ေႏြေလက ပူတယ္
ယံုၾကည္ခ်င္စရာမေကာင္းတဲ့
ငါ့ေန႔ေတြက ရွည္တယ္
သစ္ရြက္ေတြအားလံုး
ေၾကြက်သြားခဲ့ရင္ေတာင္
ငါကား
လူတိုင္း ညဘက္ေနသာခြင့္ရွိတယ္လို႔ ထင္သူ။

တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ
ခပ္ခါးခါး အရက္တခြက္လိုပါပဲ
မေသာက္ခ်င္ရင္ သြန္ပစ္ၿပီး
ေသာက္ခ်င္လည္း မူးယစ္ရံု ရွိတယ္။

မည္းညစ္ညစ္ ေကာင္းကင္တခုကို အန္တုၿပီး
ေျမျပင္ေပၚ ခိုင္ခိုင္မာမာပြင့္ေနၾကတဲ့
အျဖဴေရာင္ပန္းေတြ
ငါ့ရင္ဘတ္ တခုလံုးနဲ႔
နမ္းရိႈက္ပါရဲ႕။

အဆံုးေရာ အစေရာ
တကယ္သာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္
ေလကဓံတရားေတြကို
တေယာက္တလွည့္
ဖန္တီးေနစရာဘယ္လိုေတာ့မလဲ။

အခုေတာ့ …..
ေနၾကာေတြေတာင္
အေနာက္ဖက္ လွည့္ပြင့္ကုန္ၾကၿပီ။ ။

“အခန္းေဒါင့္ အမိႈက္ပံုထဲက ႏွင္းဆီျဖဴတပြင့္”
အမွတ္တရ (မစိမ္းပင္) သို႕ …

ေစာမာန္ (မႏၱေလး)