သူနဲ.မဆံုျဖစ္ခဲ.တာဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုရွိခဲ.ပါျပီ။တခ်ိန္တုန္းကေတာ.သူနဲ.ေ၀းကြာခဲ.ရရင္ေသမ်ားသြားမလားဆိုတဲ.အထိခ်စ္ခဲ.ဖူးပါတယ္။
တခ်ိန္တုန္းကဘာအျပစ္မွမရွိဘဲမျပည္.စံုျခင္းဆိုတဲ.အရာတခုတည္းနဲ.လမ္းခြဲစကားမဆိုျဖစ္ဘဲေက်ာခိုင္းသြားတဲ.ေယာက်္ားမဆန္တဲ.သူ.ကိုနာက်င္ရမွန္း
ကိုအျပစ္မျမင္ရက္ေအာင္ရူးသြပ္ခဲ.ဖူးပါတယ္။အခ်စ္ဟာအဲေလာက္တန္ခိုးရွိခဲ.ဖူးတဲ.ကိုယ္.ဘ၀မွာတေန.သူလက္ထပ္သြားျပီဆိုတာသိသိျခင္းတခုတည္း
ေသာဓာတ္ပံုေလးကိုကတ္ေက်းနဲ.ညွပ္လိုက္ပါတယ္။တသက္တာေ၀းသြားျပီပဲ။ေငြဆိုတဲ.အရာကိုလဲနာက်ည္းတတ္ခဲ.ပါတယ္။သူနဲ.ေ၀းတဲ.တနယ္တေက်း
တနယ္တေက်းေရာက္တဲ.အခါမွာလဲ…..ေလာကဓံရဲ.အလွည္.အေျပာင္းျကားမွာသူ.ကိုသတိရခဲဈဖူးပါတယ္။ေပ်ာ္စရာေတြရွိခဲ.ရင္လည္း
တခုတ္တရသတိရေနမိဖူးပါတယ္။ဒီလိုနဲ.ဘ၀ရဲ.ရက္စြဲေတြျဖတ္ေက်ာ္ခဲ.ျပီးတေန……ကိုယ္.ရဲ.ဇာတိေျမျပန္ေရာက္ခိုက္အမွတ္မထင္ဆံုေတြ.ခဲ.ပါတယ္။
ျပံုးရြင္ေနတဲ.သူ.မ်က္၀န္းကဟိုးအရင္ကလိုျဖဴစင္ေနဆဲ…လုပ္ငန္းေတြနဲ.မအားတဲ.အေျကာင္း..အလုပ္မ်ားေနတာျဖစ္ေျကာင္းကိုေျပာ
ျဖစ္ခဲ.ပါတယ္။ဘာမွမဆိုင္ေတာ.ဘူးဆိုတဲ.စည္းမ်ည္းေျကာင္.ျပံုးရြင္ေနတာလားလို.ကိုယ္ရူးေျကာင္ေျကာင္ေတြးခဲ.မိပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ္ေပ်ာ္ခဲ.မိပါတာကိုတဆိတ္၀န္ခံပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူေပ်ာ္ေနတာပဲကိုယ္ျမင္ခ်င္ခဲ.တာပါ။
သူ.ေျကာင္.က်ခဲ.ရတဲ.မ်က္ရည္ေတြ၊
သူ.ေျကာင္.မ်က္၀န္းေပါင္းမ်ားစြာကိုေရွာင္ေျပးခဲ.ရတဲ.ကိုယ္
ခုေတာ.အရာရာ…….ဟာေလအလာမွာႏွင္းေပ်ာက္ခဲ.သလိုဘဲမွဳန္၀ါး၀ါးဘဲက်န္ပါေတာ.တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ……လူတစ္ေယာက္ကိုအခ်ိန္မေရြးေသဆံုးသြားေစႏိုင္သည္ဆိုတာကိုေတာ.သူတစ္ေယာက္အားသိေစခ်င္ပါသည္။
(ကေလာျမိဳ.ေလးမွ….တခါက…….တစ္ေယာက္ေသာသူအတြက္)