ခ်ပ္ဝတ္ကယ္မွိန္ညိဳႏွင့္၊အလို..ရွင္သူရဲငယ္၊စိတ္ထဲဘယ္ဝန္ပိုလို႔
တစ္ကိုယ္ေတာ္ၿဖဴေရာ္ႏြမ္း၊ေၿခလွမ္းရာလူပါလို႔၊ေယာင္ခ်ာခ်ာလွည့္သတုန္း။
ကန္တစ္ဝိုက္၊ၿမက္သိုက္ပင္ေသကာညိႈးလို႔၊ ငွက္ေတြဘယ္ဆီေရာက္တယ္
ေတးေပ်ာက္ဆိတ္သုဥ္း။

ခ်ပ္ဝတ္ကယ္မွိန္ညိဳႏွင့္၊အို..ရွင္သူရဲငယ္၊စိတ္ထဲဘယ္ဝန္ပိုလို႔
မ်က္ႏွာအိုၾကံဳလွီပန္း၊ၿငိဳၿငင္ၿငင္ ပူပံုသမ္းလို႔၊ႏြမ္းေနရသတုန္း။
ရွဥ့္ကေလးစပါးက်ီ၊ၿပည့္ေလၿပီ အစာေမာက္၊
ေကာက္သိမ္းရက္ဆံုး။

သင့္ႏွဖူးကႏွင္းပန္းမွာ၊ေဝဒနာမႈန္ေဝ့လို႔
အဖ်ားေငြ႕ႏွင္းေပါက္ခို၊ဘယ္လိုတဲ့အေရး
သင့္ပါးေပၚက ႏွင္းဆီနီ၊ညိႈးရွာၿပီေသြ႕ေသြ႕ခန္းတယ္
ႏြမ္းၿမန္လွေလး။

ၿမက္ခင္းလွစားက်က္ေၿမ၊ ၾကံဳေတြ႕ေပနတ္ရင္ေသြးငဲ့
အလွေရးၿပည့္စံုညီ၊ေဒဝီတဲ့ရႈမရဲ
ရွည္သြယ္ေပ့ သူ႔ေကဆံ၊သူ႔ေၿခတံတင့္တယ္လြန္း
ေတာက္ရႊန္းၾကည္ဟန္မဖံုးတယ္၊မ်က္လံုးကရြဲ။

သူ႔ေခါင္းမွာဆင္ကာၿမန္းဖို႔၊ပန္းကံုးကိုငါသီ၊လက္ဆီမွာပန္းလက္ဝတ္
ပန္းခါးပတ္ေမႊးၾကိဳင္စြာ၊ဆက္ပါရ သူ႔အား
ငါ့ကိုကြယ္ ခ်စ္သလိုေငးလို႔၊တိုးတိုးေလး ညင္သာစြာ၊
ခ်ိဳသာသာညည္သံရႈိက္၊ ၾကားလုိက္ရနား။

ေပြ႕ကာတဲ့သူ႔ကိုတင္၊ၿမင္းေၾကာ့တြင္ေနရာခ်လို႔၊ လွမ္းရံုမွ်ညင္သာသာ
ႏွင္လာခဲ့သည္တြင္း ။ ။
တစ္ေန႔လံုး ပတ္ကံုးတဲ့ဝန္းက်င္၊ မၿမင္ပါ သူ႔သာေငးမိ
တေစာင္းေလး သူ႔ကိုယ္ေန၊ငါ့ဘက္ေလ လွည့္ေခြရစ္လို႔
ခ်စ္ေတးသူဆိုဖြဲ႕တယ္၊နတ္ရဲ႕သီခ်င္း။

သစ္ၿမစ္စံုခ်ိဳၿမိန္လွ၊သဘာဝပ်ားသကာ၊နတ္သုဒၶာႏွင္းရည္ေပါက္
စားေသာက္ဖုိ႔ ငါ့တြက္တာ၊သူရွာလို႔ေကၽြး
ၿပီးေတာ့မွသာ၊ေသအခ်ာဘာသာဆန္းႏွင့္၊လြမ္းဖြယ္ငဲ့သူဆို
`ေမာင့္ကိုေလ ေမတၱာစစ္ႏွင့္ ခ်စ္မိပါေလး တဲ့။ ။

နတ္သူငယ္ ရုကၡစိုး၊လိုဏ္မ်ိဳးကြယ္ သူ႔ဂူတြင္းသို႔၊ေခၚသြင္းၿပီးမွ
ရႈိက္ကာငို၊လိႈက္ဖိုစြေၾကကြဲ။ ။
ဂူတြင္းမွာေပါ့၊ခ်စ္ဝင္းရည္ စို႔ကာလက္သည့္၊မ်က္ရြဲေတြစင္းေပ်ာ္မွိတ္ေအာင္
မိတ္ရေလနမ္းပြင့္ေမႊးႏွင့္၊ေလးၾကိမ္မွ်ပဲ။ ။

