လူ႔ခႏၶာဝန္ေတြက
ၾကယ္တံခြန္ေတြအေပၚ ပိပိက်တတ္လြန္းလို႔
အနည္းဆံုး ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေၿမာက္မွ
ေနာက္တစ္ေခါက္ ငါၿပန္လာခဲ့မယ္။

ကဲကြာ.. ……… ………… ……….
………….. ……….. ……….. ………….
အခုကိုပဲ ငါၿပန္ေရာက္လာၿပီ။
မူးၿပီးမွ ငါေရာက္လာေတာ့
မင္းတုိ႔ကို ငါမသိ
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ငါမသိ။

ဒါေပမယ့္ ငါက
မင္းတို႔ဘဝရဲ႕ အလင္းေရာင္တန္းၾကီးေလ
မ်က္စိေတြ က်ိန္းစပ္ေလာက္ေအာင္
သိပ္ၿပီး ေၿပာင္လက္လြန္းေနရင္လည္း
ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားၾက
ငါက
မင္းတို႔ဘဝရဲ႕ အလင္းေရာင္။

ပင္လယ္လိႈင္းနဲ႔
မုန္တိုင္းရဲ႕ဆူညံမႈထဲ
ငါ့ရာဇဝင္
ငါ့အလင္းေရာင္ ၊ငါ့အေမွာင္ထု
ငါ့အသံနဲ႔ ငါ့အမွန္တရား
ငါ့ရဲ႕ဓားကို ငါၿမွဳပ္ထားရဲ႕။
အၾကြင္းမဲ့ အမွန္တရားနဲ႔
အနာဂတ္ကို မစဥ္းစားမိေအာင္
စကားလံုးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါေစ။

ေနာက္တစ္ေန႔ညေနခင္းကို
မေန႔ကေန႔လည္ဟု ထင္မွတ္ကာ
အိပ္ရာကႏိုးလာၿပီး
အမွန္တရား ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲေဟ့ အမွန္တရား
ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငါေမးမိရဲ႕။

ၾကည့္စမ္း
ဒါဟာ သူ႔အတၳဳပၸတၱိ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပါပဲတဲ့ေလ
ေၿပာရဲလုိက္ပံုက
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ေပါ့
ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ေက်ာေပးၿပီး
ထိုင္တတ္တဲ့အက်င့္ ငါရခဲ့တာ
(ၾကယ္တံခြန္ေတြ ဘယ္လိုထိုင္တယ္ဆိုတာ
မင္းတုိ႔ ၿမင္ဖူးၾကရဲ႕လား)

ပိုၿပီးလူသားဆန္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ
ငါ့ေရွ႕မွာ ရူးရူးႏွမ္းႏွမ္းေတြ လုပ္ၿပလိုက္
မိုက္မဲမႈခ်င္းၿပိဳင္ဆိုင္လိုက္နဲ႔
သြားစမ္းပါ
ဒါမ်ိဳးေတြ ငါ လက္မခံပါဘူး။
ၾကယ္တံခြန္ေတြရဲ႕ အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းေစၿခင္းသာပဲ။

အစီအစဥ္ အထားအသို အႏုပညာကိစၥ
အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ၿခင္းနဲ႔လည္းသက္ဆိုင္တယ္
အဓိပၸာယ္ရွိၿခင္းေတြေနာက္ ငါမလုိက္ခဲ့တာ
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ရမ္ ဆိုတဲ့ပုလင္းထဲမွာ
ရမ္မဟုတ္တာေတြထည့္ထားမွေတာ့
ငါ့ဘဝထဲ ငါမဟုတ္တာေတြ ထည့္ထားတာ
ဘာမွမဆန္းေတာ့ဘူး။

မင္းတို႔ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြနဲ႔
ပိက်ေနတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီး
လူသားဝါဒကို
သိပ္ၿပီးခံတြင္းမေတြ႕လွတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီးေပါ။

ငါ့မွာရွိတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ
မင္းတို႔ေပၚ သက္ေရာက္ေနေသးသမွ်
မင္းတို႔ရဲ႕အနားက
တစ္ဖဝါးမွ ငါမခြာေတာ့ဘူး
ငါက
အရက္မူးေနတဲ့ ၾကယ္တံခြန္ၾကီးတစ္ခုသာေလ။ ။

ပိုင္စိုးေ၀
ကလ်ာမဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၁၉၉၄