ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္။

ဟိုး …… ေရွးေရွးတုန္းက ဥယ်ာဥ္မႈးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ တစ္ခုေသာ ေဆာင္းဦးေပါက္ကာလရဲ႕ လွပတဲ့ ဆည္းဆာမွာ အဲဒီဥယ်ာဥ္မႈးဟာ သူ႔ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ သူ အဲဒီလို ေအးေအးၿငိမ္းၿငိမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးဟာ သူ႔အေတာင္ပံေလးေတြကို ျဖန္႔ကား ပ်ံသန္းရင္း ေရာက္လာတယ္တဲ့။ ဥယ်ာဥ္မႈးလည္း အရမ္းအံ့ၾသသြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူက နတ္သမီးေလးကို ေမးလိုက္တယ္။ အသင္နတ္သမီး ဘယ္အရပ္က လာပါသလဲ … ဘယ္သူပါလဲေပါ့။ နတ္သမီးေလးက ေျပာတယ္ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီး ကၽြန္မဟာ ပန္းနတ္သမီးေလးပါ။ ဒါဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ဆီကို လာပါသလဲလို႔ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးက ေမးတယ္။
နတ္သမီးေလးက ေျပာတယ္။ သူဟာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္နဲ႔ လူေလာကႀကီးကို အလွဆင္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကလည္း သူ႔ဆီကို ဘာအတြက္လာသလဲေပါ့ေလ။ နတ္သမီးေလးက ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးဆီက အကူအညီ တစ္ခုေတာင္းတယ္။ သူ႔ကို စိုက္ပ်ဳိးျပဳစုေပးဖို႔ေပါ့။ သူက ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးရဲ႕ စိတ္သေဘာထား၊ ဥယ်ာဥ္မႈးတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ စည္းကမ္းေသ၀ပ္မႈေတြကို သိတဲ့အတြက္ လာေရာက္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းရတာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကလည္း သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ နတ္သမီးေလးကလည္း ေကာင္းပါၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေလးေတြေတာ့ လိုက္နာရမယ္တဲ့။ အဲဒီစည္းကမ္းခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ နတ္သမီးေလးက ပန္းပင္ေလးအျဖစ္ ရွင္သန္လာဖို႔ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးက အစြမ္းကုန္ ျပဳစု စိုက္ပ်ဳိးရမယ္။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္း ဘယ္လိုရာသီဥတုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းပင္ေလး ရွင္သန္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးရမယ္။ ပန္းပင္ေလးကို ထိခိုက္ေစမဲ့ ပိုးေတြ အႏၱရယ္ကေန ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ ပန္းေလးပြင့္လာရင္ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးက အဲဒီ ပန္းေလးကို မခူးရဘူးဆိုတဲ့ ကတိပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကလည္း ေကာင္းပါၿပီ ပန္းေလးပြင့္လာရင္ သူလံုး၀ မခူးပါဘူးလို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္တဲ့။ အဲလို ကတိေပးၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ နတ္သမီးေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေလးေတြကို ရုတ္ၿပီး သူ႔မ်က္၀န္းျဖဴေလးကို ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဥယ်ာဥ္မႈးရဲ႕ လက္ထဲမွာ လွပတဲ့ ပန္းမ်ဳိးေစ့ေလး ျဖစ္သြားေရာတဲ့။

