က်မဒီေန႔ညေနအလုပ္ကျပန္လာတဲ႔အခါ ေမေမက အိမ္ကပန္း ျခံထဲမွာသူ႔သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြနဲ႔ ထုံးစံအတုိင္းေပါင္းသင္လုိက္ေရေလာင္းလုိက္ေျမဆြလုိက္ေပါ႔။
ျခံတံခါးဖြင္႔ျပီးက်မ၀င္လာတာျမင္ေတာ႔ ေမေမက  “မိေႏြေရ သမီးအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေရာက္ေနတယ္ စားပဲြေပၚမွာတင္ထားတယ္  “လုိ႔လွမ္းေျပာလုိက္ပါတယ္။
က်မလဲ ဆုိုင္ကယ္ကုိ ဂုိေဒါင္ထဲထား အိမ္ေပၚတက္ ျပီးေတာ႔ အ၀တ္အစားလဲေနရင္းက စာလာတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူဆီကလဲဆုိတာကုိေတြးေနမိပါတယ္။
Gmail ေတြ Chatting ေတြ Fax ေတြနဲ႔ သာနပန္းလုံးေနတတ္တဲ႔က်မဆီကုိ စာမလာတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာလုိ႔ စာတုိက္က စာလာတတ္တယ္ဆုိတာေမ႔ေတာင္ေနပါျပီ။
အ၀တ္လဲျပီးစာပြဲေပၚက စာကိုယူ ျခံထဲဆင္းလာခဲ႔ပါတယ္။
ျခံထဲက ထုိင္ခုံေပၚေရာက္လုိ႔ စာအိတ္ေပၚက ၀ုိင္းစက္ျပီးေသသပ္လွပတဲ႔လက္ေရးကိုလဲျမင္လုိက္ေရာ ၀မ္းသာတာေရာ ၀မ္းနည္းတာေရာ ႏွစ္ခုေပါင္းလုိ႔ က်မရင္ထဲမွာဆုိ႔တက္လာျပီး
” ေမေမေရ မင္းညဳိဆီကစာရယ္”လုိ႔ ဗလုံးဘေထြးနဲ႔ေျပာလုိက္မိတဲ႔အသံမွာ ငုိသံစြက္ေနမွာကေတာ႔ေသခ်ာပါတယ္။
လွမ္းေျပာရင္းကေန ပုိင္ရွွင္အသစ္ရဲ႕လက္ထဲကိုေရာက္ေနတဲ႔ မင္းညဳိတုိ႔ ေနခဲ႔တဲ႔ျခံေလးကုိ လွမ္းၾကည္႔ရင္း လြန္ခဲ႔တဲ႔ ငါးႏွစ္ကတည္းက အဆက္အသြယ္ေတြျဖတ္လုိ႔
ေပ်ာက္သြားခဲ႔တဲ႔ မင္းညဳိ လုိ႔ အဖ်ားဆြတ္ေခၚတဲ႔ မုိးမင္းညဳိရယ္၊ မိေႏြလုိ႔ေခၚတဲ႔ က်မေႏြပိေတာက္ရယ္ ၊က်မတုိ႔က မႏွင္း လုိ႔ေခၚတဲ႔ ေမႏွင္းဆီတုိ႔
ုိ႔ရဲ႕ေမ႔ေဖ်ာက္လုိ႔မရႏုိင္တဲ႔ငယ္ဘ၀ေလးက အေတြးထဲကိုေရာက္လာပါတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ 12ႏွစ္ 1998ခုႏွစ္ရဲ႕ပိေတာက္ေတြေ၀ေနေအာင္ပြင္႔လုိ႔တစ္ေလာကလုံးေမႊးေနတဲ႔မနက္ခင္းမွာ က်မတုိ႔ရဲ႕ကပ္ရက္ျခံကုိ မိသားတစ္စုေျပာင္းလာပါတယ္။
ေလးႏွစ္သားအရြယ္ကေလးမေလးကတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္သားေလးက တစ္ေယာက္ရယ္ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ုိင္း၀ကစ္ကစ္ အသားညဳိညဳိ က်မနဲ႔ရြယ္တူ 13ႏွစ္ေလာက္ေကာင္ေလးကတစ္ေယာက္ပါ။
သူကေတာ႔ မုိးမင္းညဳိ ေပါ႔။
တုိက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ႔ သူတုိ႔ ေျပာင္းလာတဲ႔ေနမွာဘဲ ေမေမက အိမ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ ဆြမ္းခ်ဳိင္႔ပုိ႔တဲ႔ေန႔နဲ႔တုိက္ဆုိင္ေနေတာ႔ ေျပာင္းလာတဲ႔သူတုိ႔မိသားတစ္စုလုံးကိုအိမ္မွာ
မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ဧည္႔ခံလုိ႔ မိတ္ဖြဲ႔လုိက္ပါတယ္။
သူတို႔မိသားစုက အားလုံး ငါးေယာက္ပါ။ မင္းညဳိတုိ႔ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကေလးသုံးေယာက္ရယ္ေပါ႔။
ေနာက္မွသိလာရတာက မင္းညဳိေဖေဖက သူေလးႏွစ္သားေလာက္မွာ ဖားကန္႔ ေက်ာက္တြင္းက အျပန္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ဆုံးသြားပါတယ္။
သူအေမက ရွမ္းေသြးတစ္၀က္ တရုပ္ေသြးတစ္၀က္ သူ႔မိဘေတြလက္ထက္သူငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ပါသတဲ႔။
မင္းညဳိတုိ႔အေဖ ကုိညဳိ၀င္းနဲ႔ကလဲ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္အတြက္ ဖားကန္႔တက္၀ယ္ တရုပ္ျပည္ဘက္ထြက္ေရာင္းလုပ္ေနရင္းေတြ႔ၾကတာကေန
လက္တြဲလုိ႔ဘ၀ကုိထူေထာင္ခဲ႔ၾကတာ အဆင္ေျပပါသတဲ႔။
မင္းညိဳတုိ႔ေဖေဖကြယ္လြန္သြားေတာ႔လဲ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရင္း ဘ၀ကုိ အိေျႏၵမပ်က္ရင္ဆုိင္ခဲ႔ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ မင္းညဳိ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို ေရာက္တဲ႔ႏွစ္မွာဘဲ သူ႔ေမေမက ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရာမွာ လူအလိမ္ခံလုိက္ရပါတယ္။
