လူပါပဲ….
ဒါေပမယ္႔ လူဆုိတဲ႔လူေတြၾကားထဲ
အသားက်မေနတတ္ေတာ႔
ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္တစ္ခုအတြက္
ကဲ႔ရဲ႔နွာေခါင္းရွဳံ႔
အဲဒါနဲ႔ပဲ…
အားလုံးေရွ႔မွာေခါင္းငုံ႔ေနရမွာလား။

လုပ္သလုိၿဖစ္မလာဖူးလုိ႔
ၿဖစ္သလုိလုပ္ေနတဲ႔သူ
ၾကာေတာ႔..
ငါ႔ကုိၾကည္႔ေသာမ်က္လုံးမ်ား
ရြံရွာဟန္ေတြၿပည္႔ၿပည္႔လာတယ္။

ငါက…
အသားက်အိပ္မက္ေတြထဲမွာ
ဓားေတြဆြဲထုတ္လွံေတြဆြဲထုတ္
လူၾကမ္းလုပ္ရေပါင္းမ်ားၿပီ…
ငါနာက်င္ခဲ႔ေသာအတိတ္
ငါကုန္လြန္ခ်င္ခဲ႔ေသာေန႔စြဲမ်ားအတြက္
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ၿပကၡဒိန္လုပ္
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဆြဲစုတ္ပစ္ရတာလဲမ်ားၿပီ…။

အေမွာင္ေတြထဲက ငါ႔ကုိဆြဲထုတ္
လမ္းၿပမယ္႔ ၾကယ္လုိ႔ နင္႔ကုိငါထင္ခဲ႔တာ
အတိတ္ေတြဘယ္လုိေကာက္ေကာက္
နင္႔အတြက္နဲ႔ ငါေၿဖာင္႔မတ္ၿဖစ္ခဲ႔တယ္…။
ဒါေပမယ္႔ေလ..
အမွန္ေတြနဲ႔ မွားေနတဲ႔ေလာက
အဲဒီ႔သဘာ၀ေတြငါခဏေမ႔သြားတယ္။

အခ်စ္ဆုိတဲ႔အဓိပါယ္မွာ
ရလုိမွုနဲ႔ေပးလုိမွဳ
အဲဒီ႔နွစ္ခုထဲ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး
အခ်စ္မွာ ….
မၿမင္ရတဲ႔သံေယာဇဥ္ေတြ
ေနွာင္ၾကိဳးေတြပါမယ္
တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လဲ
နင္႔လုိ “အေလ်ာ္အစား”ေတြပါမွာေပါ႔။

ခဏပဲသည္းခဲ႔ေပမယ္႔
အဲဒီမုိးထဲမွာ ကြက္ေက်ာ္ “စား”တာေတြပါမယ္
မၿမင္ခ်င္လြန္းလုိ႔မသိေယာင္ေဆာင္သူကုိ
အ,တယ္ထင္ေတာ႔လဲ
ညေတြေရလုိက္ ၾကယ္ေတြေကာက္လုိက္နဲ႔
ငါမွားတယ္ ပဲ ထား လုိက္ တယ္….

ငါတုိ႔က …
လူခ်င္းကပ္ေနခဲ႔ေပမယ္႔
စိတ္ခ်င္းမွမအပ္ခဲ႔တာေတေလ…
အမွန္တရားအတြက္လဲ
မွားေနတတ္ၾကေတာ႔
ခ်စ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ နွလုံးတစ္စုံအတြက္
ေက်ေက်နပ္နပ္ ၾကက္ေၿခခတ္လုိက္တယ္…။

လြမ္းယုံသက္သက္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ခ်စ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ေကာင္
ခုေတာ႔…
ကံတရားကုိလက္ၿပနွုတ္ဆက္
က်ြန္ေတာ္…
ၾကယ္ရွာထြက္ခဲ႔တယ္။။။။။  ။
             
                           (ေနညိဳ)