ဘ၀ တကၠသိုလ္ ကို ေရြးခ်ယ္ၿခင္း
 

ဒီလို ႏွင့္ ၁၀ တန္း ေအာင္လို ့ မိမိႏွစ္သက္ ရာ တကၠသိုလ္ မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရသည့္အခ်ိန္သို ့ေရာက္လာပါသည္။

တကၠသိုလ္ တတ္လွ်င္ သန္လ်င္ (တာ၀) ကိုသာ တတ္ရမည္ဟု သိလုိက္ရသၿဖင့္ ငယ္စဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ မိသည္မ်ား သဲထဲ ေရသြန္ ၿဖစ္ကုန္ ၏ ။

အင္းလ်ားကန္ႀကီး ရဲ ့ေဘး ။ ခံုတန္းၿပာေလး ေတြ ။ ဘူးသီးေႀကာ္ဆုိင္ေလးမ်ား ။ သစ္ပုတ္ပင္ ႀကီး ေအာက္ ။ ဂ်ပ္ဆင္ ထိပ္ က လရိပ္ၿပာ ။ တည္ႀကည္ေလးနက္ေသာ ဘဲြ ့ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီး ။

ဒါေတြ အားလံုးႏွင့္ . မပတ္သက္ ေစရ ။

 ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စဥ္းစားလုိက္သည္ . ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေအာင္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အလုပ္တစ္ခု ၀င္လုပ္မည္။ စာေပးစာယူႏွင့္ ဘဲြ ့ကေလးတစ္ခု ရေအာင္ယူလုိက္မည္။

ဘဲြ ့ရလွ်င္ ႏုိင္ငံၿခားသို ့ထြက္ကာ အလုပ္လုပ္ေတာ့မည္။

 အဆုိပါ အေတြးမ်ိဳးသည္ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ ၿမန္မာ လူငယ္ အမ်ားစု ၏ အေတြးအေခၚ ပင္ ၿဖစ္သည္။ ထုိ ့ေႀကာင့္ . ဆုိႀကမယ္ ေပ်ာ္ႀကမယ္ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ လူရႊင္ေတာ္ ကုိ ေမတၱာ ေၿပာခဲ့သည့္ . ဆယ္တန္းေအာင္လွ်င္ ေက်ာင္းၿပီး ၿပီေပ့ါေနာ္.. ဟူေသာ စကားေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အတြက္ ပင္ၿဖစ္ေခ်ေလၿပီ။

ဒီေတာ့ ထုိေခတ္က လူငယ္အမ်ားစု ေရြးခ်ယ္သည့္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္မိေတာ့သည္။ ဘဲြ ့ရတာခ်င္းအတူတူ ပါပဲကြာ ။ အၿပင္မ်ာ က်ဴရွင္တတ္ၿပီး စာေမးပဲြ ကို ၀င္ေၿဖ . ၿပီးေတာ့ အလုပ္ တဘက္လည္း လုပ္လုိ ့ရတာေပါ့ ဟူေသာ စကားသံမ်ားလည္း ႀကားမိပါသည္။

ထုိ ့ေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ စာေပးစာယူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ဦးၿဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ေခတ္ကာလ၏ ေတာင္းဆုိမွူ ့အရ အဂၤလိပ္စာ လြန္စြာမွ အသံုး၀င္ သၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အဆုိပါ အဂၤလိပ္စာ ကို ပင္ အဓိက အေနႏွင့္ ယူ လုိက္မိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သည္ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ ့နယ္တြင္ရွိသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းတတ္ရသည္က သန္လ်င္ ဆီသို ့။

ေန ့စဥ္ တစ္နာရီ ခန္ ့ကားစီးကာ သန္လ်င္ ရွိ တာ၀ အရပ္ တြင္ ဖြင့္ထားေသာ အေရွ ့ပိုင္းတကၠသိုလ္ ကိုသာ တတ္ရမည္ ဟု သိရွိရပါသည္။

