ပန္းအလွကို
စမ္းကေထာမနာ
ရစ္ၿဖာဝိုက္ဝန္း စီးဆင္းသည္။

စမ္း၏ေအးၿမ
ထိုရသကို၊ ပန္းကခ်ီးက်ဴး
ငံုဖူးဝတ္လႊာ ေခြ်လႊင့္သည္။

စမ္းေခ်ာင္းတိမ္ေကာ၊ ၿမက္ရိုင္းေတာမွာ
က်စ္စာဖံုးလႊမ္း၊ အိုလြမ္းစရာ
ပန္းခမ်ာလွ်င္၊ ႏြမ္းကာေၿခာက္ေသြ႕
ေရမေတြ႕ရ၊ ပူေငြ႕ေလာင္ၿမိဳက္
ရွိဳက္ငင္တမ္းတ၊ စမ္းဘဝကို
ပန္းကငိုေၾကြး မဆံုးႏိုင္။

တစ္ေန႕ေသာအခါ၊ ၿပည္႕လာစမ္းေခ်ာင္း
ၿပန္ေၿပာင္းေရစီး၊ သူ႕နီးဝန္းက်င္
ပန္းပင္ခမ်ာ၊ မရွိရွာေတာ့
ေၿမလႊာဗ်ိဳက္ေတာ၊ ၾကြက္ေသာေသာၿဖင့္
ေရြ႕ေလ်ာပန္းပင္၊ ၿမက္ခင္းၿပင္ဝယ္
မၿမင္ေလရ၊ ထိုခဏတြင္
စမ္းက ရွိဳက္ငိုၿပန္ေလသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကာေသာခါတြင္
ေၿမလႊာတထီးက်န္၊ သဏၭာန္ေရႊ႕ေၿပာင္း
စမ္းေခ်ာင္းသစ္ပင္၊ မၿမင္ေလရ
ဘာမွ်မၿမဲ၊ မလြဲဧကန္
ေလာကဓံကို
လြန္ဆန္ၿငင္းပယ္ မရပါတကား။

စမ္းငိုသလို၊ ပန္းလည္းငိုခဲ့
သို႕ေပမယ့္ကြယ္၊ ဆက္သြယ္မွဳကင္း
ငိုခ်င္းႏွစ္ပုဒ္၊ လြမ္းဇာတ္ထုပ္ကို
ကြ်ႏု္ပ္စာဆို၊ ထပ္ဆင့္ငိုမိ
ဘယ္လိုမ်က္ရည္ တန္႕ဆည္ရမလဲကြယ္။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