ဥယ်ာဥ္မႈးဟာ အဲဒီလွပတဲ့ ပန္းမ်ဳိးေစ့ေလးကို တယုတယ ကိုင္လာရင္း သူ႔ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးေသြးေတြ ေႏြးေထြး ဆူပြက္လာတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ သူဟာ သူ႔ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ ဗဟိုတည့္တည့္မွာ ပန္းပင္ေလးကို စတင္မ်ဳိးေစ့ခ် စိုက္ပ်ဳိးပါေရာ။ သူ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲက တစ္ျခား ပန္းေတြအားလံုးဟာ ဥယ်ာဥ္မႈး စိုက္ပ်ဳိးတဲ့ ပန္းပင္ေလးကို ၀ိုင္း၀န္း ၾသဘာေပးၾကတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတာ့ တို႔ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ဖူးပြင့္ေတာ့မယ္လို႔ တီးတိုး ေျပာၾကသတဲ့။ ဥယ်ာဥ္မႈးဟာ အဲဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ အဲဒီပန္းပင္ေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေနေတာ့တာပဲတဲ့။ ေျမၾသဇာဆိုရင္လည္း အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေျမၾသဇာကိုပဲ သံုးၿပီး ေရေလာင္းေပါင္းသင္ လုပ္တဲ့အခါမွာလဲ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ အျမတ္တႏိုးလုပ္ကိုင္သတဲ့။ ပန္းပင္ေလးနားကို လာတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြဆိုရင္ သူ သိပ္မုန္းတာပဲတဲ့။ သူ႔ ပန္းပင္ေလးကို ဖ်က္ဆီးမဲ့ ရန္သူေတြလို႔ သူက ယူဆထားတာေပါ့ေနာ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညမွာ မိုးႀကီး သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာပါေလေရာ။ ဥယ်ာဥ္မႈးဟာ အရမ္းပဲ ထိတ္လန္႔သြားတာေပါ့ ။ သူဟာ မိုးေတြ ေလေတြ အရမ္းတိုက္ေနတဲ့ ၾကားကေနၿပီး သူ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲကို ေျပးလာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းပင္ေလးကို သူ႔ ရင္ခြင္နဲ႔ ကာၿပီး မိုးေလဒဏ္က ကာကြယ္ထားတယ္။ သူဟာ တစ္ညလံုး မိုးေတြထဲမွာ ပန္းပင္ေလးကို ကာကြယ္ရင္း မိုးေရစက္ေတြ ေလျပင္းေတြရဲ႕ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခတ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းရာသီကို ေရာက္လာပါေရာ။ ဒီႏွစ္မွပဲ ေဆာင္းဟာလည္း သူ႔ရဲ႕ လက္တံရွည္ရွည္ေတြနဲ႔ ေလာကတစ္ခုလံုးကို ရစ္ပတ္ၿပီး အရိုးခိုက္ေအာင္ ေအးေစတယ္။ ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ေအးရွာလြန္းလို႔ တပြင့္နဲ႔တပြင့္ ပူးကပ္တြယ္စပ္ၿပီး အေႏြးဓာတ္ရေအာင္ ေနၾကရသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နတ္သမီးပန္းပင္ေလးကေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈးရဲ႕ ရင္ေငြ႔ကို ျခဳံ ရင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အိပ္ရပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္မႈးကေတာ့ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးလြန္းလွတဲ့ ေဆာင္းမွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနတဲ့ၾကားက သူ႔ရဲ႕ နတ္သမီးေလးကို သူ႔ရင္အစံုနဲ႔ ျဖန္႔မုိး ကာကြယ္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေႏြရာသီဟာ ေဆာင္းျမဴမႈန္ေတြကို ဖယ္ရွားရင္း လင္းပစြာ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဥယ်ာဥ္မႈးဟာ မနက္အေစာႀကီး သူ႔နတ္သမီးပန္းပင္ေလးဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူ အရမ္းကို အံ့ၾသ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ နတ္သမီးပန္းပင္ေလးက ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ ရွင္းသန္႔ျဖဴစင္စြာ ပြင့္ေနၿပီေလ။ သူ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ဥယ်ာဥ္ တစ္ခုလံုး အႏွ႔ံ ေျပးရင္း ေအာ္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ နတ္သမီးေလး ရွင္သန္ထေျမာက္လာၿပီလို႔ေပါ့။ သူဟာ အဲဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ နတ္သမီးပန္းပြင့္ေလး အနားမွာပဲ တခ်ိန္လံုး ရွိေနေတာ့တယ္။ ထမင္းလည္း စားရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ ညေတြမွာဆိုရင္ သူဟာ အဲဒီနတ္သမီးပန္းပြင့္ေလး ေဘးနားမွာ တစ္ညလံုး ထိုင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာေနတယ္တဲ့။ အဲဒီနတ္သမီးပန္းပြင့္ေလးဟာ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြက အစ ျဖဴေဖြးႏုနယ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ၀တ္မႈန္ ၀တ္ဆံေလးေတြကလည္း နတ္သမီးေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြလိုပဲ ၾကည္လင္ေတာက္ပၿပီး ျဖဴစင္ေနတာပဲတဲ့။ ဥယ်ာဥ္မႈးဟာ သူ႔ရဲ႕ နတ္သမီးပန္းပြင့္ျဖဴေလးကို သူမ်ားေတြ ခူးယူမွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲတဲ့။ သူ ေရေလာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ ေရခပ္သြားရင္ေတာင္မွ စိတ္မခ်ႏိုင္ရွာဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးသူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ကို ေဖာက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ပန္းပင္ေလးကို ေရေလာင္းသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးဟာ သိပ္လွပတဲ့ ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴ အျဖစ္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေရာ ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ ျပင္ပမွာပါ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ၾကားလာေတာ့တယ္။ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ေဘးနားမွာ သူ႔ရဲ႕ ေသြးေတြ မခမ္းေျခာက္ေသးသေရြ႕
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရင္း ေနလာတယ္တဲ့။ ပန္းပြင့္ေလးဟာ အဆင္းသာ လွတာမဟုတ္ဘူးတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရနံ႔ဟာလည္း ေမႊးပ်ံ႕လြန္းလို႔ ဥယ်ာဥ္ထဲက တျခား ပန္းပြင့္ေလးေတြေတာင္ ရနံ႔မရွိဘူးလို႔ ထင္ရတယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြသာ ၾကာေညာင္းလာခဲ့တယ္။ ပန္းေလးကလဲ ပြင့္ဆဲ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကလည္း အနားမွာ ေစာင့္ေရွာက္ဆဲေပါ့ေလ။ အဲဒီ ပန္းပြင့္ေလးကို လိုခ်င္တဲ့ သူေတြကလည္း ဥယ်ာဥ္မႈးဆီကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ခ်ဥ္းကပ္ပါေစ ေပးလည္း မေပးဘူး ေရာင္းလည္း မေရာင္းဘူးတဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႕ကဆို စိန္ေတြ ေရႊေတြေတာင္ ေပး၀ယ္တယ္ဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မေရာင္းဘူးတဲ့။ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဥယ်ာဥ္မႈးႀကီးသာ အိုလာတယ္။ ပန္းပြင့္ေလးကေတာ့ လွဆဲ ေမႊးဆဲပဲတဲ့။ ဥယ်ာဥ္မႈးဟာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ လွလာတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ခူးဆြတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ဥယ်ာဥ္မႈး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စည္းကမ္းအရ ပန္းခူးခြင့္ မရွိရွာဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သူဟာ နတ္သမီးေလးကို ပန္းလံုး၀ မခူးပါဘူးလို႔လဲ ကတိေပးထားေတာ့ ခူးရခက္ေနတယ္တဲ့။ ပန္းပြင့္ေလးကလဲ အရမ္းလွ အရမ္းေမႊးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ခူးဆြတ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြဟာလည္း တေန႔ထက္ တေန႔ တိုးလာတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ ……. ….. ….. …….

ပံုျပင္ေလးရဲ႕ အဆံုးသတ္ကေတာ့ ခ်ီရြန္႔ စိတ္ထဲမွာ ေရးၿပီးသား ရွိပါတယ္။ အခု စာဖတ္ေနတဲ့သူကေရာ ဘယ္လို အဆံုးသတ္ခ်င္ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးနဲ႔ေရာ တထပ္တည္း ျဖစ္ပါ့မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လို ကြဲလြဲမလဲ၊ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က သိခ်င္တာပါ။ ေနာက္တပတ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပံုျပင္ေလးရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါ့မယ္။

In: ဝတၳဳ Posted By: chiron Date: Jun 24, 2009  All Time