* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

             ေရြ႔လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္တို႔ဖန္ဆင္းသည့္ ပူျပင္းေသာေႏြရာသီတစ္ရက္တြင္ၿဖစ္သည္။ တစ္ခုေသာေရကန္ၾကီးနံေဘး  တည္ၿငိမ္ေနေသာေလွကားထစ္မ်ားေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနမိသည္။ ထိုေလွကားထစ္မ်ားႏွင့္မလွမ္းမကမ္း လဲေလ်ာင္းေနေသာ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ လူအမ်ားဥဒဟိုသြားလာေနသည္။ သူတို႔သည္ ထိုင္ေနေသာကြ်န္ေတာ့္ကို သတိျပဳမိပံုမေပၚ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၎တို႔ကိုစိတ္၀င္စားမႈအလ်င္းမရွိ။ ေနပူပူေအာက္တြင္ လာရင္းကိစၥကိုသာ အၿပန္ၿပန္အလွန္လွန္ ေတြးေတာေနမိေလသည္။

            ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတြင္အရာႏွစ္ခုရွိသည္။ တစ္ခုမွာ သူမ၏ဓာတ္ပံုုျဖစ္ၿပီး တစ္ခုမွာစာအိတ္တစ္အိတ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္ အသိတစ္ခုေခါင္းထဲေရာက္လာကာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္မ်ားေနာက္က်ိသြားသည္။ ေနာက္က်ိေနေသာကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုအနည္ထိုင္ေစရန္ ၾကည္လင္ေနေသာ ေရကန္ကိုၾကည့္မိသည္။ ကန္ေရသည္ ၾကည္လင္လြန္းလွသၿဖင့္ ကူးခတ္ေနေသာငါးမ်ားကိုပါ ျမင္ရေလသည္။  ေရထဲတြင္ငါးလည္းရွိသည္။ တိမ္တိုက္ေတြလည္းရွိသည္။ ေကာင္းကင္တစ္ခု ေရကန္ထဲျပဳတ္က်ေနပံုေပၚသည္။ ေရကန္တစ္ခုၾကည္လင္ေနဖို႔ ေကာင္းကင္တစ္ခုလိုမည္ဟုထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တိတ္တိတ္ေလးက်ိတ္ၿပံဳးမိသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို နယူတန္ပင္သိသြားဟန္မတူ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲကိုလည္း ေကာင္းကင္တစ္ခုေလာက္ထည့္ထားရဦးမည္။ ကန္ေရကိုၾကည့္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ တျဖည္းျဖည္းအနည္ထိုင္စျပဳလာသည္။ ကန္ေရေပၚျဖတ္တုိက္ေသာေလထဲမွ သန႔္ရွင္းေသာေအာက္စီဂ်င္ေၾကာင့္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သို႔ေသာ္ႏွလံုးသားသည္ အစိုင္အခဲျဖစ္ေနေသးသည္။ ဦးေႏွာက္တြင္ ေအာက္စီတိုစင္ေဟာ္မုန္းမထြက္သည္မွာၾကာေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးတြင္လူမရွိ။ သူမလည္းမရွိ။ သုိ႔ေသာ္သူမႏွင့္တူေသာအရာေတာ့ရွိသည္။ အမွန္တရားတစ္ခုကိုလက္သင့္ခံဖို႔ရာ ယုတၱိရိွရန္ႏွင့္ ခိုင္လံုေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ားစြာလိုသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္မွန္ကန္ေသာအေျဖသည္ က်န္တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အခ်ိန္မေရြး ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲက သူမကိုၾကည့္မိသည္။ သူမျပဳံး၍ၿပန္ၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားသြားမိသည္။ သူမ၏အၿပံဳးသည္ ကဗ်ာဆန္လြန္းလွသည္။ ထိုအၿပံဳးျဖင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္အားဖမ္းစားခဲ့ျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားသည္ ၾကည္လင္လြန္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ၾကည္လင္ေနေသာ ကန္ေရျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္လက္ေခ်ာင္းၿဖင့္ထိလိုက္မိသည္။ ထိမိေသာေနရာမွာ လိႈင္းကေလးမ်ားလူးလြန္႔သြားခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ့္အား ၿပံဳးျပလ်က္ရွိေသာ သူမ၏မ်က္ႏွာေလး ညိႈးေရာ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္မရည္ရြယ္ခဲ့မိပါ။ ကြ်န္ေတာ္အဲလိုလူမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယခု သူမ မၿပံဳးေတာ့သည္မွာ အမွန္ၿဖစ္သည္။

              ဓာတ္ပံု၏ေအာက္တြင္စာအိတ္တစ္အိတ္ရိွသည္။ ထိုစာအိတ္ထဲတြင္ ေရႊေရာင္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ႏွာေခါင္း ဓာတ္မတည့္သူတို႔မၾကိဳက္ေသာ နာမည္ၾကီးေရေမႊးဆြတ္ထားေသာ စာတစ္ေစာင္ရွိသည္။ ထိုစာကိုဆြဲထုတ္ခိုက္ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခု ေရထဲထြက္က်သြားသည္။ အၿပံဳးတြင္ အမာရြတ္တစ္ခုပါသည္။ ျပန္ဆယ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္မစဥ္းစားႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္မ်ားတုန္ယင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတုန္ယင္ေနသည္။ ထိုင္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ထက္ အရက္ျဖတ္ခါစ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ပိုတူေနသည္။ တိမ္တိုက္မ်ား ပို၍ခပ္ၿမန္ၿမန္ေရြ႔လ်ားေနသည္ဟုထင္သည္။ လူေတြလမ္းၿမန္ၿမန္ေလွ်ာက္ေနသည္ဟုထင္သည္။ ထိုစဥ္ ေလပူူတစ္ခ်က္ျပင္းျပင္းတိုက္လိုက္သျဖင့္ လက္ထဲမွစာကိုလြတ္္မသြားေအာင္ တင္းတင္းဆုပ္လုိက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုစာမ်ိဳးအတြက္ ဒီေလာက္အားစိုက္ထုတ္ရန္မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ အရႈံးၾကီးရံႈးခဲ့ရေသာ လူတစ္ေယာက္၏ လက္က်န္သိကၡာအတြက္ ဤစာကို ဖတ္ကိုဖတ္ရေပမည္။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ ေသြးနီဥမ်ား စတင္ေလ်ာ့ပါးစျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။

              စာထဲတြင္လူႏွစ္ေယာက္၏နာမည္မ်ားပါရွိသည္။ သဘာ၀တရားအရ တစ္ေယာက္သည္အထီးျဖစ္၍ က်န္တစ္ေယာက္သည္အမျဖစ္သည္။ အထီးနာမည္ကိုမရင္းႏွီးေသာ္လည္း အမနာမည္ကိုကား အရိုးစြဲေအာင္သိသည္။ သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာကိုဆက္ဖတ္လိုက္ေလသည္။ ဘြဲ႔အမည္ဟုယူဆရေသာ၊ ေအဘီစီဒီၿဖင့္ေရးထားေသာစာလံုးမ်ားပါ သည္။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုအမ်ိဳးစပ္ထားသည့္ ေဆြမ်ိဳးနာမည္မ်ားပါေသာ စာပုဒ္ႏွစ္ပိုဒ္ပါသည္။ ေန႔စြဲတစ္ခုပါသည္။
 ေနရာတစ္ခုပါသည္။ အခ်ိန္တစ္ခုပါသည္။ စာသည္ ဖတ္သူကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္။ လူၾကီးမ်ားပင္စိတ္မထိန္းႏိုင္လွ်င္ ေမႊးၾကည့္မိၾကသည္။ လူအမ်ားက မဂၤလာရွိသည္ဟုယူဆထားေသာ ေလာကတြင္