ခဲေလသမွ် သဲေရက် ရေလၿပီ ။

သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ။ အေတြး အာရံုထဲတြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးကေတာ့ လြမ္းမိုး လ်က္ပင္ ။
ယခု တတ္ရမည္ ဆုိေသာ တကၠသိုလ္ကိုလဲ စိတ္မွန္း နွင့္ ေတြးႀကည့္မိသည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ကိုမမွီ ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ ့မွာလည္း သူ ့အလွ ႏွင့္ သူ ပဲေပါ့ ဟု ေတြးမိ၏ ။

ပထမ ဦးဆံုး တကၠသိုလ္ေန ့ရက္

မွတ္မွတ္ရရ ထုိေန ့က ေလွ်ာက္လႊာတင္ေသာေန ့။ လူအၿပည့္ ပိတ္ႀကပ္ေနေသာ အဲယားကြန္း ကားႀကီးကို စိတ္ၿငီးေငြ ့ေအာင္ စီးကာ သြား ခဲ့ရသည္။
သန္လ်င္တံတားႀကီးေက်ာ္ေသာအခါ တကၠသိုလ္ ကို ေရာက္ၿပီဟု ထင္ေသာ္လည္း.. သန္လ်င္ၿမိဳ ့ကိုပင္ ေက်ာ္သြား ေသးသည္။

က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရား ႀကီး ကို ဖူးၿပီး ဗယ္ ဘက္သို ့ေကြ ့လုိက္ေသာအခါ ၿမင္ကြင္းမ်ားက ရုတ္ၿခည္း ေၿပာင္းလဲ သြားသလုိပင္ ။

ယေန ့ထန္းရည္ ရၿပီ . ဟူေသာ ဆုိင္းပုဒ္ ေလး ။ ဘတ္စ္ ကားေရွ ့မွ ၿဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ ကြ်ဲ ႀကီး တစ္ေကာင္ ။ စိမ္းစုိေနေသာ လယ္ကြင္းၿပင္မ်ား ၊ ေဘး၀ဲယာရွိ လူမ်ား၏ လူေနမွူ ့စရုိက္ . ၀တ္စားဆင္ယင္မွူ ့အၿပင္အဆင္။

ငါ ေတာ့ ဘယ္ရြာမွာ သြားၿပီး စာသင္ရ မွာလဲ ။ ငါ က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မွ ဟုတ္ရဲ ့လား ။ ဒီေလာက္ ေတာေခါင္ေခါင္ လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာေတာ့ . တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီး မရွိႏုိင္ပါဘူး ။

ဘတ္စကား စပယ္ယာ ကေတာ့ ဆင္းရမဲ့မွတ္တုိင္ ေက်ာ္သြားၿပီထင္တယ္။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ။ ေဘးနားမွာလည္း ငါ့လုိ ပဲ ေက်ာင္းသား ပံုစံေလးေတြ နဲ ့ပါ။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ မတင္မက် ေတြးရင္း လိုက္ပါခဲ့ရသည္။

ေရာက္ပါၿပီ ။ ရန္ကုန္ အေရွ ့ပိုင္း တကၠသိုလ္ ။

လယ္ကြင္း ၿပင္ႀကီးထဲတြင္ ထီးထီးမားမားႀကီး ။

ေနသည္ က်ဲက်ဲေတာက္ပူသည္။ အရိပ္ဟူ ၍ မေတြ ့မိ ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ရုတ္တရက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးကို ႀကည့္ၿပီး အံ့ႀသမင္သက္မိသည္။

ဘယ္မွာလဲ သစ္ပုတ္ပင္ ။ ဘယ္မွာလဲ အင္းလ်ားကန္ ။ ဘယ္မွာလဲ ကံေကာ္ေတာက ဥႀသဌက္ ေလးေတြ ။

ကဲပါ ေရာက္မွေတာ့ မထူးပါဘူး ။ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို ့အတြက္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးထဲကို အရိပ္မဲ့ စြာ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။
လတာၿပင္ ႀကီးထဲတြင္ အေဆာက္အအံုႀကီး ေလး လံုး ေဆာက္ထားၿပီး တကၠသိုလ္ ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားသလို ခံစား ရပါသည္။

