ခန္းဆီး ၾကားမွဝင္လာေသာ ေနေရာင္ျခည္ေလးက သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ ထိုးက်လာသည္။ သူ သူ႕မ်က္လုံးေလးကို ေျဖးညင္းစြာ ဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႕ေျခရင္းမွနာရီက ခ်က္ ခ်က္ ခ်က္ ႏွင့္ မွန္ကန္စြာသြားေနဆဲ။ သူ႕ေျခရင္း စားပြဲေပၚတြင္ ဓာတ္ဘူး၊ ေရခြက္ စသည္တို႕က ေနရာတက် ရွိေနေသးသည္။ သူ႕ ေခါင္းရင္းေဘးမွာေတာ့ အားေဆးအိတ္ကို ခ်ိတ္ထား၏။ ထိုအားေဆးအိတ္ထဲမွ ေဆးရည္တို႕သည္ တစ္စက္ တစ္စက္ ႏွင့္ျဖည္းညင္းစြာ က်ဆင္းလ်က္ သူ႕ကိုယ္ထဲသို႕ စီးဝင္လ်က္ရွိသည္။

မိမိ အခန္းထဲမွာပဲ မိမိ ရွိေနေသးသည္။ မိမိ မေသေသးေသးေၾကာင္းကို သူသတိျပဳမိလိုက္၏။ “ဪ ေနာက္တစ္ရက္” ဟု စိတ္ထဲမွလည္း ျငီးလိုက္မိသည္။ “ဤည အိပ္ရင္းႏွင့္ေသသြားမည္ေလာ” ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ ညမ်ားကိုျဖတ္တန္းခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ရက္မနက္ကိုေတာ့ သူေမ်ာ္လင့္မိသည္။ သူ႕ကို ဆရာဝန္္က လက္ေလွ်ာ့ျပီး ေဆးရုံကေပးဆင္းသည့္ေန့တြင္ ေနာက္အလြန္ဆုံး တစ္လသာခံေတာ့မည္ဟု ဆရာဝန္က ေျပာလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ဤေန႕ကား ေဆးရုံကဆင္းသည္မွာ ႏွစ္လျပည့္ေသာေန႕။

မည္သည္ကို ေမွ်ာ္လင့္သျဖင့္ မိမိ အသက္ ရွည္ေနသနည္း။ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မိမိမွာ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေတာ့ ဟုသူ႕ကိုသူထင္သည္။ သားသမီးေတြကို စိုးရိမ္ေန၍လား ဟု စဥ္းစားသည္။ မိမိ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သူသည္လည္း သူ႕ဟာသူ ရပ္တည္ႏိုင္ေနျပီ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ႕ကိုခ်စ္ခင္ျပီး သစၥာရွိေသာ သူ႕ခင္ပြန္းႏွင့္ အတူတူ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေလျပီ။ မိမိ၏ ေျမးမေလးပင္ ဤႏွစ္တြင္ ေဆးတကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့မည္။ အရာရာ အားလုံးကို မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ထြက္သြားႏိုင္သည့္ အေျခအေန မဟုတ္ပါေလာ။ မထြက္သြားခ်င္လည္း မိမိသည္ သူတို႕ကို ကူညီရန္ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ယခုမိမိက အိပ္ရာထဲတြင္လဲေနေသာ၊ လမ္းပင္ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အဘိုးအိုၾကီး။

သူ သူ႕အခန္းပတ္ပတ္လည္ ကိုၾကည့္မိသည္။ အခန္း ၏နံရံ တစ္ဖက္ေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ ဓာတ္ပုံၾကီးဆီသို႕ သူၾကည့္မိသည္။ လွပစြာ ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံၾကီး။ သူ၏ ခ်စ္ဇနီး ႏွင့္ သူ၏ မဂၤလာဓာတ္ပုံ။ သို႕ေသာ္ သူ၏ဇနီးသည္ယခုမရွိေတာ့။ သူ႕ထက္ေစာစီးစြာ ေလာကၾကီးထဲက ထြက္သြားေပျပီ။ ေနာက္တစ္ပုံကေတာ့ သူ႕ သမီး ၏ဘြဲ႕ယူေနေသာပုံ။ သူအျမဲဂုဏ္ယူခဲ့ရေသာ သူ႕သမီး။ ထို႕ေနာက္ သူ၏ စာၾကည့္ စားပြဲေပၚတြင္ေထာင္ထားေသာ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပုံကို ၾကည့္မိသည္။ သူ၏စာၾကည့္ စားပြဲဟုဆိုေသာ္လည္း ယခုမဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူစာမၾကည့္ႏိုင္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေပျပီ။ ယခုမွာ သူ၏ယခင္ကစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပစၥည္းမ်ားတင္ရာစာပြဲတာ ဟုတ္ေတာ့သည္။

