သူေမ့ျပီလား …….
လူေတြ႔ရန္မဆိုထားနဲ႔၊
ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ံု ဖုန္းဆက္တဲ့ဓေလ့ေတာင္မွ …….
ဪသာ္ …… မုန္းရက္ျပီလို႔ထင္။

ၾကားေယာင္ကာ၊
နားေထာင္ရေတာ့မလားရယ္နဲ႔၊
သူ႕စကား မုသားေတာင္ယံုခ်င္တတ္သူမို႔၊
(သူေျပာလွ်င္) ……..
ပံုျပင္ပင္ တကယ္မွတ္ျပန္ေတာ့၊
မလည္ပတ္သူလို႔ သူျငိဳျငင္။

မလြမ္းတတ္လို႔လား၊
လြမ္းတတ္သူ မပူရွိႏိုင္ပါ့၊
သူသိေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊
ဘယ္လိုေမာကာ ဘယ္ေလာက္ရင္ဆို႔ေပမယ့္၊
ခင္မို႔လို႔ သူစိမ္းျပင္ျပင္၊
စိမ္းခ်င္ခ်င္နဲ႔ စိမ္းႏိုင္ရက္။

ခင္ခင္စိမ္းေပမယ့္၊
ရင္ျငိမ္းေအာင္ အပူမသတ္ႏိုင္လို႔၊
အပူဇာတ္ကို အခန္းဆက္ေနတဲ့၊
ပန္းသက္ေသ ေဝဒနာပြင့္ေတြက၊
လြမ္းရက္ရွည္ေၾကြကာ မရင့္ျပန္ေတာ့၊
ခင္ခင့္လို ဘယ္သူခြဲနိုင္မလဲ၊
ပူရဲတယ္ သည္ရင္ကြ်မ္းေအာင္၊
လြမ္းေတာ့ဆယ္သက္။ ။

ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)