မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား၊ ႐ြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၾကသည္။

ေဟာင္သံရပ္၍
ထပ္ၾကပ္ေပၚလာ၊ အသံမွာကား
ညခါငါးေထာင္၊ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
႐ြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ။

ဖိုးေမာင့္သံၾကား၊ ကင္းသမားက
တံခါးႀကီးေအာက္၊ မလြယ္ေပါက္ကို
တေယာက္ဝင္သာ၊ ဖြင့္လိုက္ပါေသာ္
ယာတြင္အုပ္ေဆာင္း၊ ဝဲ တက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုယ္ကိုင္း၊ ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္၊ ႐ြာကိုဝင္သည္
လူပင္ေလလား တေစၦလား။

တေစၦမေၾကာက္၊ ေျမြမေၾကာက္ပဲ
တေယာက္တည္းပင္၊ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ ငါး႐ွာ၊ မေကြ်းပါက
ထို႐ြာသူသား၊ လူအမ်ားတို႔
ငါးစို ငါးစိမ္း ငတ္ေပလိမ့္။

ေဆာင္းတည၌
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး၊ လျခမ္းေကြး၍
႐ြာေဘး က်ီပ်က္၊ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္၊ ေတာက္တဲ့ ေၾကာ္စဥ္
႐ြာေပၚလႊမ္းေအာင္၊ ဂုပ္က်ားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္လာခ်ိန္ ပါတကား။

သို႔ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ခါတပါးသို႔
တံခါးဝင္လို၊ သူမဆိုပဲ
ေမာင္းကိုထုပါ၊ လူစုပါေဟ့
႐ြာကိုေဘးမွ၊ ကာကြယ္ၾကေလာ့
ဒျမ ငါ့အား၊ ဖမ္း၍ထားဟု
စကားမဆံုး၊ ဟစ္ေအာ္တုန္းတြင္
ဒိုင္း ဒုန္း ဒိန္းသံ၊ ႐ြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲ့တင္ ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင္နိဂံုး၊ ဤတြင္ဆံုးလည္း
႐ြာလံုးစိတ္တြင္၊ ဖိုးေမာင္ ဝင္၍
ပဲ့တင္ထပ္ကာ၊ ဟည္းလ်က္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို၊ ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔
မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား၊ ႐ြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ရမ္းေရာ္ေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုဆဲပင္။

မင္းသုဝဏ္
၅၊ ၁၂၊ ၆၂။