ထိုစားပြဲ ေပၚမွဓာတ္ပံုေလးကိုၾကည့္မိသည္။ ေလးလက္မ ေျခာက္လက္မ ဓာတ္ပံုခပ္ေသးေသးေလးသာျဖစ္သည္။ ျဖဴမည္းႏွင့္႐ိုက္ထားျပီး အခ်ိဳ႕ေနရာတို႕တြင္ ေဆးမ်ားပင္ပ်က္ေနေပျပီ။ ထိုဓာတ္ပုံေလးထဲတြင္ကား လူေလးေယာက္။ ေတာင္သမန္အင္း ႏွင့္ဦးပိန္တံတားကို ေနာက္ခံထားလ်က္။ ထိုသူတို႕သည္ ငယ္ရြယ္ၾကသည္။ အပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားႏွင့္။  မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေလာဘကင္းၾကသည္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက မရွိၾက။ “ထိုဓာတ္ပုံေလး၏ သက္တမ္း မည္မွ်နည္း” သူစဥ္းစားမိသြားသည္။ အသက္ၾကီး ၍အရာအားလုံးကို ေမ့ေရာ့သည့္တိုင္ ထိုေန႕ကို သူမည္သို႕ေမ့မည္နည္း။ စဥ္းစားမိရင္း လြမ္းဆြတ္မိသည္။ လြမ္းဆြတ္မိရင္း မ်က္ရည္ဝဲမိ၏။

                                    ……………………………………………
“ဪ……..လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္က”

“ႏိုင္ နင္တစ္ကယ္ ရန္ကုန္သြားေတာ့မယ္ေပါ့။” ႏွင္းက ဝမ္းနည္းပက္လက္ အသံႏွင့္ေမးေလသည္။
“ဟုတ္တယ္ ႏွင္း၊ မနက္ျဖန္ ငါတစ္ကယ္ သြားရေတာ့မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါနင္တို႕ကို ဒီမွာ မုန္႕လိုက္ေကြၽးတာ။ ဒီလိုပဲေလ ငါ့အေဖက အစိုးရဝန္ထမ္းဆိုေတာ့။ ဘာမွ အစိုးမရဘူး။ ေျပာင္းဆိုေတာ့ေျပာင္းရတာပဲ။”

ခင္ေမာင္က ဆက္ေျပာ၏။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းပါတယ္ ႏိုင္။ မင္းလည္းရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို တက္ဖို႕ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။ မင္း ေဖေဖလည္း ရန္ကုန္မွာတာဝန္က်တယ္ဆိုေတာ့။”

“အင္း ငါ့ေမေမ လည္းအဲဒီလိုေျပာတာပဲ။ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမကေတာ့ အစစ အဆင္ေျပျပီဆိုျပီး ဝမ္းသာေနၾကတယ္။”

“ဘာလဲ မင္းကေကာ ဝမ္းမသာဘူးလား။ ဘာလို႕လဲ မန္းေျမမွာ ဘယ္သူ႕ကိုထားခဲ့ရမွာ လြမ္းရမွာမို႕လို႕လဲ။ ဟိတ္ေကာင္ မွန္မွန္ ေျပာစမ္း။”

“အား မင္းကလည္း လုပ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့မွာ လြမ္းစရာဆိုလို႕ မင္းတို႕ပဲရွိတဲ့ဟာ။”

ႏွင္းက “အပိုေတြ။ ဟို တကၠသိုလ္က ဟာမေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ငါတို႕ကို လုံးလုံး သတိရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။”

ခင္ေမာင္ကသာ “မင္းကလည္းကြာ ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပဲ ဝမ္းသာစမ္းပါ။ ျပီးေတာ့ သတင္းေကာင္း တစ္ခုေျပာစရာရွိတယ္။ ငါလည္း ေနာက္ႏွစ္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းရမလားမသိဘူး။ ႏိုင္ မင္းဟိုမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းမေနခိုင္းပါဘူးကြာ။”

“ဘာ…..နင္ကပါသြားဦးမယ္။” တစ္ခ်ိန္လုံး ျငိမ္ေနေသာ ျမိဳင္က ထေအာ္သည္။

ထို႕ေနာက္ အေနာက္ဘက္ ယြန္းယြန္းသို႕ ဝင္လုစဲစဲ ေနဝန္းနီနီကို ၾကည့္၍ “ဪ ငါတို႕ ေလးေယာက္လည္း ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား ဒီလိုမ်ိဳး တစ္စားပြဲထဲ တူတူ ထိုင္ျပီး ထပ္စားရမွာလည္းကြယ္” ဟု သဲ့သဲ့ ညည္း၏။

                                        ………………………………………………

ထိုေန႕သည္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ပင္ေက်ာ္သြားျပီေလာ။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မေန႕ တစ္ေန႕က အျဖစ္အပ်က္ သကဲ့သို႕ရွိေနေသးသည္။ ထိုေန႕မွ မဟုတ္ ခင္ေမာင္၊ ႏွင္း၊ ျမိဳင္ တို႕ႏွင့္ သိခဲ့၊ ခင္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္အားလုံးသည္ပင္ မေန႕တစ္ေန႕က ကဲ့သို႕ပင္။ သို႕ေသာ္ ၾကာေညာင္းလွေပျပီ။ မိမိတို႕သည္လည္း ၾကီးရင့္လွျပီ။

                                                 ……………………………………………..

