ဘယ္လိုလဲ…ကံၾကမၼာ…
ကိုယ့္အလွည့္က်
ႏြဲ ့လွခ်ည္လား….
အိမ္ကြင္းမွာစြာတဲ့ၾကက္ဖလို
ဘာလို ့မၿပံဳးျပႏုိင္ေတာ့တာလဲ….။

ၾကဳိးတုပ္မထားေပမယ့္
ခင္ဗ်ားလႈပ္လို့မရဘူး…
မဟုတ္လား………
မခ်ည္ထားတဲ့ၾကိဳးက
ျဖည္ရခက္တယ္ဆိုတာ…ယံုျပီလား…။
သိသလိုမသိသလိုနဲ ့ေတာ့
ေရာမထိုင္လိုက္ပါနဲ ့..
ပ်ဥ္ဖိုးသိဖို ့
အရင္ေသဖူးဖို ့ေတာ့လိုမယ္။

ဘာ…………………။
မင္းအလွည့္က်လုပ္ထားေပါ့
ဟုတ္လား…………..
အျငဳိးေတြျဖည့္ထားတဲ ့ႏႈတ္ဖ်ား
ခင္ဗ်ားအလွည့္တံုးကလို
ေဒါင့္စြန္းေတြ မ်က္လံုးနားမေရာက္ပါလား..။

ခံရမယ့္အလွည့္မွ
အဆိပ္ေသာက္တာ
သူရဲေကာင္းေတြရဲ  ့အလုပ္
မဟုတ္ဘူး………ဆို
၀တၱရားအရတစ္ခ်က္ေမးရင္း
နာဇီေတြရဲ  ့အံၾကားထဲက
ဆိုက္ရာႏုိက္ေဆးျပားကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္…..။

သင္ခန္းစာထဲကလိုမဟုတ္ပဲ
သိလ်က္နဲ ့
ျဖည့္လို ့မရတဲ့ကြက္လပ္…
ႏွလံုးသားေတြရဲ  ့
ရပ္၀န္းမွာပဲရွိတယ္ဆိုတာမသိခဲဘူးပဲကိုး………

ခင္ဗ်ားရဲ  ့တပည့္ေက်ာ္
အခ်ိန္ဆိုတဲ့သမားေတာ္လည္း
က်ဳပ္ဒဏ္ရာကိုမက်က္ေစႏုိင္ပါဘူး…
မသိရင္ေတာ့မွတ္ထားပါ…..
အနမ္းနဲ ့ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာ
အနမ္းနဲ ့ႏႈိးမွပဲ…ေပ်ာက္တယ္……။

ကဲ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အတိတ္ကိုသြားလို ့ရတဲ့ ယႏ ၱရား
ငါ့လက္ထဲေရာက္လာျပီဆိုမွေတာ့….
လာပါ…အခ်စ္ရယ္…
သူ ့ကိုေမာင္တို ့….
ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ ့ပဲ
ေမာင္း…ျဖဳတ္…လိုက္…ရ…ေအာင္………။
                                                           terry(6.4.2011)