ရံႈးနိမ့္ခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးရဲ႕ခံတပ္ေစာင့္ဟာ… ငါပါ
ငါ့ရဲ႕ျမစ္ျပင္က်ယ္ကေလးကေတာ့… ဟိုးအေဝးမွာ
ေဗဒါတခ်ိဳ႕ ျမစ္က်ဥ္းတခ်ိဳ႕နဲ႕… ခပ္တိုးတိုးေလးစီးဆင္းလို႕
တကယ္ေတာ့…
လြင္ျပင္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ကာဆီးကာဆီး
ငါတို့ရဲ့ေကာင္းကင္ျပာကေတာ့… တစ္ခုတည္းပါပဲ။
လေရာင္ျဖာက်ေနပံုကအစ အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့ညေတြ
…….
အမ်ားျကီးပါ
တကယ္ဆိုရင္…
ပန္းရနံ႕ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သာသာယာယာျကားခ်င္မိတာေပါ့
အာရံုေတြကန္းေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အေကာင္းသား
ခုေတာ့လည္း…
ေလာကရဲ့ဆြံ႕အမႈေတြကိုအဓိပၸာယ္ရွာ… သည္းခံတတ္ခဲ့ပါျပီ။
ငွက္ကေလးေရ…
နာက်င္ေနတဲ့ေတးေတြကို အလိုမက်စြာ သီဆိုေနတုန္းလား
သံစဥ္တစ္ခုရဲ႕ ဂီတကို စည္းဝါးက်က် မခံစားတတ္သူရယ္လို့ မရွိပါဘူး
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း…
ကံျကမၼာပတ္မသံဟာရင္ကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါတယ္
ငါကေတာ့… ေဆာင္းခိုငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ့ ဘဝဂီတကို
ဟိုအေဝးကေနစိတ္နဲ့
ျကားနာခ်င္ေနမိတာတစ္ခုပါပဲ။
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ့ သက္ဝင္မႈမ်ိဳးေလာက္နဲ႕ေတာ့
ငါ့ကိုမျဖားေယာင္းပါနဲ႕ေတာ့…
ျငိမ္းေအးျခင္းေတြ ခုန္ဆင္းထြက္က်မလာမယ့္အတူတူ
အျဖူေရာင္ေတြ အိပ္စက္ေနပါေစေလ…
(ေမေမ…အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ေတြထဲက နတ္ဆိုးတစ္ပါးပါးမ်ား
ခရီးထြက္ခဲ့ေသးသလား… )
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ
တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုေလးတစ္ခုသက္သက္ပါ
ဘုရားသခင္က တိတ္တဆိတ္ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့အရာေပါ့…
အရာရာအစစ မိုင္ေပါင္း(၅၀ဝ)မက ေဝးကြာသြားျကတဲ့အခါ
မရိတ္သိမ္းလိုက္ရတဲ့ ပ်ိုးခင္းဝါဝါေတြ…
ငါတို့ရဲ့တစ္ခုတည္း ေကာင္းကင္ျပင္ျကီးေအာက္မွာ…
ဒ႑ာရီဂီတေတြနဲ့
ပင့္သက္လြင့္ေဝေနဦးမလား… ။
ညေရ…
အေမွာင္ကေဝေတြ ေသဆံုးသြားေတာ့မွာလား…
ေဆာင္းညေတြရဲ့အမွားေတြ…
ငါ့ခံတပ္ကေလးမွာ… ကဗ်ာမဆန္စြာ… အတံုးအရံုးစုပံုလို့
ငါတို႕…
ဘာလို႕… နွင္းက်ခဲ့ျကတာပါလိမ့္… ။

မေနာ္ဟရီ

——————–