ထိုေန႕က ေက်ာင္းမွ အိမ္သို႕ သူလမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့သည္။ မလွမ္းမကမ္းမွာကား မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္။ သူတို႕သည္လည္း သူ႕လိုပင္ ေန႕တိုင္းလိုလို ဤလမ္းမွပင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾက၏။ မ်က္မွန္းတန္းမိသည္မ်ား ရွိေသာ္လည္း စကားေတာ့ တစ္ခါမွ မေျပာမိၾက။

ထိုေန႕မွ ထိုေက်ာင္းသူ ႏွစ္ေယာက္ကို အျပန္တြင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ေကာင္ေလးသုံးေလးေယာက္က လိုက္၍ေနာက္ရွက္ေတာ့သည္။ ပထမေသာ္ မိမိႏွင့္မဆိုင္ဟုေနေန ေသာ္လည္း မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ တျဖည္းျဖည္းဣေျန ပ်က္လာေတာ့၏။ ဝင္မကူ၍ မျဖစ္ေတာ့ဟုဆိုကာ အနားသြား၍ “ေနာင္ၾကီးတို႕ခင္ဗ်ာ လမ္းမၾကီးမွာ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာပ်က္တဲ့ အထိစကားလိုက္ေျပာေတာ့ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္လမ္းကို သြားၾကပါေတာ့။” သို႕ေသာ္ ထိုသူတို႕က အုပ္စုႏွင့္ ျဖစ္၍ သူ႕စကားကို မႈပင္မမႈေခ်။ ပို၍ပင္ဆိုးသည္ကား သူ႕ကိုပင္ ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္လာေလသည္။ သူ႕ကဲ့သို႕ ငပိန္ေညာင္ငါးေဖာင္႐ိုးသည္လည္း ဟန္ကိုယ့္ဘို႕ လုပ္ထားေသာ္လည္း တစ္ကယ္ျဖစ္လ်င္ ဘာမွ်ျပန္လုပ္တတ္မည္မဟုတ္။ ေလးေယာက္တစ္ေယာက္လည္း မည္ကဲ့သို႕မွ်ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ “ဟိတ္ေကာင္ေတြ အဲဒီလက္ကို လႊတ္လိုက္စမ္း”။ ဝင္လာသည့္ အသံက ျပတ္သားသည္။ ရဲရင့္သည္။ လွမ္း၍ေအာ္သူကား ကြၽန္ေတာ့ အတန္းထဲမွ ခင္ေမာင္ျဖစ္ေလသည္။ လက္ထဲမွာလဲ တုတ္ၾကီး တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လ်က္။

“မင္းတို႕က ဘာလဲ ေလးေယာက္ တစ္ေယာက္ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တာလား။ နာဖူးမကြဲခ်င္ရင္ ေအးေအးေဆးထြက္သြားေနာ္။” ထပ္၍ ေကာလႊတ္၏။

ထိုအခါ အေနာက္က မမမ်ားကလည္း “ဘာေလးေယာက္ တစ္ေယာက္ လည္း။ ေလးေယာက္ သုံးေယာက္။ အခု နင္ပါရင္ ေလးေယာက္ ေလးေယာက္။ ဟို ေလးေကာင္ သတၱိရွိရင္ ခ်မလား။ နင္တို႕ပါးေတြကို ငါတို႕ ဖိနပ္စာေကြၽးပစ္မယ္” 

ဟိုေလးေကာင္ ဆိုသည္မွာလည္း မိန္ကေလးမ်ားက ျပန္၍ ခ်ဲသည္ကို ခံရေသာအခါ ဘာျပန္လုပ္၍လုပ္ရမွန္းမသိ။ ျပန္ေျပာရေအာင္လည္းမဟုတ္။ အကြဲၾကီးကြဲကာ လွည့္ေျပးေတာ့သည္။

“ဟိတ္ေကာင္ႏိုင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ နင္တို႕ေကာ” ဟု ခင္ေမာင္က အနားေရာက္လာကာ ေမး၏။

“ငါတို႕လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ငါက ႏွင္း သူက ျမိဳင္။ တန္းခြဲ B က။ ငါတို႕က အခုမွ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတာ။ အရင္က စိန္႕ေမရီ မွာတက္တာ။” 

“ဪ….. ငါက ခင္ေမာင္။ သူက ႏိုင္ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္လုံး တန္းခြဲ C က။ ႏိုင္လည္း ဒီႏွစ္မွ ဒီေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတာပဲ။”

“ဟုတ္လား အရင္က ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ ႏိုင္”

“ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္ၾကီးကပါ။ ေဖေဖက အခုမွ မႏၲေလးမွာ တာဝန္က်လို႕။” “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခု လိုခင္ရတာဝမ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီမွာသူငယ္ခ်င္းမရွိေသးဘူး။”