ထားလုိက္ပါ ေလ ။

ေအာက္စဖုိ ့ဒ္ တကၠသိုလ္ ဆိုတာေတာင္ တခ်ိန္တုနး္က တဲပုတ္ သာသာ ေလး ကေန ကမၻာေက်ာ္ တကၠသိုလ္ႀကီး ၿဖစ္သြား ေသးတာ။
ေဟာဒီ တာ၀ တကၠသိုလ္ႀကီးလည္း ေနာင္တခ်ိန္ မွာေတာ့ ….

အေ၀းသင္ တစ္ဦး၏ စာသင္ခ်ိန္ ဆယ္ရက္
 

ဒီလို နဲ ့ စာေမးပဲြ ေၿဖဖုိ ့အတြက္ဖြင့္ေပးတဲ့.အနီးကပ္ ၁၀ ရက္ ဆုိတဲ့ အတန္း ေတြဖြင့္လာပါတယ္။
ဒီေတာ့ မွ တကၠသိုလ္ ရဲ ့စာသင္ခန္းမွာ စာသင္ဖူးတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ ကလည္း အမ်ားႀကီးေပ့ါ။ ေက်ာင္းသူေလးေတြကလည္း သူ ့ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ အလွခ်င္းၿပိဳင္လုိ ့ေလ။ ေအာ္.. ငါ့ရဲ ့ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆုိတာ တစ္ႏွစ္လံုးမွာ မွ ဆယ္္ရက္တည္းေပါ့ ေနာ္။
ဘယ္တတ္ႏုိ္င္မလဲ ။ ကုိယ္ေရြးတဲ့ လမး္ ကုိ္ယ္ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့ ဗ်ာ။

အနီးကပ္ ဆယ္ရက္ သင္တန္းကို လာတတ္ႀကတဲ့ သူေတြ ရဲ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ခု တည္းပါ။ စာေမးပဲြ၀င္ခြင့္ ေက်ာင္းသားကဒ္ၿပား ရရွိေရးပါပဲ ။ ဒီေတာ့ သင္တန္း ဆရာေတြ ကလည္း ေက်ာင္းသား ကဒ္ကို ခ်က္ခ်င္းမေပးပဲ .. အနည္းဆံုး သံုးရက္ေလာက္ႀကာမွ ပဲ ေပးပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေတြကလည္း ကဒ္ၿပား ကိုယ့္လက္ထဲ ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ ့. တာ၀ တကၠသိုလ္ ႀကီးကို ႏွူတ္ဆက္ေက်ာခုိင္းၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို အနီးကပ္ သင္ေပးတဲ ့က်ဴရွင္ ဆီကိုပဲ ေၿပးႀကပါတယ္။ ပန္းဆုိးတန္း တ၀ုိက္က က်ဴရွင္ေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့လုိ အေ၀းသင္ စာေပးစာယူ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တကယ့္ အစစ္အမွန္တကၠသိုလ္ ႀကီးပါပဲ ။ က်ဴရွင္ ဆရာေတြရဲ ့ေက်းဇူးေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ သင္ခန္းစာေတြကိုေတာ့ သင္ႀကားခြင့္ရလာပါၿပီ။ တာ၀ ေက်ာင္းရဲ ့အနီးကပ္ ကိုသာ ေစာင့္ေမ်ာ္ေနရရင္ေတာ့ ရွိတ္စပီးယား SHAKESPERAER ကိုေတာင္ စာလံုးေပါင္းမွန္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ပထမႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ စာေမးပဲြ

ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္ လဲေတာ့ မသိ။ ႀကားလုိက္ရသည့္ သတင္းက မယံုခ်င္စရာ ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့အဂၤလိပ္စာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာေမးပဲြေၿဖဖုိ ့တကၠသိုလ္ ၀င္းႀကီးထဲမွာ ေနရာမရွိဆိုတဲ့ အေႀကာင္းၿပခ်က္နဲ ့. သန္လ်င္ၿမိဳ ့နယ္ ထဲက အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ခု မွာ ေၿဖဖုိ ့စီစဥ္လုိက္ႀကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ထင္ထားတာကေတာ့ စာေမးပဲြကိုလာေရာက္ႀကီးႀကပ္မဲ့သူေတြကေတာ့ တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာ ဌာန က ဆရာ၊ မ ေတြပဲ လာေရာက္စစ္ေဆးမယ္လုိ ့ထင္ထားတာ ။ တကယ္တမး္က်ေတာ့ အဆုိပါ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာမ ေတြကပဲ စာေမးပဲြ အခန္းကိုေစာင့္ ရမယ္တဲ့ေလ ။ ေအာ္…. ငါတုိ ့ကိုေတာ့ အရာရာ ယံုႀကည္စိတ္ခ်စြာနဲ ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွပဲ ပစ္ထားလုိက္ႀကၿပီေပါ့။

ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါ တုနး္ကမွ မႀကားဖူးပါ။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းက စာေမးပဲြကို အထက္တနး္ေက်ာင္းမွာ စစ္ေဆးပါတယ္။ စာေမးပဲြခန္းကိုလည္း မည္သည့္ တကၠသိုလ္ဆရာ၊မ မွ လာေရာက္ႀကီးႀကပ္ၿခင္း အလ်ဥ္းမရွိ ။ အဆင္ေၿပသလို ပဲ နီးစပ္ရာ အထက္တနး္ေက်ာင္းဆရာမ မ်ားက တာ၀န္ယူေစပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေက်ာင္းသာမ်ားကလည္း .

((ႀကာသလားေဟာ ့ေမာင္တုိ ့ေရ )))

အေမ ေၿပာတဲ့ အေမာေၿပ ဆုိတာ

စာေမးပဲြခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနပါၿပီ ။ ဘတ္စ္ ကား မရလုိ ့ပါ။

လာေရာက္သူ Attendacne လက္မွတ္ေတြေတာင္ထုိးေနႀကပါၿပီ ။

ေယာက်္ားေလး နဲ ့မိန္းကေလး အတူတဲြၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ခုံႏွူန္းထုိင္ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးနားကိုေတာ့ .အသားညိဳညိဳနဲ ့ပိန္ပိန္ပါးပါး ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ။

သူမကပဲ အရင္စ ၿပီး ၿပံဳးၿပလုိက္ပါတယ္။ ထုိသို ့ၿပံဳးလုိက္စဥ္ ပါးခ်ိဳင့္ေလး က အထင္းသား ။ သြားတက္ေလးက လည္း အေဖြးသား ။
အေမာတေကာ ေၿပးလာရတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ ့ကေတာ့ ရင္ထဲကိုေအးသြားေစပါတယ္။
အေမ ေၿပာတဲ ့အေမာေၿပ ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေလးေပါ့ ဗ်ာ။

အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ အရွည္ က လက္သန္းလံုး သာသာေလးပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သႀကၤန္တုနး္က မယ္သီလရွင္ ၀တ္ထားတာပဲ ၿဖစ္မွာ ပါ။ ဒီက ေကာင္ကလည္း ကတံုးဆံပင္ေပါက္ ပါပဲ ။ သႀကၤန္တုန္းက တရားစခန္း၀င္ ပဥၺင္းခံ ထားလုိ ့ပါ။
မယ္သီလရွင္ လူထြက္နဲ ့ဘုန္းႀကီးလူထြက္ တို ့ေတာ့ ေတြ ့ႀကပါၿပီ ခင္ဗ်ာ ။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ပီပီ ဒီလိုေနရာမွာ ေတာ့ အာသြက္ ၊ လွ်ာသြက္ရွိရမွာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ လၿပည့္ ပါ ခင္ဗ်ာ။

ဒီက ညီမ က..

