လူေတြအားလုံးက ငါ့ကုိ၀ုိင္းရီေနၾကျပီ..
ငါ့ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာမွားခဲ့တာလား..
အေကာင္းဆုံးေတာ့ငါၾကိဳးစားခဲ့တာပဲ..
သူတုိ႔ကေတာ့ဘယ္နွယ့္လဲ..ဆုိတဲ့အျပံဳးေတြနဲ႔..ငါ့ရဲ႕အနာဂတ္ကုိၾကိဳသိနုိင္ခဲ႔သလုိပဲ..
ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ..အိမ္ကုိဘယ္လုိျပန္ရမွာလဲ..အားအင္ေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး..
အခ်ိန္ကနည္းနည္းေတာ့က်န္ေသးတယ္ဆုိေပမယ့္..ကံတရားကမေသခ်ာေတာ့ဘူး..
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ငါေျပာသားပဲဆုိေတာ့ ေစတနာအသံေတြနဲ႔နွိပ္စက္ေနတယ္..
တခ်ိဳကေတာ့လူတုိင္းအမွားနဲ႕မကင္းပါဘူးဆုိျပီး ေလွာင္ရီေနသလုိပဲ..
သူတုိ႔ရဲ႕နွစ္သိမ့္တဲ့အသံေတြကငါ့ရင္ကုိမြန္းၾကပ္ေစသလုိပဲ..
ယုံၾကည္မႈေတြနဲ႕ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းက..ငါ့ရဲ႕ခုိင္မာတဲ့စိတ္ဓာတ္ကုိယိမ္းယုိင္သြားေစတယ္..
တခါက်လဲက်ျပီးတုိင္း ျပန္ထရမယ္ဆုိတဲ႔သီအုိရီေတြကငါ့ကုိမကူနုိင္ေတာ့ဘူး..
အၾကိမ္ၾကိမ္လဲ လဲက်ဘူးတယ္..အၾကိမ္ၾကိမ္လဲျပန္ထဘူးတယ္..
အခုေတာ့ျပန္ထဖုိ႕စိတ္ဓာတ္ေတြက တစ္စစီလြင့္ပ်ာက္သြားျပီ..
ေမေမကေတာ့အျမဲေျပာတယ္ အဆင္ေျပမွာပါတဲ့..
အဲဒီစကားေတြေတြးမိတုိင္းၾကားေယာင္တုိင္းေမေမ့ကုိအားနာလာျပီ..
ေကာင္းဖုိ႔လုပ္ခဲ့တာက..အဆုိးေတြျဖစ္သြားတယ္..
ေအာင္ျမင္ဖုိ႔လုပ္ခဲ့တာ..အရွဳံးေတြျဖစ္သြားတယ္..
ေသခ်ာပါတဲ့ဆုိတဲ႔အရာေတြက…မေရရာေတာ့ဘူး..
၅နာရီေက်ာ္သြားျပီ..အခ်ိန္ေတြကလည္းေျပာင္းျပီ..လူေတြကလည္းေဟာင္းျပီ..
ဘာကုိမွလည္းမသိနုိင္ခဲ့ဘူး..ဘာကုိမွလည္းၾကိဳမျမင္နုိင္ခဲ့ဘူး..
ေသခ်ာပါတယ္…
ဇြန္၁ရက္ေန႔မွာေတာ့..ေမေမနဲ႔မမေတြက..ငါ့ကုိေႏြးေထြးတဲ့အျပဳံးေတြနဲ႔ဆီးၾကိဳေနမွာ..

20 May 2011