ထိုေန႕က စျပီး သူတို႕ ေလးဦးသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႕ေတြ အ႒မတန္း။ အသက္မ်ားက ဆယ့္ေလးဆယ့္ငါး ႏွစ္။ တန္းခြဲ မတူေသာ္လည္း အတန္းတူၾက ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ကူညီၾကသည္။ အတန္း တစ္တန္း ႏွင့္ တစ္တန္း မွတ္စုမ်ားကို လဲလွယ္ၾကသည္။ တစ္ေရာက္နားမလည္ေသာစာကို တစ္ေယာက္က ရွင္းျပၾကသည္။ တစ္ေယာက္ အိမ္တစ္ေယာက္လိုက္၍ စာက်က္ၾကသည္။ ၾကဳံရာအိမ္ေပၚသို႕ ထမင္းတက္စားၾကသည္။ မႏၲေလး ျမိဳ႕တစ္ပတ္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ မႏၲေလးေတာင္ေပၚ တက္သည္။ ေက်ာင္းေျပးကာ ေတာင္သမန္အင္းတြင္ အေၾကာ္သြားစားၾကသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ စစ္ကိုင္းသို႕သြားသည္။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးၾကသည္။ မန္းေျမ တစ္ဝိုက္တြင္ သူတို႕ မလုပ္ဖူးတဲ့ အရာ၊ သူတို႕ မေရာက္ေသာ အရပ္ရွိပါေသးစ။ စားအတူတူ သြားအတူတူ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။

                                                ……………………………………………….

ထိုသူငယ္ခ်င္းတို႕ ႏွင့္ မေတြ႕ရသည္ပင္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ရွိျပီနည္း။ ဘယ္ဆီကိုေရာက္လို႕ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသနည္း။ ခင္ေမာင္ႏွင့္ မေတြ႕သည္ပင္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ေပျပီ။ ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ကထဲက အေမရိကားသို႕ထြက္သြားသည္မွာ လုံးဝပင္ျပန္မလာေတာ့။ သူႏွင့္ေတာ့ စာခ်င္းအဆက္အသြယ္ရွိေပသည္။ ႏွင္း ႏွင့္ ျမိဳင္ တို႕သည္လည္း မႏၲေလးမွာပဲလား။ သို႕မဟုတ္ အျခားေသာ အရပ္ကို ေရာက္ကုန္ၾကျပီလား။ ျမိဳင္ကေတာ့ အပ်ိဳၾကီးပင္ ရွိဟန္တူသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ထိ သူ၏မဂၤလာသတင္းကို မၾကားရ။ ႏွင္းနဲ႕ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ မိမိ၏ မဂၤလာေဆာင္တြင္ ထပ္ေတြ႕သည္။ ျမိဳင္ကေတာ့ သူ႕အေဖ၏ဇာပန ကိစၥႏွင့္မို႕ မလာအား။ ႏွင္း၏ မဂၤလာေဆာင္ကိုလည္း မိမိ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အဂၤလန္ေရာက္ေန၍မသြားလိုက္ရ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေတြ႕ၾကရသည္မွာ ၾကာလွေပျပီ။ သူတို႕သည္လည္း ယခုတြင္ မိမိကဲ့သို႕ အိပ္ရာထဲတြင္လွဲေနၾကျပီေလာ။ နာေရးသတင္းတြင္ေတာ့ မည္သူ႕နာမည္မွ မပါေသး။ မိမိ နာမည္ အရင္ဆုံးပါဖို႕ အခြင့္အေရးကမ်ားေလသည္။

“ေဖေဖ ႏိုးေနျပီလား။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဖေဖ သည္ေန႕ သမီးေနာက္က်သြားတယ္။ ေႏြးေႏြးေရ ဘိုးဘိုး အတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ ဇလံုနဲ႕ တဘက္ယူခဲ့ကြယ္”

“မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ ဒီေန႕ ေဖေဖ့ဘာသာ ေဖေဖေစာေစာႏိုးေနတာပါ။”

“သမီး ေဖ့ေဖ့ ဘီဒိုေအာက္ဆုံး အံဆြဲထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ အေဟာင္းေလးကို ယူေပးပါလားကြယ္။ ျပီးေတာ့ ေဖ့ေဖ့ မ်က္မွန္ေလးပါ ေပးပါကြယ္။”

