အေတာင္ပံတပ္ထားတဲ့ နတ္ဆိုးက
ငါ့…အခန္း၀ေရွ႕ ဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ လာရပ္ျပသလဲ။
စကားလံုးေတြ၊ ေငြေတြ….
ေဂၚလီလို လိမ့္လိမ့္ဆင္းသြားၾက ။

ေခတ္ကာလ မ်က္ရည္ေတြထဲ
ငါ့ မ်က္ရည္စက္မ်ား ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္လြန္းလွပ။
ေငြေၾကးနဲ႕ထြန္ယက္လို႕မရႏိုင္ဘူးထင္သမွ်
ေငြေၾကးနဲ႕ပဲ၀ယ္ယူ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးသူေတြက စိုက္ပ်ိဳးၾက..။

ေခတ္သစ္ေစ်းဗန္းထဲ အေရာင္းအ၀ယ္မျဖစ္တာ
စာရိတၱ ပဲလို႕ ကဗ်ာဆရာက ေရးရင္
အရူးလို႕ပဲထင္ခ်င္ၾက…။

ငါ့မွာက…
ေတာအုပ္ထဲညဖက္ ျမင္းထြက္ထြက္စီးေနသလို ဘ၀နဲ႕
ခဏခဏ ခလုတ္တိုက္တဲ့ေန႕ေတြမ်ားလွ။
လ ကုန္တိုင္း မက္မိတဲ့ အိပ္မက္
ငါ့…အိတ္ကပ္ေလးက ဆာေလာင္လြန္းလို႕ငိုေနေရာတဲ့..။

ဘာမွမရွိတာထက္ စာရင္ ငါ့မွာ
လူပီသျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္
လြင့္လြင့္ ထြက္သြားမွာစိုးလို႕….။
စုပ္ကိုင္ထားရတာ ေမာလွတယ္။

(အေငြ႕)