ေအာ္..သမီး နာမည္ မိုး ပါ… သူ ့နာမည္က မုိး တဲ ့လား .. ညိဳစိမ့္စိမ့္နဲ ့ လွေတာ့ လွသလုိ ပါပဲ ။

ကတံုးႏွစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ ဖုိ ့လုပ္ေနတုနး္ အခန္းေစာင့္ ဆရာမ က လာၿပီး စာရြက္ေတြ ေ၀သြားပါတယ္။

ပထမဦးဆံုးေန ့ကေတာ့ ၿမန္မာစာ ပါ ။

စာေမးပဲြ ေမးခြန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ သိပ္မခက္လွပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြကေတာ့ ေခါင္းတပ်ဥ္းပ်ဥ္း ကုပ္ေနႀကပါၿပီ။

တေအာင့္မွ် ႀကာေသာအခါ ေဘးနားမွ အႏွီမိန္းကေလးက ဟုိႀကည့္ ဒီ ႀကည့္ နဲ ့ေဘးဘီ၀ဲယာ ကို အကဲခတ္ေနပါတယ္။

ၿပီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္တုိးတုိးေလး လွမး္ေခၚပါတယ္။

အစ္ကို .. ေဟာ့.. အစ္ကို..

နံပါတ္ ၃…. နံပါတ္ ၃ ေလ..

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ အာရံုနဲ ့ကိုယ္ သူ ့ကို လံုး၀ ဂရုမစုိက္ပါဘူး။ စာေမးပဲြဆုိေတာ့ အခ်ိန္ဆုိတာကြက္တိေလ။ အပို အလုိ မရွိေစရ။

သူမ အသံက နည္းနည္းက်ယ္လာပါတယ္။..

ေဟာ့..အစ္ကို .. သမီးကို နံပါတ္ ၃ …… ဘာဂ်ာ ..ဘာဂ်ာ…..ေပးပါ..

..ဘာဂ်ာေလးေပးပါ……..

အလုိ ၿမတ္စြာဘုရား . ငါ့လုိ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ကို ဘာဂ်ာ ေပးခုိင္းေနပါလား..

ကတံုးနဲ ့ဘာဂ်ာ နဲ ့ လာလားမွ် မအပ္စပ္ေပ။

ကြ်န္ေတာ္ သည္ သူမ ဆုိလို ေသာ ဘာဂ်ာကို ရုတ္တရက္ နားမလည္ပါ။

ထုိစဥ္ ေရွ ့ခံုမွ ေကာင္ေလး တစ္ဦးက စာရြက္ ေခါက္ေလး တစ္ခု လွမး္ပစ္ေပးလုိက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေၿဖႀကည့္ေသာအခါ မိုက္ကရုိၿဖင့္ ၿခံဳ ့ထားေသာ အေၿဖမ်ားကို ဘာဂ်ာ ပံုသ႑န္ အတြန္ ့ေလးမ်ား ၿဖစ္ေအာင္ ေခါက္ထား ၿခင္းၿဖစ္သည္။

ေပး..ေပး..အဲဒီ ဘာဂ်ာ သမီးကို ေပး .. ဟု ဆုိသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘုမသိ ဘမသိ လွမး္ပစ္ေပးလုိက္ ရသည။္

ဒီေတာ့မွ သေဘာ ေပါက္ေတာ့့သည္။ ေအာ္… သူ ေၿပာတဲ့ ဘာဂ်ာ ဆုိတာ ဒါေလးကို..