သူ႔ေမေမက ဒီမွာ၀ယ္တယ္ ဟုိလူက တရုပ္ျပည္တက္ေရာင္းေပးတယ္ ရွယ္ယာေပါ႔။
အျမတ္အစြန္းကလဲ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။
အစပထမေတာ႔ အဲဒီလိမ္သြားတဲ႔လူနဲ႔ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တာ ေလးငါးၾကိမ္လုပ္တာအဆင္ေတြေျပလုိ႔ေပါ႔။
ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ မ်ားမ်ားလုပ္မယ္ဆုိေတာ႔ သူ႔ပုိင္တဲ႔ေက်ာက္ေတြတင္မကဘူး သူမ်ားေက်ာက္ေတြကုိ ပါ ျပန္လာရင္ ရွင္းမယ္ဆုိျပီး အေၾကြးယူျပီးထည္႔ေပးလုိက္ပါသတဲ႔။
ဒါေပမဲ႔ အၾကံသမားက ဒီတစ္ေခါက္မွာ လုံး၀ျပန္မလာေတာ႔ပါဘူး။
လုိက္စုံစမ္းေတာ႔လဲ ျပည္မထဲကို ၀င္သြားတာလုိလုိ ေသဘဲသြားတာလုိလုိနဲ႔ အစေပ်ာက္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ႔လဲ က်န္ေနသူက ျပႆနာေတြကုိ ရွင္းေပါ႔။
ဆက္လုပ္ဘုိ႔ကလဲ အရင္းေပ်ာက္ ေပးစရာအေၾကြးေတြက တက်ီက်ီ အားကုိးရာမဲ႔တဲ႔ မိန္းမသားျဖစ္ေနေတာ႔ အခုလက္ရွိအိမ္ေထာင္ ဦး၀မ္ေရႊ က ကယ္တင္ရွင္လုပ္လုိ႔လက္ထပ္လုိက္ပါသတဲ႔။
ကုိ၀မ္ေရႊက ေတာ႔ တရုပ္လူမ်ဳိးလူပ်ဳိၾကီးေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ မင္းညဳိတုိ႔အေမအေပၚမွာခ်စ္လဲခ်စ္သစၥာလဲရွိ သလုိမင္းညဳိကုိလဲ သူ႔သားအရင္းလုိဂရုစိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ သူတုိ႔စီးပြားတက္လာတဲ႔အခါ လမ္္း40ဘက္မွာအိမ္ငွားေန ေနတာကေန က်မတုိ႔ေနတဲ႔ နန္းေရွ႕ေရစစ္ကန္နားက ျခံကုိ၀ယ္လုိက္ျပီးေျပာင္းလာတာပါ။
တစ္အိမ္နဲ႔တအိမ္ခပ္ေ၀းေ၀းရွိၾကတဲ႔ က်မတုိ႔ရဲ႕သီးသန္႔ရပ္ကြက္ေလးမွာမင္းညဳိနဲ႔က်မကရြယ္တူလဲျဖစ္ သားမရွိတဲ႔က်မ ေမေမကလဲ မင္းညဳိကုိသားေလးလုိခ်စ္ ေတာ႔က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမလုိျဖစ္သြားပါတယ္။
မင္းညဳိက မနက္လင္းတာနဲ႔ က်မတုိ႔အိမ္ကုိေရာက္လာ မေရာက္ရင္လဲ ေမေမက လွမ္းေခၚ ဆုိေတာ႔ သူတုိ႔အိမ္ထက္ က်မတုိ႔အိမ္မွာအေနမ်ားပါတယ္။
က်မတုိ႔ေဖေဖက မနက္အေစာဆုိ သူ႔ဆီစက္ကုိ သြား ညမွျပန္လာဆုိေတာ႔ က်မတုိ႔အိမ္က လူရွင္းပါတယ္။
သူတုိ႔အိမ္မွာက်ေတာ႔ သူေမေမက မ်က္ႏွာခ်ဳိေပမယ္႔ ဦး၀မ္ေရႊက မ်က္ႏွာထားနည္းနည္းတည္ေတာ႔ က်မက ေၾကာက္ေတာ႔သိပ္မသြားရဲပါဘူး။
အမွန္က ဦး၀မ္ေရႊက သေဘာေကာင္းပါတယ္ က်မက ရွာၾကံေၾကာက္တာပါ။
တစ္ခါတစ္ေလမွ မင္းညဳိ ညီေလးကုိ ခ်ီခ်င္တယ္ဆုိမွသြားပါတယ္။
က်မတုိ႔အိမ္ကလဲ ဘာေလးဘဲလုပ္လုပ္ မင္းညဳိတုိ႔အိမ္ကုိ ကမ္းသလုိ ဦး၀မ္ေရႊၾကီးကလဲ ခရီးျပန္တုိင္း က်မတုိ႔အိမ္အတြက္ အျမဲလက္ေဆာင္ပါပါတယ္။
သူ႔အလုပ္က အျမဲလုိလုိခရီးထြက္ေနရတယ္အိမ္မွာ ကေလးနဲ႔မိန္းမေတြကိုဘဲထားခဲ႔ရေတာ႔
က်မတုိ႕နဲ႔အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ရတာ သူ႔အိမ္အတြက္စိတ္ခ်ရတယ္ဆုိျပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအျမဲ႔ေျပာပါတယ္။
သူ႔တုိ႔ႏွစ္သစ္ကူးဆုိရင္ လဲ က်မတုိ႔မိသားစုကုိ သူတုိ႔ရုိးရာအတုိင္းထမင္းစားပြဲနဲ႔ဧည္႔ခံေလ႔ရွိပါတယ္။
က်မတုိ႔ ျမန္မာႏွစ္ကူးတဲ႔သၾကၤန္မွာဆုိရင္ က်မတုိ႔အိမ္မွာတစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးနဲ႔ခ်က္ျပဳတ္စားၾကနဲ႔ေပ႔ါ။
ဒီေတာ႔လဲ ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ျဖစ္လုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စရာေကာင္းတဲ႔ ရက္မ်ားစြာ ကုိ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္ဆုိပါေတာ႔။
မင္းညဳိနဲ႔က်မကုိလဲ အိမ္က အမွတ္(16)ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းအပ္ေပးပါတယ္။
ေက်ာင္းသြားေတာ႔ မင္းညဳိနဲ႔က်မစက္ဘီးတစ္စီးစီနဲ႔ေက်ာင္းအတူတူတက္ပါတယ္။
ေနာက္ကုိးတန္းကုိေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ မင္းညဳိက က်မကုိသူ႔ေနာက္ကေနထုိင္လုိက္ခုိင္းပါေတာ႔တယ္။
