အဲဒီညေနက ျပသနာ အေထြးအရႈပ္ေတြနဲ႕ ၀ကၤပါေတာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ေစတီကေလးဆီက ဆဲြလည္းတစ္ခုသံက ထူးထူးျခားျခား အသံသာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ တုိးေ၀ွ႕လာတဲ့ေလက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ဖြက်ဲသြားၾကတယ္။
ေနေစာင္းသြားၿပီျဖစ္လို႕ ျပန္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထလုိက္မယ္အလုပ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ လာရပ္တယ္ဗ်။ ေမာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၾကည္လင္သန္႕ရွင္းတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးေယာင္သမ္းေနတယ္။ သူ႕အသက္က ေျခာက္ဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို . . .
ေမာင္ရင္ ဒီမွာ လာထုိင္တာ သံုးရက္ရွိၿပီတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိတာနဲ႕ ေခါင္းကို ညိတ္ျပလိုက္မိတယ္၊ သူက ဆက္ၿပီး ဆုိျပန္ပါတယ္။
ေမာင္ရင္ ဒီမွာ အပ်င္းေျပလာထုိင္တာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေငးၾကည့္တယ္။ သူ႕ကို အံ့ၾသတာလည္း ပါတာေပါ့၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာေတြကို သိေနတဲ့ အမူအရာမ်ိဳးနဲ႕
လူ႕ေလာကမွာ ျပသနာေတြ ရွိတာေပါ့၊ လူတစ္ေယာက္က မုိးရြာထဲမွာ ထီးေဆာင္းၿပီးသြားရင္း ေတြးမိတယ္ဆိုပဲ၊ မိုးဟာ အေပၚက ရြာေပလုိ႕သာပဲ၊ ေအာက္ကမ်ားရြာရင္ ဘယ္လို ထီးေဆာင္းသြားရပါ့မလဲလုိ႕။ ဒီအေတြးနဲ႕ သူ႕မွာ ေအာက္က ရြာမယ့္မုိးကို ထီးေဆာင္းေရး ျပသနာႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ တကယ္ေတာ့ ျပသနာမွ မဟုတ္တာ ျပသနာ မဟုတ္တာကို ျပသနာလုပ္ေနရင္ ကိုယ္ပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္း ျဖစ္ရတတ္တာပဲ။ လူေတြဟာ ျပသနာအတုကို ျပသနာအစစ္ထင္ၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း ေျဖရွင္းေနတတ္ၾကတယ္။ ဒီမယ္ ေမာင္ရင္ ျပသနာမဟုတ္တာကို ျပသနာမဟုတ္ဘူးလုိ႕သိရင္ ျပသနာဟာ ေျပလည္သြားတာပဲ။

သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ၀ကၤပါေတာင္က ဆင္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။

အဆင္းျဖစ္လုိ႕ ဒါမွမဟုတ္ ျပသနာေတြ ေလ်ာက်ခဲ့လုိ႕ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပါ့ပါးသြက္လက္ လြတ္လပ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဆင္းလာရင္း သူက-

တစ္ခါတုန္းက ဖားျပဳတ္တစ္ေကာင္က ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ၿပီး ျပသနာျဖစ္ေနတယ္တဲ့ ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ ကင္းေျခမ်ားရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ။ ေျခေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ သြားရင္ ဘယ္ေျခေထာက္ကစၿပီး လွမ္းပါလိမ့္လို႕ ဖားျပဳတ္မွာ ျပသနာ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို ျပသနာျဖစ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ေတာင္ ဘယ္လုိစ လွမ္းရ ခုန္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့ ေမာင္ရင္ရဲ႕ ျပသနာ မဟုတ္တာကို ျပသနာလုပ္ေနေတာ့ လွမ္းလုိ႕ရပါလ်က္နဲ႕ မလွမ္းမိ ခုန္လုိ႕ရပါလ်က္နဲ႕ မခုန္မိနဲ႕ လုိရာကို မေရာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ျပသနာတစ္ခုဟာ စစ္မွန္တဲ့ ျပသနာျဖစ္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေရွာင္ေနလုိ႕လဲ မရဘူး။ ေျဖရွင္းပစ္ရမွာပဲ၊ ျပသနာဆုိတာ ေျဖရွင္းရမယ့္ အရာဆိုေတာ့ ေျဖရွင္းလုိက္ေပါ့ ေမာင္ရင္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ေခမာသီ၀ံဘက္ကိုုသြားတဲ့ လူသြားလမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ သူသြားေနပံုက ဘာမွ ျပသနာမရွိတဲ့သူအျဖစ္ သြားေနသလိုပါဘဲ။ သူသြားတဲ့အရပ္ကလည္း ဘာျပသနာမွ မရွိတဲ့အရပ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

(နႏၵသိန္းဇံ)

ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာပါ ခင္ဗ်ာ..