စာအုပ္သည္ ႏွစ္ထမ္း ၾကာရွည္လွျပီျဖစ္၍ စာရြက္တို႕သည္ ေဆြးျမည့္စျပဳေနေပျပီ။ သို႕ေသာ္ သူ႕အတြက္ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လဲ သူေသခ်ာ ထိန္းသိမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုထဲတြင္ကား သူ၊ ခင္ေမာင္၊ ႏွင္း ႏွင့္ ျမိဳင္ တို႕၏ မွတ္တမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႕သြားခဲ့ၾကေသာ အရာမ်ား၊ လုပ္ခဲ့ၾကေသာ အလုပ္မ်ားကို ေရးမွတ္ထားေလသည္။ သူ႕ဘဝ၏ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးႏွင့္ အေရးအပါဆုံးအခ်ိန္မ်ားျဖစ္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သမီးက တံခါးေခါက္သံ ၾကား၍ အေရွ႕သို႕ထြက္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ၏အခန္းဝသို႕ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာ၏။ ေခါင္းတစ္ခုလုံး သည္ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္၊ အသားအရည္တို႕သည္ တြန့္သေလာက္ တြန့္ေနေပျပီ။ မိမိ၏ ခႏၵာဝန္ကို တုတ္ေကာက္၏ အကူအညီယူကာ ေျဖးညင္းစြာ ေလွ်ာက္လ်က္ သူ႕နားသို႕ကပ္လာသည္။ ထို႕ေနာက္

“ႏိုင္” ဟု ပီသစြာ ေခၚသည္။

သူ၏ စိတ္ကထင္ေနသည္ေလာဟု သူ႕ဟာသူ ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႕ေသာ္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားမွားသလားဟု ထင္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဤမ်က္လုံး၊ ဤအသံ မ်ား မွားစရာမရွိ။

“ခင္ေမာင္…..”

“ဟုတ္တယ္ ႏိုင္။ ငါပါ။ ငါျပန္လာျပီ။”

“အႏွစ္ေလးဆယ္ေတာင္ရွိ သြားျပီေနာ္ ခင္ေမာင္။”

“ဟား ဟား ဟုတ္တာေပါ့ကြာ။ မင္းေတာင္ အိပ္ရာထဲ လွဲေနျပီပဲဟာ။” “မင္းကိုေတာ့ ေနေကာင္းရဲ့လားလို႕ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္း သက္သာရဲ့လား။”

“ေအးဒီေန႕ ေတာ့ ဘာလို႕မွန္းမသိဘူး သက္သာေနပါတယ္ကြာ။ ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ။”

“က်ဳပ္ လြန္ခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက ေရာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မႏၲေလးကို အရင္သြားလိုက္တာ။”

“ခင္ဗ်ားၾကီး ကေတာ့ က်န္းမာေနဆဲပဲကိုး။ သြားႏိုင္လာႏိုင္တုန္း ေကာင္းတယ္။ က်ဳပ္မွာေတာ့ အိမ္သာေတာင္ ကိုယ့္ဟာကို မသြားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနျပီဗ်ာ။”

“ခင္ဗ်ားပံုက က်ဳပ္ထင္ထားတာထက္ ပိုမာပါေသးတယ္။ ဆရာဝန္ဘာပဲ ေျပာေျပာခင္ဗ်ားအသက္ရွည္ဦးမွာပါ။”

“ေဖေဖ စကားလည္းေျပာရင္း ဆန္ျပဳတ္ေလးလည္း ေသာက္လိုက္ပါဦး။ ဦးေကာ ဘာေသာက္မလဲရွင္။ ဆန္ျပဳတ္ပဲ ေသာက္မလား။ Ovatine ေသာက္မလား ရွင့္။”

“ရပါျပီ သမီးရယ္။ ေက်းဇူးပါပဲ။ ဦးစားခဲ့ ေသာက္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဦးေလာေလာဆယ္ မဆာသးပါဘူး။ ေန႕လည္စာနဲ႕ ညစာေတာ့ ဦးလည္းဒီမွာပဲ စားျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟိုးတုန္းကေတာ့ အေမေတြကို ဒုကၡေပးၾကတယ္။ အခုေတာ့ သမီးေတြကို ဒုကၡေပးတဲ့ အလွည့္။ ဟားဟား။”

“ကဲခင္ေမာင္ ခင္ဗ်ားၾကီးကေနႏိုင္တယ္။ ထြက္သြားျပီး ကထဲကလုံးဝ ျပန္မလာဘူးေနာ္။”

“ေအးကြာ ငါမင္းတို႕ကိုေကာ ငါ့ႏိုင္ငံကိုေကာ လႊမ္းပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနေတြကို မင္းလည္းသိေနေလရဲ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ့သတင္းေတြကိုေတာ့ ငါအျမဲၾကားပါတယ္။ မင္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြါးေရးေလာကမွာပါ မကဘူး အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ့ စီးပြါးေရးေလာကမွာပါ ေအာင္ျမင္တဲ့ သူျဖစ္လာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း။”

“ဟား ဟား အခုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မပိုင္ေတာ့တဲ့ လူၾကီး တစ္ေယာက္ပါကြာ။ ငါ့လုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့ ငါ့သမီးနဲ႕ သမက္က ဆက္ဦးစီးေနတယ္။” “ငါလည္းအိပ္ရာထဲ လွဲေရာ ငါ့ကို ဘယ္သူမွ ေယာင္လို႕ေတာင္ တစ္ေယာက္မွလာမေတြ႕ၾကဘူးကြ။ ဟား ဟား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ဘဝလုံးလုံး ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ငါ့နားကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။” “သူငယ္ခ်င္း ငါမင္းကို သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီေန႕ ငါသိပ္ေပ်ာ္တယ္ကြာ။” သူဝမ္းသာအားရေျပာသည္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ကား မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလ်က္။