မိသားစုႏွစ္ခုလုံးကလဲ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုိ႔သေဘာထားသလုိက်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သေဘာထားကလဲသည္အတုိင္းပါဘဲ။
ကုိးတန္းႏွစ္လယ္ေလာက္မွာ ေအးခ်မ္းေနတဲ႔မင္းညဳိဘ၀ေလး က မုန္တုိင္းထန္ဘုိ႔အစျပဳလာပါတယ္။
မင္းညဳိေမေမ ကုိယ္၀န္ရွိလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦး၀မ္ေရႊက အိမ္မွာကူညီဘို႔အတြက္ နယ္မွာေနတဲ႔သူ႕အမအပ်ဳိၾကီးတစ္ေယာက္ကုိ အိမ္မွာေနဘုိ႔ေခၚထားလုိက္ပါတယ္။
သူ႔ေမေမ သူ႔အတြက္တတိယေျမာက္ အေမတူ အေဖကြဲညီေလးေမြးေပးတဲ႔အခ်ိန္မွာ မီးတြင္းထဲမွာတင္ သူ႔အေမေရာ ညီေလးပါဆုံးပါးသြားပါတယ္။
သူက သူ႔အေမအမ်ဳးိေတြဆီျပန္သြားေနမယ္လုိ႔ေျပာတဲ႔အခါ ဦး၀မ္ေရႊက မင္းညဳိနဲ႔သူ ေသြးသားမေတာ္စပ္တာမွန္ပါတယ္ ဒါေပမဲ႔ ဒီအိမ္ေတြပုိင္ဆုိင္မူ႔ေတြက သူ႔အေမနဲ႔ေပါင္းသင္းစဥ္မွာ
တုိးပြားလာတာျဖစ္လို႔ မင္းညဳိနဲ႔လဲဆုိင္တယ္ သူ႔အေနနဲ႔လဲမင္းညဳိသံေယာဇဥ္ရွိတဲ႔အတြက္ ဘြဲ႔တစ္ခုရတဲ႔အထိသူတာ၀န္ယူပါရေစလုိ႔ ဆုိျပီးဆက္ေနခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီအခိ်န္ကစလုိ႔ အိမ္ကိစၥေတြအားလုံးဟာ ၾကီးေမလုိ႔ေခၚရတဲ႔ ဦး၀မ္ေရႊအမၾကီးလက္ထဲကိုေရာက္သြားသလုိ အိမ္ရဲ႕စီမံခန္႔ခြဲနုိင္သူ အိ္မ္စုိးၾကီးလဲျဖစ္သြားပါတယ္။
ၾကီးေမက မိန္းကဘက္က ပါလာတဲ႔မင္းညဳိက လုံး၀ မ်က္ႏွာသာမေပးသလုိ သူ႔စိတ္ထဲမွာေသြးမေတာ္သားမစပ္သူကုိ တင္ေၾကြးထားရတယ္လုိ႔ ယူဆေနသူျဖစ္ပါတယ္။
ဦး၀မ္ေရႊအိမ္မွာရွိေနတဲ႔အခိ်န္မွာ ေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ႔ ခရီးထြက္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ မင္းညဳိကုိတစ္ဖက္ေစာင္းနင္းဆက္ဆံတာ သူ႔ေအာက္က ညီေလးညီမေလးေတြနဲ႔
ေသြးကြဲေအာင္ သင္ေပးတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။
မင္းညဳိက စကားနည္းျပီးေအးတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဘာျဖစ္ျဖစ္ မ်ဳိသိပ္ထားနုိင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ႔ သိပ္ခံစားလာရတဲ႔အခါမွ ေမ႔ေမ႔ကိုေတာ႔ သူရင္ဖြင္႔ေလ႔ရွိပါတယ္။
ေမေမကလဲ သူ႔အမစိတ္ထားမမွန္တာကုိသည္းခံလုိ႔ေနပါ ဦး၀မ္ေရႊမ်က္ႏွာရွိေသးတာရယ္ ညီေလးညီမေလးေတြက အခ်ိန္တန္ရင္ ေသြးကစကားေျပာမွာပါဆုိျပီးစိတ္ေျပေအာင္ေျပာေပးသလုိ သူ႔ကုိ အရင္ကထက္ပုိလုိ႔ ၾကင္နာမူ႔ေတြကိုေပးပါတယ္။
က်မအတြက္ အ၀တ္အစား၀ယ္ရင္ ပစၥည္း၀ယ္တယ္ဆုိရင္ မင္းညဳိအတြက္ပါ အျမဲထည္႔၀ယ္ေပးသလုိ
ေမေမက က်မနဲ႔တန္းတူ ထားလုိ႔ ဂရုစိုက္တာေၾကာင္႔ က်မေမေမက မင္းညဳိေမေမပါျဖစ္လုိ႔လာေတာ႔ေမ႔ေမ႔ ပါးစပ္က “သားေရ မင္းညဳိေရ “ဆုိတဲ႔အသံေတြက မၾကားခ်င္အဆုံးပါဘဲ။
အမ်ားအားျဖင္႔မင္းညဳိက က်မတုိ႔အိမ္ဖက္မလာလုိ႔သူအိမ္မွေနရင္ သူ႔အခန္းထဲမွာ သူစာဖတ္ေနတာမ်ားပါတယ္။
မင္းညဳိတစ္ခါကေျပာဘူးတာေတာ႔ (မိေႏြ ငါ႔ဘ၀ရဲ႕ အေဖာ္အစစ္က နင္တုိ႔မိသားစုေလးနဲ႔ သက္မဲ႔စာအုပ္ေတြပါဘဲ)တဲ႔။
ဆယ္တန္းေရာက္လာတဲ႔အခ်ိန္ မင္းညဳိက အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ေဘာ႔လုံးကန္ပါတယ္။
တစ္ရက္ေဘာ႔လုံးကန္ရာက အျပန္ေခြ်းသံရဲရဲညစ္ေပေပနဲ႔ျပန္လာေတာ႔ ေနာက္ အက်ီီအေကာင္္းေတြအိမ္ေနရင္းမ၀တ္နဲ႔ုလို႔ေျပာပါတယ္။
မင္းညဳိကလဲ ေမေမအျမဲဆုံးမထားေတာ႔နားေထာင္ပါတယ္ ၾကီးေမနဲ႔ဘာမွမေတာ္စပ္ေပမဲ႔ သူ႔စကားကုိနားေထာင္ပါတယ္။
ျပသနာျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ တစ္ရက္သူကေဘာ႔လုံးကန္သြားဘုိ႔ သူ႔အခန္းထဲက ထြက္အလာ ဧည္႔ခန္းမွာမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ထုိင္ေနတဲ႔ ဦး၀မ္ေရႊက မင္းညဳိကုိ သူ႔သားၾကီးဆုိျပီးမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မင္းညဳိကလဲ တီရွပ္ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းတာေလး၀တ္ထားပါတယ္။
