လူတစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသားဖုိ႔

တေယာက္က စေတးရတရ္

ငါတုိ႔ေတြ ေ၀းကြာဖို႔

ဘယ္သူေတြက သင္ေပးခဲ့တာလဲ…

ေလးလံစြာ ထခဲ့ရတဲ့ မနက္ခင္း

ငါ့အတြက္ ပူေလာင္လြန္းတဲ့ေနမင္းရယ္

သူမရွိေတာ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာ

ငါ့မနက္ခင္းေတြကို မႀကိဳဆိုခ်င္ဘူး…

ၿပိဳေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြၾကားက

အလိုလိုက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြကို

ငါအေျဖတြက္ ၾကည့္ေသးတရ္

သုညဆုိတာ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ သုညပါပဲ…

အကုန္၀ေအာင္ ငုိခဲ့ၿပီးလို႔

ငါဘ၀ခရီးကို ဆက္ခဲ့တရ္

တြဲလက္မရွိေတာ့တဲ့ ငါ့အတြက္

မနက္ကေနေတာင္ အေနာက္ကထြက္ခဲ့ၿပီ…

အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ငါကသူငယ္တန္းပါ

မခ်စ္တတ္လုိ႔လဲ အတန္းေရွ႕ဒဏ္ခတ္ခံရတရ္

ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္က အလူးလိမ့္ပဲ

ဒါေပမယ့္ ငါဘယ္သူကိုမွ အျပစ္မျမင္ခဲ့ပါဘူး…

ခ်စ္ခ်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို

အမုန္းဆိုတဲ့အဆိပ္ သူခတ္ခဲ့တရ္

ျပက္ရယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြကလဲ

အဖက္ဆည္မရေအာင္ ေဆြးေျမ႕ေနခဲ့…

ေဖးမွခဲ့သူမရွိလဲ အသံုးမတဲ့တဲံ

ႏွလံုးသားကုိ ေျမႁမွဳပ္

ခံစားခ်က္ေတြကို ထုပ္ပိုးလုိ႔

အခ်စ္ရိပ္သာကို လွဴခဲ့တရ္…

ဘယ္သူမွမသိပဲ အခ်စ္ၿမိဳ႕ကိုစြန္႔လို႔

အမုန္းၿမိဳ႕ရိုးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့

ကိုယ္လုိသူလုိၾကား ငါတစ္ေယာက္

အမုန္းသမားဘြဲ႕ကို ခံယူလို႔

တသတ္မွာတခါေတာ့ ရွဳံခဲ့ပါၿပီ…

စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻမွာေတာ့

အခ်စ္က ဆရာပါပဲ

အကၡရာ ‘ခ’ အထိပဲသင္ေပးတဲ့

သူ႕ကို မုန္းမိပါတရ္

ကိုယ္ဆင္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္မွာ

ကုိယ္တုိင္ ‘ကႀကိဳးရုပ္’ ျဖစ္ခဲ့ရတာ

စိတ္မေကာင္းပါဘူး…

အခ်စ္အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိသလို

အမုန္းအတြက္ သက္ေသမျပဳခဲ့ပါဘူး

ဆက္ေနရမဲ့ေနေတြမွာလဲ ငါဟာ

ႏွလံုးသားမရွိေတာ့တဲ့ စက္ရုပ္တရုပ္လုိပါပဲ….