မနက္ေစာေစာ ႏံုးရိေနတဲ့စိတ္ဟာ အသားမာတက္
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿပန္ေမး
ရပါမ်ားလာတဲ့အခါ လမ္းဟာ တစ္လမ္းတည္း မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး

သူလည္း အေကာင္းဆံုးၿပင္ဆင္ခဲ့တာေပါ့ ဘယ္မွာလဲ
သူ ့အတြက္ ၿမက္ခင္းစိမ္းလြင္ၿပင္ဆိုတာေတြက ၿပင္မရ ၿပဳမရနဲ ့
မြဲမြဲလာတဲ့ အဲဒီ့ ( ဘာဆိုလား ) ကံတရားၾကားမွာ ဓားစာခံ

အရင္းအႏွီးနဲ ့အက်ိဳးအၿမတ္ဟာ မ်က္ၿမင္သက္ေသပဲ
သေရပြဲတစ္ပြဲလို တစ္ေယာက္ပခံုးတစ္ေယာက္ ပုတ္
ၿပီး ဘယ္သူကမွလည္း လွည့္မၿပန္ႏိုင္ေတာ့ ဆိုေတာ့ကာ . . .

သူေရာကိုယ္ေရာ ယစ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီ့ေန ့ရက္ေတြဟာ
အဲဒီ့ေန ့ရက္ေတြမွာပဲ ၿပန္လည္၀ါးၿမံဳသြားခဲ့တာလား
ဘယ္သူတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္အိမ္မွာ ဘယ္သူက ဘယ္လို . .

ဘ၀နဲ ့မွ်ားခဲ့ၾကရတာ ႏွစ္ဖက္သြားမွ်ားခ်ိတ္မွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
စိုက္..နစ္…လြင့္….ၿမဴး….. လို ့၊ . . . မီးကို စံပယ္ဖူးလို တယုတယခူးခဲ့ၾက
( ေတာက္….. ၊ အေရးအသားကလည္း ခ်ာပါ့ကြာ )

ကိုယ့္ေခၽြးစက္ေတြ သူ ့နားသယ္ထက္မွာခိုသီးေနတာ ကိုယ္ေငးၾကည့္ခဲ့ရတယ္
ခံယူခ်က္ၿခင္း ပြန္းတိုက္ခိုက္မိရံုနဲ ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ဆင့္ကဲ
ေၿပာင္းလဲသြားတဲ့အခါ ပင္မစာမ်က္ႏွာဟာလည္း အလင္းလႈိင္းေတြ ေဖ်ာ့ ေလ်ာ့

သက္တံေတြ မရွိေတာ့ဘူး သက္တံေတြ မရွိေတာ့ဘူး သက္တံေတြ
မရွိေတာ့ဘူးလား သက္တံေတြခမ်ာ တန္းဆင္းဇုန္ထဲမွာ ၿမဳပ္နစ္သြားၾက
အၿပံဳးပါးလ်တစ္ပြင့္ရဲ ့ အိတ္စပိုင္ယာရီဒိတ္ဟာ . . .

တေရြ ့ေရြ ့နဲ ့ အေငြ ့ပ်ံသြားတာလား တစ္ေန ့ေန ့ေတြ
ကိုယ္တို ့ေတြ နိမိတ္ဖတ္မွားခဲ့ၾကတာလား ကိုယ္တို ့ဟာ မိတ္ဖက္
သံစဥ္ မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ခုလက္ရွိ ကိုယ္တို ့ရဲ ့ၿဖတ္သန္းမႈ

စနစ္နဲ ့အဲဒီ့တုန္းက ကိုယ္တို ့ရဲ ့စိတ္ဟာ ဘယ္ႏွလမ္း . . . လြမ္းစရာ
ဟာ . . . လြမ္းစရာပဲလို ့ကိုယ္တို ့ေတြ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသလား
ယံုၾကည္ေနတုန္းပဲလား ( ဒါမွမဟုတ္ ဘာကို ယံုၾကည္ ? )

ယံုၾကည္မႈဆိုတာဘာမွန္း မေသခ်ာေသးခင္ ကိုယ္တို ့ရူးခဲ့ၾက
ကိုယ္တို ့ၿမဴးခဲ့ၾက ကိုယ္တို ့စူးခဲ့ၾကသလား
ေသြးေၾကာမွ်င္စိမ္းႏုႏုထဲမွာ အလ်ားလိုက္နစ္ေမ်ာလာတဲ့ ( ဘာတဲ့ )

မလံုမၿခံဳ အယိုအေပါက္ေတြနဲ ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ ( ကိုယ္တို ့ဟာ )
တခ်ိန္တခါေတြ ၊ အသံတိတ္ဖြင့္ဟမႈေတြ ၊ ၿပီး . . ၿမိဳ ့ၾကီးၿပၾကီးထဲက ပစၥဳပၸန္စစ္
စစ္ၾကီးေတြထဲမွာ . . . . . . . . . . . . . ၊

” ရွင္ ကၽြန္မကိုခ်စ္ရင္ ကၽြန္မကို ရွင္ခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ ့အခ်စ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲခ်စ္ပါ “
                                                                      ( ေဇယ်ာလင္း )
ၿဖဴေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာေပၚမွာပင္ . . . နာနာက်င္က်င္ . . . . ။ ။