“ကဲ သူငယ္ခ်င္း မလိုအပ္တာေတြ ေျပာမေနပါနဲ႕ ကြာ။ ဒါနဲ႕ ဟိတ္ေကာင္ ငါ စိတ္ဝင္စားတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ေဒၚတင္ေမျမင့္ ၾကီးဘာျဖစ္သြားလဲဆိုတာ။”

“ဟား ဟိတ္ေကာင္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ ေက်ာ္ျပီ။ မင္း သူ႕ကို မေမ့ေသးဘူးလား။”

“ဘယ္ေမ့မလဲကြ သူ႕ေၾကာင့္ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေျခာက္လေလာက္ေတာင္ စကားမေျပာပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္မလား။”

                                             ……………………………………………………………

တင္ေမျမင့္    တင္ေမျမင့္ သည္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ အလွဘုရင္မ ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို ႏိုင္ေရာက္ျပီး ေနာက္ တစ္ႏွစ္တြင္ ခင္ေမာင္လည္းေရာက္လာခဲ့၏။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ အတူတူတက္ရင္း ခင္ေမာင္က တင္ေမျမင့္ကို ပိုးပန္း၏။ ခင္ေမာင္ကို ကူညီရင္း ႏိုင္ႏွင့္ တင္ေမျမင့္ပါ ရင္းႏွီးလာၾကေလသည္။

တစ္ေန႕တြင္ ႏိုင္သည္ တင္ေမျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ေရာက္ထဲ ပါတီ တစ္ခုသို႕သြားမိလိုက္သည္။ ဤသည္ကို ခင္ေမာင္သိေသာ္ အၾကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ကာ ႏိုင္ကိုေသခန္းျဖတ္ဟုဆိုကာ စကားလုံးဝမေျပာေတာ့ေပ။ ေတြ႕လ်င္လည္း မေခၚေတာ့။ ႏိုင္က မိမိ ႏွင့္ တင္ေမျမင့္ ဘာမွ်မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္ကိုလည္း နားမေထာင္။ တင္ေမျမင့္က ေခၚသြားတာဟု ေျပာျပ၍လည္းမရ။

                                         ………………………………………………………………..

“ဘာျဖစ္ရမလဲကြ။ သူေဌးသား တရုတ္ဘာဘူၾကီးေနာက္လိုက္ေျပးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ငါအဲဒီမိန္းမ ေခ်ာဆြဲတာကိုငါ ခံလိုက္ရတာ။”

“ဟား ဟား။ ငါမင္းကို ယုံပါတယ္ကြာ။ အဲဒီတုန္းကသာ ငါမႊန္ျပီး ေၾကာင္ေနခဲ့တာပါ။”
“သူငယ္ခ်င္းရာ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ…..ငါတို႕ဟာ ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာ ေကာင္းခဲ့လည္း ဆိုရင္ ငါတို႕ရဲ့ ပစ္သြားမယ့္ သူတစ္ေယာက္ အတြက္ ငါတို႕ရဲ့ တန္ဖိုးအရွိဆုံးသူေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။”

“ေအးကြာ……”

အဘိုးအို ႏွစ္ေယာက္တို႕သည္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္တို႕ကို ေျပာၾကသည္။ ရယ္ၾကသည္။ ေမာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာတို႕တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေရာက္ျပန္ေတာင္းပန္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ကား မ်က္ရည္မ်ားဝဲလ်က္။

ထိုသို႕ စကားေကာင္းေနၾကဆဲတြင္ အိမ္ေရွ႕မွ တံကားေခါက္သံႏွင့္ အတူတူ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း အခန္းဝသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္မွာေတာ့ မိမိဘာသာမိမိ သယ္ယူႏိုင္ဟန္တူေသးသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ သူ့ေျမးအရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က တြဲလ်က္။

“ႏွင္း…….. ျမိဳင္…….”

“ဘိုးႏိုင္ ကြၽန္မတို႕ ရွင့္သတင္း ၾကားလို႕ မႏၲေလးက ေန ဆင္းလာခဲ့ရတာ။ ဘယ္လိုလဲ သက္သာရဲ့လား။”

“ဒီေန႕ က်ဳပ္သက္သာေနပါတယ္ ႏွင္း”

ျမိဳင္ကေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွ ဓာက္ပံုေလးကို ၾကည့္လ်က္ “ရွင့္မွာ ဒီပုံေလး အခုထိရွိေသးတာပဲကိုး။”

“ကဲအားလုံး ေန႕လည္စာစားၾကရေအာင္။ ေႏြးေႏြးေရ သမီး ေမ့ေမ့ကို ေျပာလိုက္ပါ ဘိုးဘိုးၾကီး ဒီေန႕ ထမင္းစားခန္း စားမယ္လို႕။”