ေတာ္ေသးတာေပါ့.မဟုတ္ရင္ . ငါ ထင္တာ မွန္အံုးမယ္. (ကြ်န္ေတာ္က .. ပါးစပ္ၿဖင့္ မွူတ္ရေသာ ေလမွူတ္တူရိယာကို ဆုိလုိပါသည္ . အသင္တုိ ့လည္း မွူတ္ဖူးႀကပါမည္ )

ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ခန္ ့အႀကာတြင္ သူမ ဂဏွာမၿငိမ္ၿဖစ္လာၿပန္၏ ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စာေမးပဲြ ေၿဖေနရင္း သူမ ဘာလုပ္မလဲ ဆုိတာကိုေတာ့ စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ႀကည့္ေနရင္း သူမ ဟာ စကတ္ ထမီ ကို အသာေလး မလုိက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူ ့လက္ကလည္း တၿဖည္းၿဖည္း ေၿခသလံုးကို ပြတ္ေနသလို ပါပဲ။ ညိဳစိမ့္ ေနေသာ သလံုးသားေလးမ်ားတြင္ အေႀကာစိမ္းေလးမ်ားပင္ ယွက္သြယ္သည့္အလား။

ခပ္မ်ဥ္းမ်ဥ္း ေရႊႀကိဳးေလးကိုလည္း ေၿခဖခံုေပၚတြင္ ေၿခခ်င္း အၿဖစ္ ၀တ္ထားလုိက္ေသးသည္။ ေၿခသည္းနီေလးမ်ားက ႀကြႀကြရြရြ

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီ အရြယ္ အထိ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ ့ေၿခသလံုးကို အနီးကပ္ ထင္ထင္ရွားရွား မၿမင္ဖူးေလေတာ့ ေငးေမာ ၿပီးႀကည့္ေနမိပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက လည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း နဲ ့ေပါ့ ။

ထုိ ့ေနာက္ ေၿခသလံုး အလယ္နားေလာက္ အေရာက္တြင္ အနီေရာင္ သားေရးပင္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ စကၠဴအၿဖဴ ေခါက္ေသးေသးေလးတစ္ခု။

 ေနာက္ဆံုး သူ ့မ်က္နွာက ၀င္းခနဲ ၿဖစ္သြားပါတယ္။ သြားထက္ေလးကို ေပၚေအာင္ ၿပံဳးလုိက္ၿပီး သူ ့လက္ထဲမွာ စာရြက္ အၿဖဴေလး တစ္ရြက္ကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ဆုပ္ကိုင္လုိက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဆီက မ်က္လံုးကို ခြာၿပီး . နာလည္ လုိက္ပါတယ္။ ေအာ္…သူ ေတာ့ ေနာက္ထပ္ တစ္ပုဒ္ လည္း ႀကည့္ကူးေတာ့မွာပါလား။

စာေမးပဲြ ခန္းကို ေစာင့္တဲ့ အခန္းေစာင့္ ဆရာမ မ်ားကလည္း ပထမဦးဆံုး ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္မွာ ပဲ ဟန္ေရးၿပ လမ္းေလွ်ာက္ႀကပါတယ္။

အတန္မွ်ႀကာေသာအခါ အခန္းအၿပင္ကိုထြက္ၿပီး စုေပါင္း စကားေတြ ေၿပာေနႀကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကိုေတာ့ စာေမးပဲြ ေၿဖေနႀကတာပါလား လုိ ့ေတာင္ ထင္ႀကရဲ ့လား မသိပါဘူး ။

ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ လုိက္ပါၿပီ ။

ကုိယ့္တပည့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားလည္းမဟုတ္ ။ အထက္တန္း ၿပ ဆရာမ တစ္ဦးႏွင့္ မည္သို ့မွ မပတ္သက္ေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ၏ စာေမးပဲြ ေၿဖဆုိေနၿခင္းကို တာ၀န္ အရ သာ လာေရာက္ႀကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
ထုိ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား စာခိုး ႀကည့္ ၿခင္း (သုိ ့) ေပၚတင္ ႀကည့္ကူးၿခင္းသည္ ၄င္းတုိ ့ႏွင့္ လံုး၀ မဆုိင္ေပ ။ မည္သို ့မွ် အမုန္းခံ ၿပီး တားၿမစ္ၿခင္းလည္း မၿပဳ ႀကေပ။

