အခန္း (၇)
အေမွာင္က်တဲ့ ေန႕ည

မ်က္ဝန္းဆိုတာ ႏွလံုးသားရဲ႕ျပဳတင္းေပါက္
ခံစားခ်က္ေတြရဲ႕သတင္းကို ေရာင္းစားရာေနရာ။
အသင္ မ်က္ဝန္းမ်ားဖြင့္ကာ က်ဳပ္ဘက္သို႕ၾကည့္လွည့္ပါ။
အသင့္ ႏွလံုးသားႏွင့္ခံစားခ်က္မ်ားတြင္ က်ဳပ္အား မသိေစလိုသည့္အရာမ်ား ရွိေနပါလား။
ေက်းဇူးျပဳ၍ မ်က္ဝန္းမ်ားဖြင့္ကာ က်ဳပ္ဘက္သို႕ၾကည့္လွည့္ပါ။
………….
သတင္းအေမွာင္ခ်ထားတဲ့ အသင္
စိတ္အတြင္းရွိသမွ် က်ဳပ္ရဲ႕စကားလံုးမ်ားကို
အသင့္ရဲ႕ႏွလံုးသားၾကားႏိုင္မယ့္ လိႈင္းသံနဲ႕ေရဒီယိုအသံလႊင့္သလို လႊင့္ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္
………
…………….
……………….. ၾကားလိုက္လား အသင္။
အသင္…အျပင္မွာေနေတြပူတယ္။
အိမ္ထဲမွာလဲ ေရေႏြးေငြ႕နံ႕ေတြေတာင္ ရေနသလိုလို…။
က်ဳပ္၏စကားလံုးမ်ား အသင့္ကို ေႏွာက္ယွက္ေနၾကပါသလား။
ေက်းဇူးျပဳ၍ ခြင့္လႊတ္ပါ အသင္။
အသင္ ေရျပင္နားတြင္ ေမွးစက္လိုက ေမွးစက္ပါေလ။
အသင္ မွန္ျပင္ထက္ အေတြးမ်ားေနက မ်ားပါေလ။
အသင္ က်ဳပ္စကားေၾကာင့္ စိတ္ကူးအေတြးထဲ ေအးပါေစ။

ထိုေန႕ညမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ သူ၏အၾကား ပကတိပ်က္ေတာက္ေသာ ဆက္သြယ္မႈ ရွိခဲ့ၾကသည္။ မက္ခဲ့သည့္ ညေနခင္းအိပ္မက္၏ အျပစ္တင္သံတို႕ နံရံထက္ပဲ့တင္ေနသလိုလို…။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စံုလင္တဲ့ခ်စ္ျခင္း မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လဲ မဝံ့မရဲအၾကည့္တစ္ခုရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ခုေတာ့ ဥေပကၡာကိုသာ သိခြင့္ရေနတယ္။ ေရွးစာေပတစ္ခုက ဆိုတယ္ စံုလင္ေသာေမတၱာသည္ ေၾကာက္ျခင္းသံေဝဂႏွင့္ လံုးလံုးကင္းစင္၏ တဲ့ေလ။
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကလည္း ဥေပကၡာတရားကို ေမြးထုတ္ေပးတတ္တယ္။ ေၾကာက္လို႕ ဝင္ေရာက္စြတ္ဖက္မႈမရွိဘူး။ ေၾကာက္လို႕ အားနည္းသူကို မကူညီဘဲ မသိေယာင္ေဆာင္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ခုကို မဝံ့မရဲစိတ္တစ္ခုနဲ႕ ဥေပကၡာျပဳလႊဲဖယ္ခဲ့တယ္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္း၏
ဆူညံမႈသည္
က်ယ္ေလာင္လြန္းသည္။
ဆိုျခင္းမွာ မွန္ေသာအဆိုတစ္ခုပါလား။

အျပစ္ဆိုမယ္ဆို ဆိုပါ။ ကာလေဒသျခားတစ္ခုမွာ ထားရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အသင့္ရဲ႕ခ်စ္ေမတၱာစိတ္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖင့္ အသင္အိပ္ရင္းမက္ေစပါ ဆုေတာင္းမိတယ္။