“ဘိုးႏိုင္ ရွင္ဒီမွာပဲစားပါလား။ ရွင္ထေကာ ထႏိုင္လို႕လား။ က်ဳပ္တို႕ေၾကာင့္ အလကား အပင္ပန္းမခံစမ္းပါနဲ႕ ရွင္။ အားနာ အေရးစိုက္ရမဲ့ သူေတြလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႕။”

“ငါစာပြဲမွာထိုင္စားခ်င္လို႕ပါကြယ္။ ငါ့ကို မတားၾကပါနဲ႕။”

သူ သူ႕ခုတင္မွ ၾကိဳးစား၍ထသည္။ တစ္ကယ့္ တစ္ကယ္ထေတာ့ ထင္သေလာက္မလြယ္။ သို႕ေသာ္သူၾကိဳးစားျပီးရေအာင္ထ၏။

သူထရင္းႏွင့္ ႏွင္း၏စကားသံကို သူျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ “အားနာ အေရးစိုက္ရမဲ့ သူေတြလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႕။” မေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့လည္း ေန႕တိုင္းေတြ႕ေနရတဲ့ သူကဲ့သို႕ “အားနာ အေရးစိုက္ရမဲ့ သူေတြလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႕။” တဲ့။ သူဝမ္းလည္းသာ၏။ ဝမ္းလည္းနည္းသည္။

ထိုဝမ္းနည္း ဝမ္းသာစိတ္ျဖင့္ပင္ ထမင္းစားစားပြဲ ဆီသို႕ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ ထမင္းစားပြဲမွာ ထိုင္မစားခဲ့ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ ေလျပီ။ သို႕ေသာ္ ဤသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တူတူ ထိုင္မစားခဲ့ရသည္ကား ပို၍ပင္ၾကားခဲ့ေလျပီ။ “ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား ဒီလိုမ်ိဳး တစ္စားပြဲထဲ တူတူ ထိုင္ျပီး ထပ္စားရမွာလည္းကြယ္” ဟူ၍ ျမိဳင္ ေျပာခဲ့သကဲ့သို႕ပင္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်နည္း။ မရွိဘူး ဆိုလ်င္ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္လာခဲ့ေပျပီ။

“ျမိဳင္…..ေတာင္သမန္အင္းမွာ  ျမိဳင္ တမ္းသခဲ့တဲ့ ဆႏၵေလးေတာ့ ျပည့္ျပီထင္တယ္။”

“ဪ ဘိုးႏိုင္ ရွင္အဲဒါကို အခုထိမေမ့ေသးဘူးေပါ့။ ရွင္အဲဒါေၾကာင့္ အျပင္ထြက္စားတာကိုး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ ကြၽန္မ အႏွစ္ငါးဆယ္ ေက်ာ္တမ္းတခဲ့တဲ့ ဆႏၵက ဒီေန႕ျပည့္သြားပါျပီ။”

ထိုအခါ ႏွင္းက “ဘိုးႏိုင္ ရွင္ကအဲဒါမွတ္မိ တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႕က ရွင္တို႕ရဲ့ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာကိုလည္း မေမ့ေလာက္ပါဘူး ေနာ္။”

“ဟား ဟား၊ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့မွာလဲဗ်ာ။”

ထိုတစ္ေန႕က ခင္ေမာင္ေခါင္းေဆာင္ သျဖင့္ ေက်ာင္းေျပးကာ ေတာင္သမန္အင္းထဲတြင္ ေလွသြားေလွာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ခင္ေမာင္ဆိုသည့္ ေကာင္က ေရလည္းမကူးတတ္။ ေလွေပၚမွာလည္း အျငိမ္မေန။ မၾကာခင္ ေလွေမွာက္ေလေတာ့သည္။ ေရမကူးတတ္ေသာ ခင္ေမာင္ ကဦးစြာနစ္သည္။ ႏိုင္ကသြားဆယ္ရာတြင္ ခင္ေမာင္က ဆြဲရမ္း ရုန္းကန္သျဖင့္ ႏိုင္ပါနစ္ေတာ့သည္။ ေရကို ေကာင္းေကာင္း ကူးတတ္ေသာ ႏိုင္ႏွင့္ျမိဳင္ တို႕က ထို ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဆယ္ရေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေျပးျပီး ေလွသြားေလွာ္ၾက သည္ကို အိမ္ကိုလည္း မည္သူမွ် ပါးစပ္မဟရဲၾက။ မိမိတို႕၏ ေရစိုေနေသာ အကၤ်ီမ်ားကို ေနပူထဲတြင္ မေျခာက္ေျခာက္ ေအာင္ အေျခာက္ခံျပီး အိမ္ကို ပံုစံမပ်က္ ျပန္ၾကေလသည္။ ေရနစ္ေသာ္လည္း အမွတ္ကမရွိၾက။ ေနာက္ရက္မ်ားလည္း သြားၾကေသးသည္ပင္။

