သစ္ရြက္လွဳပ္ရင္ေတာင္ရယ္ေမာတတ္တဲ.ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာအခ်စ္ကိုေတြ.ရွိခဲ.ဖူးပါတယ္။အခ်စ္ဆိုတဲ.အရာကလဲ
မဖိတ္ေခၚဘဲလာတတ္သလိုမႏွင္ဘဲနဲ.လဲထြက္ေျပးတတ္ပါတယ္။အခ်စ္ဆိုတာရယူပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း၊ေပးဆပ္ျခင္းျကားကစြန္.လြတ္မွဳ
တခုပါပဲဆိုတာကိုယ္သိခဲ.ရျပီးေနာက္မွာသူ.အေပၚထားတဲ.နာက်ည္းမွဳေတြေျပေပ်ာက္သြားခဲ.ရပါတယ္။သူ.ကိုသတၱိရွိရွိစြန္.လြတ္ခဲ.တုန္း
ကခံနိုင္ရည္ရွိခဲ.ေပမယ္………ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူေက်နပ္တဲ.ဘ၀ေလးမွာရွင္သန္ေနတယ္ဆိုတာသိရတဲ.ေနာက္ကိုယ္အရမ္းေက်နပ္ခဲ.ဖူး
ပါတယ္။ဒါပဲေလ………ကိုယ္.အနားနားမွာထာ၀ရေနဖို.ေရစက္ပါမလာတဲ.သူ.အတြက္ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးရံုကလြဲျပီးဘာမွမတတ္ႏိုင္
ခဲ.တဲကိုယ္.အျဖစ္ပါ။ေကာင္းကင္ေပၚကျကယ္ကေလးေတြရယ္ေမာျကတဲ.အထိ……..ကိုယ္အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္မိခဲ.ဖူးပါတယ္။
when   I     ever   to     marry    you……ဆိုတဲ.သူ.ရဲ.စာသားေလးက ကိုယ္.ကိုတစ္ရက္ေသာေန.မွာေလွာင္ရယ္ေနခဲ.ဖူးပါတယ္။
သူ.အေပၚမွာဘာေမ်ာ္လင္.ခ်က္မွမထားခဲ.တဲ.ကိုယ္.အတြက္….သူေပးတဲ.လက္ေဆာင္ေလးေတြကေတာ..အလြမ္းခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ
ျဖစ္ခဲ.ရပါတယ္။တခ်ိန္တုန္းကရူးမတတ္ခံစားခဲ.ဖူးတဲ.ကိုယ္.ရဲ.အသဲသံခဲလိုမာေနခဲ.ျပီေလ။ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာသူေပ်ာ္
ေနရင္၊သူျပည္.စံုေနရင္…….ကိုယ္ေက်နပ္ျပီးသားထာ၀ရ…….ျဖူစင္တဲ.ကိုယ္.ရဲ.ေမတၱာကဘယ္ေတာ.မွအေရာင္မစြန္းေစရေအာင္
ယံုျကည္လို.ရပါတယ္။ဒါေပမဲ……….လူေတြရဲ.ပါးစပ္ဖ်ားမွာ…….ကိုယ္တို.နွစ္ေယာက္ရဲ.အေျကာင္းက(ဟိုတခ်ိန္တုန္းကေပါ.)
ပံုဲပင္ေလးအျဖစ္နဲ.သာထင္က်န္ေနရစ္ခဲ.ပါတယ္။ပံုျပင္ဆိုတာနားေထာင္လို.ျပီးသြားရင္ေမ.သြားတတ္ျကသလိုသူလဲကိုယ္.ကို
(………………………………….။)

(ေတာင္ေပၚျမိဳ.ေလးသို.လြမ္းဆြတ္စြာျဖင္………..)