အဲဒီထဲမွာတစ္ေယာက္က “ေလာပန္းသားကလဲ သားကုိအက်ီေကာင္းေကာင္ေလး ၀ယ္ေပးပါအုံး “လုိ႔ေနာက္လုိက္ပါတယ္။
ဒီစကားၾကားေတာ႔ မင္းညဳိ၀တ္ထားတာ အေရာင္ပ်ယ္ေနတဲ႔ တီရွပ္ကုိ၀တ္ထားတာျမင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါတယ္။
ဧည္႔သည္ေတြျပန္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ “ဒီေလာက္စုတ္တာဘယ္သူ၀တ္ခုိင္းလဲ”ေမးေတာ႔
မင္းညဳိကလဲ အမွန္အတုိင္း”  ၾကီးေမက အေဟာင္းဘဲအိမ္ေနရင္း၀တ္   “လုိ႔ေျပာထားတယ္လုိ႔အမွန္အတုိင္းေျပာလုိ္က္ေတာ႔
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဆက္စကားေတြမ်ားၾကပါေတာ႔တယ္။ၾကီးေမကလဲ ျပန္မယ္ျပဳမယ္ေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ႔ ဦး၀မ္ေရႊခရီးထြက္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ၾကီးေမက ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ အစျပန္ေဖာ္လုိ႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာရင္းမင္းညဳိက ပါးရုိက္ပါတယ္။
ေနာက္သူ႔ညီမေလးကလဲ အိမ္မွာဘာမွမေတာ္ဘဲလာေနျပီး ျပသနာတက္ေအာင္လုပ္တယ္လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔အခါမွာ မင္းညဳိေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ထိခုိက္သြားပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြေမ႔ေမ႔ကိုေျပာျပီးသူငုိပါတယ္။ေနာက္ သူ႔အေမဘက္ကအဖြားဆီကုိသူသြားေနမယ္ေျပာတဲ႔အခါ ေမေမက ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ေတာ႔ ဒီမွာဆက္ေနဘုိ႔ေျပာပါတယ္။
သူ႔ပါးရုိက္ခံရတာထက္ သူ႔ညီမကေလးက သူ႔ကုိေျပာလုိက္တာ ပိုစိတ္ထိခို္က္သြားပါတယ္။
သာမန္လူတစ္ေယာက္ကုိ ဒီစကားေလး ေျပာလုိက္ရင္ဘာမွခံစားရမယ္မဟုတ္ေပမဲ႔ မိမဲ႔ဖမဲ႔ျဖစ္ေနတဲ႔ စိတ္ခိုကုိးရာမဲ႔ေနသူအတြက္က ေတာ႔ အေတာ္ကုိျပင္းထန္တဲ႔ထုိးႏွက္ခ်က္ပါ။
အဲဒီအခိ်န္မွာဘဲ မႏွင္းဆုိတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ထဲကိုေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။
တစ္ရက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ျပီးလုိ႔ အခ်ိန္ပိုသင္တန္းအဆင္း မုိးသဲသဲတစ္ညေနမွာေက်ာင္းသားအားလုံးနီးပါးေလာက္ ျပန္္ျပီးေလာက္တ႔ဲအခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔ကလဲထမင္းခ်ဳိင္႔ေမ႔ေနလုိ႔ျပန္လာယူခ်ိန္ေက်ာင္းေရွ႕သစ္ပင္ေအာက္မွာ ငိုမဲ႔မဲ႔ေလးနဲ႔ရပ္ေနတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔တဲ႔လုိက္ေတာ႔ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က
အက်ုဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည္႔တဲ႔အခါ အိမ္ကလာၾကဳိတာေနာက္က်ေနလုိ႔တစ္ေယာက္ထဲက်န္ေနတဲ႔ အတန္းတူေပမဲ႔အတန္းခြဲမတူတဲ႔ ေက်ာင္းသူအသစ္ေလးဆုိတာသိလုိ္က္ရပါတယ္။
သူ႔မွာ အိမ္ဖုန္းဆက္ဖို႔ ပိုက္ဆံလဲမပါဘူး (မပါဆုိ သူတုိ႔အိမ္က မုန္႔ဘုိးမေပးဘဲ မုန္႔ဘဲထည္႔ေပးတာကိုး)။
ဒါနဲ႔ဘဲက်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္မွ လာၾကိဳတဲ႔ကားက လမ္းမွာပ်က္ေနလုိ႔ေနာက္က်တာဆုိတာ သိရေတာ႔က်မတုိ႔ဘဲျပန္ပုိ႔ေပးပါမယ္လုိ႔ေျပာျပီး
 62လမ္းမွာေနတဲ႔သူ႔ကို က်မတုိ႔သုံးေယာက္အတူလမ္းေလ်ွာက္ျပန္ျပီး သူ႔ကိုအိမ္၀င္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္။
သူတုိ႔အိမ္က 62လမ္း ေပၚမွာဆုိေတာ႔ နည္းနည္းေ၀းေပမဲ႔ ေရစစ္ကန္ကိုျပန္ရမယ္႔က်မတုိ႔နဲ႔ေတာ႔လမ္းၾကဳံပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ခင္သြားၾကေတာ႔ မႏွင္းကလဲ အိ္မ္ကုိအၾကိဳမခိုင္းေတာ႔ဘဲ သူလဲက်မတုိ႔နဲ႔အတူတူ စက္ဘီးနဲ႔ေက်ာင္းတက္ပါေတာ႔တယ္။
