ဒီလိုနဲ႕..ကြၽန္ေတာ္ရဲ့အေတြးေတြလဲ…။
2010ရဲ့ FEB ေနာက္ဆုံးရက္ေတြမွာေပါ့..။ ကြၽန္ေတာ္ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ျပန္လာခဲ့ပါတယ္.. “သူ႕” ရဲ့ရင္ခြင္ကိုေပါ့..။
မေရာက္တာၾကာေပမယ့္ အရင္တိုင္းကြၽန္ေတာ္ကို ေႏြးေထြးမႉေတြ..လုံျခဳံမႉေတြ..ေပးစြမ္းႏိုင္ဆဲပါ ခ်စ္သူ..။
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္ခ်န္ခဲ့တဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ႐ႉ႐ိႈက္…ေက်းဇူးပါပဲ..ခ်စ္သူရယ္..ေဟာဒီ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္းပိုင္ ရင္ခြင္မွာ ဘယ္သူကိုမွအစားမထိုးေပးခဲ့တဲ့အတြတ္ေပါ့.။
ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္သူရဲ့ ပါးျပင္ေပၚ အနမ္းမိုးေတြရြာခ်ရင္း..ေအးေနျပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းေပၚက “သူ႕” ႏႈတ္ခမ္းရဲ့ႏူးညံ့မႉေတြ ျပန္ျပီး “ေႏြး”ကနဲ..။
ျပီးေတာ့..”သူ႕”ကိုဘယ္ေလာက္သတိရေၾကာင္း…”သူ႕”ရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ႏွစ္စာ အလြတ္က်က္ရင္း…
အဲဒီေန႕က..”သူ႕”ရဲ့ မ်က္နာ ရွက္ေသြးေတြျဖာလို႕ေပါ့..။

“လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိဖို႕.
ခိုင္လုံတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြမလိုပါဘူး…
ရင္ဘတ္ထဲက တူညီတဲ့ရင္ခုန္သံ တစ္ခ်က္ေလးပဲ လိုတာပါ

လူတစ္ေယာက္ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ဖို႕.
ႏွလုံးသားကို အမိန္႕ေပးစရာမလိုပါဘူး…
ရင္ဘတ္ထဲက တိုက္ဆိုင္မႉေတြ ေျခရာထပ္ေနဖို႕ပဲလိုတာပါ”

“မင္းကသာအဲေလာက္ျဖစ္ေနတာပါကြာ…ဟိုကမျဖစ္ရင္ေရာ…” ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ၾကားေနၾကသတိေပးစကားပါ..
“ခ်စ္တယ္ဆိုကထဲက ကိုယ့္ဘတ္က ရွုံးျပီပဲကြ…” ရွုံးစမ္းပါေစ..”သူ႕” အတြက္ေၾကာင့္ရွုံးရမယ္ဆို..ကြၽန္ေတာ္ မာနနဲ႕အခ်စ္ေတြ သူ႕ေျခဖဝါးေအာက္ ကိုယ္တိုင္ခုေပးမယ့္သူပါ..။
“သူ”ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းမွာ ေျခဖဝါးႏုႏုေသြးေျခဥ မွာစိုးလို႕ပါ ခ်စ္သူရယ္…ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္တားတား..

ေနပါေစ…
သတိရမိတိုင္း ေခါင္းအံုးေပၚရြာခ်ခဲ့တဲ့
အနမ္းမိုးေတြ ပိုင္ရွင္ကိုတေၾကာ္ေၾကာ္ဟစ္ေအာ္ေနလဲ..

ေနပါေစ…
ေအးစက္စက္ဝိညဥ္မဲ့ေနတဲ့ ရင္ခြင္တစ္လက္ကို
အသက္သြင္းမဲ့ သခင္မကိုေတာင့္တေနလဲ..