ဂူတြင္းမွာပဲကြယ္၊က်ဴညင္သာ၊သူလ်င္သိပ္ေတာ့၊ေမွးမွိတ္လို႔ေပ်ာ္ဆဲတြင္
အိပ္မက္ၿမင္ေနာက္ဆံုး။ ။
ခ်မ္းလို႔သာေအးဘိတယ္၊နံေဘးေတာင္စြယ္၌
အိပ္မက္နယ္ၿမင္သမွ်ေၾကာင့္၊ေသာကေမွာင္ဖံုး။ ။

ငါၿမင္သည္ဘုရင္မ်ား၊မင္းသားႏွင့္ရဲေက်ာ္ေတြ၊ၿဖဴေယာ္ကြဲ႕အကုန္လံုး။ ။
ေသြးဆုတ္သည့္အသြင္၊ေသမင္းငင္နယ္က၊အသံက်ယ္ဟစ္ေအာ္ၿပၾက
ကရုဏာမဲ့သည့္လွေဒဝီ ကၽြန္ၿပဳၿပီမင္းကို ဖမ္းေပါ့
လြတ္လမ္းေပ်ာက္ဆံုး……….တဲ့။

ငါၿမင္သည္ ေမွာင္ရီဖ်၌၊ ငတ္ၾကသည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ
အစြမ္းကုန္ၿဖဲကာဟ၊ေၾကာက္စရာ့သတိသံ၊ေပးဟန္ကသိမ့္ဟည္း…။
လန္႔အႏိုးမွာလ၊ေတာင္ရိုးစြယ္သည္နံေဘး၊
ခ်မ္းေအးကာ ဆိတ္လို႔သုဥ္းတယ္၊ဘုန္းေမာင့္ကိုယ္တည္း။ ။

သနစ္ရယ္ပူမီးေၾကာင့္၊ခရီးယာယီပုိရ၊တစ္ကိုယ္ေတာ္ၿဖဴေယာ္ႏြမ္း
ေၿခလွမ္းရာလူပါလုိ႔၊ေယာင္ခ်ာခ်ာလွည့္ကာသြား ။ ။
ကန္တစ္ဝိုက္၊ၿမက္သိုက္ပင္၊ေသကာညိႈးလို႔၊ငွက္မ်ိဳးေတြဘယ္ဆီေရာက္
ေတးေပ်ာက္ကာ ဆိတ္လို႔သုဥ္းေပမယ့္၊ဘုန္းမမႈအား။ ။

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္
 
ရွားေလာ့ေဒ၀ီႏွင့္ ဘာသာျပန္ကဗ်ာမ်ား

/*****************************************************/

La Belle Dame Sans Merci
I
Oh what can ail thee, knight-at-arms,
Alone and palely loitering?
The sedge has withered from the lake,
And no birds sing.
II
Oh what can ail thee, knight-at-arms,
So haggard and so woe-begone?
The squirrel’s granary is full,
And the harvest’s done.
III
I see a lily on thy brow,
With anguish moist and fever-dew,
And on thy cheeks a fading rose
Fast withereth too.
IV
I met a lady in the meads,
Full beautiful – a faery’s child,
Her hair was long, her foot was light,
And her eyes were wild.
V
I made a garland for her head,
And bracelets too, and fragrant zone;
She looked at me as she did love,
And made sweet moan.
VI
I set her on my pacing steed,
And nothing else saw all day long,
For sidelong would she bend, and sing
A faery’s song.
VII
She found me roots of relish sweet,
And honey wild, and manna-dew,
And sure in language strange she said –
‘I love thee true’.
VIII
She took me to her elfin grot,
And there she wept and sighed full sore,
And there I shut her wild wild eyes
With kisses four.
IX
And there she lulled me asleep
And there I dreamed – Ah! woe betide! –
The latest dream I ever dreamt
On the cold hill side.
X
I saw pale kings and princes too,
Pale warriors, death-pale were they all;
They cried – ‘La Belle Dame sans Merci
Hath thee in thrall!’
XI
I saw their starved lips in the gloam,
With horrid warning gaped wide,
And I awoke and found me here,
On the cold hill’s side.
XII
And this is why I sojourn here
Alone and palely loitering,
Though the sedge is withered from the lake,
And no birds sing.
John Keats