ခက္တာက မႏွင္းက စက္ဘီးကုိ စီးတတ္ရုံဘဲရွိတယ္ဆုိေတာ႔ သူ႔အိမ္အထိက်မက မင္းညဳိေနာက္ကလုိက္ သူ႔အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မင္းညဳိေနာက္က မႏွင္းက ထုိင္လုိ္က္ျပီးေက်ာင္းကုိအတူသြားၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းညဳိကုိ မေခ်ာႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္တစ္ေယာက္လုိ႔ စရင္ အရမ္းကုိရွက္ျပီး ညဳိတဲ႔မ်က္ႏွာက ရဲလုိ႔ေနပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ထဲမွာထူးျခားလာတာကေတာ႔ မင္းညဳိ ဂစ္တာကုိ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္တီးတတ္လာတာပါ။
သူ႔အသံက အရမ္းၾကီးမေကာင္းေပမဲ႔ ဂရုဏာသံစြက္တဲ႔ခပ္ေအးေအးေလးပါ။
သူဆုိတာကလဲ ခင္ေမာင္တုိးတုိ႔မြန္းေအာင္တုိ႔ ထူးအိမ္သင္တုိ႔ ရဲ႕သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြကုိ အျမဲဆုိပါတယ္။
သူ႔တကယ္၀ါသနာပါတာက သီခ်င္းစပ္တာ သီခ်င္းဆုိတာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ခုမွဘဲသိရပါတယ္။
ေနာက္မ်ားမေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ မႏွင္းက က်မတုိ႔အိမ္လုိက္လာလုိက္ က်မတုိ႔က မႏွင္းအိမ္သြားလုိက္နဲ႔ အဆင္ကိုေျပလုိ႔ပါ။
တစ္ခါတစ္ေလ မႏွင္းက က်မတုိ႔အိမ္လုိက္အိပ္တဲ႔ညမ်ားဆုိရင္ ေမေမရဲ႕စံပယ္ရုံနားက ခုံတန္းလ်ားေလးမွ က်မတုိ႔သုံးေယာက္စကားေတြေဖာင္ေလာက္ေအာင္
ေျပာလုိက္ၾက မင္းညဳိက ဂစ္တာတီးလုိက္ဆုိလုိက္ မႏွင္းက တလွည္႔ဆုိလုိက္
ေမေမလာခ်ေပးတဲ႔ မုန္႔ေတြကုိစားလုိက္နဲ႔ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
မုိးသိပ္ခ်ဳပ္လုိ႔ ေမေမေအာ္ေတာ႔မွ လူစုခြဲလုိ႔အိပ္ယာထဲ၀င္တာေတာင္ မႏွင္းနဲ႔က်မက အိပ္ယာထဲမွာ တြတ္ထုိးေနတာ ေမေမထပ္ေအာ္မွ အသံတိတ္လုိ႔
အိပ္ၾကပါတယ္။
က်မတုိ႔ေမေမတုိ႔ေျပာျပလုိ႔မႏွင္းက မင္းညဳိအေၾကာင္းကုိသိေနပါတယ္။
သူကလဲမင္းညဳိကုိ ဂရုိစိုက္တာ ၾကင္နာတာေတြဟာသနားတယ္ဆုိတာထက္ပုိေနတာကေတာ႔ ေမေမေရာက်မေရာကရိပ္မိပါတယ္။
ဆယ္တန္းေျဖခါနီးတဲ႔အခါ ေအးေဆးဆိတ္ျငိမ္တဲ႔က်မတုိ႔အိမ္မွာစာအတူစုက်က္တဲ႔အခါလဲရွိသလုိ
မီးစက္ေတြဘာေတြနဲ႔ျပည္႔စုံတဲ႔ မႏွင္းတုိ႔အိမ္မွာအတူစုက်က္တဲ႔အခါလဲရွိပါတယ္။
မတူတာေလးတစ္ခုကေတာ႔ မႏွင္းတုိ႔က ခရစ္ေတာ္ကုိယုံၾကည္သက္၀င္တဲ႔မိသားစုေလးပါဘဲ။
မႏွင္းတုိ႔မိသားစုေလးက လြတ္လပ္တယ္ပြင္႔လင္းတယ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေအာင္ေနတတ္တဲ႔မိသားစုေလးပါ။
 ေနာက္မႏွင္းကက်မတုိ႔မင္းညဳိတုိ႔အေပၚမွာခင္တြယ္မွန္းသိေတာ႔ သူတုိ႔မိသားစုေလးကလည္း က်မတုိ႔အေပၚမွာေႏြးေထြးပါတယ္။
မႏွင္းအထက္မွာ အကိုတစ္ေယာက္အမတစ္ေယာက္ရွိေပမဲ႔အိမ္ေထာင္ကြဲေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေျဖျပီးေတာ႔ က်မတုိ႔သုံးေယာက္ကိုအိ္မ္ကဆုိင္ကယ္နဲ႔လယ္ခြင္႔ေပးပါတယ္။
ထုံးစံအတုိင္းအျဖစ္မရွိတဲ႔ မႏွင္းက မင္းညဳိေနာက္က ထုိင္ က်မကတစ္စီးေပါ႔။
အိမ္နားက ရန္ကင္းေတာင္ ၊မန္းေလးေတာင္နဲ႔ပါတ္ပါတ္လယ္ကဘုရားေတြက ရုိးေပါ႔၊
ျမဳိ႕ထဲမွာရွိတဲ႔ မဟာျမတ္မုနိေခၚဘုရားၾကီး၊ေရႊက်ီးျမင္၊မဟာသက်သီဟ၊အိမ္ေတာ္ရာဘုရားအႏွံ႔။
ပလိပ္ေျမြဘုရား၊ေပၚေတာ္မူဘုရား။ကန္ေတာ္ၾကီး(တက္ေသးအင္း)၊ေတာင္သမန္အင္း၊စစ္ကုိင္းေတာင္ ၊မင္းကြန္းေနရာအႏွံ႔က ခပ္ေ၀းေ၀း။
ဒီထက္ေ၀းထက္ေနရာကေတာ႔ေရႊစာရံဘုရား၊ေမျမဳိ႔သို႔မဟုတ္ျပင္ဦးလြင္အထိေလွ်ာက္လည္ၾကပါတယ္။
မႏွင္းက လည္းက်မတုိ႔သြားေလရာ ဘုရားစုံကိုလုိက္ပါတယ္။
အဲ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ေတာ႔ သူမနက္ဘုရားေက်ာင္းတက္တာျပီးတဲ႔အထိေစာင္႔ေခၚျပီးမွေလွ်ာက္လည္ၾကပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ႔မန္းေလး နန္းတြင္းမွာရွိတဲ႔ ဘုတ္တလုပ္ကန္ကိုသြားၾကပါတယ္။
က်မက ေလယာဥ္ပ်ံအပ်က္ၾကီးနားမွာထုိင္လုိ႔ ေငးေနတုံး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေအာက္ဖက္ကိုဆင္းသြားၾကပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးေနေတာ႔ ျပန္ၾကမယ္ဆုိျပီးမင္းညဳိကေအာ္ေခၚေတာ႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။
