ဆုပ္လည္း စူး
စားလည္း ရူးခဲ့ၾကေပမဲ့
ပဒိုင္းသီးေတြ ေခတ္မသုံးခဲ့ပါဘူး

ရင္ခြင္ပိုက္ခြင့္မရွိေပမဲ့
နမ္းသက္ခြင့္ေတြ စေတးခ်င္ေတာ့
နွာေခါင္းေတ့ကာ ရႈမိၾကတယ္
အဆိပ္ေငြ႕ေတြက တျမိဳက္ျမိဳက္နွင့္ရယ္

ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြ ခမ္းေျခာက္သြားေတာ့
အဆီျပန္တတ္တဲ့ မ်က္နွာေတြက
ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ ျဖစ္မေနခဲ့ဘူး

အၾကင္နာေတြ တစ္ဖဲ့တစ္ကိုက္
သည္ပန္းသီးေတြက
ပိုးေလာက္ေကာင္ေတြ ပုပ္ရြေနေတာ့
နွေျမာမိတာ ရာဇ၀င္တြင္တယ္

ျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းေတြက
မ်ားမ်ားလာေတာ့
လမ္းေလွ်ာက္ရတာ
ငရဲမီးေတြ မ်ားေနသလိုပဲ…

ေနာက္တစ္ေခါက္…
ေအာက္စီဂ်င္ကို လက္သပ္ေမြးခ်င္ရင္ေတာ့
သစ္ရြက္စိမ္းေတြက ျပာျဖစ္ေနေလာက္ျပီး။     ။

နရီထက္
( ၃၀ ၊ မတ္လ ၊ ၂၀၁၁ )