သို ့ေသာ္ ၀တ္ေက်တန္းေႀက ေတာ့ လာေရာက္သတိေပးႀကပါသည္။

ကဲ ကဲ .. အားလံုး ေနာ္.. ၿမိဳ ့နယ္ ပညာေရးမွူး လာစစ္ေဆးေနတယ္။..လုံလံုၿခဳံၿခံဳ ေလးေတာ့ ရွိႀကေနာ္။

ငါတို ့ကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္နဲ ့ေနာ္။

ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ဘက္ ကလည္း နားလည္မွူ ့ရွိရမွာေပါ ့ဗ်ာ။

ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးဟာ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို ကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီးေတာ့ . လက္ထဲက စာရြက္အပိုင္းအစ မ်ားကို ဟို ထိုးထည့္ . ဒီ ထိုးထည့္ နဲ ့ေပါ့ ။

ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးက ေကာင္မေလးကလည္း မ်က္ႏွာေသ ေလး နဲ ့. တကယ့္ကို ဘာမွ မလုပ္တဲ ့့ပီဘီ ကေလး တစ္ေယာက္ အသြင္
ဟန္ေဆာင္ထားတဲ ့မ်က္လံုးေတြက ကေလး လုိ လုိ ပံုဖမ္း ဆိုတာ ဒါမိ်ဳးထင္ပါ့ ။

အဆိုပါ ပညာေရးမွူး ႀကီးကလည္း အတနး္ထဲကို ၀င္ၿပီးေတာ့ ဟိုႀကည့္ဒီႀကည့္ ။ သူလည္း အထက္က တာ၀န္ေပးလုိ ့သာ လာရတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားပံုမေပၚ ။

ေအာ္ .. ပညာေရးမွူးႀကီးရယ္ ။ ဒီလို ေတြ ၿဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ တကယ္ပဲ မသိတာလား ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သြားတာလား ဆုိတာကေတာ့ ကာယကံရွင္သာ အသိဆံုး ေနမွာပါပဲ ။

စာေမးပဲြ ေၿဖလို ့ၿပီးခါနီးမွာေတာ ့အခန္းထဲက အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လာေၿပာပါတယ္။
ညီေလး ေရ. ကိုယ္တုိ ့ေတြ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ စာေမးပဲြ ခန္းေစာင့္တဲ ့ဆရာမ ေတြကို . နားလည္မွူ ့ေႀကး ေလးေပးရေအာင္ . တစ္ေယာက္ကို ငါးရာ ေကာက္တယ္ကြာ ။ မင္းလည္း ၅၀၀ ေပး ေနာ္ လုိ ့ဆုိပါတယ္။

နားလည္မွူ ့ေႀကး ဆုိတာ ဘာကို နားလည္ေပးရမွာလဲ ။ ေအာ္..သိၿပီ .သိၿပီ .ဒီလိုလား .. ရပါတယ္ဗ်ာ ဟုဆုိကာ..ေအာင့္သက္သက္ၿဖင့္ေပးလုိက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့သိပ္မေပးခ်င္ ။ ဒီစာေတြကို ထုိက္သင့္သေလာက္ႀကိဳးစား ထားသၿဖင့္ ေၿဖႏုိင္ပါသည္။ သို ့ေသာ္… အမ်ား ဆႏၵ ဆုိေတာ့လည္း..ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းက အတုိ္က္အခံ ဂြစာ ႀကီးမလုပ္ခ်င္။

အိတ္ကပ္ ထဲက ၿခေသၤ့ တစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္သြားသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သည္ သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ ေၿဖဖူး ခဲ့ေသာ စာေမးပဲ တုိ ့တြင္ ယခု တကၠသိုလ္ ပထမနွစ္ စာေမးပဲြသည္ တန္ဖုိးအႀကီးဆံုးၿဖစ္သည္။

ငါးရာတန္ စာေမးပဲြ ပါလား ဟရုိ ့။

ဤပို ့စ္ ကို www.roadtoarabian.blogspot.com တြင္ အၿပည့္အစံု ရွူရန္။