အျပန္လမ္းမွာ မႏွင္းေရာ မင္းညဳိေရာ ႏွစ္ေယာက္လုံးဘာသံမွမထြက္ဘဲျငိမ္ကုတ္ေနၾကပါတယ္ဆုိေတာ႔ က်မစိတ္ထဲထူးဆန္းေနသေပါ႔။
မႏွင္းအိမ္လဲေရာက္ေရာ မႏွင္းက ဘုိင္ဘိုင္လုိ႔ေအာ္ျပီးဆင္းေျပးသြားပါတယ္။
ညေနထမင္းစားျပီးတဲ႔အခ်ိန္မင္းညဳိ က က်မတုိ႔ဘက္ကူးလာျပီး က်မစာထုိင္ဖတ္ေနတဲ႔စံပယ္ရုံေလးေဘးကို အပုိးမေသတဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ေရာက္လာပါတယ္။
ျပီးမွ ” မိေႏြ နင္႔ကုိ ငါၾကြားမလုိ႔ “ဆုိျပီး ေန႔လည္က အေၾကာင္းေဖာက္သည္ခ်ပါေတာ႔တယ္။
ေန႔လည္က ဘုတ္တလုပ္ကန္ေအာက္ဖက္လဲေရာက္ေရာ သူကမႏွင္းကုိ ခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြေျပာပါသတဲ႔ မႏွင္းကလဲ ေခါင္းၾကီးငုံ႔လုိ႔ေနပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ မင္းညဳိက မႏွင္းပါးႏွစ္ဖက္ကုိ နမ္းခဲ႔ပါသတဲ႔။
ဒါေၾကာင္႔ေနလည္က အျပန္စကားမေျပာနုိင္ဘဲ ေရာက္တာနဲ႔အိမ္ထဲ၀င္ေျပးတာ ရွက္ေနလုိ႔ဆုိတာကုိဇာတ္ရည္လည္ပါေတာ႔တယ္။
“နင္ဇြတ္လုပ္ေတာ႔ ဟုိကစိတ္ဆုိးမွာေပါ႔ “လုိ႔ေမးေတာ႔
” ေစာေစာက ငါသူ႔ဆီဖုန္းဆက္ျပီးျပီ အေျဖေပးဘုိ႔လုိေသးလားတဲ႔ဗ်ား”လုိ႔ျပန္ေျဖပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလို႔ သူတုိ႔က ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားပါတယ္။ဒါေပမဲ႔ သုံးေယာက္ကေတာ႔ အတြဲမပ်က္ပါ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တစ္ရက္ ဦး၀မ္ေရႊ မရွိတဲ႔အခ်ိန္ ၾကီးေမရယ္ ညီမေလးရယ္ကတစ္ဖက္ မင္းညဳိကတစ္ဖက္ စကားမ်ားၾကေတာ႔ မင္းညဳိက အိမ္ကထြက္သြားပါတယ္။
က်မတုိ႔ကိုေတာ႔ ဦး၀မ္ေရႊက လွမ္းေခၚလုိ႔ ဖားကန္႔ကို သြားမယ္ ဆုိျပီးေျပာသြားတာပါ။
သူစကားမ်ားျပီးထြက္သြားတာက ေနာက္ရက္မွသိတာ။
ဟုိမွာ သူဒီဇယ္ေရာင္းတဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အလုပ္ၾကမ္း၀င္လုပ္ေနပါသတဲ႔။
သုံးလေလာက္ၾကာမွ သူ႔ဦးေလးတစ္ေယာက္က မွတ္မိသြားတာနဲ႔ သူ႔အဖြားဆီကိုေခၚသြားပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲမင္းညဳိနဲ႔သူ႔ေမေမဘက္က အမ်ဳးိေတြနဲ႔ဟုိမွာေတြ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ သူတုိ႔လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ မင္းညဳိကုိ၀င္ျပီးပညာသင္အေနနဲ႔၀င္လုပ္ခုိင္းပါတယ္။
ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ႔ သုံးေယာက္လုံးေအာင္ပါတယ္။
သူ႔အဖြားက ေက်ာင္းဆက္တက္ ဟုိအိမ္မွမေနခ်င္ရင္ အေဆာင္မွာေနဆုိျပီး စီစဥ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဦး၀မ္ေရႊကေတာ႔ သူ႔အိမ္မွာဘဲေနရမယ္ဆုိျပီး သူ႔အဖြားဆီကေနဇြတ္ျပန္ေခၚလာခဲ႔ပါတယ္။
က်မတုိ႔သုံးေယာက္ မွာ မႏွင္းနဲ႔က်မက ရူပေဗဒ မင္းညဳိကေတာ႔ သူႏွစ္သက္တဲ႔ျမန္မာစာ ရတနာပုံမွာ အတူတက္ၾကပါတယ္။
ပထမသုံးႏွစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္စရာ အမွတ္တရေပါင္းမ်ားစြာတဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ မထင္မွတ္တဲ႔ ျပသနာကေတာ႔ သူ႔အဖြားက မင္းညဳိကုိ ဘာသာမတူတဲ႔ မႏွင္းနဲ႔သေဘာမတူဘူးဆုိတာပါဘဲ။
အဲဒီအခါမွာ မႏွင္းအိမ္ကလဲ သေဘာမတူဘူးျဖစ္လာပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ မႏွင္းအကိုနဲ႔အမႏွစ္ေယာက္လုံးကလဲ ဘာသူမတူသူတူနဲ႔လက္ထပ္ထားတယ္။
မႏွင္းကုိေတာ႔ သူတုိ႔သေဘာက်သူနဲ႔ဘဲေပးစားမယ္လုိ႔ အသံေတြထြက္လာေတာ႔
အရင္ကေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔တဲ႔ က်မတုိ႔သုံးေယာက္ရဲ႕ဘ၀ေလးေတြက အသံမျမည္နုိင္တဲ႔ဆည္းလည္းေလးေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
မႏွင္းတုိ႔အိမ္က ထင္တာက အံ႕ၾသစရာေကာင္းခ်က္ကေတာ႔ က်မနဲ႔မင္းညဳိကုိ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနတယ္ထင္လုိ႔ ဘာမွမေျပာဘဲထားတာပါတဲ႔။
ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ႔ ေဆာင္းတစ္ညေန မွာ ေအာင္ပင္လယ္ကန္ေဘာင္ရုိးမွာထုိင္လို႔ ရန္ကင္းေတာင္ၾကီးကုိေငးၾကည္႔ရင္း မႏွင္းကလမ္းခြဲစကားကိုဆုိပါေတာ႔တယ္။
သူ႔အိမ္ကလည္း သူတုိ႔သေဘာတူတဲ႔ လူနဲ႔ေပးစားဘုိ႔စီစဥ္ေနျပီ ဒါေပမဲ႔လက္မထပ္နုိင္ဘူး။
ေနာက္ မင္းညဳိကုိ သူခ်စ္လဲခ်စ္ သနားလဲသနားတယ္။ဒါေပမဲ႔ သူ႔မိဘကိုဆန္႔က်င္လုိ႔လက္မထပ္နို္င္ဘူး။
သူဆုံးျဖတ္ထားတာကေတာ႔ သူ႔တုိ႔ဘာသာအတုိင္းမယ္သီလရင္၀တ္မယ္၊ျပီးရင္ သူ႔တုိ႔အမ်ဳိးေတြရွိတဲ႔ နုိင္ငံျခားကိုအျပီးထြက္သြားဘုိ႔ဆုံးျဖတ္ျပီးတဲ႔အေၾကာင္းကိုေျပာပါတယ္။
မင္းညဳိကလဲ ဘာမွ မတတ္နုိင္ေတာ႔တာသိေတာ႔ ဘာေျပာနုိင္မွာ၊
ညအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ မင္းညဳိ က်မတုိ႔ဘက္ကူးလာျပီး ထူးအိမ္သင္ရ႕ဲ” ခ်စ္တုိင္းလည္းမညား”ဆုိတဲ႔သီခ်င္းေလးကုိဘဲ အဆုိမပါအတီးသက္သက္တီးေနပါတယ္။
က်မလဲ အစက သူနဲ႔အတူထုိင္ေနရင္းက မုိးခ်ဳပ္ေတာ႔အိမ္ထဲ၀င္လာပါတယ္။
မင္းညဳိက “မိေႏြ နင္ငါ႔တုိ႔အတြက္ နင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသလား အခ်ိန္က ကုစားသြားမွာပါ “လုိ႔ေတာင္သူက က်မအိမ္ထဲ၀င္ခါနီးမွာေျပာလုိက္ပါေသးတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ မွမင္းညဳိအိမ္ကေနေပ်ာက္သြားတယ္ဆုိတာသိရပါေတာ႔တယ္။
က်မလဲ မႏွင္းဆီကို အေျပးအလႊားသြားလုိ႔သည္သတင္းကိုေပးေတာ႔ မႏွင္းစကားတခြန္းမွမေျပာဘဲမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာေတာ႔ က်မပါေရာငုိမိပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ေမေမကလဲ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါ။
တစ္ရက္မွာေတာ႔ မႏွင္းအိမ္ကုိလာႏုတ္ဆက္သြားပါတယ္ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေမျမဳိ႕မွာသူ သီလရင္၀တ္မယ္ဆုိတာေျပာသြားပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ဘဲ အခ်ိန္ေတြႏွစ္ေတြကုန္သြားလုိက္တာ သီလရွင္၀တ္တယ္ဆုိတဲ႔မႏွင္းကလဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ မင္းညဳိကလဲသတင္းမေပးဆုိေတာ႔
ေမေမနဲ႔က်မ သတိရလုိ႔ သူတုိ႔အေၾကာင္းေျပာမိတဲ႔ ညဆုိရင္ က်မ အိပ္ယာထဲမွာမ်က္ရည္က်ရတဲ႔ညပါ။
တကယ္ေနႏွုိင္ရက္သူေတြေပါ႔။
ေနာက္ ဦး၀မ္ေရႊတုိ႔ကလဲ ဒီျခံကုိေရာင္းလုိ႔ ျမိဳ႔သစ္ထဲကိုေျပာင္းသြားေတာ႔ လုံး၀အဆက္အသြယ္ေတြျပတ္ကုန္ပါတယ္။
သူနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္လုိ႔ ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ဒီစာေလးေရာက္လာတာပါ။
 
“မိေႏြေရ”
ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာမွ စာေရးရသလားဆုိျပီး နင္စိတ္ေတြဆုိးေနမလား။
ေမေမေကာ ေနေကာင္းပါသလား လုိ႔ မင္းညဳိဆုိတဲ႔သားဆုိးေလးက အေ၀းကေနေမးလုိက္ပါတယ္။
ဒီစာကုိေရးေနတဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ ပိေတာက္ေတြေ၀ေနတဲ႔ေန႔ေလးတစ္ေန႔ေပါ႔။
ဒီလုိေန႔ေလးတစ္ေန႔မွာဘဲနင္နဲ႔စတင္လုိ႔ဆုံဆည္းခဲ႔တာကိုေတာ႔ နင္လဲမေမ႔ဘူးထင္ပါတယ္။
ျခံေထာင္႔မွာငါတုိ႔စုိက္ခဲ႔တဲ႔ ပိေတာက္ပင္ေလးက အခုေလာက္ဆုိပြင္႔ေရာေပါ႔ေနာ္။
အိမ္ေဘးနားက ဖြင္႔ထားတဲ႔ ေလးျဖဴရဲ႕စာမ်က္ႏွာႏွစ္ဆယ္႔ငါးထဲကစာသားေတြက
ငါ႔ရင္ကုိလာလာေဆာင္႔ေနတယ္။
(အေပၚယံရွပ္ထိေသာဒဏ္ရာမဟုတ္ေတာ႔ လြယ္ကူစြာနဲ႔ငါေမ႔မရဘူးကြယ္ ေတြ႔ရင္မွတ္မိအုံးမယ္ထင္ပါတယ္)တဲ႔
ငါ႔အဖုိ႔က မေတြ႔လဲ ေမ႔မရပါဘူး မိေႏြေရ။
မႏွင္းကုိေရာ နင္႔ကိုေရာ ငါမေမ႔ခဲ႔ဘူးဆုိရင္ နင္ပုိတယ္ထင္မလား။
မႏွင္းကုိခ်စ္သူလုိအခ်စ္ပုိခဲ႔ေပမယ္႔ နင္႔ကုိေရာသူ႔ကိုေရာ သန္႔စင္စြာလဲ ငါခ်စ္နုိင္ပါတယ္။
အေ၀းထြက္သြားရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ငါဆက္ရွိေနရင္ မႏွင္း သူမိဘအလိုကုိ ဆန္႔က်င္မိမွာစုိးလုိ႔ပါ။
