မေရးရတာ ၾကာၿပီ ဆိုတာထက္

အၾကာႀကီးေနမွ ေရးျဖစ္လာတာ …

ႏွစ္ခ်ိဳ႕မ်က္ရည္ေတြက အနံ႔အသက္ေတြနဲ႔

မႈခင္းတစ္ခုရဲ့ နိဂံုးလို ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္း …

ေတြ႔ေနက် ျမင္ေနက် စကားလံုးေတြေအာက္မွာ

က်ေနာ္ဟာ သဲတစ္ပြင့္ေလာက္သာ ေသးငယ္လာ …

က်ေနာ္ဟာ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ရာသီဥတု …

က်ေနာ္ဟာ မေျခာက္ေသြ႔ေသးတဲ့ ကႏၱာရ …

အေျခအေနအရ ၿပံဳးျပလိုက္တယ္ …

အေျခအေနအရ လႈပ္ရံုသာၿပံဳးျပလိုက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက

နာရီသံေတြထဲ ပြန္းပဲ့ေသြးလွ်လာ …

ပါးပါးလ်လ် … ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ … ရင့္ရင့္က်က္က်က္ … ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း …

နာမ၀ိေသသနအားလံုးဟာ သူမနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္ …

အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဓာတ္မီးတိုင္ေအာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ

ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈနဲ႔ အဖမ္းခံရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလို အထိအေတြ႔ေတြက ေအာင့္သက္သက္ …

ေသလူတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ အနာဂတ္ကို ဘယ္သူက ယံုမွာလဲ …

အလုပ္သေဘာအရ လမ္းခြဲမႈနဲ႔ ဆက္လက္ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္ …

တေန႔တျခား သူမ ပိုလွလာသလိုပဲ … ေဘးမဲ့လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ အလွေမြးငါးႀကီးက

ေဘးမဲ့ကန္မွာ ေပ်ာ္လို႔ ပါးလို႔ လွလို႔ …

အေပၚယံအေရျပားကင္ဆာနဲ႔ အသည္းကြဲခဲ့ၾကတယ္ …

ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြမႈ … သြားေပၚၿပံဳး ေခ်ာက္တြန္းမႈ … တို႔နဲ႔ လားလားမွ် မသက္ဆိုင္ေတာ့ …

က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ ျပန္တည္ေဆာက္ေနတာ ၾကာၿပီ …

လွလွပပ ပုတ္သိုးေနတာေတြကို ကိုယ္၀မ္းကိုယ္နာ ဘယ္သူသိမွာလဲ …

အေပၚယံအေရျပားကင္ဆာနဲ႔ ၿပံဳးျပမုန္းခဲ့ၾက …

လြမ္းတယ္ လို႔ မေျပာပဲ ခ်ခဲ့ရတဲ့ သက္ျပင္းေတြ အလူးလူးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ …

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ပဲ မွားတယ္ / လိုတယ္ …