘယ္ပံုစိတ္ထဲ။

 

ရင္တြင္းမွာ ၾကာခဲ့သည္မို႔

ေျပာေလၿပီ ဆိုင္းမတြပဲ။

 

ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ

လက္ေတြ႕မွာ ထိတ္ဆဲ။

 

အေနနီး ေသြးနီးၿမဲ ေလတဲ့

မလြဲပဲ ေခတ္မီ။

 

ရင္တြင္းမွာ စုန္ဆန္ဆင္း

ထင္းလင္းတဲ့ ေမာင့္ခ်စ္ပန္းခ်ီ။

 

စကားဆန္း မပလီပါဘု

ခ်စ္ပါသည္ ေျပာျပလို႔

ေတာက်ျခင္း ေလွာင္ေစပင္

ျပန္ခ်စ္ေစခ်င္။

 

ပန္းသတင္း သစၥာလ်င္နဲ႔

ေမတၱာ၀င္ သက္လွည့္ပါေလး။

 

          မပန္း ရွက္ေသြးလႊမ္းသြားသည္။ ေတးထပ္သည္ ပီမပီေတာ့ မပန္း မခန္႔မွန္းတတ္။ သုိ႔ရာတြင္ ကိုဖ်ာ့အသည္းကို ျမင္သည္။ ကိုဖ်ာ့ရင္ခုန္သံကို ၾကားသည္။ ကိုဖ်ာ့စိတ္ကို ခန္႔မွန္းမိသည္။ စာမွ မ်က္ႏွာခြာကာ ကိုဖ်ာအား ရွာၾကည့္ရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ မပန္းအား အကဲခတ္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ မပန္းသည္ ကုိဖ်ာရွိရာသို႔ သြားသည္။

          “ေတာမက်ပါဘူး ရွင္ရယ္… “

Xxxxxxxxxx

          ရွင္းသီရိေသာင္းသည္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာသည္။

          “ဘြား… အဲ့ကဗ်ာေလးကို ဘာလို႔မွတ္မိေနတာလဲ”

          “ဒီမွာေလ… အဲ့စာရြက္ကို ဘြား အၿမဲ သိမ္းထားတာကိုး”

          ဟုဆိုကာ အံဆြဲထဲက ၀ါက်င္က်င္ စာရြက္တစ္ရြက္ကို ထုတ္ျပသည္။

          ထိုအခိုက္ အိမ္ေရွ႕မွ ဦးဖ်ာ ၀င္လာသည္။

          “ပန္းေရ… ထမင္းဆာၿပီေဟ့… ေအာ… ရွင္းေလးေတာင္ ေရာက္ေနၿပီကိုး… လာပါဦး ဘိုးဆီကို”

          ရွင္းသီရိေသာင္းက ဦးဖ်ာကို ၀င္ကပ္ၿပီး ခုနက သူ႕ဘြားဆီကေန ၾကားသမွ်ကို ဟုတ္မဟုတ္ အတည္ျပဳသည္။ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းဆဲတြင္ ေဒၚပန္းကလည္း ၾကက္သားဟင္းကို ျပန္ေႏႊးေနေလသည္။ ဟင္းေႏႊးေနရင္း ေဒၚပန္းမွာ ဦးဖ်ာ တစ္ခ်ိန္ကေပးခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာေလးကို တသသ ျပန္ဖတ္ရင္း အတိတ္ေန႔မ်ားဆီသို႔ အေတြးမ်ား ျပန္ေရာက္သြားေတာ့သည္။

          “ပန္းေရ… ဘာေတြ တူးေနတာလဲေဟ့… ေညႇာ္တယ္ေကာ”

          ေဒၚပန္း မည္မွ်ၾကာၾကာ အေတြးထဲ ေျမာသြားသည္မသိ။ ဦးဖ်ာ အသံၾကားမွ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး စာရြက္ကို ေၾကာင္အိမ္ေပၚအသာတင္ၿပီး ဒယ္အိုးထဲ ျပန္ၾကည့္ေတာ့… လားလား… ၾကက္သားမွာ မီးေသြးခဲျဖစ္လ်က္ ရွိေနၿပီကလား။

          “ပန္းရယ္… ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ရတာတုန္း… ကိုင္း… ခုမွ ျပန္ခ်က္ေနလို႔ေတာ့ မင့္ သားႀကီးနဲ႔ေခၽြးမ ျပန္ေရာက္တာေတာင္ ဟင္းခ်က္ၿပီးမယ္ မထင္ဘူး… ၀ယ္ပဲ စားၾကရေအာင္…”

          ေဒၚပန္းကလည္း ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္

          “ကိုဖ်ာ… ဘာ ဟင္း သြား၀ယ္ရမလဲ”

          ရွင္းသီရိေသာင္းက ၀င္ေျပာသည္။

          “ဘြား… ၀က္ေခါင္းသုတ္”

          အသက္ ၆၀ တြင္းမွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးပန္းမ်ား ပြင့္ေ၀ေလေတာ့သတည္း။

ေရႊနဒီ

၁၈.၁၂.၁၂