ကံမေကာငး္အေၾကာင္းမလွလုိ႔ မိဘနဲ႔ငါေ၀းေနရေပမဲ႕ မိဘစိတ္ဆင္းရဲေစရမယ္႔ အျဖစ္မ်ဳိးကုိ ငါ႔ေၾကာင္႔မျဖစ္ေစရဘူးဆုိတဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို
စိတ္ထဲမွာ မေဖာ္ျပနုိင္ေလာက္တဲ႔ နာက်ဥ္ခံစားမူ႔ေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ နင္တုိ႔ အသုိက္အ၀န္းထဲကေန ငါထြက္ေျပးခဲ႔ရတာပါ။
ေျပာရရင္ ေျပးစရာေျမက ငါေခ်ျခဘူးတဲ႔ ေက်ာက္တြင္းေတြဆီကိုပါ။
ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ဘ၀ကုိ ငါမပ်က္စီးေအာင္ထိန္းေက်ာင္းနုိင္ခဲ႔ပါတယ္။
အဲဒီမွာအလုပ္အကိုင္ေတြမေကာင္းတဲ႔အခါ ငါနဲ႔အတူရင္းႏွီးခဲ႔တဲ႔သူက သူတုိ႔ရြာက္ိုိလုိက္ခဲ႔ဘုိ႔ေခၚပါတယ္။
ေပ်ာ္သေလာက္ေနေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ျပန္စရာအိ္မ္မရွိတဲ႔ငါ႔အဖုိ႔ေခၚသူရွိတာကို ၀မ္းသာစရာေကာင္းေနပါျပီ၊
သူတုိ႔ရြာေလးက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနဲ႔ သမုိင္း၀င္ ပင္းျမဳိ႔ေဟာင္းအၾကားမွာရွိတဲ႔ရြာေလးပါ။
မိတၳီလာနဲ႔ဆုိရင္သိပ္ေတာ႔လဲ မေ၀းေပမဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္တဲ႔ ရြာကေလးေပါ႔။
မိတၳီလာနဲ႔ပင္းကုိသြားတဲ႔လမ္းမၾကီးကေန အေနာက္ဘက္ 15မုိင္ေလာက္မွာရွိပါတယ္။
အဓိကကေတာ႔ ေဆးရြက္ၾကီးစိုိက္တယ္ထန္းလ်က္လုပ္ငန္းရွိတယ္။
ငါလဲေရာက္စကေတာ႔ ေယာင္ေပေပေပါ႔။
ေနာက္မွ ဒီရြာက ေက်ာင္းေလးမွာ စာသင္တဲ႔ဆရာလုိအပ္ေနတာသိေတာ႔ လုပ္အားေပးဘ၀ကေန အခုေတာ႔ အျမဲတမ္းဆရာေလးေပါ႔။
ဒီရြာမွာ ငါဖတ္ခ်င္တဲ႔စာအုပ္ေတြလည္းရွိတယ္ ငါခ်စ္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြရွိတယ္ ငါ႔ကိုလုိအပ္ေနတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္။
ငါျမိဳ႔မွာနာက်ည္းခ်က္ေတြ လုိအပ္ခ်က္ေတြ မျပည္႔စုံမူ႔ေတြကုိ ရင္မွာပုိက္လုိ႔ ဘ၀ကိုျဖတ္သနး္ခဲ႔ရတယ္။
နင္တုိ႔မိသားစုေလးက ငါ႔အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္နုိင္ေသာ ကြန္းခိုရာေလးတစ္ခုပါ။
ဒါေပမယ္႔ နင္မသိေသးတဲ႔ နင္႔ကိုေျပာမျပခဲ႔တာေလးေတြကေတာ႔ သန္႔စင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားကိုနားမလည္တဲ႔ လူေတြရဲ႕ႏုတ္ဖ်ားကထြက္လာတဲ႔
စကားေတြထဲမွာ နင္နဲ႔ငါ႔ကိုထိပါးေစတဲ႔စကားေတြကလဲ ငါ႔ကိုနွိပ္စက္ခဲ႔တယ္။
ဒါေၾကာင္႔လဲ သိရင္တားမွာစုိးလုိ႔ ရင္နာနာနဲ႔ အားလုံးကိုတိတ္တဆိတ္စြန္႔ခြာခဲ႔တယ္။
အခုေတာ႔ငါ႔စိတ္ေတြကုိ ငါတည္ျငိမ္ေအာင္ဆုံးျဖတ္နုိင္ခဲ႔ပါျပီ။
ငါဒီရြာေလးမွာအေျခခ်ေတာ႔မယ္ ။
ငါ႔ကိုလုိအပ္တဲ႔ေနရာမွာ ဘဲ ငါရွင္သန္ေတာ႔မယ္။
ဒီစာေလးက ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ နင္႔လက္ထဲကိုေရာက္မယ္ဆုိတာေတာ႔မသိနုိင္ဘူး။
လူၾကဳံကေန႔ အဆင္႔ဆင္႔သြားမွာကုိး။
တစ္ေခါက္ေတာ႔ ငါနင္နဲ႔ေမေမကိုငါလာေတြပါမယ္။
နင္႔မဂၤလာေဆာင္ကုိလာရတယ္ဆုိရင္ ပုိမုိက္မယ္ထင္တာဘဲ။
ငါတစ္ခါတစ္ေလေက်ာင္းတုံးကသင္ရတဲ႔ေရွးကဗ်ာေလးထဲကစာသားကုိအရမ္းသတိရမိတယ္
သူ႔ခ်စ္ရသူနဲ႔ေ၀းေနရတဲ႔ရက္ကုိတင္စားထားတဲ႔စာသားေလးကိုပါ။
“ကြာေ၀းေသာရက္ ေစ႔ေရတြက္ေသာ္ “တဲ႔။
ငါလဲဒီလုိဘဲ ေရတြက္ေနရတဲ႔သူပါ မိေႏြေရ။
မေသခင္တစ္ေန႔ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။

                                                                မိေႏြရဲ႕  မင္းညဳိ
သူ႕စာေလးကုိဖတ္ျပီးတဲ႔အခါ ရင္ထဲမွာမေဖာ္ျပနုိင္တဲ႔ခံစားမူ႔ေတြက တုိးေ၀ွ႔လုိ႔လာပါတယ္။
အျပင္မွာမေမွာင္ေသးေပမဲ႔ မင္းညဳိစာကုိေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ေနမိတဲ႔က်မ အျမင္အာရုံကေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းေ၀ ၀ါး လုိ႔…………………………………………….
ကုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေဆြးပါးပါးေလး