အပိုင္း (၁)
သူမဘဝမွာ အလိုလား အေတာင့္တဆုံး ဆုတစ္ခုေတာင္းပါဆိုရင္ “The End” လို႔ ႐ုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္၊ ဝတၳဳေတြထဲကလို စာတမ္းထိုးခြင့္ပဲ။ ဘယ္ေနရာမဆို အစရွိရင္ အဆုံးဆိုတာ ရွိတတ္စျမဲ။ လူတိုင္း သတၱဝါတိုင္း ဘဝဆိုတာ စၿပီး အၿပီးတိုင္ ၿပီးဆုံးျခင္းကို ဦးတည္ေနၾကေပမဲ့၊ မေသခင္ ရွင္သန္ေနတဲ့ ကာလေလးမွာ သူမကို သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အဆုံးသတ္ခြင့္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္ခြင့္မ်ား ကံတရားက ေပးခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မလဲ။
ခုေတာ့……..

အပိုင္း (၂)

ဒီလမ္းေလးထဲ၊ ဒီခုံတန္းေလးထဲ သူမ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ဒီ ၂ႏွစ္၊ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူထားရစ္ခဲ့တဲ့ ဒီ ၂ႏွစ္ အတြင္းမွာ သူမ လမ္းၾကဳံလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တမင္တကာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေရအတြက္က ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ားလဲ သူမ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဒီလမ္းထဲေရာက္တိုင္း ရင္မွာ အျမဲ မြန္းက်ပ္ခဲ့ရတယ္။ အျမဲ စိတ္ခံစားမွု ခမ္းေျခာက္ခဲ့ရတယ္။ သူမ ငိုခဲ့လြန္းလို႔ ခုေတာ့ မငိုေတာ့ပါဘူး။ “ေမာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ” လို႔ ေရရြတ္တာလဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲ။ သူမ သူ႔ကို မုန္းတီးတယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ခဲ့တာလဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲ သူမ မမွတ္မိ။

ခုခ်ိန္ထိ သူ သူမကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ပစ္ထားခဲ့မွန္း သူမကိုယ္တိုင္လဲ မသိသလို၊ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ စာတစ္ေစာင္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖုန္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္မွုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔မွ သူမကို ေျပာမသြားခဲ့ဘူး။

ဒါကလဲ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။

သူ႔ရဲ့ ရင္ထဲ သူမ ဝင္ၾကည့္လို႔ မရတာ ႀကာခဲ့ပါျပီ။ သူခရီးသြားမယ္ဆိုလဲ အရင္လို သူမကို မေျပာေတာ့တာ သူမ သတိထားမိတာေပါ့။ သူ သူမကို အဆက္အသြယ္မဲ့ ေပ်ာက္သြားတိုင္း သူ႔အိမ္ကို သြားေမးမွ ခရီးသြားတာ သိရတာလဲ အလီလီ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္က အစျပဳတည္လာတဲ့ သူနဲ႔ သူမ ဆက္ဆံေရးမွာ ခ်စ္ခင္မွုတင္မကဘူး၊ ျမတ္နိုးမွု၊ ေလးစားမွုေတြ ေရာႁပြန္းတည္ေနခဲ့တဲ့ ဒီႀကိဳးဟာ ေတာ္႐ုံ မျပတ္ဘူးလို႔ သူမ တဖက္သတ္ဆန္တဲ့ အတၱနဲ႔ ေတြးလာတာ ေမာလွပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့ လ်စ္လ်ဴရွုမွုေတြကို သူမ ခံနိုင္ရည္အား မရွိေတာ့ဘူး။

ေမာင္ေရ… ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ဆက္ဆံေရးက ဘာလဲကြယ္။

အပိုင္း (၃)

မွန္တင္ခုံေရွ႕က သူမ သိပ္လွေနတယ္။ ပိုးခ်ိတ္ အဝါနဲ႔ အစိမ္း ေရာယွက္ ရက္ထားတဲ့ ထမီနဲ႔ အကၤ်ီ အဝါေရာင္ကို ဆင္ယင္ထားတဲ့ သူမ သိပ္ကိုလွေနပါတယ္။ သူမ အရင္က သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ့ မဂၤလာပြဲ ဒီေန႔ေတာ့ ေရာက္လာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ့ဘဝ လက္တြဲေဖာ္က သူမ သိပ္လဲခ်စ္သလို၊ စိတ္ပ်က္မွု အလီလီ၊ အပစ္ပယ္ခံဘဝေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ့ တစ္ဦးတည္ေသာ ခ်စ္သူ ေမာင္ေတာ့ ဟုတ္မေနဘူး ဆိုတဲ့ သိစိတ္က သူမ ရင္ကို ဆို႔နင့္ေစတယ္။

သူမရဲ့ မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေမေမ၊ သူမကို သမီးေလးလို ျမတ္နိုးတဲ့ ေမာင့္ေမေမရဲ့ “သမီး သဒၵါ.. သားကို ေမ့လိုက္ပါ သမီးေရ။ သူဟာ သမီးအတြက္ အေဖာ္မြန္ေကာင္း မျဖစ္နိုင္ပါဘူးကြယ္” လို႔ ေျပာတဲ့ စကားသံ သူမကို နာက်င္ေစတယ္။ သူမ မိဘ သေဘာတူတဲ့ သူနဲ႔ လက္ဆက္ေပးေတာ့မဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လဲ သူ႔ေမေမနဲ႔တကြ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြ အကုန္လုံးက သူမကို တိုက္တြန္းခဲ့ၾကတယ္။ သူမ နားမလည္နိုင္ဘူး။ သူမ နာက်ည္းရမွာလား။ သူမမွာ ခုလို ဖက္တြယ္စရာ၊ အားကိုးစရာ သူမ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဆိုတဲ့သူ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။

အရာရာ ထိန္းခ်ဳပ္ရလြန္းလို႔ ေပါက္ကြဲခ်င္တယ္၊ ငိုေႂကြးခ်င္ေပမဲ့ သူမ ဘယ္သူ႔ အေပၚ ေပါက္ကြဲရမွာလဲ။ သူမအေပၚ မညႇာမတာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ သစ္စိမ္းခ်ိဳးသြားသူကိုလား။

သူမစိတ္ကို မညႇာမတာ ဝန္ခံရရင္ သူ႔ကို ေမၽွာ္လင့္ေနေသးတယ္၊ သူမ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္မထိုးခင္အထိ သူ႔ကို ေမၽွာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ သူမရဲ့စိတ္ ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္ကို သူမ စိတ္ပ်က္မိတယ္။

“ေမာင္…. နင္ဘယ္ဆီမွာ ေရာက္ေနလဲ ဆိုတာကို ဘယ္သူမွလဲ ငါ့ကို မသိေစခ်င္ၾကဘူး။ နင္ဟာလဲ ငါ့အေပၚ စကတည္းက မခ်စ္ခဲ့ပဲနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး မလုပ္သြားသင့္ပါဘူးဟာ။”

အပိုင္း (၄)

သူမရဲ့ ဝမ္းၾကားတိုက္မွာ ရင္ေသြးေလး ရွိေနၿပီဆိုတဲ့ သိစိတ္က သူမကို ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းထ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္။ သူမအေပၚမွာ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတဲ့ သူမခင္ပြန္းရဲ့ မ်က္ႏွာမွာလဲ အျပဳံးပန္းေတြ ေဝလို႔ေပါ့။ သူမေပၚမွာ အႏြံအတာခံ၊ ခ်စ္ခင္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ေပၚမွာ သူမေလးစားၿပီး အားကိုး ျမတ္နိုးပါတယ္။ ခု သူမတို႔ ကိုယ္ပြားေလးကို သူမရင္မွာ လြယ္ထားရေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ဂ႐ုစိုက္မွုက အတိုင္းအဆ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။

သူမေပၚမွာ ေမာင္ဟာ ရက္စက္၊ ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့ေပမဲ့၊ သူမရဲ့ ဘဝဟာ သူမ ခင္ပြန္းရဲ့ ေမတၱာနဲ႔ လန္းျဖာလာခဲ့ရတယ္။

ဒီေန႔ ေဆး႐ုံမွာ ရက္ခ်ိန္းျဖစ္လို႔ သူမလာခဲ့တယ္။ သူမကို စိတ္မခ်တဲ့ သူမခင္ပြန္းကေတာ့ အလုပ္မအားလပ္လို႔ ေနာက္က လိုက္လာမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သူမကို ေျပာထားေပမဲ့ သူမဖာသာ ကားဒရိုင္ဘာ ဦးေမာင္ကို အေဖာ္ေခၚလို႔ လာခဲ့လိုက္တယ္။

ေဆး႐ုံဝင္းထဲ ေရာက္လို႔ ကားေပၚကအဆင္း ေမာင့္ေမေမတို႔ မိသားစုေတြ ေရးႀကီးသုတ္ျပာနဲ႔ သြားတာ လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလးလွမ္းေနေတာ့ မေခၚေတာ့ပဲ သူမ ေနာက္ကေနပဲ လိုက္လာခဲ့တယ္။ သူမလဲ သူမ မဂၤလာပြဲၿပီးကတည္းက မေတြ႕ျဖစ္၊ မဆုံျဖစ္တဲ့ ေမာင့္ေမေမကို ႏွုတ္ဆက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူမ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားပဲ ေနာက္က လိုက္လာခဲ့တယ္။

သူတို႔ ေဆး႐ုံ အေဆာင္တစ္ခုကို ဝင္သြားေပမဲ့ သူမ ဘယ္အေဆာင္မွန္း သတိမမူမိဘူး။ သူတို႔ ဝင္သြားတဲ့ အခန္းတစ္ခုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူမ လွမ္းေတြ႕လိုက္တာက အခန္းထဲက သူမ ဓါတ္ပုံေတြ ထည့္ထားတဲ့ Photo Stand ေတြ။ သူမကို ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ရိုက္ထားတယ္မွန္း သူမေတာင္ မသိတဲ့ပုံေတြ။ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ပုံေတြ။

ကုတင္ေပၚက လူနာရွင္ကေတာ့ သူမရင္ကို ဆုတ္ကိုင္ ဆို႔နင့္ေစတဲ့ သူမရဲ့ေမာင္။

သူမကို ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ေမာင္။

သူမကို တစက္ကေလးမွ အသိမေပး ေပ်ာက္ခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေမာင္။

ေစာင္ျဖဴျဖဴ၊ အိပ္ရာခင္းျဖဴျဖဴေပၚမွာ ေသြးျဖဴဆုပ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အသက္ကို အားကုန္ ရွူရွိုက္ေနရတဲ့ သူမရဲ့ေမာင္။

သူမ ဘာလုပ္ရမလဲ… သူမ ငိုဖို႔လဲ ေမ့ေလ်ာ့ေနတယ္။ သူမ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုလဲ သူမ မျမင္ပါ။ သူမ ရင္ကို နာက်င္ေစတဲ့၊ သူမ အသည္းႏွလုံးကို တစစီ ဆြဲဆုတ္သလို ခံစားေစတဲ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေမာင့္ပုံရိပ္ကိုသာ သူမ မယုံၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီခဏ၊ တကယ့္မွ ခဏေလးပါပဲ…ေမာင့္ရဲ့ ေနာက္ဆုံး ထြက္သက္ မွုတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ခဏ ေမာင့္ေမေမရဲ့ ငိုေႂကြးသံ၊ သူမကို ျမင္လိုက္လို႔ေျပာတဲ့ ေမာင့္ေမေမရဲ့ စကားသံေတြ သူမနားထဲ စီရီရီ ဝင္လာတယ္။

ေမာင္…. ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ။

ေမာင့္ေမေမရဲ့ စကားေတြက ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္…

“သမီးေလး သတိထားပါ။ သမီးေရ… ငိုခ်င္ရင္ ငိုလိုက္ေနာ္…”

“သမီးကို ညီညီက သိပ္ေတြ႕ခ်င္ရွာတာ၊ ဒါေပမဲ့ သမီးဘဝကို သူ မနစ္မြန္းေစခ်င္ခဲ့ဘူး။”

“သူ႔မွာ ေသြးကင္ဆာျဖစ္မွန္း သိတဲ့အခ်ိန္က စလို႔ သမီး သူ႔အနားမွာ ေနလို႔ နစ္မြန္းမဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ဘာမွ မလုပ္နိုင္လို႔ နာက်င္ရမဲ့အခ်ိန္ေတြကို သူ မျမင္ခ်င္ဘူးတဲ့ သမီးေရ… အဲဒါေၾကာင့္ အန္တီတို႔ တအိမ္လုံး သမီးကို မေျပာျပပဲ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာပါ… သမီးေရ”

“သမီး ဓါတ္ပုံေတြကို ညီညီ့အတြက္ သမီးမသိေအာင္ ရိုက္ၿပီး ေပးထားတာပါ”

ေမာင္ေရ….. အတၱႀကီးလွခ်ည္လားဟင္။

သူမ ရင္တခုလုံး ေျဗာင္းဆန္ ႏုံးခ်ိ ခံရခက္လိုက္တာ… ေမာင္ေရ… ေမာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားခဲ့ရမလဲ။

သူမ ငိုဖို႔ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာက သူမ မငိုနိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ရင္အစုံကို လုံးေျခထားသလိုကို နာက်င္တယ္ ဆိုတာပဲ။

သူမ မ်က္စိေရွ ့က ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ေလး အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သူမရဲ့ ေမာင္ ကို သူတို ့ေခၚသြားႀကေတာ့မယ္။ “ကၽြန္မ အားရပါးရ ႀကည့္ပါရေစဦး။ အားရပါးရ ငိုပါရေစဦး။ ေမာင့္ကို ေခၚမသြားႀကပါနဲ ့။ ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္… ေမာင့္ကို ေခၚမသြားႀကပါနဲ ့…

ေမာင့္ကို ေခၚမသြားႀကပါနဲ ့…”

အပိုင္း (၅)

ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္ ေတြ ျပီးဆံုးရင္ “ျပီးပါျပီ” ဆိုျပီး အျပီးသတ္ႀကတယ္ေမာင္။ 

“ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ဦးသာ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းမွာ ကၽြန္မတို ့ဖာသာ ကၽြန္မတို ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့ေပါင္းဖက္ရေလသတည္းလို ့ျပီးဆံုးခ်င္တယ္ ေမာင္ … ကၽြန္မရဲ့ အေတြးက ကေလးဆန္တယ္လုိ ့ေမာင္ေျပာမလား … စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို ့ေျပာမလား …  မေျပာပါနဲ ့ေမာင္ … အခ်စ္နဲ ့ပတ္သက္ရင္ လူတိုင္း ကေလးဆန္ခြင့္ ရိွပါတယ္ … စိတ္ကူးယဥ္ပိုင္ခြင့္ ရိွပါတယ္ ေမာင္ …

ကၽြန္မနဲ ့ေမာင့္ ဘဝရဲ့ ျပဇာတ္မွာ ကၽြန္မသာ စီရင္ပိုင္ခြင့္ ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္၊ ေမာင္လဲ ေမာင့္ေရာဂါေႀကာင့္ စိတ္မဆင္းရဲရေသးခင္ ႀကည္ႏူးစရာအတိျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အၿပီးတိုင္ ဇာတ္သိမ္းခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလး တစ္စုံလိုခ်င္တယ္ ေမာင္ေရ။

ေမာင္ဟာ ဒီေလာကႀကီးမွာ မရိွေပမဲ့ ကၽြန္မ ဦးေႏွာက္ထဲမွာေကာ ၊ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲမွာေကာ ညီညီ လို ့ ရင္းႏွီးသူေတြ ေခၚႀကတဲ့ ညီမင္းေနာင္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မ ခ်စ္သူဟာ အျမဲတမ္းရွင္သန္ေနမွာပါ။”

The End.

MT