ေတာင္သမန္အင္းမွ အေၾကာ္ဆိုင္သည္ သူတို႕၏မိတ္ေဆြျဖစ္၏။ ဦးပိန္တံတားသို႕ မေရာက္သည့္အပတ္မရွိ။ အေၾကာ္မ်ား အသုပ္မ်ားကို တစ္ပန္းကန္ထဲမွ အတူတူ စားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူတို႕ စားပြဲေပၚမွ အရာတို႕သည္ အခ်ဥ္၊ အငံ၊ အစပ္၊ တကြၽတ္ကြၽတ္ ႏွင့္ ဝါးရေသာ အစားအေသာက္မ်ား။ သို႕ေသာ္ ယခု သူတို႕၏ စားပြဲတြင္ကား ဆန္ျပဳတ္၊ စြပ္ျပဳတ္၊ ေပ်ာ့၍ဝါးရလြယ္ေသာ အစားအစာမ်ားျဖစ္ေလသည္။

စားပြဲ ေပၚမွ အစားအစာတို႕သည္ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း ေျပာၾကေသာစကားတို႕သည္ မေျပာင္းလဲ။ ရယ္ေမာေသာ ရယ္သံတို႕သည္ မေျပာင္းလဲ။ ဆက္ဆံေသာ အျပဳအမူတို႕သည္လည္း မေျပာင္းလဲ။ ေခၚေဝၚေသာ အေခၚအေဝၚတို႕သည္လည္း မေျပာင္းလဲၾကေပ။

သူတို႕ေျပာေသာ စကားထဲတြင္ ခင္ေမာင္ မႏၲေလးေတာင္ တက္သည့္လမ္းတြင္ ေခြးဆြဲသျဖင့္ သစ္ပင္ေပၚတက္ေျပးရသည့္ အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ႏိုင္ အတန္းထဲတြင္ ဒဏ္ေပးခံရသည့္ အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ႏွင္းကို မည္သူတို႕က စာေပးခဲ့သည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ မည္သူအိမ္က ထမင္းသည္ အေကာင္းဆုံး၊ မည္သူ႕အေမသည္ ဟင္းခ်က္ အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြကို ျငင္းခံုၾကသည္။ ျမစ္ထဲတြင္ေရ ကူးရင္း ခင္ေမာင့္ ပုစိုးၾကီး ကြၽတ္ပါသြားသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာေျပာျပီးရယ္ၾကသည္။ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္အဘိုးအဘြားအိုတို႕၏ ထမင္းဝိုင္းသည္ ကေလးတို႕၏ထမင္းဝိုင္းပမာ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းလ်က္ ဆူညံသကဲ့သို႕ရွိေနသည္။

“ႏိုင္ ငါတို႕ေတြ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ မေတြ႕ပဲ အခုလို ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ဘယ္လိုထင္လဲ။ ပိုေတာ္ ပိုေကာင္းလာတဲ့ သူေတြျဖစ္လာရဲ့ၾကလား။”

“ငါတို႕ေတြ ပိုျပီး အို သြားၾကတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ပိုေတာ္ ပိုေကာင္းတဲ့ သူေတြဆိုတာထက္ အခုငါတို႕အားလုံး ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါတို႕ေတြရဲ့ ဘဝေတြဟာ ပိုျပီး အဓိပၸာယ္ရွိလာတယ္လို႕ေတာ့ခံစားရတယ္။”

“ငါတို႕ရဲ့ ဘဝေတြကို စစခ်င္းမွာ ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္က အတူတူ အားအင္ေတြေပးျပီး ေလာကၾကီးထဲကို တိုးဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ငါတို႕ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ငါတို႕ ဘဝေတြရဲ့ ေနာက္ဆုံး ေနဝင္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ငါတို႕  ေတြဟာ တူတူရွိေနၾကျပန္တယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အင္အားေတြေပးရင္းနဲ႕ပဲေပါ့။“

ထိုေန႕ညမွာ သူဟာ အိပ္ရာထဲကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာဝင္ခဲ့၏။ သူမည္သည့္ အရာကိုေမွ်ာ္လင့္သျဖင့္ အသက္ရွည္ေနေသးသနည္း ဟူေသာ မနက္က သူ႕ဟာသူ ေမးခဲ့ေသာေမးခြန္းကို ျပန္စဥ္းစားမိ၏။ ထို႕ေနာက္အရာရာ အားလုံးကိုေက်နပ္ စြာႏွင့္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ သူ႕ဘဝ၏ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ထာဝရ အိပ္ေမာက်ျခင္းဆီသို႕။

သူတို႕ ေနာက္ဆုံးစားခဲ့ေသာ စားပြဲေလးကေတာ့ သိမ္းဆည္းျပီးေလျပီ။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံတို႕သည္ ပဲ့တင္သံထပ္ေနဆဲ။ သူငယ္ခ်င္းတို႕၏ ျဖဴစင္ ခိုင္ျမဲေသာ သံေယာဇဥ္ တို႕သည္ ေနာင္ဘဝ အဆက္ဆက္ထိခိုင္ျမဲပါစ။

(သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးကို ရည္ညႊန္းလ်က္…………
ေမာင္ပိုင္)