မထူးဆန္းသည့္အေၾကာင္းအရာကို တခမ္းတနားေဖာ္ျပထားေလသည္။ ဂုဏ္ပကာသနမ်ား ထံုမႊန္းေနသည္။ ဗုဒၶေဟာၾကားေသာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ သခၤါရတရားမ်ား ကိုလ်စ္လ်ဳ ရႈသည္။ ေငြသည္ လူ႔ေလာက၏ နတ္ဘုရားတစ္ပါးဟု မေၾကျငာရံုတစ္မယ္ၿဖစ္သည္။ ထိုသို႔အေတြးေခါင္ၿပီးေသာ္ စာကိုဆက္ဖတ္သည္။ စာတြင္ပါေသာ ေန႔စြဲကိုျမင္လိုက္သည္။ တိုက္ဆိုင္လြန္းေပစြ။ ရက္၊ လ၊ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မွအစအားလံုး ယေန႔ေန႔စြဲပင္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္လက္တြင္အျမဲပတ္ထားေလ့ရွိေသာ မွန္ကြဲရာမ်ားပါသည့္ နာရီကိုၾကည့္မိသည္။ စာထဲမွာပါေသာအခ်ိန္ႏွင့္ အတူတူပင္ၿဖစ္သည္။ ေနရာတစ္ခုအတြက္သာ ကြ်န္ေတာ္စိတ္သက္သာရာရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ယခုထိုင္ေနေသာေနရာသည္ လူတန္းစားမေရြးထိုင္ႏိုင္ေသာေနရာျဖစ္၍ စာထဲမွေနရာသည္ ေငြခင္း၍နင္းပါမွ
 ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာေနရာျဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္ သူမကိုသတိရမိသည္။ အတိတ္၏ေပ်ာ္စရာမ်ား၊ အတိတ္၏အမွတ္တရမ်ား၊ အတိတ္ထဲရွိလူမ်ား(၀ါ)အတိတ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာေန႔စြဲမ်ားကို သူမသတိရလိမ့္မည္မဟုတ္။ သူမသည္ လွပလြန္းလွေသာ ပိုးဖဲတို႔ၿဖင့္ခ်ဳပ္ထားေသာ သတို႔သမီး၀တ္စံုကိုၾကြရြစြာ၀တ္၊အဖိုးထိုက္တန္လွေသာ စိန္ေရႊရတနာတို႔ကိုဆင္ျမန္းကာ ကတီၲပါေကာဇာေပၚနင္းေလွ်ာက္ဖို႔အတြက္စိတ္အားထက္သန္ေနေပလိမ့္မည္။ ‘ရက္စက္လိုက္တာ ပိေတာက္ရယ္’ ဟု တီးတိုးေရရြတ္မိသည္။ ထိုစဥ္ေကာင္းကင္ၾကီး ရုတ္တရက္အေရာင္ေျပာင္းသြားသည္။ တိမ္တိုက္မ်ား ပို၍နိမ့္ဆင္းလာသလိုထင္ရသည္။ ႏွလံုးသားသည္အရည္ေပ်ာ္ၿပီး မ်က္လံုးအိမ္မ်ားဆီသို႔ေဆာင့္တက္လာသည္။ ကန္ေရသည္ျပည့္ၿပီးျဖစ္ရာ ေရထက္ျဖည့္စရာမလိုမွန္းကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ဆို႔နင့္လ်က္ရွိသာ နာက်ည္းခ်က္တစ္ခုႏွင့္ ေျပာမထြက္ႏိုင္ခဲ့ေသာစကားေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမကရွိေနသည္။ သူမအတြက္မဂၤလာလက္ဖြဲ႔သည္ ကန္ေရစပ္တြင္ခြ်တ္ခဲ့ေသာ ဖိနပ္တစ္ရံျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ စာ၏ေက်ာဘက္ လြတ္ေနေသာေနရာတြင္ ေရးရေပဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္ျမတ္ႏိုးလွစြာေသာ သူမ၏အၿပံဳးပါသည့္ဓာတ္ပံုကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဘ၀အထိ ယူသြားမည္ဟုဆံုးျဖတ္ထားသည္။ တကယ္တမ္းေျပာရပါလွ်င္အမွန္တရားသည္ လူတိုင္းကိုမေပ်ာ္ရႊင္ေစႏိုင္သကဲ့သို႔ ၾကီးမားစြာေပးဆပ္ခဲ့ရေသာလူတစ္ေယာက္၏အခ်စ္စစ္အတြက္ ထိုသူသည္ တရားမွ်တစြာဆံုးျဖတ္ျခင္း၏ရလဒ္ကို ခံစားရခ်င္မွခံစားရေပမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒႆ     နမ်ားမရြတ္ခ်င္ပါ။ ဒႆ     နမ်ားႏွင့္ လည္း အံမ၀င္ခဲ့ပါ။ ကန္ေရျပင္လည္းမသိခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးကြ်န္ေတာ့္တြင္ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ဆို၍ႏွစ္ခုသာလွ်င္ရွိေတာ့သည္။ တစ္ခုသည္ သူမ၏ဓာတ္ပံုျဖစ္၍ က်န္တစ္ခုသည္သူမ မလိုခ်င္ေတာ့၍စြန္႔ပစ္ခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားအခြံတစ္ခုသာလွ်င္ျဖစ္ေတာ့သည္. . . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  * *
(Modern Essay)
– လင္းအိမ္သင္