လမ္းဆံုးဆိုတာမရွိခဲ့ပါဘူး….

ေလွ်ာက္ရတာၾကာလြန္းလို႔ 

ငါေရြးခဲ့တာဘာလမ္းမွန္းေတာင္

မသိေတာ့ဘူး…

ၾကယ္ေတြလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြဆဲ…

လမ္းေပၚမွာ ႀကိဳးမဲ့ဂစ္တာေလးကေတာ့

ငါ့ကို အေဖာ္ျပဳပါရေစတဲ့…

ေလွာင္ရယ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ ေပၚထြက္လာၾက…

ႀကိဳးမရွိ႐ံုနဲ႔ မတီးရေတာ့ဘူးလားလို႔

သူကေမးတယ္… 

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း……

တိတ္ဆိတ္တဲ့ သံစဥ္တစ္ခ်ိဳ႕ 

ငါတို႔ရင္ထဲကို ျဖတ္….

အဆံုးမဲ့စီးဆင္းသြားၾက…..

လြမ္းတယ္ဆိုတာလည္း

ေျပာရေတာ့အခက္သား…

နင္မရွိတဲ့ဘ၀မွာပဲ

ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနေတာ့

လြမ္းေနရတာေလးကိုပဲ

လြမ္းမိသလိုလို….

ေၾကကြဲဖို႔ ငိုေႂကြးေနတာနဲ႔

ဆာေလာင္လို႔ ငိုေႂကြးတာ…

ဘယ္ဟာပိုေကာင္းသလဲ…

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း 

ရူးႏွမ္းစြာ စဥ္းစားမိျပန္ရဲ႕…

ေဆာင္းမီးဖိုေအာက္မွာ

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔

ၾကင္နာသူကို ေထြးေပြ႕ထားခ်င္တယ္လို႔

စိတ္ကူးလည္း ယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္…

ဆည္းဆာခ်ိန္ကေတာ့ လွပဆဲပဲ…

ညဥ့္ငွက္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း

ေရာင္နီေတြကိုဖြင့္ျပေနေလရဲ႕…

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးပဲေပါ့ေလ…

တိမ္ေတာက္တဲ့အခ်ိန္ လန္႔ၿပီးငိုတတ္တဲ့

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီ

ငါ့အေတြးေတြေမ်ာပါလို႔သြားၾက…

ဆံုေတြ႕ျခင္းဆိုတာ ခြဲခြာဖို႔အတြက္ပါပဲ…

ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲခြာသလို

ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ဆံုႏိုင္တဲ့

အေႂကြေစ့ခါင္းနဲ႔ ပန္းလိုမ်ိဳးေတာ့

ငါမျဖစ္ခ်င္ဘူး…..

ကံၾကမၼာမ်က္လွည့္ဆရာကေတာ့

အေကာင္းဆံုးလွည့္စားမႈေတြဖန္တီးဆဲပဲ…

သူဖန္တီးေစညႊန္တဲ့လမ္းေပၚမွာ

ငါကလည္းေလွ်ာက္လို႔ေကာင္းဆဲ…

ဘယ္ေတာ့မွမရွိတဲ့ အဆံုးသတ္ဆိုတာေလးကို

ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ေပါ့…..