ေနပါေစ…
နဝေဒးလမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနတဲ့မင္းရဲ့ေျခဖဝါးေတြေအာက္ ကပ္ပါသြားတဲ့ငါ့မာနေတြအတြက္တန္ရာတန္ေၾကးမရခဲ့ရင္ေတာင္မွ…
အခ်စ္ရဲ့ေက်းကြၽန္အျဖစ္ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူထားတဲ့
ငါ့ႏွလုံးသားေလး သူ႕ဘဝနဲ႕သူ
ေန..ပါ..ေစ..။။ “

န..ဝ..ေဒး..လမ္း..။ ဟုတ္ပါတယ္…
ကြၽန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ “သူ”နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့..အမွတ္တရေတြ ရင္နဲ႕မဆံ့ေအာင္မ်ားလြန္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုေပါ့…။
ခ်စ္သူရယ္..မင္းမွတ္မိအံုးမွာပါ…တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ပထမဆုံး “ဆုံဆည္းရာ”..ေနာက္ျပီး..ေနာက္ျပီး..တစ္ႏွစ္တစ္ခါ..လမ္းခြဲေနၾကေနရာေလးတစ္ခု..။
“သူ” က်ဴရွင္သြား က်ဴရွင္ျပန္…။
ခ်စ္သူအိမ္ရွိရာ.အဲဒီလမ္းရဲ့. မလွမ္းမကမ္းတစ္ေနရာမွာ…အျမဲေစာင့္လို႕ေပါ့…။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း..လက္ေလးကိုင္မိရင္..”အိမ္ကေတြ႕သြားမယ္” လို႕ အျမဲရန္ေတြ႕တတ္ျပီး…ကြၽန္ေတာ္ကို ဘယ္လိုမွေျပာမရရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ရုန္းဖို႕မၾကိဳးစားတတ္တာ.ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္သူ။
လူလစ္လို႕ နမ္းမိရင္..အျမဲဆြဲဆိတ္ခံရတာလဲ..နဝေဒးလမ္းထက္မွာပါ..။
အဲဒီလမ္းေပၚမွာ..ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မ်တ္ရည္မိုးေတြေစြခဲ့ၾကသလို…အနမ္းပန္းေတြလဲေဝခဲ့ဖူးပါတယ္..။။
ဒီလိုနဲ႕..ခုထိ..နဝေဒးလမ္းေပၚက မင္းရယ္သံဖြဖြေလးေတြကို တယုတယလိုက္ရွာျပီး သိမ္းဆည္း..သတိရလို႕ထုတ္ထုတ္ၾကည့္တိုင္း စနစ္တက်ရက္စက္တတ္တဲ့ ကံၾကမၼာကို ငါမုန္းမိေနတုန္းပါပဲ ခ်စ္သူရယ္…။

ဒီလိုနဲ႕..Aprilရဲ့..ေန႕ရက္ေတြကို..ေရစိုစို လမ္းမေတြေပၚမွာ “သူ”နဲ႕အတူတူ ကုန္ဆုံး..
တို႕ႏွစ္ေယာက္ရင္ခုန္သံဟာ အနီးဆုံးမွာရွိခဲ့ၾကတာေလ..။
ဒီႏွစ္မွာ “ပိေတာက္ပန္း”ေတြမေပးခဲ့ရေပမယ့္..ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲကတစ္ႏွစ္လုံး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ့ အလြမ္းပန္းေတြ..ခ်စ္သူေခါင္းမွာ “ေဝ”လို႕ေပါ့..။
ကြၽန္ေတာ္လြမ္းတယ္..ခ်စ္သူရဲ့ ေရစိုစိုအနမ္းေတြကို…
ကြၽန္ေတာ္လြမ္းတယ္..ခ်စ္သူရဲ့ ေရစိုစိုႏႈတ္ခမ္းေတြကို….
ကြၽန္ေတာ္လြမ္းတယ္..”သူ”နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ အရာရာတိုင္းကို….
အက်ည္းတန္ကိုေတာင္လွေစတယ္ဆိုတဲ့ ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တခဏတာ လမ္းခြဲခ်ိန္ကိုေတာ့ မလွေစႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ…။

“ဟူး..”
ေဆးလိပ္တိုရဲ့ ေနာက္ဆုံး အဆိပ္ေငြ႕ေတြနဲ႕အတူ..”သူ” အေပ်ာ္ဆုံးပါဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က်င္းပေပးခဲ့တဲ့ ေမြးေန႕ပြဲေလးရဲ့ ပုံရိပ္ေတြလဲ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္….
365ရက္ေက်ာ္ ျပန္မရေတာ့မယ့္..ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ တစ္စစကြယ္ေပ်ာက္…
“အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္”ဆိုတဲ့ တုန္ရီေနတဲ့ခ်စ္သူရဲ့အသံကိုနားထဲၾကားေယာင္ရင္း…”ေၾကကြဲမိုးတိမ္” တစ္ခု..ကံၾကမၼာမုန္တိုင္းနဲ႕အတူ…
လြင့္..ေမ်ာ္..ပ်က္..ဆီး……။